Félagsbréf - 01.01.1955, Síða 25

til bandaríska skáldsins William Faulkner við móttöku
Stúdentafélagsins í hátíðasal Háskólans 15. 10. 1955.
Þegar því er að skipta, að gefa til kynna hugarfar íslenzku
þjóðarinnar gagnvart mönnum og málefnum, hafa stúdentarnir
löngum verið staðgenglar hennar. Svo er og í dag. Þér hafið orðið
þess var, kæri herra William Faulkner, hve innilega velkominn
þér eruð konum þeim og körlum, sem hér eru mætt, en þó sérstak-
lega þeim, er hafa haft ánægjuna og heiðurinn að kynnast yður
ofurlítið nánar en í sjón og heyrn af ræðustóli. Eigi að síður
mundi yður undra, væruð þér þeirri ófreskisgáfu gæddur, að mega
skynja gegn um holt og hæðir, hve einlæglega það hefur glatt ólík-
ustu menn út um strjálar byggðir víðlends eylands vors, að fregna
gegn um ljósvakann um vinsamlega heimsókn yðar og áhuga fyrir
vandamálum einnar fámennustu þjóðar heims, vinsamlega eink-
um fyrir það, að þér tókuð það upp hjá sjálfum yður, að koma hér
við og kynnast okkur ofurlítið, líta nánara á líf og háttu fyrir-
ferðarlítils en sjálfstæðs ríkis, sem á sér að bakhjarli — að Guði
almáttugum frátöldum — aðeins tvennt: menningu og réttlæti.
Þjóðar, sem ekki hefur borizt á banaspjótum né aðra vopnum veg-
ið í ein sjö hundruð ár, en vegna legu síns harðbýla lands, sem um-
leikið er úfnum en göfulum höfum, er til þess dæmd, að standa
kynslóð eftir kynslóð í fylkingarbrjósti í hjaðningavígum daglegs
lífs, mann fram af manni.
Þér, kæri William Faulkner, eruð okkur íslendingum alveg sér-
stakur aufúsugestur, og ber tvennt til. 1 fyrsta lagi eruð þér ekki
aðeins skáld, þér eruð einnig bóndi og búhöldur. En í þessu landi
er, enn sem komið er, hver maður bóndi; hvort heldur hann býr
eða ekki og enda þótt hann vilji ekki við það kannazt. Vér erum
með því marki brenndir, að hér unir sér enginn maður né kona
óbyggjandi eða á einhvern hátt yrkjandi orð eða mold, nema hvort