Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Blaðsíða 4

4
G E S T U R
BRÚÐKAUP FYRIR JÓL.
Framh. af bls. 1.
Iþað, að Trotter gamli frændi er dauður?“
„Nei“, svaraði Adam kæruleysislega.
„Það var leiðinlegt. Myrtle frænka hef-
ur þó lengi vitað, að hverju myndi draga.
En gamli maðurinn var svo örlátur að
skipta eigum sínum milli allra ættingj-
anna. Ég fékk kufungana hans, en þeir
eru raunar einskis virði. Þú varst heppn-
ari. Hann gaf þér sitt mikla lepidoptera-
safn — það eru svona fiðrildi. Myrtle
frænka sendi það til okkar, af því að hún
vissi ekki, hvar þú bjóst. Þetta eru þrjátíu
og fimm kassar með púpum og skor-
kvikindum og ég skal senda þér draslið
í dag. Þá er ég þó laus við það. Máske
kemur þú því í peninga".
Curtis fór með hæðnisglott á vör, en
Adam flýtti sér upp á skrifstofuna. Þar
leit hann yfir bréfin, sem borizt höfðu
meðan hann var að borða. Þar á meðal
var eitt til hans sjálfs. Innihaldandi ávís-
un fyrir yfirvinnu upp á 170 dollara og
93 cent. Þetta kom sér sannarlega vel! Nú
hafði hann ef til vill ráð á að fara til
Bermunda um jólin.
ADAM SAT OG brosti með sjálfum sér,
iþegar honum varð hugsað til möguleik-
anna, sem upphæðin veitti honum. Vera
mátti Iíka, að hann hitti brúnhærðu stúlk-
una, sem teblöðin höfðu lofað honum.
Hann var orðinn hundleiður á pipar-
sveinalífinu. Hann hafði dvalið í New
York í' fimm mánuði, og á skrifstofunni
unnu auk karlmannanna 'þrjátíu ungar
stúlkur, og af þeim var álitlegur hópur
reglulega fallegur. En hann hafði ekki
bundizt vináttuböndum við neina þeirra
—1 vegna óumræðilegrar feimni sinnar.
Þegar hann hafði lokið við að lesa
póstinn, kveikti hann sér í vindlirigi, og
gekk út á aðalskrifstofuna, þar sem rit-
vélarnar glömruðu. Hann nam staðar við
vatnsgeyminn, tók pappírsbikar og skrúf-
aði frá vatninu, meðan hann renndi aug-
unum yfir kvennaskarann, sem sat álútur
við ritvélar sínar.
Hún þarna, litla, dökkhærða stúlkan
við afgreiðsluborðið, hún var bara anzi
snotur. Og sú fyrir framan hana, rnyndar-
Ieg í andliti og fæturnir eins og klipptir
út úr auglýsingu.
„Úff!“ hreytti hann skyndilega út úr
sér, þegar ískalt vatnið rann út úr yfir-
fylltum bikarnum. Hann missti bikarinn
niður, svo vatnið flóði út um allt gólfið.
Jafnskjótt tók hann á rás til skrifstofu
sinnar, en skrikaði fótur í vatnspollinum,
svo að hann hafnaði með höfuðið í kjöltu
dökkhærðu stúlkunnar.
„Þetta kalla ég stutt ferðalag", sagði
hún.
„Og auk þess yfir vatn!“ sagði hann
vandræðalega.
Hann stóð á fætur og svipaðist urn
eftir einhverju til þess að þurrka vatnið
upp með, en í sama vetfangi gaus logi
upp úr ruslakörfunni. Hann hafði kastað
vindlingnum frá sér niður í hana, og nú
logaði upp úr, því að tuska, gegnvætt í
bensíni, notuð til að hreinsa með ritvél-
arnar, hafði legiö þar fyrir.
Adam greip pappírskörfuna og tæmdi
innihald hcnnar í vatnspollinn á gólfinu,
skrúfaði síðan aftur frá vatninu og beindi
bununni að eldinum. Þannig slökkti hann
eldinn, cn almenn ringulreið ríkti á skrif-
stofunni.
