Nýtt S.O.S. - 01.01.1960, Blaðsíða 33

Á meðan maðurinn handfangaði sig þrep frá þrepi, skeði eitthvað ein-
kennilegt, sem hann veitti ekki athygli fyrr en löngu síðar. Hendur hans
og handleggir virtust missa sitt venjulega afl, og hann hafði svipaða til-
finningu í þeim eins og þegar maður segir að einhver útlimur manns sé
dofinn. Fyrst var það eins og væri hann stunginn fínum nálaroddum,
sem smájókst, þar til ekkert var eftir nema tilfinningarleysið.
En maðurinn hafði engan tíma til að brjóta heilann um slík torskilin
fyrirbæri. Allt var það líklega vegna bakbyltunnar áðan, það mundi
batna aftur, ef — ja, ef rnaður drukknaði ekki með kassanum.
Katlavörðurinn rak upp sársaukavein, þegar hann reyndi að beita lík-
amanum til að opna hlerann, sem lokaði leiðinni út fyrir honum. Var
skrokkurinn þá alveg orðinn ónýtur?
Það voru ekki tindrandi stjörnur á heiðbláum himni sem tóku á
móti manninum, þegar hann þó hafði það loks að mjaka hleranum
upp, heldur daufur glampi frá bláum neyðarljósunum, sem kviknar af
sjálfu sér um allt skipið, þegar rafmagnið hefur bilað.
Nú var ekki lengur neinn vafi á, hve vonlaus staða skipsins var. Það
þurfti ekki sjómann til þess að finna það, að skipið hafði enga ferð lengur.
Skipsskrokknum var kastað upp og niður á öldunum eins og væri hann
í rólu. Langi gangurinn lá nú svo skáhallt, að maðurinn, sem leitaði
að leið upp á þilfarið, varð að styðja sig með höndunum við hvert fót-
mál. Tilfinningaleysið í handleggjunum gerði hann smátt og smátt ó-
rólegan. Hafði hann orðið fyrir alvarlegum meiðslum?
í huga sér fór hann í flýti yfir allt það, sem hann vissi um þennan
hluta skipsins. Svo stór var svona tundurspillir ekki, að maður gæti villzt
í honum eins og í sölum og göngum stóru farþegaskipanna. Þetta hafði
maður bara af því, að láta sér sama standa um það, sem ekki kom manni
við. Leiðina frá káetu sinni niður til olíukynntu katlanna hefði maður-
inn getað farið sofandi, en þegar hann var kominn hingað, fannst hon-
um sem væri hann í skipi, sem hann hefði aldrei komið um borð í.
Það var nú sama. Hjá afturlyftingunni var hægt að komast upp. Ein-
hversstaðar úr þessum gangi hlaut leiðin upp á þilfarið að liggja, og hana
varð hann að finna áður en koppurinn færi í djúpið. Hræðilega var allt
hljótt hér! Var þá engin mannleg sála á kænunni, nema hann? Hvemig
væri það, ef allir hinir væru nú komnir í gúmmíbátana og á flekana?
Þvaður! Það var ekki svo langt síðan áreksturinn varð, ef það hafði
Nýtt S O S
33