Morgunblaðið - 02.02.2012, Side 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. FEBRÚAR 2012
✝ Brynjar Gunn-arsson fæddist
á Ísafirði 22. des-
ember 1935. Hann
lést á Salsburger-
sjúkrahúsinu í
Salsburg í Aust-
urríki 6. desember
2011.
Foreldrar Brynj-
ars voru Gunnar
Bjarnason inn-
heimtufulltrúi hjá
Hafnarfjarðarbæ, f. 10. október
1913, d. 30. nóvember 1991 og
Elísabet Jónsdóttir húsmóðir, f.
19. apríl 1914, d. 22. júlí 2011.
Systkini Brynjars: Gunnar Örn,
f. 1933, Helga Birna, f. 1940,
Halldór Elías, f. 1944, d. 1964,
Gunnar Elías, f. 1948, d. 1965,
Ingibjörg, f. 1951.
Brynjar giftist ungur Nönnu
Hálfdánardóttur og eignuðust
þau saman fimm börn.
Börn Brynjars eru Helga
Bjarndís, f. 29. janúar 1955,
gift, á sex börn og sjö barna-
börn. Elísabet Guðrún, f. 4. maí
1956, gift, á fjögur börn og níu
barnabörn. Guðlaug Linda, f. 4.
febrúar 1959, gift, á þrjú börn
og fimm barnabörn. Halldór
Benjamín, f. 27. júlí 1962, er í
sambúð og á tvö
börn. Gunnþórunn
Sara, f. 10. október
1965, gift, á þrjú
börn og tvö barna-
börn. Bryndís
Steinunn, f. 5. mars
1976, hún á eitt
barn.
Brynjar lærði
múraraiðn við Iðn-
skólann í Hafn-
arfirði og starfaði
sem múrari og flísalagn-
ingamaður um árabil. Brynjar
var einn af stofnendum lyft-
ingasambandsins og var um
tíma formaður ásamt því að
vera fyrsti fararstjóri íslenskra
lyftingamanna á Ólympíuleika.
Ungur að árum lærði Brynjar á
trompet og lék með Lúðrasveit
Hafnarfjarðar, Lúðrasveit
Reykjavíkur, Lúðrasveitinni
Svaninum og í Kanada. Brynjar
var mikill skíðamaður og starf-
aði sem skíðakennari í Kerling-
arfjöllum og síðar í Austurríki
þar sem hann bjó og starfaði til
dauðadags.
Minningarathöfn hefur farið
fram í Austurríki og fór útför
fram í kyrrþey frá Hafnarfjarð-
arkapellu.
Brynjar Gunnarsson (Binni)
var maður sem ég kynntist ekki
fyrr en leiðir mínar og dóttur
hans lágu saman fyrir allmörgum
árum og ástin tók öll völd. Svo
var það nótt eina er ég, sem svo
oft áður, var að ganga frá dóti
mínu og hljóðfærum á Fjöru-
kránni í Hafnarfirði eftir langt og
strangt kvöld í þjónustu Fjör-
ugoðans í þeim bæ, að bankað er
á bak mér og er ég sný mér við
stendur þar frekar lágvaxinn en
spengilegur karl, dökkur yfirlit-
um, og segir: „Getur verið að ég
sé tengdapabbi þinn?“ Sá ég
strax að þarna var kominn Brynj-
ar Gunnarsson með glettnissvip í
andliti sem æ síðan var hans
vörumerki í öllum okkar sam-
skiptum á komandi árum. Ég
man vel þegar Binni bauð mér og
konu minni í brúðkaupsferð til
Austurríkis en Binni hafði búið í
Austurríki, nánar tiltekið St.
Michael í Lungau í Salsburger-
landi, til margra ára þar sem
hann var einn alvinsælasti skíða-
kennari Skíðaskóla Ottós.
