Morgunblaðið - 13.09.2012, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2012
✝ Ingólfur VopniIngvason fædd-
ist á Melum í Fljóts-
dal 5. mars 1959.
Hann lést af slysför-
um 3. september
2012.
Foreldrar hans
voru Ingvi Ingólfs-
son, f. 11.11. 1924,
d. 21.7. 1995 og
Helga Eyjólfsdóttir,
f. 20.2. 1921, d. 25.8.
2003. Vopni var yngstur fimm
systkina, þau eru Ásgerður, f.
13.7. 1953, Eyjólfur, f. 13.10.
1954, Elín, f. 10.4. 1956 og Bára,
f. 14.9. 1957. Árið 1974 flutti fjöl-
skyldan frá Melum til Hafnar.
14.10. 1997. Vopni lauk skyldu-
námi í Hallormsstaðaskóla og
lauk 2. stigi vélstjórnar 1985.
Hann fór snemma að vinna, fyrir
16 ára aldur vann hann í slát-
urhúsinu á Reyðarfirði og 1975,
aðeins 16 ára, fór hann fyrst á
sjóinn og stundaði sjómennsku
til 1988. Lengst af vann hann
sem 1. vélstjóri á Sigurði Ólafs-
syni SF-44, kom í land 1989 og
var vélstjóri við fiskverkun
Skinneyjar og síðar sem yfirvél-
stjóri hjá Skinney-Þinganesi ehf.
Helsta áhugamál Vopna var
hestamennska og var hann ávallt
reiðubúinn að rétta vinum sínum
hjálparhönd og kom sér vel
hversu ráðagóður og nýtinn
hann var. Hann sat í stjórn
Hestamannafélagsins Hornfirð-
ings. Eins studdi hann börnin vel
í íþróttaiðkun þeirra.
Útför Ingólfs Vopna verður
gerð frá Hafnarkirkju í dag, 13.
september 2012, kl. 14.
Eftirlifandi sam-
býliskona Vopna er
Birna R. Aðalsteins-
dóttir, f. 5.3. 1960,
þau hófu sambúð
1982 á Höfn og
fluttu síðar í sitt
eigið hús árið 1986,
sem þau unnu að í
öllum lausum stund-
um. Börn þeirra eru
Jóhanna Íris, f. 27.5.
1987, börn hennar
eru Karen Hulda, f. 30.7. 2007 og
Hlynur Ingi, f. 15.4. 2010, sam-
býlismaður hennar var Finnur
Karl Vignirsson, f. 27.11. 1982,
þau slitu samvistum 2012. Ingvi,
f. 30.9. 1992, Anna Soffía, f.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harða, harða spretti
hendist áfram klárinn minn.
Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer.
Og lund mín er svo létt,
eins og gæti eg gjörvallt lífið
geisað fram í einum sprett.
(Hannes Hafstein.)
Ég trúi því að þú sért á þessum
stað í dag.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Takk fyrir allt.
Birna.
Þvílíkur maður sem hann pabbi
var. Það eru ótal minningar sem
fljúga í gegnum hausinn á mér og
ég mun aldrei gleyma þeim stund-
um sem við pabbi áttum saman.
Ég gæti skrifað endalaust um þær
stundir og hversu mikilvægar þær
voru fyrir mig.
Hann var alltaf til staðar fyrir
mig þegar á reyndi. Ef ég tapaði
fótboltaleik þá var hann alltaf
tilbúinn að hughreysta mig. Hann
trúði alltaf á mig og studdi mig í
öllu sem ég gerði.
Hann var alltaf svo duglegur,
þegar hann var ekki að vinna þá
var hann að stússa eitthvað í hest-
húsinu eða heima fyrir. Pabbi var
svo hjálpsamur og ég leit svo mik-
ið upp til hans. Ég get ekki lýst því
hversu stoltur ég er af því að vera
sonur hans.
Hans verður svo sannarlega
sárt saknað og hann mun alltaf
eiga stað í hjarta mínu og ég mun
aldrei gleyma honum.
Ingvi.
