Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Page 12

12
G E S T U R
BRÚÐKAUP FYRIR JÓL.
Framh. af bls. 7.
ADAM VAR ÞAÐ mikill léttir, að jóla-
veizla fyrirtækisins skyldi hrífa svo hugi
manna, að engum kom einkamál hans til
hugar. Veizlan var haldin um rniðjan
desember.
Veizlan var haldin í glæsilegum salar-
kynnum, en þar senr karlmenn voru fáir
á skrifstofunni, neyddust þeir Glenn og
Adam til þess að taka að sér hlutverk í
einþáttungi, sem leikinn var á undan
dansinum. Leikurinn gerðist á miðöldum,
og fóru þær Binnie og fegurðardísin Helen
Mason í bókhaldinu með kvenhlutverkin.
Adarn og skrifstofustjórinn bjuggu sig
í rykugum klefa að tjaldabaki, og reyndu
að láta sem minnst á því bera, hversu
gagnrýnum augum þeir litu hvorn annan.
— Furðulegt, að jafn yndisleg stúlka og
Binnie skuli sjá nokkuð við þennan
renglulega pjakk, hugsaði Cochrane og
leit á Adam.
Kvöldið sem uppistandið hafði orðið
inni á skrifstofu hans, hafði hann nefni-
lega ákveðið að bjóða Binnie sjálfur út.
Adant til hróss verður að segja það, að
honum leið illa i búningnum, og hann
átti þá ósk heitasta að geta skriðið niður
í músarholu, þegar bjalla leikstjórans
kvaddi þau inn á sviðið. Binnie var í
glæsilcgri krínólínu, en hvað var nu þetta.''
Hin stúlkan var alls ekki Helen Mason!
Þetta var "yndisleg hefðarmey, sem Adarn
þekkti ekki, þótt honum fyndist hann
hafa séð hana áður.
„Á hvað ertu að glápa, Adam? Þekkirðu
mig ekki í þessum búningi?" spurði stúlk-
an hlæjandi, og þá sá hann, að þetta var
Peggy! Hún flýtti sér að segja honum, að
Helen hefði meiðzt, og hún hefði orðið
að taka að sér hlutverkið á síðustu stundu.
„Já, en hárið á þér?“ spurði Adam.
„Það — jjað er dökkt!“
„Já, ég varð að láta lita það. Helen er
dökkhærð, svo að ekki hafði verið fengin
nein hárkolla".
En nú hófst músikin — sviðljósin voru
tendruð og leikurinn hófst.
I>EGAR TJALDIÐ FÉLL við mikið
lófatak og fagnaðarlæti, flýttu karlmenn-
irnir sér að hafa fataskipti, en stúlkurnar
voru áfrarn í Irúningum sínum, þeim féll
vel við þá, og auk þess kepptust allir við
að fá að dansa við þær. Adam reyndi að
liaga sér eins og nýtrúlofuðum og ást-
löngnum manni ber, en Binnie var alltaf
önnum kafin við að hjálpa Cochrane við
jólabögglana.
Þá leitaði hann huggunar hjá Peggy,
sem undanfarið hafði verið ísköld í fram-
komu sinni við harin, en var |þetta kvöld
einstaklega elskuleg. Það var heitt inni
í danssalnum, og þegar Adam stakk upp
á því, að þau fengju sér göngu niður að
vatninu, féllst hún fúslega á það. Þegar
þau komu að stórum vatnspolli, tók hann
hana í fang sér og bar hana yfir. Þeim
dvaldist niðri við vatnið, og þau töluðu
um allt milli himins og jarðar, þangað til
Binnie birtist skyndilega og sagði þeim,
að klukkan væri að verða tólf, og þau
yrðu að korna inn.
Þegar þau kornu aftur að pollinum,
kastaði strákhnokki nokkrum kínverjum
að þeim, um leið og Adam lyfti Peggy.
Þeir hvæstu og gneistuðu í allar áttir, og
Peggy æpti og lyfti pilsunum meðan Adarn
trampaði á sprengjunum.
„Það rnunaði minnstu, að það kviknaði
í mér!“ sagði Peggy angistarfull og sneri
sér að Binnie. „Þetta var einkennilegt.
Alveg eins og spákonan sagði. Við vorum
á stuttu ferðalagi yfir vatn, og væri ég
ekki dökkhærð, heldur ljóshærð, skyldi
maður ætla, að það væri ég, sem Adam
var spáð, að myndi verða eiginkonan
hans“.