Reyndi Binni allt hvað hann gat
til að gera skíðamann úr tengda-
syninum en eftir allmargar bylt-
ur og tognuð liðbönd snéri
tengdasonurinn sér að ljósaupp-
setningum í íbúð Binna og æ síð-
an kallaði hann tengdasoninn
ljósberann sinn. Svo vinsæll var
Binni þarna úti að hann var gerð-
ur að heiðursborgara St. Michael
og átti hann marga og trausta
vini þarna úti. Eitt sinn kom hann
til okkar hjóna í Hafnarfjörðinn
er við enn bjuggum þar í Ás-
landinu með útsýni frá Garð-
skagavita til Skarðsheiðar og allt
þar á milli og í för með honum
voru bæjarstjórinn í St. Michael,
Ottó skíðaskólastjóri og ritari
bæjarstjórnar og var þeim boðið í
villtan lax er Halli vinur Binna
hafði veitt í einhverri laxánni hér
á landi, innbakaðan, pönnusteikt-
an og humar í forrétt. Leystu
þeir okkur út með gjöfum og enn
þann dag í dag ganga tröllasögur
um þennan stórkostlega máls-
verð um St. Michael og eiga bara
eftir að vaxa. Öllum í fjölskyldu
Binna sem ég hef kynnst er hlýtt
til hans og ég veit að hann var
börnum sínum góður og umfram
allt skemmtilegur faðir, þó svo að
leiðir hafi skilið eins og oft gerist í
okkar samfélagi er hjón slíta
samvistum. Systkinum sínum var
hann alltaf traustur og trúr þó að
stundum hafi blásið. En allt er
gott sem endar vel og áður en
Brynjar kvaddi þennan heim öll-
um að óvörum held ég að hann og
flestir hafi verið sáttir og ég veit
að hann kvaddi þennan heim sátt-
ur við Guð og menn. Binni var
gleðinnar maður og hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann fór og ég
vil trúa því að hann hafi lent í Val-
höll þar sem menn stríða á dag-
inn og stunda sukk og svall á
kvöldin.
Hermann Ingi
Hermannsson.
Elsku hjartans Brynjar bróðir
minn, ég kveð þig með sorg í
hjarta og minnist þess hvað þú
varst fallegur, myndarlegur og
hve hreykin ég var að eiga þig
sem bróður. Þú spilaðir svo fal-
lega á trompetinn og kynntir mig
fyrir Louis Armstrong, Ellu Fitz-
gerald og Mahalia Jackson. Ég sé
þig fyrir mér þar sem þú bæðir
spilar og syngur „What a won-
derful world“ af mikilli innlifun.
Það var skemmtilegt að heim-
sækja þig til Austurríkis, þar sem
þú starfaðir um árabil við skíða-
kennslu. Í Austurríki áttir þú svo
marga góða vini og þar fékkst þú
að kveðja þennan heim.
Þú hafðir til að bera einstakt
æðruleysi og vildir ávallt sjá
heiminn björtum augum. Þú
gerðir lítið úr veikindum þínum,
fannst ekki taka því að gjaldfella
sjálfan þig með veikindatali og
það villti um fyrir okkur hinum,
sem þú vildir hlífa við áhyggjum.
Elsku Brynjar, þú hefur ætíð
verið mér elskulegur og góður
bróðir. Þú varst foreldrum okkar
styrk stoð, þegar þeir misstu tvo
syni sína, ástkæra bræður okkar.
Ég vil þakka þér fyrir hvað þú
varst þeim alla tíð einstaklega
umhyggjusamur og góður sonur.
Guð veri með þér, elsku Brynj-
ar bróðir minn.
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
Elskulegur bróðir minn Brynj-
ar kom frá Austurríki seint á síð-
astliðnu sumri til að vera við-
staddur andlát móður okkar.
Hann var þá orðinn veikur af ill-
vígum sjúkdómi sem hann lét þó
ekki aftra sér frá því að koma til
Íslands að kveðja móður sína.
Fáeinum mánuðum seinna var
hann allur. Mér auðnaðist ásamt
tryggum vini hans til margra ára
að vera með honum síðustu vik-
una fyrir andlátið. Hann lá á
sjúkrahúsi í Austurríki, meðvit-
aður um að hverju stefndi, af full-
komnu æðruleysi og trú á al-
mættið. Þó að það sé ævinlega
mikil raun að horfa upp á ástvini
sína þjást og finna síðustu
kveðjustundina nálgast, skilst
manni mitt í sorginni hvað dýr-
mætt það er að hafa átt.
