Morgunblaðið - 11.01.2012, Side 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 2012
✝ Sigurður Sig-urðsson fædd-
ist hinn 9. desem-
ber 1951 á
Miklubraut 68 í
Reykjavík. Hann
lést að morgni ný-
ársdags 2012 á
Landspítalanum
við Hringbraut.
Sigurður var
sonur Stefaníu Að-
alsteinsdóttur, f. 1.
nóvember 1922, d. 12. janúar
1999, og Sigurðar Kristjáns-
sonar, f. 13. febrúar 1918, d. 21.
nóvember 1980. Systkini hans
eru Valgerður Jóna Sigurð-
ardóttir, gift
Hrafni Þórissyni og
eiga þau fimm dæt-
ur, Ragnar Að-
alsteinn Sigurðs-
son, giftur Nönnu
Ragnarsdóttur og
eiga þau tvö börn,
og Stefán Sigurðs-
son, giftur Helgu
Jónsdóttur og eiga
þau tvær dætur.
Sigurður var bú-
settur á Sléttuvegi 9.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, mið-
vikudaginn 11. janúar 2012, kl.
13.
Sigurður Sigurðsson góður
vinur okkar í Vin er látinn að-
eins sextugur að aldri. Siggi,
eins og hann var jafnan kall-
aður, glímdi við erfiðan geðsjúk-
dóm frá því hann var unglingur
en hans er þó fyrst og fremst
minnst fyrir það að vera glaður
og hress og töffaralegur sjarm-
ör.
Enginn hafði eins hressilega
innkomu og Siggi, hvar sem
hann nú steig inn fæti. „Sælt
veri fólkið!“ og „Góðan og bless-
aðan daginn, elskurnar mínar!“
heyrðist sagt hátt og skýrt og
jafnvel aukið á tjáninguna með
miklum handasveiflum og fing-
urkossi í hvert einasta sinn er
hann kom í heimsókn svo bros
læddist fram á hvers manns var-
ir.
Siggi var alltaf flottur í
tauinu, reistur og skörulegur í
fasi og í hugarheimi hans var
stöðugt eitthvað að gerast og
miklar bollaleggingar í gangi.
Sumt var erfitt og átakanlegt en
oftast tókst honum að skapa sér
skemmtilega veröld fulla af
spennandi pælingum, draumum
og væntingum. Þau voru ófá
samtölin sem við áttum um þarf-
ir hans, langanir og þrár. Sigga
dreymdi um bíla, bílpróf, ferða-
lög, kvenfólk og Jameson. Oftar
en ekki greip töffarinn í gítarinn
og söng eins og enginn væri
morgundagurinn enda sjálfur
Johnny Cash gríðarlegt uppá-
hald og fyrirmynd.
En nú er komið að kveðju-
stund. Við í Vin kveðjum Sigga
með söknuði og þakklæti fyrir
samfylgdina sem lauk svo
skyndilega.
Slokknaði fagurt lista ljós.
Snjókólgudaga hríðir harðar
til heljar draga blómann jarðar.
Fyrst deyr í haga rauðust rós.
(Jónas Hallgrímsson)
Fyrir hönd gesta og starfs-
fólks Vinjar,
Þórdís Rúnarsdóttir, for-
stöðumaður í Vin – athvarfi
Rauða kross Íslands fyrir
fólk með geðraskanir.
Það er tómlegra á Sléttuveg-
inum eftir fráfall Sigga.
Ég sakna hlýlegra orða hans í
upphafi vinnudags: „Ástin mín
eina, ertu nú komin í vinnuna?“
og það fylgdi jafnvel koss á kinn.
Við vorum búin að vinna sam-
an frá apríl 2001 þegar Siggi
flutti á Sléttuveg 9.
Siggi var sterkur persónu-
leiki, lífsglaður, hrókur alls
fagnaðar og aðaldriffjöðrin í
kjarnanum á Sléttuveginum.
Hann deildi íbúð með Leifi og
þeir höfðu áður deilt herbergi í
um 20 ár. Þeir voru alltaf nefnd-
ir saman í umræðunni, Siggi og
Leifur.