Það er svo ótrúlega óréttlátt að
pabbi skyldi hafa farið svona
snemma og snöggt frá okkur en
ég er samt mjög þakklát fyrir að
hafa náð að deila sama áhugamáli
með honum, hestamennskunni.
Þá náðum við að kynnast svo vel á
öðruvísi hátt og eyða miklu meiri
tíma saman en við hefðum annars
gert.
Elsku pabbi, þú munt alltaf
taka stórt pláss í hjarta mínu.
Hvíldu í friði.
Anna Soffía.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar erjörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá,
en þó eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og
bíða.
(Tómas Guðmundsson.)
Það eru ótal minningar sem
hafa komið upp í huga minn síð-
ustu daga en það er ein sem situr
svolítið hjá mér. Ég var sennilega
ekki eldri en 6 eða 7 ára. Við vor-
um að koma úr fjósinu í Hestgerði
og það var kolsvartamyrkur, ég
missti sjónar á þér og kallaði á þig
að ég sæi þig ekki, þú komst til
mín, tókst í höndina á mér og
leiddir mig í áttina að bænum og á
meðan við gengum sagðirðu mér
frá því hvað þú sæir vel í myrkr-
inu. Svona var þetta alltaf, þó svo
að við værum ekki alltaf að gera
eitthvað saman öll fjölskyldan, þá
varstu alltaf til staðar ef ég þurfti
á að halda. Ég veit til dæmis ekki
hvað ég var oft búin að biðja þig
um að hjálpa mér við að setja eitt-
hvað saman, setja upp hillur og
ljós eða aðeins að athuga með hitt
og þetta og aldrei var það neitt
mál þó svo þú værir búinn að vera
að vinna allan daginn eða hefðir í
nógu öðru að snúast. Og í dag held
ég að ég geti klórað mig fram úr
nánast öllu, því alveg frá því að ég
man eftir mér leiðbeindirðu mér
alltaf með það sem þú varst að
gera.
Af hverju þú gerðir hlutina
svona en ekki hinsegin. Það var
eiginlega alveg sama hvað þú
varst að gera, þú gast og gerðir
allt og orð eins og að hætta eða að
gefast upp voru ekki til í þínum
bókum. Vandvirkari mann hef ég
heldur aldrei hitt. Þú varst alltaf
að fræða okkur systkinin og núna
seinni árin bættust svo afabörnin
við. Það var til dæmis alveg sama
hvað við spurðum þig um Ísland,
þú vissir það og ég held að alla þá
landafræði sem ég kann í dag hafi
ég lært af þér. Þú áttir einstaklega
gott með að segja frá og miðla
hlutum til fólks. Ég man til dæmis
eftir mörgum skiptum þar sem
mamma var orðin alveg gráhærð á
því að reyna að hjálpa mér við að
læra heima og það endaði yfirleitt
á því að þú komst og settist hjá
mér og þá gekk allt eins og í sögu.
Mér þykir sérstaklega vænt um
hversu náin við urðum eftir að ég
flutti aftur heim á Höfn frá
Reykjavík og er svo glöð að þú
skyldir fá að kynnast börnunum
mínum. Það skein alltaf af þér
þegar þú hittir þau hvað þér þótti
óskaplega vænt um þau. Betri afa
er ekki hægt að hugsa sér.
Mér finnst þetta allt vera svo
óraunverulegt, ég býst einhvern-
veginn alltaf við því þegar ég kem
inn í húsið ykkar mömmu að sjá
þig sitjandi í stólnum þínum í sjón-
varpsherberginu, undir teppinu,
með gleraugun á nefinu, kveikt á
sjónvarpinu og með fartölvuna
eða Eiðfaxa í fanginu en samt
steinsofandi. En eins ósanngjarnt
og óréttlátt og mér finnst þetta
vera, verð ég að trúa því að við
höfum öll okkar tíma á þessum
stað og að þinn tími hafi verið
kominn. Við sem erum hér ennþá
reynum að njóta og nýta tímann
okkar sem best, því við vitum aldr-
ei hvað framtíðin ber í skauti sér.