Hvað er það sem laðar fólk svo
undur mikið að honum bróður
mínum? spurði ég vin hans og
hann svaraði að bragði „það er
lífsgleðin“. Það sem öðru fremur
einkenndi Brynjar bróður minn
allt frá bernsku var lífsþróttur og
fegurð, hreysti og áræðni. Hann
var dökkur á brún og brá en samt
svo bjartur. Lífsgleðin stafaði af
honum hvar sem hann kom, enda
átti hann marga og trygga vini,
bæði heima á Íslandi og í skíða-
bænum St. Michael í Austurríki
þar sem hann bjó og starfaði við
skíðakennslu í hartnær tvo ára-
tugi.
Það var gott fyrir litla telpu að
eiga hann fyrir stóra bróður, svo
fjörugan og hugmyndaríkan.
Honum, ásamt bróður okkar
Erni, varð allt að leik og þeir í
sameiningu luku upp ævintýrum
fyrir litlu systur. Þeir brugðu sér
í hlutverk hetja úr kvikmyndum
eftirstríðsáranna og léku fyrir
hana með miklum tilþrifum.
Sagðar voru harmþrungnar
draugasögur við kertaljós í snjó-
húsi á vetrum, fallin spýtan og
hringbolti á vorin. Sumarbústað-
urinn í Tunguskógi á sumrin, þar
sem alltaf skein sól, utan einn
rigningardag þegar bræðurnir
leyfðu systur sinni að hleypa af
stokkunum fleyi í tilkomumiklu
stíflumannvirki þeirra í garðin-
um. Í minningunni fékk ég alltaf
að vera með, þó kannski ekki al-
veg fullgild. Það var líka mikil
upphefð að fá að sitja við hliðina á
honum bróður sínum þar sem
hann þeysti um Ísafjörð á hesta-
kerru, þá nýfermdur og orðinn
mjólkurpóstur á Kúabúinu í
Tungudal.
Hann var sönghneigður, hafði
fallega söngrödd og spilaði á
trompet. Hann var lestrarhestur
og áhugasamur um bókmenntir.
Veraldleg gæði vöfðust lítið fyrir
honum en hann var hjálplegur og
skjótur til aðstoðar. Í hans árlegu
heimsóknum til Íslands var ljúft
að eiga með honum stund og
spjall um bækur, allt frá bók bók-
anna til nýjustu afreka Guðbergs
Bergssonar eða Jóns Kalmanns.
Hann lét sig heldur ekki muna
um að taka upp múrskeið og lag-
færa tröppurnar fyrir systur sína
eða annað sem hann gat rétt
henni hjálparhönd með.
Þegar leið að heimför frá Aust-
urríki var fullljóst að ég var að
kveðja hann elsku hjartans bróð-
ur minn í hinsta sinn. Hjá honum
voru áfram dætur hans og fyrr-
verandi eiginkona þar til yfir
lauk. Það var mikil huggun að
vita að ekkert var honum kærar
en einmitt þeirra nærvera og ást-
úð.
Helga Birna Gunnarsdóttir.
Hann Brynjar bróðir minn,
leikfélagi og vinur er látinn.
Hann fæddist tveim dögum fyrir
jólahátíðina, hann var jólagjöfin
okkar það herrans ár 1935. Vetur
konungur ríkti yfir bænum okkar
Ísafirði en jafnframt lygna og
friður. Hildarleikur heimsins var
ekki hafinn í strangasta skilningi
og hamingjan allsráðandi í litlu
fjölskyldunni okkar. Ég hafði
eignast bróður. Öll æskan mót-
aðist af okkar samleik.
Fyrstu æskuárin voru í Fak-
torshúsinu í Neðstakaupstað,
húsi sem umfram önnur hús
geymdi merkilega sögu liðinna
alda, útgerðar, verslunar og
menningar en var þó ennþá á
mörkum nútímans, byggt árið
1765. Fiskreitir sáust út úr
glugganum okkar og þar gat að
líta hana ömmu, sem ennþá
breiddi saltfisk.
Nánasta umhverfi okkar var
krökkt af minjum sem örvaði
hugarflug tápmikilla drengja,
hver dagur bar í sér ævintýri.
