Morgunblaðið - 16.02.2012, Page 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 16. FEBRÚAR 2012
Hrein í máli, hlý
í svörum hugljúf
orð af þínum vörum góðvild þína
í anda örum alltaf mátti heyra og
sjá gott var þér að gista hjá.
Hér sit ég í annað sinn á rúm-
um mánuði og skrifa minning-
argrein um ástvin. Minningarnar
hellast yfir mig og tárin
streyma. Mamma hafði hringt í
mig á laugardagsmorgni og beð-
ið mig að fá mér sæti. Ég legg
frá mér moppuna og hugsa með
mér hvað hefur gerst, hver er
kominn inn á spítala núna? Ég
fæ mér sæti og mamma segir
mér að þú sért farin frá okkur.
Hvernig er hægt að leggja svona
mikið á eina fjölskyldu? Áföllin
hafa dunið yfir okkur hvert á
fætur öðru undanfarið og núna
ert þú farin. Mikið á ég erfitt
með að trúa þessu, elsku Stína
mín. Við sitjum hér galtóm og
skiljum ekki hvers vegna Guð
tók þig frá okkur. Við höfðum öll
haft miklar áhyggjur af þér und-
anfarið en vorum svo fegin að
myndin kom eðlilega út. Þetta
þýddi það að ekkert hafði gerst
tengt þessum ættarsjúkdómi
okkar. Þú þurftir allt þitt líf að
kveljast og berjast við veikindi
en kveinkaðir þér þó aldrei. Síð-
ustu misseri hefur þér liðið mjög
illa og ég hugga mig við það að
þér líður betur núna.
Ég á margar góðar minningar
um þig, elsku frænka, þú varst
mér svo miklu meira en bara
frænka. Þú varst mér líkt og
mamma og hann Andrés ykkar
er mér eins og lítill bróðir. Ég
man þegar ég passaði fyrir þig
um helgar þegar Viddi var á
Kristín Svava
Svavarsdóttir
✝ Kristín SvavaSvavarsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. apríl 1957. Hún
lést á heimili sínu 4.
febrúar 2012.
Útför Kristínar
fór fram frá Graf-
arvogskirkju 15.
febrúar 2012.
sjónum. Þá bjó ég
nú hjá þér heilu
helgarnar og við
áttum kósý stundir
á kvöldin yfir sjón-
varpinu. Þitt heimili
var mitt líka. Við
vorum miklar vin-
konur og þú varst
mér alltaf svo ynd-
isleg og góð. Þú
gafst mér stundum
skvísuföt sem þú
varst hætt að nota eða lánaðir
mér þau. Það sem mér fannst þú
nú mikil skvísa!
Ég er afskaplega þakklát fyr-
ir það hversu mikill samgangur
var okkar á milli. Ég vildi að
tengslin væru svona sterk til
annarra ættingja minna. Lífið er
of stutt og við ættum að njóta
návistar fjölskyldunnar. Ég mun
leggja mig alla fram við það að
vera Vidda, Adda, Margréti og
Telmu Svövu innan handar.
Þeirra missir er mikill og það er
svo sárt að hugsa til þess að
Telma Svava fái ekki að kynnast
þér, dásamlega kona. Litli gleði-
gjafinn veitir okkur huggun í
sorginni. Hún er lík þér litla
krúttið og mun minna okkur á
þig um ókomna tíð.
Það voru forréttindi að eiga
þig að, elsku Stína mín. Ég mun
alltaf minnast þín sem glaðlegr-
ar og hlæjandi og það mun ylja
mér ævilangt. Megi Guð og engl-
ar leiða þig á vit nýrra ævintýra
og hugga okkur hin sem söknum
þín svo sárt.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim
við skynjum fátt, en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó,
að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku hjartans Stína mín, ég
kveð þig í hinsta sinn og hlakka
til að hitta þig á ný. Með þökk
fyrir allt og allt.
Þín frænka,
Elín Hrund Guðnadóttir.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki
með tárum, hugsið ekki um dauðann
með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár ykk-
ar snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót
til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt sem líf-
ið gefur og ég, þótt látinn sé, tek þátt
í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf. óþekktur)
Í dag kveð ég þig í hinsta sinn
elsku besta Stína frænka mín.