Jóhanna Íris.
„eftir bjartan daginn kemur nótt“
hefur ómað í höfðinu mínu síð-
an þú fórst svo snögglega í þína
hinstu ferð, kæri vinur.
Ég heyri enn röddina þína úr
símtali hálfum mánuði áður þar
sem þú sagðir mér af mikilli til-
hlökkun frá væntanlegri hesta-
ferð og stríddir mér á „40 ára ferð-
inni“ okkar en það væri nú allt í
lagi, úr þessu gætum við alveg far-
ið í hana sextug auk þess sem við
meðal annars ákváðum hvernig
við ætluðum að eldast. En af
hverju
„..sumarið líður alltof fljótt“?
Ég er óendanlega þakklát að
hafa fengið að vera vinur þinn síð-
an rétt eftir fermingu og síðar
þinnar yndislegu fjölskyldu. Við
kynntumst í eina reiðskólanum
sem ég hef farið í á ævinni en þar
varst þú að kenna. Vopni og hest-
ar, það hefur alltaf verið stórt
samasemmerki þar á milli. Við
brölluðum ótrúlega margt
skemmtilegt saman á unglingsár-
unum, kynntumst mökum okkar
um svipað leyti og það var eins og
þið Hrafn hefðuð alltaf þekkst og
Birna þín varð fljótt ein af mínum
bestu vinkonum. Hvernig get ég
núna sagt bara Birna, þegar ég
segi alltaf Birna og Vopni?
Þegar frumburðurinn ykkar
hún Jóhanna Íris fæddist þá var
ég svo lánsöm að fá að vera á bak-
vaktinni og þar sem þú varst úti á
sjó þegar hún ákvað að sinn tími
væri kominn þá stóð ég föðurvakt-
ina fyrir þig og fáir skildu að ég
varð pabbi og það áður en ég varð
mamma og ekki einfaldaðist málið
þegar hún eignaðist svo gullmol-
ana sína og ég fékk að vara afi með
þér. Þú varst svo ánægður og
stoltur af þeim öllum.
Ég man hvað gleði þín var mikil
í lok september fyrir 20 árum þeg-
ar Ingvi fæddist og þú varst svo
hamingjusamur að vera á staðn-
um. Það sama var 5 árum seinna
þegar prinsessan Anna Soffía kom
í heiminn og þú hringdir nokkrum
mínútum fyrir miðnætti að
springa úr stolti en samt með
stríðnishláturinn þinn á sínum
stað, hún hafði nefnilega ákveðið
að Hrafn fengi hana ekki í afmæl-
isgjöf.
Alltaf hefur heimili ykkar stað-
ið opið fyrir okkur öll þegar við er-
um á ferðinni og næturnar aldrei
of margar, þúsund þakkir fyrir
það og allar ljúfu stundirnar í
gegnum tíðina.
Ég kveð þig með miklum trega.
Elsku Birna, Jóhanna Íris,
Ingvi, Anna Soffía, Karen Hulda,
Hlynur Ingi og Finnur. Sorgin er
ekki bara dimm og sár. Hún er hin
hliðin á björtum dögum og gleði
sem þið fenguð að njóta. Hún seg-
ir ykkur að sárið hafi orðið til
vegna gleði og ástar sem þið syrg-
ið og saknið. Það er allt breytt en
sólin kemur alltaf upp aftur þó það
sé erfitt að trúa því á þessari
stundu og minningin um yndisleg-
an eiginmann, föður, afa og fyrr-
verandi tengdaföður á eftir að
vera ykkur ljós í lífinu. Innilegar
samúðarkveðjur frá mér og körl-
unum mínum.
Oddný.
Minn helsti vinur hefur kvatt.
Þessar ljóðlínur komu í huga
minn þegar fréttir af andláti þínu
bárust mér til eyrna.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymdu’ ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók. Þýð. Sig. Jónsson)
Hverjum hefði dottið í hug að
næsta jarðarför yrði þín, Ingólfur
Vopni, maður sem var fullur
atorku og bjartsýni. Þú varst allt-
af tilbúinn að rétta fram hjálpar-
hönd, en aftur á móti fannst þér
ekkert sjálfsagt að þiggja hjálp
eða biðja um hana.