Fjölskyldan færði sig um set,
Tangagatan, afi og amma á efri
hæðinni með sína hlýju nærveru.
Engjavegurinn og sumarbústað-
urinn í Tunguskógi þar sem læk-
urinn rann gegnum garðinn og
við sigldum þeim merkisskipum
Normandy og Queen Mary, skíð-
in og skólinn á vetrum. Æskan
leið eins og hvern dag bæri upp á
sunnudag með sól og frelsi.
Báðir leituðum við ævintýra á
unglingsárum á framandi slóðum
og skráðum þau í sendibréfum
hvor til annars. Fyrsti viðkomu-
staður okkar var Danmörk þar
sem leiðir okkar skildi í yfir tvö
ár. Brynjar kom heim til Íslands
ári á undan mér og giftist Nönnu
Hálfdánardóttur, gamalli vin-
konu okkar frá Ísafirði. Hann átti
með henni fimm börn, en fyrir
átti Nanna eina dóttur. Þau slitu
samvistum. Brynjar var lærður
múrari og vann við það næstu ár-
in. Hann fór til Kanada og var
þar í nokkur ár og lék sem tromp-
etisti í lúðrasveit kanadíska hers-
ins.
Eftir heimkomuna giftist hann
Málfríði Steinsdóttur og átti með
henni dóttur, þau skildu. Hann
vann hjá Varnarliðinu á Keflavík-
urflugvelli, fyrst hjá tómstunda-
deildinni og síðan sem eftirlits-
maður með íbúðum varnar-
liðsmanna.
Brynjar var einnig lærður
skíðakennari og lá þá beinast við
að fara til Austurríkis þar sem
hann varð fljótlega vinsæll skíða-
kennari. Hann var hrókur alls
fagnaðar og gat bæði sungið og
jóðlað. Ég naut þess að heim-
sækja hann þangað á 70 ára af-
mælinu hans ásamt systrum okk-
ar tveimur og auðvitað var farið á
skíði.
Þegar alvara fullorðinsára tek-
ur við af ærslum bernskunnar
með nýjum skyldum og viðfangs-
efnum fækkar oft samverustund-
um systkina og æskufélaga. Við
Brynjar slepptum aldrei hend-
inni hvor af öðrum þó að við héld-
um hvor í sína áttina á mörgum
sviðum. Við héldum alltaf vin-
skapinn sem var á milli okkar og
oft snerum við bökum saman ef
eitthvað bjátaði á.
Hann kom heim til að vera við
útför móður okkar, þá orðinn hel-
sjúkur af þeim illvíga sjúkdómi
sem leiddi hann til dauða. Bálför
hans var gerð í Salzburg og var
minningarathöfn haldin á hóteli í
St. Michael þar sem hann bjó.
Eigandi skíðaskólans, samkenn-
arar, vinir og ættingjar mættu á
staðinn. Nanna og börn þeirra
sem áttu heimangengt voru við
dánarbeð hans. Blessuð sé minn-
ing ástkærs bróður míns.
Gunnar Örn Gunnarsson.
Binni vinur minn er fallinn frá.
Ég kynntist honum við skíðaiðk-
un í Kerlingarfjöllum og í Aust-
urríki fyrir 27 árum og það tókst
strax með okkur mikil og góð vin-
átta sem aldrei bar skugga á. Við
ræktuðum tengslin alla tíð og allt
þar til við kvöddumst á Sjúkra-
húsinu í Salzburg 3. desember
síðastliðinn, rúmum sólahring áð-
ur en Binni andaðist.
Binni var einn af þessum
mönnum sem horfast í augu við
breyskleikann og hlæja. Hann
var svo heiðarlegur gagnvart
sjálfum sér og öðrum að stundum
fannst manni nóg um. Góður
austurrískur vinur hans sagði
stundum: „Binni minn, þú þarft
nú ekki að segja mér allt.“
Binni lenti nokkrum sinnum í
erfiðleikum í lífinu. Sumu hélt
hann bara fyrir sig en sögurnar
sem hann deildi með samferða-
mönnum sínum voru engu að síð-
ur æði skrautlegar á köflum. Það
var eiginlega þannig að alltaf
þegar maður hélt að nú hefði
maður heyrt allt þá kom ný saga
sem sló öllum hinum við.