Siggi hafði áhuga á tónlist,
ferðalögum, góðum mat, víni og
konum. Hann var ljúfur, mikið
sjarmatröll og „flörtaði“ við okk-
ur konurnar. Hann var hrein-
skilinn um allt og alla. Við feng-
um að heyra ef við bættum á
okkur eða léttumst. „Það er
bara kominn kroppur á þig,“
sagði hann oft. Við áttum helst
að vera í nælonsokkabuxum og
stuttum pilsum. Grátt hár átti
að lita. Hann fylgdist vel með
okkur og okkar fólki og spurði
gjarnan hvernig þessi eða hinn
hefði það.
Siggi var bílaáhugamaður og
vildi endurnýja bílprófið. Hann
sótti bílatíma hjá Hrönn öku-
kennara, sem var einstaklega
ljúf. Honum fannst þetta bók-
lega óþarfi og að taka próf svo
bílprófið fékkst ekki. Hann var
ekki sáttur og ætlaði að ræða
aftur við Hrönn fljótlega.
Hann var ákveðinn að kaupa
bíl, var búinn að kanna verð og
tala við mann sem ætlaði að
keyra fyrir hann ef þyrfti.
Siggi hafði árlega plön fyrir
þá Leif um að fara eitthvað um
verslunarmannahelgina. Miklar
og ákafar umræður hófust strax
að vori, hvert skyldi halda. Fyrir
þremur árum fóru þeir með rútu
að Laugarvatni með allt sem til
þurfti. Komu sér fyrir á tjald-
svæðinu á Laugarvatni og
skemmtu sér konunglega. Eftir
sólahrings gleðskap var samið
um að þeir yrðu sóttir. Lang-
þráður draumur hafði ræst og
framtakið gott.
Hópurinn í kjarnanum hefur
ferðast saman innanlands og ut-
an. Alltaf var það Siggi sem kom
með hugmyndir, dreif áfram
undirbúning og var „aðalmaður-
inn“. Hann fór í allar ferðirnar
og skemmti sér vel. Var heims-
borgaralegur og spjallaði á
ensku við fólk á förnum vegi.
Ætlunin var að fara innan-
lands í sumar á æskuslóðir Jónu
starfskonu á Barðaströnd og til
Jónu systur í Húnavatnssýslu.
Ameríkuferðirnar standa upp
úr. Þar var frábært að vera með
honum. Hægt að kaupa allt og
maturinn alveg æði. Hann var
smekkmaður og vildi vera flott-
ur til fara.
Hann spilaði tónlist daglega,
elskaði Johnny Cash og bítlana,
Bob Dylan og Kinks. Hann var
gjarnan með gítarinn og söng
með. Hann stundaði karlaleik-
fimi hjá Fjölmennt og nær dag-
lega fór hann í Vin í kaffi og
hitti vini sína.
Hann átti góð samskipti við
samstarfólkið og spurðist fyrir
um fyrrverandi starfsfólk. Hann
ræddi oft við Jónu systur sína í
síma. Hann átti góðar minningar
um móður sína og talaði um
hana. Hún var svo góð og lagaði
góðan mat. Siggi kenndi okkur
að brúna kartöflur sem urðu að
vera á stórhátíðum eins og hjá
mömmu.
Við, vinir Sigga, erum ákaf-
lega þakklát fyrir samfylgdina
þessi ár á Sléttuveginum. Minn-
ingin um Sigga lifir.
Guðrún Einarsdóttir.
Elsku Siggi minn, sjálfur
meistarinn, er farinn.
Með brotthvarfi Sigga er til-
veran svo mikið tómlegri og
söknuðurinn er mikill. Hann var
einstakur maður, sópaði að sér
athygli og sjaldan lognmolla þar
sem hann var. Mikill gleðigjafi
og stemmingsmaður, fór alla leið
í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Maður stórra drauma,
vona og væntinga.
Sigga var annt um sína nán-
ustu, kunni að sýna umhyggju
og var ekki langrækinn. Faðm-
lög, kossar og falleg orð á hverj-
um degi. Hann elskaði lífið og
naut þess að ferðast og
skemmta sér. Hann hafði ein-
stakan fatastíl, var alltaf áber-
andi og flott klæddur, svo flottur
að fólk sneri sér við þegar það
mætti honum.
