Morgunblaðið - 09.05.2012, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. MAÍ 2012
Á haustmánuðum 1986 vatt
stór og stæðilegur maður sér
inn um dyrnar á skrifstofunni
minni og vildi meina að ég væri
rétti maðurinn til að endur-
skoða nýstofnað félag á hans
vegum. Fasið var líkt og við
hefðum verið kunningjar eða
jafnvel vinir um langt skeið.
Manninn hafði ég aldregi séð
fyrr. Hér var kominn dr. Ernir
Kristján Snorrason. Hann
kunni nefnilega að skrúfa frá
sjarmanum þegar það átti við.
Þá verður erfitt að koma við
mótbárum. Þessi fundur reynd-
ist upphafið að löngu samstarfi
og vináttu sem entist meðan
báðir lifðu. Snemma varð mér
ljóst að þessi maður hafði ekki
verið steyptur í mót meðal-
mennskunnar. Bæði var honum
það lagið að hrífa náungann
með sér til að hrinda áformum
sínum í framkvæmd og náði að
hafa úthaldið til að sjá hlutina
verða að veruleika. Þá var hann
óvenjulegum gáfum gæddur og
sá fyrir ýmislegt sem öðrum
var hulið. Hingað komu nób-
elsverðlaunahafar í læknisfræði
til að falast eftir hugmyndum
hans og lyfjaeinkaleyfum.
Taugagreining hf. var stofnað
til að hrinda í framkvæmd hug-
myndum Ernis um heilarita.
Félagið óx og dafnaði undir
handleiðslu Ernis og var að lok-
Ernir Kristján
Snorrason
✝ Ernir KristjánSnorrason,
geðlæknir og
taugasálfræðingur,
fæddist í Reykjavík
17. mars 1944.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 26. apríl
2012.
Útför Ernis fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 8. maí 2012.
um selt til erlends
keppinautar. Þá
átti Ernir drýgri
hlut að hugmynd
og stofnun deCode
en margur gerir
sér grein fyrir, þó
svo að hann hafi
snúið við í miðri á
þegar honum varð
ljóst að blessaður
gagnagrunnurinn
væri ekki svo
blessaður eftir allt saman.
Í mörg ár vann hann, ásamt
dr. James Murray, að þróun
lyfja í enska félaginu Hunter-
Fleming Ltd. Ef til vill hefði
því félagi farnast betur ef leið
vinar míns hefði orðið ofan í
þróunarmálum þess. Seinni árin
gerðist Ernir hrossabóndi á
Seljabrekku í Mosfellssveit, þar
sem hann hafði alist upp hjá
ömmu sinni og afa á unga aldri,
ásamt því að vinna áfram að
lyfjaþróunarmálum og reka
læknastofu. Hann var ekki ein-
hamur því þrátt fyrir heilsu-
leysi síðustu árin hristi hann
fram úr erminni skáldsögu að
því er virtist fyrirhafnarlaust.
Raunar hafði hann á yngri ár-
um skrifað fleiri sögur og gefið
út.
Ég kem til með að sakna vin-
ar míns, engin símtöl seint á
laugardagskvöldum til að ræða
lífsgátuna. Engir óvæntir há-
degisverðir til skrafs og ráða-
gerða. Enginn til að segja mér
að íslensku bankarnir væru
gjaldþrota, en það fékk ég að
heyra reglulega frá vini mínum,
fyrst í lok ársins 2007 og reglu-
lega eftir það fram að falli.
Ekki tók endurskoðandinn það
alvarlega, kollegarnir gáfu jú
fyrirvaralausar áritanir í gríð
og erg. En þeir eiga ekkert
lausafé, vildi Ernir meina, ég
trúði á áritanir og alþjóðlega
staðla. Sennilega var Ernir
betri endurskoðandi en margir í
stéttinni. Síðustu vikur sá ég að
af vini mínum var dregið. Mér
þótti vænt um að heyra það
sem hann sagði við mig þegar
ég heimsótti hann fáeinum dög-
um fyrir andlátið, ásamt nokkr-
um bröndurum sem fylgdu í
kaupbæti og hugleiðingum um
stjörnufræði. Við Helga send-
um öllum aðstandendum Ernis
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Það verður enginn til
að fara í skóna hans Ernis.