Alls staðar þar sem Binni var
laðaðist að honum fólk. Lífsgleðin
og hláturmildin gerðu það að
verkum að hann var ávallt hrókur
alls fagnaðar. Þegar Binni fór að
hlæja þó hlógu venjulega allir í
kringum hann og þegar hann
sagði sögur þá var hann stundum
alveg óafvitandi farinn að tala við
alla í kringum sig. Hann sagði
mér eitt sinn skemmtisögu í
skíðaskálanum í Bláfjöllum og
þegar sögunni lauk þá hlógu allir
í salnum.
Síðustu 13 árum ævi sinnar
eyddi Binni í Austurríki. Þar féll
hann inn í samfélagið eins og
hann hefði verið fæddur þar og
uppalinn. Hann varð vinsæll
skíðakennari frá fyrsta degi og
eignaðist marga vini frá fjöl-
mörgum löndum. Hann hélt þó
ávallt í íslenska siði og það var
ávallt múgur og margmenni að
fylgjast með þegar Binni var að
svíða svið í garðinum hjá sér.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að heimsækja Binna
flest þau ár sem hann var í Aust-
urríki og hvar sem maður kom
með honum í Sankt Michael og
Katzberg var honum fagnað eins
og kvikmyndastjörnu.
Þegar Binni kom til Íslands
síðasta sumar var hann alveg
eins og hann átti að sér að vera
þrátt fyrir að sá illvígi sjúkdómur
sem átti eftir að draga hann inn í
eilífðina hefði þá þegar verið
greindur í honum. Við fórum á
Kaffi Fjörð og fengum okkur
bjór og spjölluðum saman á þeim
trúnaðarnótum sem löngu voru
orðnar hefðbundnar í samskipt-
um okkar.
Þegar Binni hringdi í mig í lok
nóvember á síðasta ári og bað
mig að koma til sín til að aðstoða
sig varð ég strax við því og hélt út
nokkrum dögum síðar ásamt
Helgu Birnu systur hans. Við
héldum að við værum að fara að
hjálpa Binna að flytja heim af
sjúkrahúsinu en sú varð því mið-
ur ekki raunin. Vikan sem ég
dvaldi þar með Binna, systur
hans og þeim Dodda og Þuríði
var bæði vináttu okkar Binna og
mér persónulega afar dýrmæt.
Binni minn; þú hefur gert líf
mitt ríkara. Vinátta þín hefur
verið mér ómetanleg og tóma-
rúmið sem þú skilur eftir er mik-
ið. En þegar sorginni linnir þá
veit ég að eftir situr minning sem
mun ylja mér og styrkja til ævi-
loka.
Guð blessi þig og geymi, kæri
vinur. Við sjáumst aftur.
Hafliði Kristjánsson.
Brynjar
Gunnarsson
✝ Ólöf UnnurÞórðardóttir
fæddist í Reykjavík
4. febrúar 1929.
Hún lést á Sólvangi
í Hafnarfirði 19.
janúar 2012.
Foreldrar Unnar
voru Þórður Gísla-
son og Guðríður
Árnadóttir. Systk-
ini Unnar: Jóhanna,
látin, Svava, látin,
Jón, látinn, Gísli, Árný og Katr-
ín, látin.
Fyrri eiginmaður Unnar var
Matthías Björnsson, látinn. Börn
þeirra voru Guðríður Ása, látin,
var gift Sigurvin Kristjónssyni
og drengur Matthíasson, látinn.
Síðari eiginmaður Unnar var
Arngrímur Guðjónsson skip-
stjóri, látinn. Fyrir átti Arn-
grímur son, Guðjón
Arngrímsson. Börn
Unnar og Arngríms
eru Ragnar Krist-
inn, látinn, Unnur
Ragna, látin, var
gift Franz Baar,
Regína Guðrún,
gift Þorgeiri Bald-
urssyni, Ragnheið-
ur Kristín, gift
Magnúsi Ósk-
arssyni, Arn-
grímur, giftur Sigrúnu S. Svav-
arsdóttur, Kolbeinn, látinn, var
giftur Svanhvíti Óladóttur. Upp-
eldisdóttir Unnar er Unnur
Arna Sigurðardóttir gift Karli
Stefánssyni. Unnur lætur eftir
sig fjölmörg barnabörn og
barnabarnabörn.