Hann var mikið jólabarn og
áttum við það sameiginlegt, því
meira skraut, því betra og allt
var orðið skreytt á afmælisdeg-
inum. Hverjum afmælisdegi
fagnaði hann vel og mikið, varð
engin undantekning á því þegar
hann varð sextugur í desember
síðastliðnum. Þann dag rifjuðum
við upp veisluna sem hann hélt
þegar hann varð fimmtugur, þá
var fjölmenn veisla, borðin
svignuðu undan kræsingum og
leikin tónlist. Ég spurði hann
hvort hann héldi að við yrðum
hér saman þegar hann yrði sjö-
tugur, hann reyndist sannspár
þegar hann svaraði: „Nei, ég
held ekki, ég er feigur maður.“
Svo hlógum við, því ég held að
okkur báðum hafi fundist þetta
fjarstæðukennt. Hann var svo
glaður og sæll þetta afmælis-
kvöld.
Á lífsgöngunni eignast maður
marga samferðamenn, sumir
falla í gleymskunnar dá meðan
aðrir snerta mann dýpra og
skilja eftir spor. Við Siggi áttum
samleið síðustu tíu ár eða fjórð-
ung úr minni ævi og ósjálfrátt
reikar hugurinn til baka þegar
leiðir skiljast. Efst upp í hugann
kemur þakklæti, ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst einstökum
manni og ég er þakklát fyrir eig-
in geðheilsu. Siggi veiktist um
tvítugt af geðsjúkdómi sem
markaði allt hans líf upp frá því.
Sjúkdómurinn kippti honum út
úr raunveruleikanum og því lífi
sem við göngum að sem sjálf-
sögðu, hann bjó yfir þeim dýr-
mæta eiginleika að vera glað-
sinna.
Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.
Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin
blá,
og von sem hefur vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.
Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn.
(Davíð Stefánsson.)
Ég kveð kæran vin með hans
eigin orðum: „Jeg elsker dig“.
Jóna Jóhanna Sveinsdóttir.
Sigurður
Sigurðsson
✝ Gísli Eiríkssonfæddist í Hafn-
arfirði 24. apríl
1944. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 2. jan-
úar 2012.
Foreldrar hans
voru Kristín Guð-
rún Gísladóttir, f. 1.
nóvember 1919, lát-
in 9. apríl 1996, og
Eiríkur Sigurjóns-
son, f. 11. febrúar 1920, látinn 10.
mars 1963. Stjúpfaðir Gísla er
Vilhjálmur G. Skúlason, f. 30. maí
1927. Gísli átti þrjú systkini, Kar-
ólínu M. Vilhjálmsdóttur, f. 17.
september 1957, Eirík Eiríksson,
f. 24. október 1956, og Birgi Svan
Eiríksson, f. 3. október 1960.
Hinn 21. júlí 1973 kvæntist
Gísli eftirlifandi eiginkonu sinni,
Ingu Rósu Guðjóns-
dóttur, f. 13. mars
1948 frá Neskaup-
stað. Börn Gísla eru
Aron Sölvi Gíslason,
f. 17. febrúar 1972,
Kristín Guðrún
Gísladóttir, f. 6.
ágúst 1975, og
Hrönn Gísladóttir,
fædd 16. maí 1982, í
sambúð með Arnari
Björnssyni, f. 7. apr-
íl 1983, og eiga þau
tvo syni, Ragnar Berg, f. 2005, og
Hafþór Orra, f. 2008. Stjúpsonur
Gísla er Ágúst Magnússon, f. 2.
júlí 1971, í sambúð með Silvönu
Castellana, f. 1967, og eiga þau
eina dóttur, Elínu Stellu, f. 2000.
Gísli verður jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
11. janúar 2012, og hefst athöfn-
in kl. 13.
Hver skilur lífsins hulda heljardóm
er haustsins nepja deyðir fegurst
blóm,
að báturinn sem berst um reiðan sjá
brotna fyrst í lendingunni má.
Að einn má hlýða á óma af gleðisöng,
annar sorgarinnar líkaböng.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Þá hefur kær vinur okkar, Gísli
Eíríksson, kvatt þetta líf eftir
snarpa baráttu við erfiða sjúk-
dóma. Gísli tókst á við baráttuna af
undraverðu æðruleysi.
Kynni okkar hófust í byrjun átt-
unda áratugarins þegar Inga,
æskuvinkona mín, og Gísli fóru að
draga sig saman. Þar með höfðum
við Inga báðar kynnst verðandi
mökum okkar, þeir báðir að sunn-
an og sjómenn.
