Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Qupperneq 9

G E S T U R
9
Hvorugt þeirra niælti orð frá vörum. Þau horfðu aðeins hvort
á annað eins og þau væru að leita fyrir sér, livort nokkuð væri
breytt frá köldinu áður.
Skyndilega rauf Meg þögnina. Útidyrnar skullu harkalega á
eftir henni, og fótatak hennar niður tröppurnar var hratt.
„Góðan daginn“.
„Sæl“, svaraði Ken og horfði á Meg. „Ég kom liingað til þess
að ganga úr skugga um, hvort þið stúlkurnar ætluðuð í raun og
verti að halda uppi mínu merki“.
„Ég vil ekkert fremur“, svaraði Angela og brosti til lians.
„Auðvitað", svaraði Meg. „Ég var að tala við Sam“.
En í þetta skiptið var Meg ekki ein um hituna. Hann hafði
ávarpað þær báðar í senn, og taiið þær báðar bandamenn sína.
Þau óku þrjú af stað, Klöru frænku til mestu hneykslunar.
Angela gat ekki stillt sig um að senda henni stríðniskoss á
fingri.
ANGELA HAEÐÍ mesta yndi af fundinum. Hún sat við hlið
Meg rétt fyrir neðan tjöldum skrýddan ræðupallinn, og sneri
þannig, að hún gat fylgzt með mannfjöldanum.
Tveir menn töluðu á undan Ken. Þegar hann kom í ræðu-
stólinn, sá hún, að hann var gjörbreyttur. Hann hóf mál sitt
rólega, eins og hann væri að rabba við kunningja á heimili
sínu. En þegar hann varð mælskari, var auðfundið, hversu mjög
hugur fylgdi máli.
„Það skiptir ekki mestu máli, hvort þið kjósið mig eða ekki!“
sagði hann eitt sinn, Angelu til mestu furðu. „Hitt varðar
mestu, að þið vitið, hvað þið kjósið og hvers vegna. Stjórnin
rotnar í rótina, nema þið, kjósendurnir, vitið, hvað þið eruð
að gera“.
Angela gaf orðum hans gaum, meðan hún lét hugann reika,
er hann bryddaði á nýju. En spurningarnar úr salnum vöktu
aftur eftirtekt hennar. ,
„Hvert er jþitt álit á skólamálunum?" kallaði einhver.
Þögn sló á mannfjöldann, ysinn og þysinn hljóðnaði. Meg
stirðnaði upp, og Angela fann ótta hennar.
Ken hóf máls: „Ástandið í skólamálunum . ..“.
Sam Redinger. greip fram í fyrir honum og stökk á fætur.
„Skólamálin verða tekin til meðferðar á sérstökum fundi í næstu
viku. Þetta mál er ákaflega rnikilsvert, og þess vegna verður það
rætt nákvæmlega".
Aftur hóf mannfjöldinn þrusk sitt og pískur. Þegar spurn-
ingar hófust um annað efni, hallaði Angela sér að Meg: „Hvað
var þetta, Meg?“
„Þeim ber ekki saman um viðhorfið til skólamálanna, Ken
er fastheldinn á sína skoðun, en Sam talar hann ofan af
henni“.
Angela virti Sam Redinger fyrir sér. Henni fannst hann
myndarlegur, hárið þykkt og þrúnt, augun blá.
„Hvað kemur þér til að halda, að honum heppnist að fá
Ken til að breyta um skoðun?“
„Sam er reyndari stjórnmálamaður, — og hann er afar sann-
færandi, þegar hann talar við fólk. Ég hef þekkt hann lengi.
Ég skemmti mér með honum, meðan Ken var í hernum".
„Svo, já“, sagði Angela, ekki sannfærð, en hirti ekki urn að
rífast út af þessu atriði. Henni datt í hug, hversu mikið vald
Sam hefði enn yfir Meg, ef hann reyndi.
Þegar fundinum var slitið, reis hún úr sæti sínu ásamt hinum
og klappaði lof í lófa. Meg gekk að tröppunum upp á pallinn
til Sam, sem gladdist bersýnilega yfir komu hennar.
Framhald i nœsta blaði.
Hoppi. Þetta var því ekki hugarfóstur eins
manns. Þrjár persónur sæju ekki sama
hlutinn, ef hann væri ekki raunverulegur!
Allt í einu rauf væl stórrar hornuglu
kyiTðina, og þegar það dó út, var eins og
rifnað hefði tjald næturinnar, þar sem
hljóðið hafði verið. í einu stökki var
Hoppi kominn inn í tjald. Þar breiddi
hann feld yfir höfuð sér úti í horni. Við
Walter störðum á staðinn, þar sem ver-
urnar höfðu birzt, en við sáum einungis
gulan sandinn og glitrandi mölina. Gol-
una lægði jafnlljótt og hún hófst, og ský
leið fyrir mánann. í klukkustund sátum
við reykjandi við tjaldskörina, en hvorki
raddirnar né verurnar komu aftur. Djúp
þögnin ríkti yfir eyðimörkinni, nema hvað
úlfur ýlfraði í fjarska.
„Marco Polo lýsti þessu sama í' Ferðum
sínum“, sagði ég. „Sven Hedin líka; og
fleiri hafa gert það. Það hlýtur að vera
til vísindaleg skýring. Sennilega hinn
mikli hiti í dag og tíbrá tunglsskinsins.
En Hoppi mun alltaf standa í þeirri trú,
að það hafi verið andar fjölskyldu hans.
Kannske svo hafi verið; ekki veit ég það“.
lausum öldum, dvínuðu og hófust á ný.
Það var eins og andar hinna framliðnu
væru að tala saman. Granger gekk inn í
tjaldið og lagði höndina á enni mér.
„Roy, vaknaðu! Það er eitthvað á seiði
úti á eyðimörkinni".
„Hvað er það?“
„Ég veit það ekki. Hljómar; líkastir
röddum“.
Andartak stóðum við grafkyrrir í al-
gerri |þögn. Þá hófst hinn dularfulli lág-
tónn aftur skjálfandi upp í hægt cres-
cendo, en dvínaði svo aftur og dó loks í
titrandi stunu, eins og andvarpi for-
dæmdrar sálar.
Ég stóð á öndinni. „Guð minn góður,
hvað var það? Það var ekki raunverulegt,
en — vissulega heyrði ég eitthvað".
Hoppi var náfölur eins og vofa í tungls-
ljósinu. „Andar fjölskyldu minnar koma
aftur til staðarins, þar sem við bjuggum.
Þeir segja mér aftur að drepa Kula“.
Allt í einu greip ég í öxlina á Gran-
ger. „Sérðu — sérðu þarna! Sér þú það?
Þetta, sem svífur í loftinu?"
Einhver skapnaður, þunnur eins og
híalín, myndaðist við dimmt brunnsopið
og leið upp í hringmyndaðri lögun. Tveir
næstum gagnsæir armar mynduðust út úr
þessu, teygðu sig fram í granna, veifandi
fingur, og liðu svo burt í tunglsljósinu.
Yfir staðnum, þar sem flókatjöldin höfðu
staðið, mynduðust aðrir skapnaðir, eins
og löng röð af dansandi börnum, sem
héldust í hendur. Golan virtist blaka
þeim til og frá, þar til þau svifu upp á
við og hurfu í andlit mánans.
Ég sá þetta; sömuleiðis Granger og
— Henry, þér getur ekki verið alvara!