SunnudagsMogginn - 19.02.2012, Blaðsíða 40

40 19. febrúar 2012
Mér finnst aðeins of skemmtilegt að tala. Ef enginn
nennir að hlusta tala ég bara við sjálfa mig.
Á tali með Maríu
Að tala við sjálfan sig. Góð og gildleið til að komast að niðurstöðuvið sjálfan sig. Að ég tel. Stund-um er örugglega skrýtið að líta
til hliðar í næsta bíl og sjá þar manneskju í
hrókasamræðum út í loftið. Mér finnst
mjög gott og oft nauðsynlegt að tala við
sjálfa mig. Ef ég er t.d. að bauka eitthvað í
eldhúsinu lendi ég gjarnan á spjalli. „Já,
einn bolla af hveiti, hvar ætli ég hafi sett
lyftiduftið … nú er ofninn örugglega orðinn
heitur …“ svona held ég áfram að spjalla og
er oftast sammála röddinni innra með mér.
Ég tala líka stundum við sjónvarpið, þó ég
viti að enginn svari mér. Svo er jú klassískt
að „ræða við“ bílstjórann sem gleymdi að
gefa stefnuljós eða snögghemlaði fyrir
framan þig. Slíkar samræður væri varla
hægt að misskilja yrði litið inn í bílinn. Þar
tala ég líka mikið við sjálfa mig. Líklegast
blóta ég líka aldrei jafn mikið og undir
stýri. Þetta hefur samt aðeins lagast upp á
síðkastið. Ég reyni að vera aðeins slakari.
Herpast ekki öll í keng og keyra eins og
bílhræddasta kona landsins.
Það er oft skemmtilegt að heyra fólk tala
við sjálft sig. Oft fattar það ekki sjálft að
það hafi verið að spjalla. Kannast ekkert
við það þegar innt er eftir því. Ég á það til
að tala við sjálfa mig á ensku og jafnvel
stundum á frönsku. Ætli mér finnist ekki
bara aðeins of skemmtilegt að tala og því
þagna ég í raun aldrei. Það er samt ekki
bara skemmtilegt að tala heldur líka gott
og nauðsynlegt. Að geta talað um hlutina
og komið þeim sæmilega frá sér. Það er
ákveðin æfing og list sem ég held að slípist
með aldrinum. Ég átti það oft til að þvæla
eitthvað út í loftið. Vil meina að þetta hafi
lagast. Reyndar ekki að þvæla heldur frek-
ar að tala svo mikið að ég gleymdi sam-
henginu. Orðin bara spýttust út og festust
hvergi. Nú reyni ég að vanda mig meira.
Stundum lendir maður samt í talkappi. Þá
verður maður að reyna að koma sem mestu
að á sem stystum tíma. Líka að ná orðinu.
Ef það tekst ekki fær maður kannski ekkert
að tala í lengri tíma.
Í sumum hópum væri sjálfsagt best að
hafa bjöllu eða eitthvað sem tekið er upp
og þá á viðkomandi orðið. Ég hef vanið mig
á að rétta bara upp hönd þegar æsingurinn
er orðinn sem mestur. Alveg eins og í skól-
anum í gamla daga og það bara svínvirkar.
Maður bíður bara rólegur með höndina
upp í loft þangað til hinir taka eftir manni.
Talar jafnvel hressilega við sjálfan sig í
leiðinni. Það er óbrigðul leið til að fanga
athyglina enn hraðar. Prófið bara næst
þegar þið viljið fá orðið …
Lífið og
tilveran
María Ólafsdóttir
maria@mbl.is’
Að geta talað um
hlutina og komið
þeim sæmilega frá
sér. Það er ákveðin æfing
og list sem ég held að slíp-
ist með aldrinum.
Lífsstíll
Ég er mjög
ánægð með
söngkonuna
Florence Welch
sem fer al-
gjörlega eigin
leiðir í fatavali.
Oftast skart-
ar hún flottum
kjólum í gam-
aldags stíl en
stundum er eins
og hún hafi ein-
faldlega þrifið
gamlan dúk af
borðinu eða gardínur úr stofunni
og saumað eitthvað úr þeim. Það
skiptir samt engu máli því það fer
henni alltaf
vel. Á Fa-
cebook-síðu
fyrir aðdá-
endur Flo-
rence birt-
ast myndir
af hinum og
þessum
klæðnaði.