Sest var að í Neskaupstað
heimabæ okkar Ingu. Lífsbaráttan
hófst eins og gengur hjá ungu fólki.
Við hófum að byggja okkur hús á
sama tíma og staðarvalið var þann-
ig að þau voru byggð hvort á móti
öðru og stutt var að skreppa í kaffi
eftir að flutt var inn. Samvinna við
byggingu húsanna var mikil, efni
samnýtt, sandur dreginn að og
bygging hafin. Þessi verkefni voru
aðallega í höndum þeirra Gísla og
Ragga. Aldrei varð neinn ágrein-
ingur þar á milli. Við fluttum öll í
húsin okkar síðla árs 1974.
Mikill samgangur hefur alla tíð
verið milli heimilanna. Margar
ferðir höfum við farið saman bæði
innanlands og utan og notið sam-
vista með börnum okkar. Oft var
glatt á hjalla yfir grilli og góðum
veigum á sólbjörtum dögum í Nes-
kaupstað þar sem fjöllin spegluð-
ust í lognkyrrum firðinum okkar.
Gísli var mjög snyrtilegur í allri
umgengni og er efst í huga hvað
hann hugsaði vel um bílana sína.
Alltaf að bóna og gera þá fína, síð-
an gekk hann í kringum þá til að
fullvissa sig um að allt væri full-
komið. Þetta sá ég úr stofuglugg-
anum mínum og öfundaði Ingu að
fá að keyra á svona stífbónuðum
bílum .
Þegar Inga og Gísli ákváðu að
flytja suður í maí árið 2000 þá
sagði ég við Ingu: „Á hvaða lyfjum
ertu, Inga mín, ég hélt að þú værir
nr. 1 í Fjarðarvinafélaginu.“ 6
mánuðum síðar fluttum við líka og
voru Gísli og Inga fyrsta fólkið
sem heimsótti okkur með fallega
jólarós en kassar voru þá um öll
gólf hjá okkur en það skipti þau
engu máli. Endurfundirnir voru
ljúfir.
Gísli minn, við viljum þakka þér
samfylgdina og trygga vináttu í
rúm 40 ár. Megi þér líða vel í ljós-
inu.
Elsku Inga mín, Ágúst, Stína,
Hrönn, makar og barnabörn, megi
góðar minningar ylja ykkur í sorg-
inni.
Elísabet og Ragnar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Þá er komið að kveðjustund,
Gísli minn, og margs er að minn-
ast. Þar má helst nefna góðu
stundirnar í Starmýrinni þegar ég
kom austur með fjölskylduna á
sumrin. Allur fiskurinn sem þú út-
vegaðir á meðan þú varst á sjónum
og var mikil búbót á mínu heimili.
Öll þín hjálpsemi, en alltaf var gott
að leita til þín og þú varst mér mik-
ill stuðningur þegar ég varð ein-
stæð móðir. Besta gjöfin sem ég
fékk frá þér var borvélin sem þú
sagðir að allar einstæðar kerlingar
ættu að eiga og hefur hún oft kom-
ið að góðum notum. Alltaf varstu
tilbúinn að vera bílstjóri þegar
pabbi og mamma þurftu aðstoð
þegar þau komu í bæinn og hefur
verið gott að eiga þig og Dullu og
Guðmund að. Gleymi ekki kvöld-
inu sem Pálína var að kenna okkur
færeyska dansinn með tilheyrandi
klappi og smá taktleysi. Einnig
gleymi ekki þegar ég var að kenna
þér að senda sms og þegar þú
varst á næturvöktum að þá kom
fyrir að síminn minn pípti um
miðja nótt. Þá varst þú að æfa þig
að senda skilboð.
Elsku Inga, Ágúst, Stína,
Hrönn, Karólína og fjölskyldur
ykkar. Þið hafið misst mikið og bið
ég Guð um að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Ásdís Geirsdóttir.
Gísli Eiríksson
Þá hefur Herdís mamma
Tótu vinkonu okkar kvatt þenn-
an heim og skilur eftir sig marg-
ar minningar hjá okkur systrum
sem vorum tíðir gestir á heimili
hennar á Miklubraut 11 á okkar
unglingsárum.
Minningarnar sem við eigum
um Herdísi eru ljúfar og góðar.
