Árvakur - 01.02.1932, Qupperneq 6

4— _4 R V A K U R 7 • E
B J ö R 5 U I.
n u it tt;; u tt n u u u u i, u i.
Það var maður nokkur, sem hét Jón. Hann var tóndi og átti
heima langt frá manna byggöum. Hann var fátækur og átti hann ekki
nema eina kú, einn hest og 10 kindur. Þarna bjó hann með konu
sinni og einum dreng; sem hét Þorsteinn, en var kallaöur Steini.
Hann var 12 vetra; er sagan gerist. Hann var þögull og daufur í
bragði og vildi helzt vera einsamall. Hann aar stundum tímum sam-
an að horfa á fjallið; sem var fyrir ofan bæinn og honum fannst
lífið draumur. Poreldrar hans héldu; að hann hefði ekki fullar
gáfur. En einn dag fór pabbi hans upp á fjalliö og var aö leita
að einni kind; er hann hafði ekki fundiö um kvöldið. Steini og
mamma hans biðu í stofunni. Þau biou lengi og voru farin aö verða
hrædd; en samt hélt Steini; að ekki hefði pabbi hans villst, því
að hann þekkti sem sagt hvern stein í fjallinu. Mamma hans sagði
honum að fará að hátta. Hann háttaði, en honum varö ekki svefn-
samt; en svo gat hann sofnaö meö þeirri huggunj aö það væri ómögu-
legt að það heföi nokkuö oröið aö pabba hans. En um morguninn;
þegar hann vaknaði; leizt honum ekki á blikuna. Það var svarta
rigning og pabbi hans var ekki kominn hemm og mamma hans var grát-
andi. Hann sagði því viÖ hana: "Eg ætla aö leita pabba." Hún sagði
að það skifti víst litlum togum; því að hann hefði líklega ^rapað
í sprungu; en hann fór samt. Hann þekkti hverja sprungu í fjallinu,
og hann sagöi við sjálfan sig; aö hann skyldi finna pabba sinn. -
Hann gekk lengi. Svo kom hann auga á eitthvaö svart; sem var í
einni sprungu, og er^hann kom nær; sá hann; að það var pappi hans.
Hann sá að þaö var lífsmark á honum; en þá vissi hann ekki; hvern-
ig hann ætti að koma honum heim. En þá datt honum ráð í hug. Hann
hafði tamið hestinn hahs pabba síns viö það; aö þegar hann blés í
hljóðpípu, sem hann átti; þá gekk hann á hljóðið. Svo blés hann
nokkrum sinnum; og þá eftir nokkurn tíma kom hesturinn í Ijós. Svo
kom hann pabba sínum meö miklum erfiðismunum á bak og hélt svo af
stað heim. Er hann kom heim; tók mamma hans á móti honum; og lengi
hjúkraði hún honum og var tvísýnt um; hvort hann mundi lifa eða
deyja. En svo eftir langan tíma varð hann heill heilsu; og þá
sagði hann; að hann hefði verið nær dauöa en líf'i; þegar Steini
hafði fundið hann; og gaf hann honum hestinn í þakklætisskyni. -
Hesturinn varð mjög hændur að honum og elti hann hvert sem hann
fór. Uú er Steini fullorðinn maður og hefir veriö alla sína æfi
foreldrum sínum til gleði og ánægju. Það er ekki alltaf víst; að
háværir menn séu bezt-ir; en þaö er víst; að þögulir menn reynast
eigi alltaf verstir.
Byjólfur Guðsteinsson.
S_JS Q A .
'if 11 tt'tl !! II íi ií ti M ii -.1 li
Það var einn kaldan vetrardag; að illa búinn drengur; sem var
á að gezka 12 ára; kom gangandi inn í þorp eitt á Islandi. Hann
ráfaði um göturnar, þangaö til klukkan var langt gengin 11. Þá
gekk hann inn í húsgarö og lagðist fyrirjúti í einu horninu. Hann
vissi ekki; að sýslumaðurinn átti heima í húsinu; sem stóð hjá
garðinum. Hann var að hugsa um; hvaö húsbóndi hans hefði veri-é