Okkar leiðir lágu saman fyrst í
gömlu hesthúsunum inn í landi,
þegar við vorum ungir menn. Þú
hræddist aldrei hrossin og komst
fram við þau af fullri virðingu og
vil ég þakka fyrir að hafa fengið að
læra af þér. Síðar lágu leiðir okkar
aftur saman í hesthúsabyggðinni
við Ægisíðuna. Þar var margt
brallað sem tengdist hesta-
mennskunni, eða bara setið yfir
kaffibolla og kannski hráu hangi-
kjöti og sögunum gefinn byr undir
báða vængi. Það var varla nokkuð
til í veröldinni sem ekki bar á
góma á slíkum stundum. Þó við
deildum stundum um menn og
málefni skildum við ávallt sem vin-
ir og var það ómetanlegt. Sam-
gangurinn milli hesthúsanna var
mikill og ríkti þar gagnkvæmt
traust þar sem við hugsuðum um
hross hvor annars þegar á þurfti
að halda. Þegar annar hvor okkar
þurfti að bregða sér af bæ, hringd-
umst við á, annan og þriðja hvern
dag, til að taka stöðuna og heyra
hljóðið í góðum vini. Mörg eru þín
handtök sem sjá má í hesthúsi
mínu og þér þótti sjálfsagt að inna
af hendi og má víða sjá að þar fór
mjög svo verklaginn maður bæði á
tré og járn. Það verður seint full-
þakkað. Hestamennskan verður
aldrei söm án þinnar návistar,
kæri vinur. Járningarnar, útreið-
artúrarnir, hesthúsasmíðin og
kaffispjallið. Stórt skarð er höggv-
ið í þessa viðburði í framtíðinni.
Elsku Birna, Jóhanna, Ingvi og
Anna Soffía, ykkar er missirinn
mestur, en minning um góðan
mann mun lifa með okkur öllum
um ókomin ár.
Haukur Sveinbjörns.
Mig langar að minnast Ingólfs
Vopna vinar míns, eða Vopna eins
og við kölluðum hann alltaf, með
fáeinum orðum. Eftir að ég fór að
sinna hestamennskunni kynntist
ég honum betur en áður og urðu
þau kynni alltaf betri og betri, til
dæmis í reiðhallarmálum og
fleiru. Síðan vorum við saman í
stjórn hestamannafélagsins. Ef ég
þurfti að fá járnaða hesta var hann
alltaf tilbúinn að finna tíma þó
hann væri í fullri vinnu. Þegar
hann var búinn að járna fyrir mig í
ferðina örlagaríku og ég vildi
borga honum fyrir sagði hann:
Maður fer nú ekki að láta ferða-
félaga sína borga.
Vopni var hestamaður af guðs
náð, hafði bæði gaman af og gott
lag á hestum og að takast á við
ótemju fannst honum ekki leiðin-
legt. Hann skipulagði þessa ferð
ásamt öðrum og lá ekki á liði sínu í
því. Við fengum dásamlegan dag
upp úr Fljótsdalnum og var hann
að benda okkur á og útskýra ým-
islegt á leiðinni, því þetta var hans
heimasvæði. Ekki var eins gott
veður daginn eftir en menn
bjuggu sig bara í samræmi við það
og fóru af stað með gleði í hjarta.
En fljótt skipast veður í lofti og
um kvöldið hellist sorgin yfir okk-
ur. Einn sterkasti maðurinn er
hrifinn frá okkur og eftir stöndum
við agndofa og spyrjum af hverju?
Já af hverju máttum við ekki
koma heim með þá gleði sem við
lögðum af stað með?
Elsku Birna og fjölskylda,
systkini aðrir ættingjar og vinir,
við Dagný biðjum guð að halda ut-
an um og veita ykkur styrk í þess-
ari miklu sorg.
Páll Guðmundsson (Palli).