Peggy hló hjartanlega, en Binnie starði
á hana. „Og nú ertu meira að segja dökk-
hærð — óvenjulega brúnhærð, alveg eins
og spákerlingin sagði“. Peggy opnaði
munninn, en Binnie hélt áfram:
„Það er líklegt, þegar allt kemur til alls,
að þetta sé misskilningur hjá okkur,
Adam. Mér þykir vænt um þig — reglu-
lega — en ég fór líka i kaffihúsið og lét
spá fyrir mér. Og ég var vöruð við því
að gera ekki ungan mann óhamingju-
saman, því að hann væri ekki rétti mað-
urinn fyrir mig. Ég ætti að giftast eldri
manni — það væri öllum fyrir beztu“.
ADAM TÓK ÞESSU eins og hetja.
„}a, ef við erurn ekki ætluð hvort öðru,
Binnie, þá er bezt að við skiljum strax“,
sagði hann göfugmannlega.
„Það var fallegt af þér að taka þessu
svona“, sagði Binnie og hljóp inn til eldri
mannsins — Glenn Cochran, — sem hún
áleit forlögin og teblöðin hafa ætlað sér.
Adam dró djúpt andarin.
„Þú sagðir einu sinni, að þú værir ekki
hjátrúarfull. Það er ég heldur ekki, en
spádómurinn vill ekki hverfa mér úr huga
— sérstaklega ekki, þar sem mér hefur
lengi fundizt, að það séunr einmitt við,
senr séunr ætluð lrvort öðru“.
Svo lyfti hann henni upp, þótt þau
væru löngu komin framhjá pollinunr, og
gerði dálítið, sem hann hafði aldrei áður
gert. Hann kyssti Peggy! Henni fannst
lrarla lítið göfugnrannsbragð að þeim
kossi, eins og Binnie hafði fundizt. Koss-
inn var yndislegur, og allra peninganna,
senr hann hafði kostað, virði, þ. e. a. s. 10
dollara til Helen Mason til að eftirláta
hemri hlutverkið, 5 dollara til andlits-
farðamannsins fyrir að lita hárið á henni.
Og loks dollarinn, sem strákurinn fékk
til þess að sprengja kínverja við fæturna
á henni — til þess að spádómurinn rættist
að fullu — „gneistar, sem rjúka“ — og þá
mátti hún ekki heldur gleyma 10 dollur-
ununr, senr hún hafði borgað spákonunni
í „Teblóminu" fyrir að segja Binnie það,
að hún ætti að halda sig að „eldri manni“!
VISSULEGA hafði allt þetta kostað
stórfé, en nú var hún líka hamingjusöm,
og þegar Adanr þrýsti henni að sér, lá
henni við yfirliði. Ekki stafaði það ein-
göngu af kossinunr, heldur miklu fremur
af því, að henni var svo heitt — óskaplega
lreitt. Innan undir krínólínunni bar hún
nefnilega hamingju-kjólinn sinn!
Auðvitað var Peggy ekki vitund hjá-
trúarfull — en allur var varinn góður. Og
nú var sigurinn tryggður! Það vissi hún,
þegar Adam lrvíslaði f eyra hennar — eitt-
lrvað unr brúðkaup fyrir jól!
* * *
„Þú ert þó ekki enn að hugsa unr tc-
blöðin?“
„Stundum get ég blátt áfram ekki var-
izt því. Það var búið að spá því, að lrann
yrði að brjóta vilja eldri nranns á bak
aftur, og það gerði hann einmitt í kvöld
— nei, forlögin eru bersýnilega búin að
ákveða að lrafa þetta svona, og við getum
ekkért gert .. .“.
— Binnie elskar þá Adanr ekki í raun
og veru, hugsaði P.eggy vonglöð. Henni
geðjast að lronunr, hún er lrrædd við
slúðrið á skrifstofunni, og vill gjarnan
giftast — en gráturinn á nóttunni á ekk-
ert sanran við spádóminn að sælda.
Peggy minntist þess h'ka, að Adanr hafði
orðið um og ó, þegar lrún sagði lronunr,
að Binnie hefði grátið, -- ef til vill var
það hún sjálf, sem hafði komið lronunr
til þess að biðja Binnie. Bannsett hjarta-
gæzkan — ó, þessi andstyggilegu teblöð!