Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Blaðsíða 13

Það var klukkan 23,05, sem
varðbergsmaður á brúarrárenda
hrópaði: „Tundurskeytisbraut á
stjórnborða!"
Nóttin var björt og hann sá
greinilega brautina. Samstundis
snérist 60 cm spegilljóskastari
í fremra turni og lýsti vel upp
tundurskeytisbraut óvinarins.
Tundurskeytið virtist liggja
hátt í sjónum. Vonandi var það
ekki eitt af þessum kvikindum,
sem Japanir voru farnir að
senda frá sér í seinni tíð, sem
fóru hringbrautir og allskonar
króka og leituðu sjálfstætt uppi
bráðjSÍna.
Annar vaktarstýrimaðurinn
hafði borið sjónaukann fyrir
augun og gaf þegar í stað skip-
un sína: „Stýrið hart í stjórn-
borð!“ ,
„Stýrið hart í stjórnborð,“
endurtók hásetinn við stýrið og
hjólið snérist.
Japanska tundurskeytið þaut
framhjá bak við afturlyftingu
tundurspillisins, án þess að gera nokkum skaða.
En kapteinn Willbrook, skipherra á Monaghan, hafði til þessa ekki
látið til sín heyra, þó að hann stæði í brúnni. Athygii hans hafði beinzt
að öðrum viðburði.
Þegar hrópið: tundurskeytisbraut, ómaði, beindi hann stóru brúar
fjarsjánni í hina gefnu stefnu. Japanskir kafbátaforingjar voru vanir að
vera forvitnir um braut tundurskeyta sinna og afdrif skeytanna.
Skipherrann hafði ályktað rétt. Augnablik glampaði á sjónpípu óvina-
kafbátsins í flöktandi ljóskeilu kastarans, en þessi eini glampi dugði.
Nýtt S O S
13