Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Blaðsíða 16

16
G E S T U R
bláleitri leðju. Andlit hans var harmurinn uppmálaður. Hann
nam snögglega staðar, þegar hann sá mig með hauskúpuna í
höndunum, en svo herti hann upp hugann. Án þess að setjast,
já, jafnvel án þess að taka í höndina á mér, hóf hann máls:
„Sittu ekki þarna, heldur komdu með mér ... Ef ég hefði
vitað, að þú værir kominn heim frá Maria-Kume, þá hefði ég
komið í gær. En í morgun, í dögun svínanna (svínin taka að
snuðra urn nokkru fyrir sólarupprás), yfirgaf ég þorpið til þess
að hitta þig. Komdu strax!"
„Hvað gengur eiginlega á, Severiano?“
„Ekkert nema það, að djöfullinn hefur lagt undir sig þennan
dal að nýju. Galdramennirnir hafa verið á ferðalagi til strandar-
innar, og eru nú komnir heim með ný menghés (töframeðul).
Þeim finnst jþeir öflugii nú en nokkru sinni fyrr, og hafa skipað
fólki að snúa aftur til heiðni, annars komi hræðilegasta óham-
ingja yfir það! Sendiboðar þeirra eru í hverju þorpi, og þeir
öskra og ógna, og krefjast fórna af fólki. Allir eru hræddir —
komdu!“
Fjandinn sjálfur! Nú var illt í efni. Ég varð að hefjast strax
handa.
Tæpri klukkustund síðar var ég á leið með SeVeriano og
tveim leiðsögumönnum hans eftir geysilöngum og torsóttum
stíg, sem lá eftir Dilava-dalnum. Þrátt fyrir hraða göngu heppn-
aðist honum samt að gefa mér greinargóða lýsingu á ástand-
inu, eins og það var í byggðarlagi hans. Það var ægilegra en
mér hafði til hugar komið. Af ótta við þessa galdrahlunka,
þorði enginn lengur að játa sína kristnu trú.
Ég tala af hreinskilni!
Við náðum síðla kvölds til Cour-des-Anges. Engu síður virtist
sjötta skilningarvit íbúanna hafa gefið þeim konru okkar til
kynna, því að mikill mannfjöldi beið okkar. En í stað fagn-
aðarlátanna, sem þeirra var venja að sýna við önnur tækifæri,
ríkti nú þögn og skelfing. Það var varla, að menn fengjust til
að taka í höndina á mér. Jean-der-ler var sá eini, sein íagnaði
mér með brosi og sjóðheitum te-bolla.
Ég tók fljótt eftir ókunnum andlitum, og gat greint af and-
litssvipnum að ýmsir voru þarna úr fjarlægum héruðum lengst
inni í dal.
Það var augljóst, að fregnin um för Severiano hafði borizt um
allt. Og mönnum hafði talizt svo til, að ekki myndi líða á
löngu, áður en hann kæmi aftur ásarnt mér.
Ég steig upp á svalirnar á kofa mínum. Mannfjöldinn kom
nær, þegar honum skildist, að ég ætlaði að ávarpa hann. Satt
að segja var ég sízt öfundsverður af hlutskipti mínu. Fötin mín
voru útötuð aur og leðju eftir fjögurra klukkustunda kapp-
göngu eftir rökum fjallastígunum, ég var rennsveittur og svang-
ur. Auk þess hafði ég ekki hugmynd um, hvað ég ætti að
segja .. . En fólkið beið. Ég sneri mér að Iþví. Allra augu störðu
á mig. Svo hóf ég máls:
„Fólk frá Divala, synir mínir. Ég hef frétt þetta: Eftir að vera
búin að hafna áhrifavaldi djöfulsins, óskið þið nú eftir því á
ný. Það hryggir mig .. . Á ný flögrar djöfullinn ykkar á meðal
eins og skaðsemdafugl. Eins og í gamla daga mænið þið öll á
svo að hann var umkringdur, þegar hann
komst loksins að vatninu.
