Læknablaðið : fylgirit - 15.06.1996, Síða 20

20
LÆKNABLAÐIÐ 1996; 82/FYLGIRIT 32
Álafosshérað og fékk það strax. Fór ég suður og
var mér vel tekið af Sigsteini Pálssyni að Blika-
stöðum, sem fór með mig um allt læknisumdæmið
til að sýna mér það. Álafosshéraðinu hafði verið
þjónað frá Reykjavík og var því engin fbúð eða
læknisbústaður fyrir. Var það til þess að ég keypti
íbúð í blokk í Reykjavík, að Eskihlíð 20. Var þá
lítið annað eftir á Egilsstöðum nema að pakka
niður og flytja suður. En, þá var komið til mín á
síðustu stundu og ég beðinn að fara ekki frá Egils-
stöðum. Ég lét undan og hef verið hér allar götur
síðan.
Borgarfírði eystra þjónað ....
Ég þjónaði Borgarfirði eystra af og til jafnframt
mínu héraði. Borgarfjörður hafði um alllanga
hríð haft sinn eigin lækni, Ingu Björnsdóttur sem
starfaði þar á árunum 1951 til 1959. Eftir að hún
fór reyndist ekki mögulegt að fá þangað lækni,
enda héraðið fámennt. Þegar svo var komið var
fyrirsjáanlegt að héraðinu yrði þjónað frá Egils-
stöðum. Þórdís Sigurðardóttir ljósmóðir í Borgar-
firði var fengin til að starfa með Egilsstaðalækn-
um og annast lyfjabúr og lyfjaafgreiðslu. Hún
hefur reynst mjög vel í þessu starfi, samviskusöm
og glögg á að greina hvað að er.
Veturinn 1975 kom hafís að Austfjörðum og
fylltist Borgarfjörðurinn af ís. Eitt sinn hringdi
Þórdís ljósmóðir í mig, var þá kona í þorpinu veik
með hita og kviðverki og óttaðist Þórdís að um
botnlangabólgu væri að ræða. Ég fékk bfl til að
fara með mig út að Vatnsskarði, en það var ekki
bflfært yfir. Gangfæri var gott en dálítil hrímþoka.
Fjörðurinn var fullur af ís og Njarðvíkin einnig.
Við skoðun á konunni var engin vafi á því að um
bráða botnlangabólgu var að ræða. Hvað var nú
til ráða, ófært á landi og á sjó og ekki var um neitt
flug að ræða á þeim tíma. Ég gekk niður í fjöruna,
settist þar á stein og hugsaði málið, hrímþoka var
yfir firðinum og nístingskuldi frá ísnum. Það var
þá ekki annað að gera en að „salta konuna" eins
og ég kallaði það, gefa henni tvöfaldan skammt
eða meira af sýklalyfjum, það hafði dugað mér vel
á Djúpavogsárunum. Þetta var gert en ég var á
nálum næstu daga og það var ekki fyrr en á 10.
degi að ísinn lónaði frá og varðskip komst inn,
sótti konuna og flutti hana til Norðfjarðar þar sem
hún losnaði við botnlangann.
Eitt sinn er ég var að koma neðan úr Borgar-
firði og kominn upp í Hjaltastaðaþinghá, ók ég
fram á strákpatta sem ég þekkti ekki. Hann sat á
steini rétt við veginn, stöðvaði mig og sagði: „Ég
er með tannpínu„Viltu losna við tönnina?",
spyr ég. „Já“, segir strákur. Ég leitaði í tösku
minni, tók upp tanntengurnar, setti strákinn á
þúfu í vegarkantinum og kippti úr honum tönn-
Á skíðaflugvél á Borgarfirði eystra.
inni. Strákur spratt á fætur, leit um öxl og tók svo
til fótanna. En um leið kallaði hann: „Þú skrifar
þetta hjá pabba". Trúlega hefur þetta verið huld-
ustrákur því mikið var af klettum í næsta ná-
grenni.
... og Jökuldal og Hlíð
Að öðrum Héraðsbúum ólöstuðum féll mér
best við Jökuldæli og Hlíðarmenn en ég hefi alltaf
sagt að Jökuldælir væri þjóðflokkur út af fyrir sig.
Þeir voru ekki að velta sér upp úr smámunum.
Það skipti ekki miklu máli hvort kýrnar væru
mjólkaðar klukkan átta eða 12, eða ef gest bar að
garði, þegar þeir ætluðu að fara að bjarga töðu-
flekknum undan yfirvofandi rigningu, þá átti
gesturinn forgang. Það hlaut að koma þurrkur
aftur þó kæmi ofan í flekkinn í þetta skiptið.
í dalnum voru fjórir einbúar þegar ég kom. Efst
bjó Helgi Gunnarsson frá Fossvöllum. Helgi
hafði sína eigin lífsspeki, hann hvarf úr dalnum
stuttu eftir að ég kom og flutti suður. Jónas Sigur-
geirsson var annar, hann kallaði bæinn sinn
Breiðalæk en nágrannarnir nefndu hann Heima-
sel. Hann hafði ungur fengið lömunarveikina og
var hálflamaður á báðum fótum. Þrátt fyrir þessa
fötlun hugsaði hann um fé sitt, en hann átti fallegt
fé. Það hjálpaði Jónasi að hann naut góðra ná-
granna sem hlupu undir bagga með honum. Þriðji
einbúinn var Albert Albertsson, hann hafði sín
fjárhús gegnt Merki og fór til húsanna á kláfi yfir
Jökulsá. Hann hafði ætíð margt fé og var mjög
natinn við það. Eitt vor um sauðburð stöðvaði
hann og bar sig illa yfir því að ein ærin hans gæti
ekki borið. Ég kvaðst geta litið á hana, gerði það
og náði lambinu vel lifandi. Hann var innilega
ánægður og var greinilegt að honum hafði ekki
liðið sem best. Þórður á Gauksstöðum var fjórði
einbúinn í dalnum. Hann bjó austan Jöklu og var
ekki í þjóðbraut. Ég þekkti hann lítið en vissi að
hann var gáfumaður og róttækur nokkuð. Nú eru
allir þessir gengnir til feðra sinna og skilja eftir
skörð í dalnum.