Sturla Jónsson.
Fyrsti kaflinn í minninga-
sögu okkar Ernis Snorrasonar
hefst á götuhorni í borginni Aix
í Suður-Frakklandi einn haust-
dag árið 1966. Þar hittumst við
tveir bekkjarfélagar úr MR og
hafði hvorugur vitað af áform-
um hins. Tveir leitandi ungir
menn sem gengu um götur og
hæðir borgarinnar og afbyggðu
heiminn (áður en þeir þekktu
hugtakið) en fundu haldreipi í
nokkrum rithöfundum, hugsuð-
um og heimspekingum. Þessi
kafli átti að vísu formála sem
var það eina ár sem Ernir sat í
menntaskóla og við áttum sam-
leið þar sem fagrar listir voru
hafðar um hönd. En þarna í Aix
upphófst félagsskapur sem ent-
ist ævi hans þó að hlé yrðu á.
Eftir haust í Aix og vor í
París fór hvor sína leið. Ernir
fékk útrás fyrir hæfileika sína í
raunvísindum og tækni, í tauga-
sálfræði og læknisfræði, upp-
finningu lyfja og greiningar á
tauga- og heilastarfsemi. Lista-
áhuginn var þó áfram fyrir
hendi og eftir Frakklandsdvöl-
ina kom hin skarpa og frumlega
skáldsaga Óttar sem speglaði
spennu og angist. Angistin,
angoisse, sem við ræddum sem
fræðilegt fyrirbæri á göngu
okkar í Aix og París, varð
áþreifanleg.
Ekki svo að skilja að Ernir
kynni ekki ýmislegt fyrir sér í
lífslistinni. Við Guðlaug minn-
umst heimsóknar hans árið
1970 með frönsku konu sinni
Isabelle á Kirkjubæjarklaustur
þar sem við kenndum. Þá var
hann fullur af þrótti, keypti sér
stígvél í kaupfélaginu og dreif
okkur í göngu og veiðiskap inn
með Þverá sem ólmast við jaðar
eldhraunsins í Fljótshverfi og
líður svo um vellina. Tíminn
leið og við fengum kort frá
Frakklandi þar sem þau „an-
noncent la naissance de leur
fille Sandra“ (tilkynna fæðingu
dóttur sinnar Söndru).
Eftir utanlandsdvalir áttum
við Guðlaug margar ánægju-
stundir með Erni og Geirlaugu
þar sem við m.a. nutum saman
listviðburða og ræddum af
ákafa á eftir heima hjá okkur
eða þeim. Glæsileg hjón svo að
geislaði af þeim á góðum stund-
um. Listaáhuginn fékk frekara
blómaskeið með nokkrum góð-
um félögum í viðbót og form-
gerðist í félagi sem við köll-
uðum Listhús. Svo voru löng
símtöl milli okkar Ernis þar
sem farið var yfir allt sviðið –
þjóðfélagsmálin, heimsmálin,
listir – og viðraðar stórar kenn-
ingar og skýringar. Ernir vildi
skilja, komast til botns í hlut-
unum jafnvel þótt það tæki
mánuði eða ár. Þau hjón eign-
uðust tvö börn saman, Ingi-
björgu og Þorvald, sem voru
Erni hlíf og skjól þegar á
reyndi síðustu árin.
Ernir kom ekki alltaf þessum
stórbrotnu hugmyndum og
löngunum saman við hvers-
dagslegt tillit og innsæi. Í lífi
hans voru umbrot og átök og
margur kom sár frá þeim leik.
Leið hans í síðasta kafla var að
flytja á stað sem var afdrep
hans í æsku, Seljabrekku í
Mosfellssveit, þar sem hann
stofnaði til fjölskyldu með Sól-
veigu Franklínsdóttur og eign-
aðist soninn Franklín Erni.
