SunnudagsMogginn - 24.06.2012, Qupperneq 27

24. júní 2012 27
fyrst og svo þegar þeir reyndu í fyrra og á
endanum náði ég að troða mér inn,“ segir
Jóhann Torfi sem hafði einungis hitt hina
meðlimi hópsins, fyrir utan Frey Heiðar,
tvisvar áður en lagt var af stað í gönguna.
„Ég og Freyr erum náttúrulega frænd-
ur, það er í raun og veru tengingin. Ég,
Friðþjófur og Jón Bjarni vorum svo sam-
an í Verzlunarskólanum,“ segir Þórólfur
um myndun hópsins.
Dyngjujökull er helvíti á jörð
„Gönguleiðin frá eystra horninu út á
vestra hornið er ekki þekkt og hefur
aldrei verið gengin áður, þetta eru
ótroðnar slóðir. Gönguleiðin okkar
krossaði síðan þá sem við fórum árið
2010, Langleiðina, við Kistufell,“ segir
Þórólfur en hann segir Langleiðina þó
vera þekkta gönguleið.
Félagarnir byrjuðu gönguna þann 17.
maí og komu á leiðarenda 11. júní klukk-
an 22:23, alls 26 daga ganga.
„Við vorum með tjald á bakinu og gist-
um eitthvað í því en það var alveg ótrú-
legt hvað fólk sem frétti af þessum túr var
liðtækt. Það var mjög duglegt við að láta
okkur fá lykla að skálum og reyna að
hjálpa okkur á einn eða annan hátt,“
segir Friðþjófur.
Kapparnir gengu yfir þrjá jökla, Eyja-
bakkajökul, Brúarjökul og Dyngjujökul.
„Fyrstu tveir, Eyjabakka- og Brúar-
jökull voru mjög fínir en Dyngjujökull
var frekar blautur. Ég held að helvíti á
jörðu hafi verið í lokin á Dyngjujökli,“
segir Jóhann og hryllir við tilhugsunina.
„Við tókum eiginlega vitlausa stefnu
niður af Dyngjujökli og lentum þarna í
ísfjallgarði síðustu fjóra kílómetrana af
jöklinum,“ bætir Friðþjófur við.
Félagarnir brúkuðu tjaldið á Brúarjökli
og sögðu raunina vera betri en þeir höfðu
búist við og þökkuðu veðrinu meðal ann-
ars fyrir.
„Það var bara einu sinni sem við vor-
um lengi að tjalda, það var við Skjálf-
andafljót. Þar var mikill vindur og lítið
skjól,“ segir Friðþjófur og hinir taka
undir.
Gengið í vöðlum yfir fjöll og firnindi
Útbúnaður þeirra félaga myndi líklegast
seint teljast hefðbundinn fjallgöngubún-
aður og talar Jóhann um Converse skó
sem Þórólfur gekk í og inniskó sem hann
klæddist sjálfur. Þeir félagar tala einnig
um nauðsyn þess að hafa með sér vöðlur í
slíkum ferðum og að það sé nýjasta
bragðið í fjallgöngubókinni.
„Það hefði ekkert verið hægt að ganga
þetta öðruvísi en í vöðlum, þetta var svo
blautt. Sérstaklega þegar við þurftum að
ganga um þessa sandfjallgarða, þá var
þetta bara hnédjúpt krap,“ segir Jóhann.
„Ég held að Þórólfur eigi Íslandsmetið í
gengnum kílómetrum í vöðlum. Hann á
eflaust einhverja 160 kílómetra að baki,“
bætir Friðþjófur við.
„Ástæðan fyrir því að við ákváðum að
gera þetta var sú að þegar við fórum fyrir
tveimur árum síðan þá lentum við í al-
gjöru veseni norðan við Vatnajökul. Við
vorum þar að vaða krapa upp í mitti allan
daginn. Þá vorum við að labba þetta ber-
leggja, það er náttúrulega virkilega kalt.
Það var mjög leiðinlegt að fara úr öllum
græjunum, vaða yfir berleggja, þurrka
sér og fara aftur í fötin. Þess vegna
ákváðum við að taka vöðlurnar,“ segir
Þórólfur.
Margur landinn furðar sig eflaust á því
að óreyndir fjallgöngumenn skuli arka
Hér má sjá Jóhann fara yfir jökulá í vöðlum, en þær komu að góðum notum í ferðinni.
Tjaldbúðum var slegið upp á Brúarjökli og gistu göngugarparnir þar eina nótt.
’
Það hefði ekkert
verið hægt að ganga
þetta öðruvísi en í
vöðlum, þetta var svo
blautt. Sérstaklega þegar
við þurftum að ganga um
þessa sandfjallgarða, þá
var þetta bara hnédjúpt
krap.