Mikið er sárt að hugsa til þess
að þú sért farin frá okkur og við
eigum ekki eftir að hitta þig aft-
ur. Ég bíð alltaf eftir að vakna
upp og þetta hafi bara verið
vondur draumur en það gerist
ekki. Eftir sitja ótal fallegar
minningar sem ég er afar þakk-
lát fyrir að eiga. Þú varst alltaf
svo góð við mig og tókst mér
sem þinni eigin. Við vorum góðar
vinkonur og gátum talað saman
um allt. Þú gast lýst upp heilt
herbergi með brosi þínu og
hlátri. Varst ávallt hrókur alls
fagnaðar hvert sem þú mættir
og alltaf mætt fyrst á svæðið. Ég
met það mikils hvað þú sýndir
okkur systkinunum mikinn
áhuga og tókst þátt í öllu sem
við afrekuðum. Mikið varstu
hamingjusöm þegar litli sólar-
geislinn þinn Telma Svava kom í
heiminn. Þú varst svo stolt
amma og montaðir þig af litlu
fallegu ömmustelpunni þinni. Ég
mun geta sagt henni svo margar
fallegar og skemmtilegar sögur
af ömmu Stínu þegar hún vex úr
grasi.
Ég gæti skrifað heila bók af
minningum um þig elsku Stína
mín og ég mun varðveita þær
alla mína ævidaga. Þú varst svo
falleg, skemmtileg og yndisleg
kona og ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt þig að sem frænku.
Þetta er mikill missir og ég á
eftir að sakna þín afskaplega
mikið. Ég veit að amma og afi
hafa tekið vel á móti þér elsku
Stína mín. Þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig elsku
besta frænka mín, megir þú
hvíla í friði.
Elsku Viddi, Addi, Margrét
og Telma Svava ég votta ykkur
mína dýpstu samúð á þessum
erfiðu tímum og mun ég veita
ykkur allan þann styrk sem þið
þurfið.
Þín frænka,
María Björk.
Elsku vinkona.
Hvað er hægt að segja þegar
vinkona síðustu 42 árin fellur frá
aðeins 54 ára að aldri?
Það er í rauninni ekkert hægt
að segja – bara fá tárin í augun.
Símtalið sem ég fékk frá henni
Tótu um hádegisbilið hinn 4.
febrúar sl. var svo sannarlega
ekki gott. Ég hélt fyrst að hún
væri að biðja mig um einhverja
aðstoð fyrir þig, eins og ég hafði
verið búin að tala um við jarð-
arförina hans pabba þíns fyrir
stuttu. En reyndin var svo sann-
arlega önnur. Þegar ég greindi
alvarleikann í röddinni hjá
henni, sagði ég bara: „Nei, ekki
hún Stína mín.“ Á þessum dög-
um sem síðan eru liðnir hafa
margar hugsanir flogið í gegnum
huga minn og ekki laust við að
stundum hafi læðst bros fram á
varirnar. Minningarnar eru svo
ótalmargar. Ég man svo vel:
þegar við hittumst fyrst 12 ára
gamlar, í strætó á leið í Árbæj-
arhverfið þar sem við bjuggum
báðar. Tímana þegar við sátum
heima hjá þér við eldhúsborðið
og töluðum út í eitt við mömmu
þína. Allan tímann sem fór í að
klæða sig og mála þegar við vor-
um orðnar aðeins eldri og að
fara út á lífið. Alla jakkana þína
með flottu blómunum sem næld
voru í barminn og háu stígvél-
unum sem voru alveg nauðsyn-
leg fyrir útlitið. Ég man eftir
nýju vinunum sem komu til sög-
unnar og hvernig okkar vinátta
hélst þrátt fyrir það alveg til
enda. Ég man brúðkaupið ykkar
Viðars í Dómkirkjunni. Ég man
öll skiptin sem við sátum saman
við eldhúsborðið heima hjá ykk-
ur og töluðum út í eitt eins og
Viðar sagði stundum og vissuna
um, að það sem sagt var í það
skiptið væri bara á milli okkar.