Kaflarnir í lífinu sem við
Ernir áttum sameiginlega
verða ekki þurrkaðir út í eilífð-
arminningunni. Þegar ég
kvaddi hann á líknardeildinni
fékk ég staðfestingu á vinátt-
unni og væntumþykjunni sem
stendur af sér storma og ófull-
komleika. Við Guðlaug þökkum
fyrir löng kynni af stórbrotnum
manni. Aðstandendum öllum
sendum við dýpstu samúðar-
kveðjur.
Þorsteinn Helgason.
Við höfum misst vaskan
mann úr liðinu, Ernir Snorra-
son er fallinn. Við höfðum mikil
samskipti um árabil.
Ernir var óvenjulegur maður
að mörgu leyti. Hann var stór
maður vexti og það fór oft tals-
vert mikið fyrir honum þar sem
hann kom. Hann hafði óvenju
fjölþættar gáfur, sem beindust
bæði að svokölluðum húmanísk-
um sviðum og sviðum raunvís-
inda. Hann hafði öra skapgerð.
Ernir sýndi þegar í mennta-
skóla áhuga á bókmenntum.
Hann lauk háskólaprófi í sál-
fræði frá Université Strasbo-
urg. Hann gaf ungur út ljóða-
bók, Bölverkssöngva, og
fljótlega fylgdi skáldsagan Ótt-
ar, hvortveggja verkið lofaði
mjög góðu.
Næst tók Ernir sig til og
nam læknisfræði við læknadeild
Háskóla Íslands. Hann heillað-
ist af vísindum læknisfræðinnar
og vann að rannsóknum í klín-
ískri taugasálfræði. Varð og
sérfræðingur í geðlækningum.
Hann vinnur mikilvæg vísinda-
verk á nefndum sviðum, mörg í
samvinnu við bestu háskóla-
stofnanir í nálægum löndum og
naut þar virðingar kollega.
Fyrir utan læknavísindi
þekkti Ernir mjög vel til í
heimi bókmennta og heimspeki.
Ritstörfum varð svona maður
að sinna, undan því varð ekkert
vikist. Handrit að fleiri en einni
skáldsögu voru í vinnslu; sköp-
unargáfan rík. Um þessar
mundir er ný skáldsaga að
koma út.
Ótalið er eitt aðaláhugamál
Ernis í seinni tíð, þar sem var
hestamennska hans, en í
hrossarækt náði hann mjög
góðum árangri
Ernir var ekki auðveldur
maður að eiga að. Viðfangsefni
hans voru mörg og krefjandi,
það gat leitt til innri togstreitu
þar sem fyrir ólgaði skap. Og
út á við gat Ernir verið óvæg-
inn og skeyti hans oddhvöss.
Eins og hendir hestana þá átti
Ernir það til að henda mönnum
af sér.
Ég sé eftir þessum skarpa
samferðamanni. Maður venst
því ekki að missa menn.
Ég færi aðstandendum sam-
úðarkveðjur.
Valgarður Egilsson.
Elsku amma mín.
Við höfum brallað ýmislegt
saman í gegnum tíðina. Það var
alltaf gott að kíkja í heimsókn til
þín. Margar minningar. Vetur-
inn ’92 þegar við Berglind kom-
um til þín á föstudögum og
prjónuðum með þér. Óteljandi
eru spilastundirnar okkar þar
sem þú sagðir við mig þegar ég
var að vinna: „Ætlarðu að fara
illa með aldraða ömmu þína,
stelpa,“ og svo hlógum við mik-
ið.
Ein spilastundin er mér eft-
irminnilegust en þá bjóst þú á
Sýrfelli. Ég var 7 eða 8 ára göm-
ul. Ég var að tapa í veiðimann
og endaði á því að henda spil-
unum í gólfið. Þú réttir mér
kústinn brosandi, sagðir mér að
ganga frá og að það gengi betur
næst. Maður yrði að læra að
tapa því annars væri ekkert
gaman að vinna.