Eitt sinn
kom mynd af Florence þar sem
hún var óvenjuskrautleg. Stóð við
myndina að hún hefði óvart keypt
sér herranáttföt í verslun með
notuð föt. Hélt víst að þetta væri
samfestingur en sú var ekki raun-
in. Hún fór nú
samt út í hon-
um og söng á
tónleikum.
Þetta fannst
mér ein-
staklega
skemmtilegur
misskilningur
og lýsa vel því
hvernig Flo-
rence klæðir
sig. Nákvæm-
lega eins og
hana langar til.
Kistan
Ég man ekki eftir því að hafa
gengið oft í félag á ævi minni.
Nema þá helst eitthvert leyni-
félag á yngri árum. Síðar Félag
þjóðfræðinga á Íslandi. Ætli það
sé ekki þá nokkurn veginn upp-
talið. Nú er ég aftur gengin í félag
sem hentar mér einkar vel. Það er
nefnilega tefélag og nú liggur fyrir
að ég fái ilmandi te til að smakka
í póstkassann í hverjum mánuði.
Tefélagið var stofnað af fjöl-
skyldu í Vesturbænum og eru fjöl-
skyldumeðlimir allir áhugasamir
um te. Þau vilja standa fyrir dálít-
illi tebyltingu á Íslandi. Ýmist
með mjólk eða ekki, stundum
smá hunangi. Hvort heldur sem er
þá er sú bylting friðsæl og boðar
ekkert nema gott að ég tel. Nú
held ég að ég þurfi hins vegar að
fara af stað með eigin tebyltingu.
Á mínu heimili eru tehefðir nokk-
urn veginn í föstum skorðum. Te-
poki með svörtu tei á morgnana
þegar enginn tími er til að nostra
við tegerðina. Koffínlaust te á
kvöldin til að ylja sér en vaka
samt ekki fram á nótt og svo
uppáhellt í katli um helgar. Þá
tekur nostrið við. Telja teskeið-
arnar, sjóða vatnið og passa vand-
lega upp á stöðutímann. Ef vatnið
liggur of lengi á teinu þá fer
allt í vitleysu. Þess vegna er
best að stilla símann eða
eggjasuðuklukkuna. Svo
er bara að bíða í rólegheit-
um og fá sér síðan rjúk-
andi góðan tebolla.
Morgunblaðið/Arnaldur
Friðsamleg tebylting í uppsiglingu
Sumir reigðu sig og beygðu,
reyttu hár sitt og þöndu í vikunni
sem leið. Ekki skyldi fagna þess-
um „ameríska söludegi“ líkt og
sumir vilja kalla Valentínusardag-
inn. Þó vill svo til að þessi dagur,
sem helgaður er ástinni (hvernig
er hægt að æsa sig yfir slíku) á
uppruna sinn í Evrópu á 14. öld.
Hann hefur svo vissulega
breyst í áranna rás og nú þykir
fæstum nægja að senda „bara“
kort. Gjöf verður að fylgja líka.
Sumir ganga líka enn lengra og
gifta sig þennan dag. Árleg hefð
er í New York að velja par sem fær
að gifta sig uppi í Empire State-
byggingunni. Líkt og parið ást-
fangna sem skreytir þennan texta
hér. Svo skemmtilega vill til að
við eigum okkar íslensku daga
sem eru dágóðir. Sama hvort fólk
vill nota „ameríska daginn“ sem
tækifæri til að gefa ástinni sinni
smá súkkulaði eður ei. Konudag-
urinn er jú nú um helgina (sunnu-
dag, 19. febrúar) og nú er vert að
bretta upp ermarnar, herrar góðir.
Þú þarft ekki að tæma sparibauk-
inn, morgunmatur í rúmið, ein
rauð rós eða falleg orð á korti
með svolitlu súkkulaði er alveg
nóg. Gleðjumst yfir ástinni og
rómantíkinni í hversdeginum.
Af ástardögum