Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Blaðsíða 15

G E S T U R
15
(
Papúar dansa striðsdans.
þótt ég hrópaði til þeirra, að hananum hefði skjátlazt, hann
væri heimskingi, sem ekki þekkti sinn vitjunartíma ...
Sem sagt, klukkan þrjú um nóttina hófum við reisu okkar inn
í frumskóginn, og höfðum ekki annað að leiðarljósi en flökt-
andi bjarmann frá vasaljósinu mínu, — og auðvitað villtumst
við strax og þorpið var úr augsýn . . .
Um sólarupprás komumst við aftur inn á rétta leið.
Ég býð galdramönnunum byrginn.
Ég eyddi nokkrum kærkomnum hvíldardögum rnilli trúboðs-
ferða í Fané, sem er friðsæll, yndisfagur staður. Þar var nota-
lega svalt. Dagana áður hafði geysað þar ofsarok, sem svo oft
herjar fjallahéruðin. Eldingu hafði lostið niður i stóra gabí-
tréð, sem stóð á lítilli hæð fyrir framan kirkjuna, ekki þrjátíu
metra frá staðnum, þar sem ég sat og skrifaði. í þrumugnýnum
tvístraðist tignarlegt tréð í gneistaflugi og eldhnöttum. Langar,
sverar greinarnar, sem þeyttust af eldgömlum stofninum, köst-
uðust upj) í loftið og dreifðust síðan um stórt svæði í kyrrðinni,
sem alltaf fylgir í kjölfar slíks gnýs. En úr loftinu rigndi ekki
aðeins greinum, heldur e'innig hauskúpum og mannabeinum,
og í óveðrinu var sjóríin vægast sagt hrikaleg ...
í gamla daga, löngu áður en trúboðsstöðinni var komið upp
í Eané, hafði á hæðinni, þar sem tréð stóð, staðið þorj). íbú-
arnir höfðu að venju fest líkama hinna látnu upp í greinar
trésins. Hversu margar voru þær ekki, beinagrindurnar, sem
visnað lauf og nýjar greinar höfðu þakið hjúp sínum á aldanna
rás? Blómin, sem ég hafði svo oft dáðzt að, höfðu sprottið gegn-
um hauskúpur þessara gleymdu grafa . . .
Ég sat í stoíu minni og skoðaði eina hauskúpuna í krók og
kring, jþegar Severiano, einn aðalmaður okkar í Kodighé, kont
þjótandi inn án þess að berja að dyrum. Hann var alþakinn
DtsflntníiLoaíiGíitt David Hume
CAEBBY frá SCOTLAND YARD
t
NVfurj)hy elti hann eftir þröngum göt-
unum, og hvað eftir annað lá við slysi.
Hall sat þögull við hlið hans. Nú var
lionum ljóst, hvers vegna Cardby hafði
verið svona glaðhlakkalegúr. Murphy var
þá ekki cini ökusnillingurinn í Lundúna-
borg.
Murjrhy vissi líka af þessu. Þess vegna
ók hann af þeirri fifldirfsku, að hann
hafði aldrei fyrr reynt annað eins. Það
særði metnað hans að fyrirhitta jafnoka
sinn. Þegar þeir óku í annað sinn inn á
Ytri-Circle, kinkaði Mick ánægður kolli.
Murjjhy hafði drcgizt aftur úr, og var nú
fjörutíu metra á eftir honum.
Það var ómögulegt að segja, hvernig
eltingaleiknum hefði lokið, hefði tilvilj-
unin ekki gripið í taumana. Mick á hægri
hönd var röð geysistórra 'húsa. Út frá einu
þeirra kom stór flutningabifreið, senr lok-
aði leiðinni tuttugu metrum fyrir fram-
an hann. Hann steig á hemlana af öllum
mætti, og bifreiðin nam staðar nokkrar
tommur frá ferlíkinu. í fjórum stökkum
komst Mick að girðingunni umhverfis
Regent-garðinn. Þegar lögreglubifreiðin
nant staðar, var hann kominn yfir girð-
inguna og inn í garðinn. Þrír menn stukku
út úr bifreiðinni. Murphy varð fyrstur
þeirra yfir girðinguna,-
Þegar Murphy var upjr á sitt bezta, hafði
hann hlaupið 400 metrana á rúmri 51
sekúndu. Því miður, hans vegna, lék bif-
reiðarþjófurinn sér að jþeim á 50 sléttum.
Eftir 200 metrana hafði lögregluþjónninn
dregizt verulega aftur úr, og möguleik-
arnir til þess að ná unga manninum virt-
ust harla litlir. En í þann mund komu
tveir eftirlitsmenn auga á hlauparana.
Þeini fannst för þeirra grunsamleg, ekki
sízt þar sem þeir voru ekki klæddir til
sjrretthlaupa. Þeir afréðu því að stöðva
þann, sem fremstur fór. Sá yngri þcirra
hnipraði sig saman og stökk eins hratt
og' hann gat á Mick.
En að launum fyrir erfiði sitt fékk
hann eitt ujDjráhaldsspark Mick, sem hann
hafði lært í rugby-knattleik, *svo að hann
kútveltist nokkrum sinnum frá honum,
áður en hann gat setzt ujijr. Sá eldri fór
sér að engu óðslega, en gaf sér tíma til
að blása í flautu sína og flýtti sér síðan
allt hvað af tók í áttina til hliðsins, sem
Mick stefndi á.
Hall yfirlögregluþjónn rak lestina móð-
ur og nrásandi. Hann var í þann veginn
að sjninga. Murjrhy var orðinn blóðrjóð-
ur í framan og sannfærður um, að skó-
sólarnir sínir væru úr blýi. Honum var
enn eitt atriðið ljóst. Það var ekki bein-
línis íþróttaþjálfun að sitja við bifreiðar-
stýri til lengdar.
Þegar Mick átti fimmtíu metra ófarna
að hliðinu, birtust tveir eftirlitsmenn á
hliðarstíg, og í sama vetfangi birtist vopn-
aður lögreglujþjónn í hliðinu sjálfu. Hann
breytti því um stefnu og stefndi á stórt
vatnið.
Eltingarleikurinn var orðinn talsvert
líkur skrúðgöngu með Mick í fararbroddi,
og á eftir honum þrír lögreglumenn, tvcir
eftirlitsmenn og einn lögregluþjónn, en
smám saman fjölgaði eftirlitsmönnunum,