Vikublaðið Gestur - 18.12.1955, Blaðsíða 13

G E S T U R
13
Tl”1ím am "lialda
OVÆNT GESTKOMA
Á afskekktum sveitabæ í framdölum Eyjafjarðar
er bóndinn nýkominn úr kaupstað, — og ekki hefur
brennivínskúturinn gleymzt. Það er vor, og vöxtur
í öllum ám, en milt veður.
I baðstofunni er allt heimilisfólkið samankomið.
Klyfjarnar hafa verið leystar upp, og margt er að
skoða.
Þá heyrist barið harkalega að dyrum. Mönnum
verður hverft við. Hver gæti verið svona seint á
ferli? Hver gæti lagt leið sína hingað, á þennan af-
skekkta stað? En til dyra er gengið, og mönnum
bregður í brún, er þeir bera kennsl á gestinn.
Jón sterki.
Snemma á nftjándu öld bjó
maður sá að Draflastöðum í
Sölvadal, er Jón hét Jónsson,
karlmenni mikið og rumur að
vexti, enda af flestum kallaður
digri Jón eða sterki Jón.
Er sagt, að fáir vissu afl
hans. Afkomendur hans eru
margir í Eyjafirði, og hafa
þeir margir þótt vel að manni.
Jón var maður meinhægur
og fáskiptinn, en góður þótti
honum sopinn, eins og mörg-
um í þá daga. Lét hann einsk
is ófreistað að ná sér í vín, og
munu fæstir hafa kosið að eiga
illt við hann.
Góður granni.
Eftir Sölvadal miðjum renn-
ur áin Núpá í djúpu en þröngu
hamragili. Standa Draflastaðir
austan árinnar, en beint and-
spænis stendur bærinn Ána-
staðir. Þar bjó um þær mundir
þóndi að nafni Stefán, og var
gott í nágrenni milli þeirra
Jóns og hans. Lagði Jón iðu-
lega leið sína til Ánastaða, sér-
staklega ef hann vissi, að Stefán
var nýkominn úr kaupstað, því
að Stefán var bæði greiðvik-
inn og gestrisinn, og átti oft á
kútholunni, sem Jón kunni vel
að meta. Stefán var efnaður
bóndi og vel metinn. Af flest-
um talinn vel gefinn, og sjálf-
menntaður var hann meira en
almennt gerðist.
Á sumrin er Núpá tær ár-
spræna, sem engum stendur
stuggur af, en í leysingum vor
og vetur getur hún orðið bráð-
ófær, því að hún er bæði
straumhörð og stórgrýtt.
Gestkoma.
Kvöld nokkurt að vorlagi er
Stefán nýkominn úr kaupstað.
Núpá var í aftaka vexti og
algerlega ófær. Þá er barið að
dyrum á Ánastöðum. Heiiúa-
fólki verður hverft við, því að
enginn vissi gestavon.
Þegar gengið var til dyra,
hitta menn Jón bónda á Drafla-
stöðum úti íyrir, holdvotan frá
hvirfli til ilja, og illa til reika.
Jón gerir boð eftir Stefáni
bónda. Stefán kemur til dyra,
og verður hverft við að sjá
gestinn.
„Hvernig ertu hingað kom-
inn?“ varð Stefáni að orði.
„Eg skreið yfir ána“, svaraði
Jón dimmraddaður.
„Er áin ekki alveg bráð-
ófær?“ spurði Stefán og starði
undrandi á Jón.
„Ég hélt mér í steinana í
botninum. Þetta er ekki langt.
Mig langaði svo í, ef þú ættir
einhvern dropa núna“.
Ekki lét Stefán standa á því
að veita honum vínið.. Hresst-
ist Jón vel við vínið og varð
glaður og hreifur. En ófáanleg-
ur var hann að tefja eða leita
færis á öðrum stað yfir ána,
enda líklega um fáa staði að
velja, því að hvergi fannst nein
brúin.
Hann sagðist og vilja komast
heim aftur, áður en fólk sakn-
aði sín, því að enginn hefði
vitað um brottför sína. Þetta
væri heldur engin hættuför.
Fór Jón síðan við svo búið
sömu leið til baka, og gekk
allt slysalaust.
S-jgan barst um sveitina, og
þotti mörtnum ofdirfska Jóns
furðuleg, er ekki bar brýnni
nauðsyn tii fararinnar. Þótti
mönnum ekki ofsögum sagt af
kröftum hans og áræði.
Hjálpsemi.
Á þessum árum gekk um
sveitina farsótt á túnaslætti.
Hann hélt sér i steinana i botninum . . .