Ég man þegar Andrés fæddist
og gleði ykkar foreldranna þá og
það hversu hreykin þú varst af
honum alla tíð. Ég man allar
verslunarferðirnar okkar, kaffi-
húsaferðirnar og öll skiptin fyrir
jólin þegar við gengum niður
Laugaveginn og kíktum á
skrautið og mannlífið. Ég man
líka gleðina yfir því þegar Andr-
és varð ástfanginn og Margrét
kom til sögunnar þá fékkstu
dótturina sem þig hafði langað
til að eignast. Ég man stoltið í
röddinni og brosið í augunum á
þér þegar þú sagðir mér að von
væri á ömmubarninu og hvað þú
hlakkaðir til að fá þann titil og
þegar þú sýndir mér fyrstu
myndirnar af henni og ljómaðir
eins og sólin.
Ég veit að þú varst búin að
vera veik síðustu mánuðina en
alltaf þegar ég spurði þig um
heilsufarið þá eyddir þú talinu
og sagðist hafa það ágætt. Ég
heyrði samt á röddinni að það
var ekki alltaf satt. Sennilega
varstu miklu veikari en nokkur
gerði sér í hugarlund nema
kannski Viðar.
Elsku Stína mín, tími okkar
saman hér á jörðinni verður ekki
lengri. Það var margt sem við
áttum eftir að gera saman, en
við framkvæmum það bara þeg-
ar við hittumst næst. Ég þakka
af alhug vinuáttuna liðin ár og
það að þú varst alltaf þú sjálf.
Viðari, Andrési, Margréti,
Thelmu Svövu og öllum eftirlif-
andi aðstandendum sendi ég
hugheilar samúðarkveðjur á
þessum erfiða tíma. Minning um
yndislega konu mun lifa að eilífu.
Við sjáumst síðar og þá skal nú
verða talað svo ekki sé meira
sagt.
Sakna þín óendanlega.
Jófríður Hanna.
Hugurinn reikaði þegar við
fengum hringingu um daginn og
okkar sagt frá því að mín kæra
vinkona Kristín hefði dáið um
nóttina. Maður trúði því varla.
Ég kynntist Kristínu þegar
hún var tvítug og bauð okkur fé-
lögunum upp í bíl sinn og eftir
þann bíltúr hélst alltaf með okk-
ur góður vinskapur. Þó tíminn
hafi liðið mætti okkur alltaf hlýja
og umhyggja þegar við komum í
heimsókn til þeirra hjóna.
Það er satt að segja leitun að
manneskju eins og Kristínu.
Hún tók öllum opnum örmum og
þau hjónin voru sannarlega sam-
stiga í því. Minningarnar eru
margar, ekki síst frá því þegar
við fórum með þeim hjónum til
Spánar. Þar var glatt á hjalla og
þegar maður hugsar til baka þá
hafa það verið hrein forréttindi
að eiga Kristínu sem vin. Ég
man ekki til þess að hún hafi
hallmælt neinum, hún tók öllum
eins og þeir komu fyrir.
Sérstaklega langar mig að
minnast þess hversu mikið jóla-
barn Kristín var. Til dæmis bauð
hún Díönu minni að vera með
sér og Andrési í því að byggja
piparkökuhús. Þetta gladdi
Díönu mjög mikið og vil ég
þakka fyrir það. Þegar kom að
því að Andrés nennti ekki lengur
að vera með í piparkökuhúsa-
byggingu var Halldóru minni
boðið að koma og taka þátt í því
ævintýri. Halldóra er enn að tala
um piparkökuhúsið sitt. Þetta er
dæmi um hversu mikla um-
hyggju og hlýju jólabarnið Krist-
ín gaf af sér, og að hún gerði vel
við alla sem til hennar komu.
Elsku Viðar, Andrés og
ömmubarn, megi guð gefa ykkur
styrk á þessum erfiða tíma.
Ég krýp við krossinn þinn ó kom þú
Jesú minn og blessa mig í dag.
Mitt hjarta geri gott og gæsku beri
vott svo allt mér gangi í hag.
Ég vil að verkin mín vitni um ást til
þín þú aldrei gleymist mér.
Ó haltu hendi minni hún aldrei sleppi
þinni og þjóni aðeins þér.
Þótt gatan hún sé grýtt og gjarnan
mér sé strítt með þér hún
verður greið.
Minn fótur fylgir þér fús ef lofar mér
að komast alla leið.
Ó láttu líf mitt allt þér launa
þúsundfalt af allri gæsku þinni.
Og til þín taktu mig til þess ég sjái
þig er lýkur göngu minni.