Útför Unnar hefur farið fram
í kyrrþey.
Elsku amma og afi.
Nú hafið þið bæði kvatt þessa
jörð og vil ég minnast ykkar hér
með fátæklegum orðum um leið
og ég þakka Guði mínum fyrir að
hafa fengið að kynnast ykkur svo
náið og fengið að alast upp hjá
ykkur.
Við ferðuðumst mikið saman,
enda afi skipstjóri og áttum við
margar góðar og skemmtilegar
stundir á ferðum okkar. Minnis-
stætt er mér þó þegar við flugum
eitt sinn frá Bandaríkjunum til
Kanada til að heimsækja móður
mína, mann hennar og bræður
mína. Þetta var lítil flugvél og rétt
fyrir lendingu kom tilkynning frá
flugstjóraklefanum þess efnis að
annar af tveimur hreyflum vélar-
innar hefði stöðvast en það ætti
ekki að koma að sök við lendingu
vélarinnar. Allt varð hljótt í vél-
inni og maður fann hræðsluna og
áhyggjurnar í loftinu. En ég var
algjörlega örugg, því að ég var
með ykkur, með ykkur tveim gat
ekkert slæmt gerst, ég vissi að þið
munduð passa mig.
Já, þannig er hugur barnsins.
Amma og afi áttu bæði trú og
kenndu mér fyrstu bænir mínar.
Áttum við afa margar góðar um-
ræður varðandi trúna og í flestum
hlutum vorum við sammála. Og
afi minn, þú kenndir mér svo
margt eins og til dæmis að við
þurfum að sýna trú okkar í verki.
„…Sýn mér þá trú þína án
verkanna, og ég skal sýna þér
trúna af verkum mínum.“ (Jak-
obsbréf 2:14-18).
Þegar á móti blés og við stóð-
um andspænis erfiðleikum, sett-
umst við niður og ræddum hvað
hægt væri að gera og urðum sam-
mála því að kærleikurinn sigrar
allt og við gengum markvisst
fram í því og sáum ótrúlega sigra.
Takk, elsku afi minn, þú gafst
mér svo gott veganesti.
Það var einstakt að sjá ást ykk-
ar blómstra á síðustu árum afa,
þið voruð orðin svo hamingjusöm,
basl lífsins að verða búið og fram
undan björt framtíð ykkar, þið tvö
í ævintýraheimi annarra landa, en
svo varð aldrei vegna veikinda afa
sem tók hann allt of snemma frá
okkur dag einn í september 1990.
Og nú ert þú einnig farin elsku
fallega amma mín, ég elskaði þig
svo mikið og á eftir að sakna þín
svo. Þú varst alltaf svo gjafmild,
níska var ekki til í þínum orða-
forða.
Þú elskaðir ekki bara mig held-
ur börnin mín einnig. Þú varst
okkur alltaf ómæld hjálp með
börnin og þú elskaðir að vera með
þau, og jafnvel þegar þú varst
orðin veik varst þú mætt hingað á
Herjólfsgötu til að gæta barnanna
á meðan ég fór út til veikrar móð-
ur minnar. Það var ekki hægt í
þínum huga að láta þau vera ein
heima á daginn, sama hversu
gömul þau væru orðin, þetta var
vorið 2009, ekki löngu síðar,
amma mín, varst þú komin á Sól-
vang og jafnvel þar kvaddir þú
mig oft með þeim orðum að ég
skyldi bara hringja í þig ef mig
vantaði eitthvað.
Elsku amma mín, þakka þér
fyrir samfylgdina í lífinu og fyrir
allt sem þú gafst mér, manninum
mínum og börnunum mínum, um-
hyggja þín í okkar garð mun alltaf
verða okkur dýrmæt og ég mun
ávallt sakna þín og afa. Elska ykk-
ur.
Ykkar
Unnur.
Ólöf Unnur
Þórðardóttir