Það eru ekki margir sem hafa
verið heppnir að eignast jafn
stóra og flotta fjölskyldu og þú,
amma. Hvernig sem á lífið er lit-
ið þá varst þú ein ríkasta kona
landsins. 8 börn, 18 barnabörn
og nú eru langömmubörnin orð-
in 7. Reyndar sagðir þú alltaf að
þú ættir 19 barnabörn að Kappa
meðtöldum. Í okkar stóru fjöl-
skyldu hefur verið líf og fjör í
gegnum tíðina. Eftirminnilegust
er árlega veiðferðin á Arnar-
vatnsheiði. Þá hittist hópurinn
hjá Nonna í Borgarnesi og gisti
þar í tjöldum, tjaldvögnum og
inni hjá Nonna. Karlmennirnir
Dagbjört
Jónsdóttir
✝ Dagbjört Jóns-dóttir fæddist í
Ásmúla í Ásahreppi
6. desember 1921.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 23. apríl
2012.
Útför Dag-
bjartar fór fram frá
Keflavíkurkirkju 8.
maí 2012.
fóru á föstudags-
kvöldinu í veiðina
en við komum svo á
laugardeginum.
Einhverra hluta
vegna voruð þú og
mömmurnar mjög
uppteknar að þrífa
hjá Nonna á föstu-
dagskvöldinu.
Síðastliðin 8 ár
hef ég búið í Dan-
mörku. Þetta hefur
ekki verið auðvelt en ég tel mig
hafa þroskast og lært að standa
á eigin fótum, enda hef ég all-
góða fyrirmynd í þeim efnum,
nefnilega þig, amma mín. Við
höfum alltaf verið í góðu sam-
bandi. Fyrsta árið skrifaði ég
þér bréf en svo ákvað ég að það
væri skemmtilegra að hringja í
þig. Símtölin okkar eru mér
mjög kær.
Fyrir 3 árum eignuðumst við
Finnur hana Elínu Sóleyju. Ég
man hvað hún var hrifin af
löngu sinni þegar við komum
með hana í fyrsta skipti til Ís-
lands. Hún hjalaði og brosti í
fangi þínu. Okkur Elínu Sóleyju
fannst alltaf voða ljúft að koma
til þín þegar við vorum á Íslandi.
Elín Sóley eða Sóleyin eins og
þú kallaðir hana alltaf, mátti sko
alveg taka til hjá henni löngu
sinni og áttir þú alltaf eitthvert
góðgæti handa henni.
Ég er þakklát fyrir að hafa
komið til Íslands í mars og átt
dýrmætar samverustundir með
þér, pabba og Elínu Sóleyju.
Það var stoltur afi sem gekk inn
í herbergið til þín með litla
prinsessu. Hún var nú ekki lengi
að fatta hver þú værir og sagði:
„Setta er langa.“
Jæja, amma mín. Ég veit að
það verður vel tekið á móti þér
af systkinum þínum og honum
Nonna. Loks færð þú að hitta
afa aftur eftir rúmlega 30 ára
aðskilnað.
Mig langar að enda þetta á
textabroti úr laginu Tóta litla
tindilfætt sem við sungum svo
oft saman
Tóta litla tindilfætt
tók þann arf úr föðurætt
að vilja lífsins njóta
veslings litla Tóta.
Maður getur alltaf á sig blómum
bætt,
svaraði hún Tóta litla tindilfætt.
Elsku amma, ég vil þakka þér
fyrir allt. Minninguna um þig
mun ég geyma á sérstökum stað
í hjarta mínu.
Þín sonardóttir,
María.
Hér að hinstu leiðarlokum
ljúf og fögur minning skín.
Elskulega amma góða
um hin mörgu gæði þín.
Allt frá fyrstu æskudögum
áttum skjól í faðmi þér.
Hjörtun ungu ástúð vafðir
okkur gjöf sú dýrmæt er.
Hvar sem okkar leiðir liggja
lýsa göfug áhrif þín.
Eins og geisli á okkar brautum
amma góð, þótt hverfir sýn.
