Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Blaðsíða 23

rennt huagnum til hennar. Hann hafði tekið það sem sjálfsagt, að hún
yrði í lagi og vélamennirnir héldu henni gangandi. En gátu þeir yfirleitt
nokkuð gert, þegar skipið reið á hliðinni eftir ölduföldunum og niður
í djúpa dalina. Hvaða vélfræðingur eða véalmaður gat litið eftir gangi
ventla og tækja eða olíugjöf, þegar gólfið, sem hann átti að standa á
stóð lóðrétt upp og niður?
Þannig gekk glíma skipsins og skipshafnar þess við ofviðrið. Einhvern
tímann hlutu allir að gefast upp. Enginn og ekkert gat barizt endalaust
með síðasta varaforðann.
Það var ekkert loftskeytasamband lengur milli skipanna. Stormurinn
hafði fyrir löngu eyðilagt loftnet þeirra, og neyðarsendlarnir komu ekki
að gagni heldur, í þeim heyrðist ekkert nema sundurlaus hljóð. Hvað
höfðu menn líka að tilkynna hver öðrum? Að hin stóra skiptlest var
fyrir löngu tvístruð, og hvert skip reyndi á sinn eigin máta að komast
út úr vítinu? Það vissu allir. Menn vissu líka, að sennilega hafði orð-
ið manntjón á hverju skipi. Og ef nokkur huggun var til í því sam-
bandi, þá var hún sú, aðenginn, sem horfið hafði fyrir borð, hefði þurft
að líða lengi.
Ef til vill vor ekki öll skipin ofansjávar lengur, sem tilheyrðu í gær
þessum stolta stríðsflota. Ekkert var líklegra, en eitthvert olíuskipanna,
sem látið höfðu í gær rnikið af farmi sínum til herskipanna og þar með
mist mikið af kjölfestu, hefði bókstaflega hvolft í ofviðrinu.
Og herskipin? Það var ekki öruggt að öll kæmu þau heilu og höldnu
út úr hvirfilbylnum. Voru líkur fyrir . því, að til dæmis í flugvélaskip-
unum væru eftir t. d. ein einasta flugvél? Sennilega voru þær nú ein
ruslhrúga.
Var þá enginn endi á þessu? Drottinn minn, hvirfilvindur gat þó ekki
varað heila eilífð. Hve lengi höfðu menn staðið viðbúnir, væntandi þess
að næsta augnablik yrði þeirra síðasta? Fjóra klukkutíma, fimm tíma?
Enginn hafði hugmynd um tíma.
Allir, sem þekktu Kyrrahafið, Filippseyjasundið, Celebeshafið og suð-
ur-kínverska-hafið og þar með þau nöfn, sem þekkt voru fyrir hvirfil-
vinda hættu sína, vissu, að þessi hvirfilvindur var sá ægilegasti, sem geis-
að hafði í manna minnum. Hér höfðu að vísu geisað hræðilegir vítis-
stormar, en engir eins og í dag.
Willbrook skipherra var ef til vill ljósara en öðrum um borð, að
Nýtt S O S
2S