Í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
– Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
Sá drekkur hvern gleðinnar dropa í
grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
Í mannsbarminn streymir sem
aðfallsunn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann
sjálfur. –
Og knapinn á hestbaki er kóngur um
stund,
kórónulaus á hann ríki og álfur.
(Einar Benediktsson)
Góður drengur er fallinn frá.
Ingólfur Vopni gekk í hesta-
mannafélagið Hornfirðing árið
1984 og settist í stjórn 1989, og var
það nær sleitulaust allt fram á
þennan dag. Vopni hefur verið
fulltrúi félagsins ásamt formanni á
Landsþingi LH í fjölda ára. Hann
var ósérhlífinn félagsmaður, alltaf
tilbúinn í hvaða verk sem var, mót-
stjóri, þulur, fundarstjóri og einn-
ig var hann lagasérfræðingur fé-
lagsins ásamt því að gera það sem
þurfti hverju sinni. Hann var fast-
ur fyrir, ákveðinn og fylginn sér,
sannkallaður hornsteinn félagsins.
Vopni var hestamaður af guðs náð
og hafði gaman af því að glíma við
erfiða hesta og fór það vel úr
hendi. Hann var einnig mjög fær
járningamaður og leitaði sér þekk-
ingar til að miðla öðrum og að-
stoða við járningar. Vopna er sárt
saknað af hestamönnum í Horn-
firðingi og stórt skarð situr eftir,
en minningin um góðan félaga og
traustan vin lifir um alla framtíð.
Kæri Vopni, hafðu þökk fyrir öll
þín góðu störf og ánægjulegar
samverustundir.
Elsku Birna og fjölskylda, megi
æðri máttarvöld gefa ykkur styrk í
sorginni.
F.h. hestamannafélagsins
Hornfirðings,
Bryndís Hólmarsdóttir
formaður.
Ingólfur Vopni
Ingvason
HINSTA KVEÐJA
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Komið er stórt skarð í
hóp þeirra er halda hesta á
Ægisíðunni á Höfn sem
seint verður fyllt að fullu.
Vopni var ráðagóður,
hjálpsamur og staðfastur
vinur.
Kæri Vopni, þín er sárt
saknað.
Elsku Birna, Jóhanna,
Ingvi, Anna Soffía og
barnabörn, guð gefi ykkur
styrk.
Eydís Benedikts-
dóttir, Bryndís
Hólmarsdóttir,
Bjarney Jóna
Unnsteinsdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
elskulegrar móður okkar og tengdamóður,
ÖNNU MARGRÉTAR VESTMANN
EINARSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks DAS að
Boðaþingi í Kópavogi fyrir frábæra umönnun
og alúð við móður okkar.
Guðríður Vestmann Guðjónsdóttir,
Hallgerður Ásta Guðjónsdóttir, Björgvin M. H. Snorrason,
Magnea Thor Guðjónsdóttir,
Elín Guðjónsdóttir, Óli Þór Valgeirsson,
Anna Jóna Guðjónsdóttir, Þorbjörn Daníelsson,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem
sýndu samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
RÓSAR ÓLAFSDÓTTUR,
Laugarnesvegi 89,
Reykjavík.
en hún lést mánudaginn 27. ágúst sl.
Útförin fór fram í kyrrþey.
Þorbergur Pétursson,
Pétur Þorbergsson, Jóhanna Traustadóttir,
Kristján Þorbergsson, Þórunn Sigurðardóttir,
Sigríður Rós Pétursdóttir,
Bryndís María Kristjánsdóttir,
Bergrós Kristjánsdóttir,
Sigrún Valdís Kristjánsdóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SIGURÐUR TÓMASSON
frá Reynifelli,
Rangárvöllum,
andaðist miðvikudaginn 29. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Bestu þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug.
Ástríður H. Sigurðardóttir,
Tómas Sigurðsson, Sigrún Gunnarsdóttir,
Guðrún Helga Eggertsdóttir, Jóhann G. Þórarinsson,
Gunnhildur Tómasdóttir,
Guðrún Hlín Tómasdóttir,
Írena Rún og Ásta Sylvía.