SunnudagsMogginn - 19.02.2012, Síða 43

19. febrúar 2012 43
fólk – fólk sem mér þótti mikið til
koma.“
– Í bókinni eru nokkrar myndir af
Björk Guðmundsdóttur.
„Björk var strax heillandi kona. Lík-
lega sá ég hana fyrst þar sem hún var á
ferðalagi með vinum sínum í Medúsa-
hópnum á Laugarvatni um 1982. Svo var
hún unnusta og barnsmóðir frænda
míns, Þórs Eldon. Stundum rakst ég á
Björk á Selfossi og bauð henni upp á te í
kaupfélaginu. Í bókinni er ein mynd sem
ég tók þar.“
Hélt í upplifun augnabliksins
Flestar myndirnar tók Davíð á Leica-
vélina en í bókinni er líka drjúgur hluti
tekinn á stóru belgvélina sem hann
keypti árið 1989. Sú vél krefst gjörólíkra
vinnubragða, því hún er þung og mikil
um sig, og myndatakan ólíkt lengra ferli.
Davíð segist hafa keypt þá vél til að
mynda borgarlandslag en fljótlega hafi
fólk líka tekið að birtast á þeim myndum.
„Þetta voru yfirleitt tilviljanakenndar
tökur hjá mér – ég lagði mikið upp úr
mætti tilviljunar. Stundum þótti mér til-
tekinn bakgrunnur áhugaverður og beið
eftir að manneskja gengi þar framhjá, þá
spurði ég hvort ég mætti taka mynd,“
segir hann. „Þótt ég myndaði samhliða á
báðar vélarnar þá breyttust vinnubrögð-
in með stóru vélinni. Myndatökurnar
urðu formlegar en samt vildi ég halda í
upplifun augnabliksins. Oft stoppaði ég
fólk á götu og það varð þá að svara já eða
nei, hvort ég mætti taka af því mynd. Það
kom jafnvel fyrir að ég hringdi dyrabjöllu
og spurði húseigandann hvort hann væri
til í að kom út og standa fyrir framan ein-
hvern vegg. Fólk gekkst annaðhvort
undir þetta eða sagði nei, og hvarf þá af
vettvangi.
Þetta var nokkuð erfitt ferli að burðast
með þessa stóru vél og stilla henni upp,
og að stoppa fólk svona óforvarandis. Ég
þoldi það í raun ekki nema í tvö ár. Þess-
ar myndir á stóru vélina tók ég flestar á
árunum 1993 og 94 en fannst þetta þá
orðið of óþægilegt.“
Áhugamaður í annað sinn
Einn daginn hætti Davíð að mynda.
Hvers vegna?
„Af hverju er maður ástríðuljósmynd-
ari?“ spyr hann á móti. „Og hvers vegna
hættir maður því? Kannski var ég farinn
að upplifa ákveðna endurtekningu, jafn-
vel tilgangsleysi.
Mér fannst ég stöðugt vera að taka
myndir af sama fólkinu og kannski vera
búinn að gera það sem ég gat með þetta
efni.“ Hann þagnar en bætir svo við að
það sé ekki fyrr en nú upp á síðkastið sem
honum hafi dottið í hug að fara aftur út
með stóru vélina og taka þá litmyndir.
En fyrir tveimur árum eða svo fór Dav-
íð að skoða gömlu myndirnar sínar og
skannaði úrval þeirra inn. Hann segir að
Sigurgeir Sigurjónsson ljósmyndari, vin-
ur sinn, hafi haft lykiláhrif á þá ákvörð-
un. Davíð skannaði myndirnar inn hjá
honum í tveimur áföngum, nokkurra
mánaða löngum, og ákvað síðan að gefa
úrvalið út á bók.
„Þá varð ég áhugamaður í annað sinn,“
segir hann. „Ég þurfti að kaupa mér
tölvuforrit eins og Photoshop og Indesign
og læra á þau um leið og ég vann mynd-
irnar og setti bókina upp. Ég hafði sterkt
á tilfinningunni að þetta væri amatörismi
frá upphafi til enda, og mér var ekki alltaf
skemmt.“ Það var hins vegar ekki ama-
törsleg ákvörðun að fá eina af bestu
prentsmiðjum Evrópu til að prenta verk-
ið. Samskiptin við prentsmiðjuna voru
krefjandi og lærdómsríkt ferli, en ætíð
var stefnt að bestu mögulegu útkomu.
„Þegar ég var kominn til Mílanó og sá
fyrstu örkina koma út úr vélinni, þá fyrst
vissi ég að þetta yrði í lagi,“ segir Davíð
um bókina.
Vildi hafa umhverfið með
Nú þegar Davíð hefur þennan fallega
prentgrip í höndunum, hlýtur hann að
vera ánægður með að hafa ráðist í verkið.
„Að vísu. Stundum jafnvel svo, að mig
langar til að byrja aftur á öllu saman.
Slíkt er þó ekki einföld viljaákvörðun,
því til þess þarf keyrslu að innan og hún
fæst ekki fyrir ekkert.
En þetta er örlítið brot af heiminum,“
segir hann um bókina.
„Ég tók næstum aldrei hreinar andlits-
myndir af fólki því ég vildi yfirleitt hafa
umhverfið með. Ein af fáum undantekn-
ingum er myndin af Einari Einarssyni,
læknamiðli á Einarsstöðum. Ég stökk út
úr bílnum á hlaðinu hjá honum fyrir
norðan og bað um leyfi til að fá að mynda
hann. Einar strauk bara framan úr sér og
var tilbúinn – ególaus maðurinn. Ég sá
stundum eftir því að hafa ekki haft eitt-
hvað af umhverfinu hjá honum með, en
gert er gert.“
’
Það kom jafnvel fyrir
að ég hringdi dyra-
bjöllu og spurði hús-
eigandann hvort hann væri
til í að kom út og standa
fyrir framan einhvern
vegg. Fólk gekkst ann-
aðhvort undir þetta eða
sagði nei, og hvarf þá af
vettvangi.
Við Hegningarhúsið, Skólavörðustíg, árið
1985. Ein af götumyndum Davíðs í bókinni.
Ninna, Hressógarði, 1994. Þetta er gott dæmi um þær stílhreinu mannamyndir sem ljós-
myndarinn tók á stóru belgmyndavélina á þessum tíma.
Hús í Grundarfirði, 1990. Þótti þorri myndanna sé tekinn í borginni getur einnig að líta áhugaverð sjónarhorn utan af landi.
Ljósmyndir/Davíð Þorsteinsson