Athvarf hlýtt við áttum hjá þér
ástrík skildir bros og tár.
Í samleik björt, sem sólskinsdagur
samfylgd þín um horfin ár.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
Aðalsmerkið: elska og fórna
yfir þínum sporum skín.
Hlý og björt í hugum okkar
hjartkær lifir minning þín.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku amma og langamma
hjartans þakkir fyrir allt. Þín er
sárt saknað.
Dagbjört Hulda
og fjölskylda.
Við kveðjum ömmu Dæju með
söknuði en þökkum fyrir falleg-
ar minningar sem lifa áfram um
einstaka konu.
Amma Dæja var ávallt glað-
vær og létt í lund. Í kringum
hana ríkti ró og hlýja. Hún naut
þess að fá barnabörnin í heim-
sókn. Það jafnaðist fátt á við það
að koma við hjá ömmu eftir
skóla og kasta mæðinni eftir
strembinn dag. Hún tók alltaf
vel á móti okkur og hafði nægan
tíma til að spjalla eða grípa í
spil. Amma bauð alltaf upp á
kræsingar en sagði jafnan
„Verst að ég á ekkert handa
ykkur“ um leið og hún tíndi þær
á borð. Amma var heimsins
besti kokkur og verður hennar
lengi minnst fyrir afrek sín í eld-
húsinu. Flatkökurnar, kleinurn-
ar, grjónagrauturinn og kjötboll-
urnar svo eitthvað sé nefnt, allt
var þetta best hjá ömmu. Hún
kenndi okkur svo margt, til
dæmis að búa til uppstúf og að
prjóna.
Hún sagði okkur sögur af því
þegar hún fór ásamt afa með
krakkahópinn á rússajeppanum
að ferðast um landið, þá var gist
í tjaldi og eldað í stórum potti á
gashellu. Þegar hún bjó á Berg-
inu er okkur minnisstætt þegar
hún stóð við eldhúsgluggann til
að taka við rabarbaranum sem
við tókum upp bak við hús, svo
var hann jafnvel réttur út um
næsta glugga tilbúinn sem
snakk þegar við máttum ekki
vera að því að koma inn vegna
spennandi útileikja. Amma var
létt á fæti og snör í snúningum.
Hún hljóp upp stiga og þrátt
fyrir að vera ekki há í loftinu
hoppaði hún upp í himinháar
jeppabifreiðir eins og ekkert
væri. Þegar við sóttum hana á
jeppanum höfðum við jafnan
skemil meðferðis til að auðvelda
ömmu að komast í bílinn en hún
var svo snögg að oftast var hún
komin inn í bíl áður en nokkur
fékk rönd við reist. Þetta varð
oft til þess að viðstaddir höfðu
áhyggjur af því að hún myndi
hrasa eða ofkeyra sig en amma
sýndi að hún gat allt sem hún
ætlaði sér. Það var ekkert mál
fyrir ömmu.
Amma Dæja var góð fyrir-
mynd sem við höfum lært margt
gott af. Við verðum ávallt þakk-
lát fyrir að hafa kynnst ömmu
Dæju.
Margrét, Berglind
og Ásgeir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
VILBORG G. STEPHENSEN
kjólameistari,
andaðist á Droplaugarstöðum föstudaginn
4. maí.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðrún M. Stephensen, Sigurbjörn Þ. Bjarnason,
Hannes M. Stephensen, Annika Stephensen,
Magnús M. Stephensen, Sigrún Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför
JÓNS ÞORGEIRSSONAR
frá Skógum.
Jónína R. Björgvinsdóttir,
Kristín, Björgvin, Jósef og fjölskyldur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HREFNA ÞÓRARINSDÓTTIR,
HLÍÐARVEGI 62A,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ
mánudaginn 7. maí.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju miðvikudaginn 16. maí
kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Umhyggju, félag til
stuðnings langveikum börnum.
Hugo Rasmus, María Játvarðardóttir,
Tómas Rasmus, Hlíf Erlingsdóttir,
Steinunn Rasmus, Jón Árni Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.