Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Blaðsíða 27

fossar niður í skipið. Mörg milliþilin, voru líka skemrnd, og allir um borð,
ineira að segja þeir, sem ekki sinntu störfum á þilfari og höfðu ekki fast
starf við vélarnar, urðu nú að koma út til að reyna að hindra enn stærri
skaða.
„Herra skipstjóri!" hrópaði annar vaktaryfirmaður í brúnni í eyra
Willbrooks. „Iútið þér á!“ Hann benti á loftvogina.
Og svo hannarlega hreyfðust vísirarnir og stigu srnátt og smátt.
„Takið ekki mark á því!“ öskraði skipherrann til baka og benti á brot-
ið glerið. „Það hlýtur að vera snarvitlaust".
En loftvogin vann samt. Enn gegndi hún hlutverki sínu, eins og svo
rnargt annað urn borð í skipinu, þó það væri ofar mannlegum skilningi,
að hún væri enn nothæf. Hinn hagfara veðurbata var hægt að finna án
loftvogarinnar. Að vísu var hafið enn svo æst og. ógnþrungið, að það gat
skotið reyndustu sjógröpum skelk í bringu; en ekki langt í burtu var
það orðið rórra.
En myrkur yrði skollið á, þegar sannreynt yrði að hvirfilvinda svæðið
væri að baki. Holskeflurnar voru ekki eins ægilegar, og brotsjóirnir, sem
skuilu á þilfarinu, höfðu misst mikið af afli sínu. Að vísu reyndu þeir
enn að ná fremra fallbyssuturninum, en höfðu það ekki lengur. Það
var eins og sjórinn hefði misst andann.
Það var þó ekki um neina hvíld að ræða fyrir dauðþreytta mennina.
Það varð að minnsta kosti að reyna að gera við mestu skemmdirnar fyrst.
Ef nefna skyldi það réttu nafni varð fyrst að gera skipið sjófært. Þar
var um að ræða framar öffu öðru viðgerð raflagninnar að stýrinu, sem
hafði.bilað fyrir föngu, svo að þurft hafði að stýra Monaghan með neyð-
arstýrinu. Einnig þurfti að gera við radarinn. Það, sem nú sást á skermin-
um var einhver ógreinileg þvæla. Loks varð að , leysa brúaráhöfnina af
verði, sem nú var komin að niðurfalli af þreytu. Willbrook skipherra
og annar vaktarformaður vildu ekki fáta feysa sig af. Enn var hættan
ekki hjá liðin.
Það átti eftir að koma í fjós eftir stutta stund, hve fjarri það var, að.
hættan væri liðin lijá. Stýri systurskips Monaghan bilaði, svo það varð
aigerlega stjórnlaust. Nú var hægt að nota ioftskeytin, og „Spence“, en
svo hét systurskipið, gat varað við og beðið um hjáip. Ef tif vill heppn-
aðist það, þegar sjó fægði betur — og það gat orðið eftir nokkrar kfukku-
stundir — að koma fyrir dráttartaug. Mögulegt var líka, að hægt væri
Nýtt S O S
27