Hann stanzaði og lét handleggina síga
niður með síðunum. Hann vildi ekki gera
illt verra með því að fara að stofna til
vonlausra slagsmála. Hann var búinn að
gera nóg illt af sér. Murphy greip hrana-
lega í öxlina á honum.
Þarna stóðu andstæðingarnir tveir og
gláptu hvor á annan meðan þeir reyndu
að ná andanum.
„Þú gazt þá náð mér, löggi“, sagði
Mick. „En ég er ekki frá því, að þú
gleymir ekki þessum eltingarleik fyrst um
sinn, er það?“
Bros lék um varir Hall. Nei, það gat
ekki verið, — alls ekki undir slíkum kring
umstæðum!
Fjórði kafli.
í LÖGREGLURÉTTINUM.
Mick Cardby sat á bekk frammi í gangi
á Marylebone-lögreglustöðinni, þegar hon-
um voru flutt skilaboð.
„Herra Godfrey Olton — málafærslu-
maður — cr komi.nn til þess að tala við
yður".
Ungi maðurinn leit kæruleysislega upp,
ekki varð minnstu undrunar vart í svip
hans.
„Á ég að tala við hann hérna?"
„Þér getið talað við hann þarna, fyrir
enda gangsins".
„Gott, segið honurn, að ég sé tilbúinn
að taka á móti honum".
Að vörmu spori opnaðist hurðin og
íeitlaginn, fölleitur maður með harðan
flibba um hálsinn og gífurlegt hálsbindi
kom inn.
„Hér er skjólstæðingur yðar, herra",
sagði fangavörðurinn og benti á Cardby".
„Fylgið mér. Mér hefur verið falið að
mæta á morgun sem verjandi yðar. Hvers
óskið þér, að ég segi um málið?"
Þeir stóðu í nokkurra skrefa fjarlægð
frá lögregluþjóninum og hvísluðu saman.
„Þér eruð þó ekki hingað kominn til
þess að flækja mig, eða hvað?“ spurði
Mick og horfði rannsakandi á málafærslu-
manninn.
„Nei, auðvitað ekki. Hvernig getur yður
dottið það í hug?“
„Enga fýlu. Það væri þá ekki í fyrsta
skipti, að löggurnar reyndu að beita ein-
hverjum brögðum. Ég hefði ekkert á móti
|því að fá einhverja vitneskju um það,
hvers vegna þér eruð að blanda yður inn
í mitt einkamál. Hver hefur fengið yður
til þess?“
„Því miður get ég ekki gefið upp
nafnið á skjólstæðing mínum".
„Far vel, Franz. Löggan átti í brösuin
við mig í gær. Við vorum að skemmta
okkur svolítið saman, en þeir hafa ekki
snitti til þess að nappa mig á. — Nú
halda þeir, að ég fari að gína yfir upp-
spunanum úr þeim — en ég vil ekki sjá
það! Berðu þeim kveðju mína, og segðu,
að ég sé ekki fæddur í fyrradag. Þeir fengu
sannarlega að spreyta sig í gær, en þeir
skulu sannarlega fá að svitna betur áður
en við skiljum að skiptum".
„Þér misskiljið málið algerlega", mót-
mælti Olton. „Ég hef ekki hið minnsta
saman við lögregluna að sælda. Ég er
hingað kominn til þess að flytja vörn
fyrir yður“.
„Hver heíur beðið yður þess?“
„Ef þér endilega viljið gera mér eins
erlitt fyrir og mögulegt er, þá get ég
sannað ntál rnitt. Ég fer eingöngu eftir
skipunum. Ég fékk þetta bréf á skrifstofu
mína í morgun. Það er allt og sumt, sem
ég þekki til málanna — ennþá".
Mick hristi höfuðið fullur vantrúar um
leið og hann tók við umslaginu. Hæðnis-
drættir voru kringum munn hans, þegar
hann tók upp innihald þess.
Það fyrsta, sem kom í hendurnar á hon-