(Steindór Ívarsson.)
Guðmundur Sævar, Díana
Sara og Halldóra Björg.
Hér sit ég með penna og blað,
tárin renna á blaðið og ég veit
ekki alveg hvar ég á að byrja.
Hvernig get ég byrjað að fanga
þær minningar sem ég á um
hana Sínu mína þessa brosmildu
og glöðu konu sem hefur kennt
mér svo mikið í gegnum árin.
Samgangurinn hafði ekki verið
mikill síðustu árin en þegar við
hittumst á mannamótum eða úti
í búð var ég ávallt kysst í bak og
fyrir en svona var einmitt Stína,
tók manni alltaf fagnandi.
Ég var nú ekki há í loftinu
þegar ég man eftir því að þú og
Viðar frændi voruð að passa mig
í Vestmannaeyjum. Mér fannst
nú alltaf svaka sport að vera
heima hjá ykkur, allt svo fínt og
flott. Seinna man ég margar
stundir þegar ég sat og horfði á
þig lakka neglurnar og ég vissi
alltaf að ég vildi vera með svona
fallegar lakkaðar neglur.
Þú blessar mig og alla mína,
lífsins ljósið mitt.
Hjálpa mér þér ei týna,
ég vil muna nafnið þitt.
Þegar blæs á móti mest,
hugsa ég til þín.
Og þegar lífið er mér best,
Þín blessun við mér skín.
(Hafdís Huld Þrastardóttir.)
Takk fyrir að passa mig sem
barn, takk fyrir að leyfa mér að
passa Adda þegar hann var lítill
og umfram allt takk fyrir að
vera vinur í raun.
Ég bið góðan Guð að vernda
minningu þína um leið og ég
votta fjölskyldu og vinum samúð
mína.
Ásdís Hallgrímsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Stína.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku Viðar, Andrés og Mar-
grét Helga, Guð gefi ykkur
styrk á þessum erfiða tíma.
Ester og Svana.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu okkar Kristínu Svövu sem
kvaddi okkur allt of fljótt aðeins
54 ára gömul.
Það er margs að minnast en
þessi fátæklegu orð eru fyrst og
fremst örlítill þakklætisvottur
fyrir vinskapinn.
Við kynntumst vel er við
bjuggum öll í sama stigagangi
þegar þau Stína og Viddi bjuggu
hér í Vestmannaeyjum. Það var
mikill og góður samgangur milli
íbúa og oft glatt á hjalla. Þessi
vinskapur hefur haldist síðan og
erum við sérstaklega þakklát
fyrir síðustu samverustundir
okkar hér í Eyjum, þá var mikið
spjallað, hlegið og dansað.
Þökkum fyrir allar samveru-
stundirnar, þær munu lifa með
okkur um ókomna tíð.
Elsku Viddi, Addi, Magga og
litla Telma Svava, megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Hvíl í friði elsku vinkona.
Hjördís og Kristinn,
Elín og Jóhannes,
Ingibjörg og Júlíus.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson)
Elsku afi minn, með þessum
orðum langar mig til að kveðja
þig og þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig. Margar
góðar stundir rifjast upp í huga
mér sem við höfum átt saman.
Oft fór ég með þér upp í hesthús
og vorum við þar tímunum sam-
an að sinna hestunum og hafa
gaman. Ég var skírður eftir þér
og var það við hæfi að það bar
upp á sama dag og þú hélst upp á
60 ára afmælið þitt. Eins útskrif-
aðist ég sem stúdent 28. maí
2011 sem var 80 ára afmælisdag-
urinn þinn. Sá dagur var
skemmtilegur og minnisstæður
og gaman að þú gast tekið þátt í
Gunnlaugur A.
Jónsson
✝ GunnlaugurAðalsteinn
Jónsson fæddist á
Möðrudal á Fjöllum
28. maí 1931. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni 7. febrúar
2012.
Gunnlaugur var
jarðsunginn frá
Fossvogskirkju 15.
febrúar 2012.
honum með mér,
elsku afi minn.
Stuttu seinna veikt-
ist þú mikið og hef-
ur verið veikur síð-
an. Þegar ég var
lítill fannst mér
gaman að fara að
heimsækja þig í
vinnuna en þá
vannstu hjá Strætó
og eins var gaman
að sitja og hlusta á
þig segja sögur um Búkollu og
fleiri skemmtilegar sögur. Eins
var gaman að fá að sitja hjá þér
og spila á harmonikkuna.