Litla, yndislega, brúnhærða stúlkan rak
upp skelfingaróp, því að eldurinn hafði
læst sig í pils hennar.
★ Vinsælt dægurlag. ★
VIÐ KOMUM ALLIR, ALLIR . . .
Sungið af Sigurði Ólafssyni og kór:
(Ljóð: Dulinn).
Vinir, hve oft er hér amstur og strit
svo ekki sýnist þar nokkurt vit,
allt sem við geruin er örlögum háð,
allt er í himneskar bækur skráð,
tölur sem eiga sinn töfraseið,
tæla okkur svo oft af leið.
AHt er þar reiknað og ritað á blað,
rúnir sem boða okkur það:
Við komum allir, allir, allir upp til himna
í unaðssælu, í unaðssælu.
Þá brosir Pétur blítt
hann blessar svo milt og þýtt
þið verðið öll að englum
allt er nýtt og hlýtt.
\
Þarna uppi er allt bjart og blátt
blikandi dýrð í jarðarátt.
Óvinir faðmast og elskast heitt,
öllum er himnanna gleði veitt.
Opnast þá hliðin upp á gátt,
allir dansa i sátt.
Himininn ljómar svo hár og stór
hljómar við engla kór:
Við komum allir, allir, allir o. s. frv.
„Það er kviknað í Binnie", sagði æst
rödd, og menn fylltust. skelfingu. Enn á
ný sýndi Adam, að hann var vandanum
vaxinn. Hann slöngvaði báðum handleggj-
ununi utan um fætur hennar og slökkti
eldinn.
,,'HVAÐ GENGUR Á hérna?“ spurði
luanaleg rödd.
Adam sleppti fótunum á Binnie og
stökk á fætur — og leit beint framan í
skrifstofustjórann, Glenn Cochrane. Það
er að segja, hann sá ekki annað en rauð-
brúna þoku, því að liann hafði misst af
sér gleraugun. En ung stúlka fékk honum
þau og brosti um leið til hans brosi, fullu
aðdáunar.
„Þetta var snarlega gert!“ sagði hún og
hinar stúlkurnar tóku undir. Cochrane
sjálfur gat ekki varizt að hrósa honum, en
Adam gekk lúpulegur inn til sín, þótt
hann gæti ekki varizt stolti með sjálfum
sér. i
HANN SAT OG BRAUT heilann, þeg-
ar Binnie kom inn í fínlegum kvöldkjól.
Jæja, svo að hún ætlaði þá út um kvöldið.
„Ég kom með smyrsl á hendurnar á
yður“, sagði hún. En þegar hann gerði
sig ekkert líklegan til þess að taka túb-
una, bar hún srnyrsl í báða lófa hans. •
„Þetta er óþarfi. Það var verra með
pilsið“. En Binnie brosti elskulega, og
sagði, að það hefði verið ónýtt hvort eð
var. En þetta varð Adam hvöt til þess
að spyrja hana þess, sem honurn lá á
hjarta.
„Komið þér nokkurn tíma á kaffihúsið
T eblómiðV'
„Nei, þangað hef ég aldrei komið. Ætl-
ið þér kannske að bjóða mér þangað?“
Adarn varð orðfall, svo að hún hélt
áfram: „Eiginlega ætlaði ég að borða
annarsstaðar í kvöld, en ég get frestað því.
Hins vegar jþarf ég að fara í lagningu
klukkan sjö. Er það of seint?"
„Nei, alls ekki“. Honum lá við að segja,
að jrað væri of snemmt. Hún sagði hon-
um heimilisfang sitt, en áður en hún
komst fram að dyrum, fékk hann málið á
ný: „Munið þér, að þér sögðuð, að þetta
væri stutt ferðalag, þegar ég datt?“
„Sagði ég það?" Hún hló við. „Þetta er
gamall vani. Marnma sagði þetta alltaf við
mig, þegar ég vár lítil. Ég gleymdi |iá
alltaf að gráta, þegar ég datt“. Hún leit
á úrið sitt. „En nú verð ég að flýta mér.
Við segjum þá klukkan sjö“.
Það var engin lyfta í húsinu — og húri