Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Side 13

LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
13
próflaus og slíkt átti ekki að líða. Hann hitti mig
að máli og sagði ekki ganga að aka um allt Hérað
próflaus á bíl hvað sem öðrum prófum liði.
„Heyrðu mig“, sagði hann við mig „talaðu við
hann Ara Björnsson og biddu hann að skrifa upp á
fyrirþig og komdu svo með honum á Reyðarfjörð
og taktu prófhjá mér. “ Þetta gerði ég. Ari skrifaði
upp á og fór svo með mig á Reyðarfjörð. Par fékk
ég drossíu til að taka prófið á. Gekk það þolan-
lega nema bansett drossían var alltaf að drepa á
sér og þeir Ari og Sigurður þurftu að ýta henni í
gang. Eftir að ég hafði sýnt akstursleikni mína var
stansað og Sigurður fór að spyrja mig úti í vélina.
En Ari hafði alveg gleymt að fræða mig um hana.
Eg reyndi að klóra í bakkann, í það minnsta gat ég
sagt að bílvélin brenndi ýmist bensíni eða olíu. Að
lokinni þessari yfirheyrslu sagði Sigurður að nú
væri komið nóg. Sat hann allgóða stund þegjandi
og svo kom dómurinn. „Keyrslan er slœm og
kunnáttan um vélina er djöfulleg. “
Kandídatsárið 1947-1948
I október 1947 fór ég til Reykjavíkur til að taka
kandídatsárið sem öllum læknum bar að taka til
að fá viðurkenningu sem fullgildur læknir. Við
fengum leigt það árið á Snorrabrautinni og byrj-
aði ég á lyflækningadeild Landspítalans. Par
kynntist ég mörgu góðu fólki bæði læknum og
öðrum sem þar unnu. Sérstaklega eru minnis-
stæðir læknarnir Jón Hjaltalín Sigurðsson, Óskar
Þórðarson og Sigurður Samúelsson og mátti
margt af þessum mönnum læra. Jón Hjaltalín var
þá aldraður en skarpskyggni hans var með fá-
dæmum. Af lyflækningadeild fór ég að vinna á
handlækningadeild sem jafnframt var slysadeild.
Þar bar hæst Snorra heitinn Hallgrímsson og
Friðrik Einarsson, ágæta menn og góða lækna
sem mikið var hægt að læra af. Ég þekkti Snorra
vel. Hann var yfirlæknir á Landspítalanum, en
var auk þess með sjúklinga á Hvítabandinu og
gerði þar smærri aðgerðir. Hann fékk mig oft til
þess að aðstoða sig og var það gott fyrir mig að
kynnast því sem þar var gert og læra af því. Við
kandídatarnir vorum til skiptis á slysavöktum á
spítalanum og fengum mikla æfingu við að gera að
sárum, beinbrotum og þessháttar.
Kristín Thoroddsen var yfirhjúkrunarkona á
Landspítalanum þegar ég var þar. Hún var allt að
því tíguleg í fasi og ég hygg að hjúkrunarkonurnar
hafi borið óttablandna virðingu fyrir henni. Hún
hafði einhvern veginn komist að því að við Frið-
björg vorum ákveðin í því að setjast að úti á landi
þegar ég hefði lokið náminu. Úr mörgu var að
velja í þá daga. Um þetta leyti var læknaskortur
úti á landi allvíða. Ég gat valið um ein þrjú héruð,
það var á Bíldudal, Kópaskeri og á Djúpavogi, en
Djúpivogur varð fyrir valinu.
Eitt sinn er ég var á vakt á spítalanum seint að
kvöldi kom þangað maður sem ég kannaðist við.
Kona mannsins lá á deildinni og var annaðhvort
með gall- eða nýrnasteina. Maðurinn var greini-
lega í slæmu skapi og notaði miður falleg orð um
sjúkradeildina og kvað konu sína vera vanrækta
og illa um hana hugsað. Ég hélt vörnum uppi fyrir
sjúkrahúsið og kvað vel um konu hans hugsað
eins og aðra á deildinni og hún ekki vanrækt á
nokkurn hátt. Fór maðurinn í fússi. Um morgun-
inn fæ ég boð um að hitta fröken Kristínu. Þegar
ég kom til hennar þakkaði hún mér kærlega fyrir
að hafa svarað þessum manni fullum hálsi og hafa
haldið uppi vörnum fyrir sjúkrahúsið. Þá spurði
hún mig, hvort ég ætti nokkur lækningatæki sem
ég þyrfti ef ég færi út á land. Ég sagði sem var að
ég ætti nær engin tæki og erfitt væri að fá slíkt.
Hún sagði mér þá að mágur sinn, Halldór læknir
Stefánsson væri nýlega látinn og hefði skilið eftir
sig ýmis áhöld og spurði hvort ég vildi ekki kaupa
tækin. Þau yrðu ekki dýr bæði notuð og gömul.
Ég tók þessu fegins hendi. Nokkru seinna kom
hún með tösku Halldórs. Var þetta hin mesti
fengur fyrir mig og gat ég greitt þetta því verðið
var ótrúlega lágt. Til gamans má geta þess, að
maðurinn sem ég lenti í orðakasti við var þekktur
krati en eins og allir vissu var fröken Kristín
kommúnisti.
Kandídatarnir á lyflækningadeildinni höfðu
umsjón með lyfjabirgðum sjúkrahússins og skipt-
ust apótekin í bænum á að selja sjúkrahúsinu þau
lyf sem nauðsynlega þurfti að hafa við hendina.
Við kandídatarnir pöntuðum þessi lyf og það var
orðin hefð að panta með einn pela af spíritus,
þegar keypt var inn. Eitt sinn spurði fröken
Kristín mig, hvað við gerðum við þennan spíritus,
hvort ekki væri hætt að blanda lyf á sjúkrahúsinu.
„Auðvitað drekkum við hann“, svaraði ég strax.
Þá hló hún og spurði ekki meira.
Um tíma var ég svæfingalæknir á Hvítaband-
inu. Þar var mikið notað klóróform við svæfingu
og fékk ég mikla þjálfun í notkun þess. Það hefur
þann kost fram yfir eter að engin ógleði eða upp-
köst eru samfara því, en það er á vissan hátt
hættulegt því að bilið yfir í hættulegt magn er
mjög lítið svo nauðsynlegt er að gæta sín með
magn efnisins. Eitt sinn var komið með átta til 10
ára strák. Hann hafði gleypt eitthvað og hluturinn
lent niður í lungum. Læknirinn sem tók við barn-
inu hafði reynt kvöldið áður að skoða niður í
lungu en þurft að hætta við og lét hann barnið
vera yfir nóttina. Um morguninn var komið með