Við kynntumst Tótu vinkonu
okkar þegar við fluttum til
Reykjavíkur frá Bolungarvík ár-
ið 1973, þá 11 ára gamlar.
Mamma okkar vann um árabil
hjá SPRON með Einari pabba
hennar sem reyndist okkur allt-
af vel.
Efst í huga okkar þegar við
hugsum til baka til Herdísar og
Einars er góðmennska þeirra
gagnvart okkur systrum. Eftir
að pabbi okkar dó þegar við vor-
um 14 ára gamlar buðu þau okk-
ur með fjölskyldunni til Spánar.
Við systur höfðum aldrei farið
til útlanda áður og var þetta
Herdís
Hinriksdóttir
✝ Herdís Hin-riksdóttir
fæddist í Stavanger
í Noregi 10. júní
1922. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 23.
desember 2011.
Útför Herdísar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni 4. janúar
2012.
mikil ævintýraferð
og allt fyrir okkur
gert.
Það var yndislegt
að koma til Herdís-
ar og ömmu löngu á
Miklubrautina. Eld-
húsið lyktandi af
klór af tuskunum í
eldhúsvaskinum,
Herdís sitjandi við
eldhúsborðið að
leggja kapal með
kaffibollann sinn og stundum Ás-
dís Björk hinum megin við borð-
ið og amma langa alltaf að stússa
eitthvað. Það var alltaf svo fínt
og hlýlegt að koma til þeirra og
þar var sko stjanað við okkur.
Ristabrauðið og kókómaltið í ís-
köldu mjólkinni á morgnana,
vanilluhringirnir sem alltaf voru
til og ísinn, svo við tölum nú ekki
um köldu kótiletturnar sem við
nældum okkur í úr ísskápnum
eftir næturbrölt. Þetta var ólíkt
því sem við systur áttum að venj-
ast af okkar stóra heimili þar
sem mamma okkar var útivinn-
andi og 6 systur réðu ríkjum.
Með hlýjum hug og þakklæti
kveðjum við Herdísi og sendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til Tótu vinkonu okkar og
Önnu systur hennar, maka
þeirra, barna og barnabarna.
Ingveldur Björk Finnsdóttir,
Steinunn Ásta Finnsdóttir
(Inga og Steina).
Það er margt sem kemur upp í
hugann við andlát Ingólfs Bárð-
arsonar. Efst er þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast þessum já-
kvæða og glaðværa manni og
vinna með honum að ýmiskonar
félags- og líknarmálum í áranna
rás. Hann var mikill eldhugi í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur og
hreif aðra með sér. Það munaði
um minna þegar hann var annars
vegar. Hans verður sárt saknað
innan Lionsklúbbs Njarðvíkur en
þar var hann alla tíð mjög virkur
bæði í leik og starfi.
Lionsfélagar og makar hafa
farið í margar eftirminnilegar
skemmtiferðir bæði innan- og ut-
Ingólfur Bárðarson
✝ Ingólfur Bárð-arson rafverk-
taki fæddist í
Keflavík 9. október
1937. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut
þann 27. desember
2011.
Útför Ingólfs var
gerð frá Ytri-
Njarðvíkurkirkju
föstudaginn 6. jan-
úar 2012.
anlands og var hann
ávallt hrókur alls
fagnaðar. Það var
honum mikilvægt að
geta látið gott af sér
leiða. Hann bjó alla
tíð við góða heilsu og
var mikill gæfumað-
ur í lífinu með Dóru
sína sér við hlið, sem
studdi hann með
ráðum og dáð í því
sem hann tók sér
fyrir hendur. Alltaf var fjölskyld-
an honum ofarlega í huga og talaði
hann ávallt með stolti um sína af-
komendur. Þau hjónin voru alla
tíð mjög samrýmd og samstiga
svo eftir var tekið.
Það var alltaf tilhlökkunarefni
að heimsækja þau á þeirra hlýlega
heimili og skiptast á skoðunum
um málefni líðandi stundar. Ing-
ólfur veiktist síðastliðið haust af
alvarlegum sjúkdómi og var veik-
indastríðið tiltölulega stutt en erf-
itt. Að leiðarlokum þökkum við
hjónin fyrir áralanga trausta vin-
áttu. Við vottum eiginkonunni
Dóru, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum okkar dýpstu sam-
úð. Blessuð sé minning hans.
Jón Aðalsteinn Jóhannsson.