Elsku afi minn, ég sakna þín
mikið og mun aldrei gleyma þér.
Þinn dóttursonur,
Gunnlaugur.
Elsku afi minn, þakka þér fyr-
ir allan þann stuðning sem þú
gafst mér, alla hjálpina og allar
sögurnar. Það er erfitt að sjá fyr-
ir sér framtíðina án þín, Blá-
stakks, Búkollu, Ásu, Signýjar
og Helgu. Ég veit að seinustu ár
hafa verið erfið en um leið veit ég
að nú ertu á betri stað og við
betri heilsu. Örugglega stiginn
upp á Blakk og ríður í átt að sól-
setrinu. Bíður okkar þar með
heitt á könnunni og tvöfaldan
spilastokk. Ég sakna þín en
hafðu engar áhyggjur af ömmu
því við munum gæta hennar. Ég
mun sjá til þess. Að lokum skaltu
vita að við munum þig um alla tíð
og tíma og elskum þig meira en
orð fá lýst.
Þín
Sigríður (Sigga litla).
Það gustaði vel um landið okk-
ar, Ísland, kvöldið sem Gunn-
laugur kvaddi þessa veröld.
Þetta kvöld varð á vegi mínum
lítið spjald með sálminum Láttu
nú ljósið þitt, en Sigurbjörn Ein-
arsson biskup orti viðbót við
sálminn:
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Eins láttu ljósið þitt
lýsa í hjarta mitt,
skína í sál og sinni,
sjálfur vaktu þar inni.
Lát húmið milt og hljótt
hlúa að mér í nótt
og mig að nýju minna
á mildi arma þinna.
Ég fel minn allan hag
einum þér nótt og dag,
ljósið af ljósi þínu
lifi í hjarta mínu.
(Sigurbjörn Einarsson)
Gulli, eins og hann var alla tíð
kallaður, var vinur minn rétt eins
og Sigga konan hans, ég var
ávallt velkomin á þeirra heimili,
hlaut alltaf konunglegar og hlýj-
ar móttökur hjá þeim hjónum.
Aðrir munu rekja lífshlaup
Gunnlaugs, en síðustu mánuði
höfum við Gulli verið nágrannar,
gantaðist hann oft með það að
undirrituð væri nú ekkert of góð
að hoppa inn þar sem ég keyrði
nánast um bæjarhlaðið á leið
minni að heiman. Það var nefni-
lega það sem skipti hann máli, að
hafa sína hjá sér og það var auð-
sótt mál að Sigga sæti við hlið
mannsins síns dag hvern eftir að
heilsu hans fór að hraka og þurfti
að dvelja í Sóltúni. Gulli sá við
okkur báðum dag einn er ég
mætti á svæðið skömmu eftir að
hann átti þetta sérstaka heimili
og bauð mér í kjöt í karrý, eftir
matinn myndum við aka saman
heim og ég skila honum í hús
númer 2 og halda síðan mína leið,
hann tilkynnti Siggu að þau ættu
von á gesti í mat. Þetta var ekki
alveg eins og hann skipulagði í
það sinnið en við reyndar fórum
við stöku sinnum saman þessa
leið eftir að hafa gætt okkur á
krásum úr pottunum hjá Siggu.
En eina ferð fórum við þrjú á
liðnu ári í Selvoginn í Stranda-
kirkju. Ferðin var rækilega
greypt í minni Gunnlaugs því
þessari ferð gleymdi hann ekki
og var sjálfur búinn að plana
aðra samskonar ferð eins fljótt
og mögulega gæti orðið. Það var
undursamlegt veður, fagurblár
himinn sem líktist helst mál-
verki, birtan svo sérstök og rokið
þá stundina var kyrralogn. Sýn
hans og upplifun var þess eðlis
að ég vil trúa því að á þennan
hátt hafi heimkoma Gulla í hand-
anheiminn verið þar sem aðrir
ástvinir sem á undan eru gengnir
hafi umvafið hann hinu eilífa ljósi
almættisins. Ég mun sakna vinar
í stað.
Blessuð sé minning Gunn-
laugs Jónssonar.
Jóhanna B. Magnúsdóttir.