Morgunblaðið - 29.09.2012, Side 54

54 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. SEPTEMBER 2012
✝ AðalheiðurFranklínsdóttir
fæddist á Litla-
Fjarðarhorni við
Kollafjörð 9. júní
1914. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Sel-
fossi 13. sept. 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Franklín
Þórðarson f. 11.
nóv. 1879, d. 17. júlí
1940, frá Stóra-
Fjarðarhorni og Andrea Jóns-
dóttir, f. 20. sept. 1881, d. 12. jan.
1979, frá Miðhúsum. Systkinin
voru Þórður, f. 1903, d. 1991,
Sigurður, f. 1903, d. 1983, Herm-
ína, f. 1906, d. 2000, Eggþór, f.
1908, d. 1994, Anna Margrét, f.
1910, Guðbjörg Magnea, f. 1912,
d. 2005, Guðmundur Helgi, f.
1915, d. 2005, Hallfríður Nanna,
f. 1916, Benedikt Kristinn, f.
1918, d. 2010, Jón Líndal, f.
1919, d. 1999, Margrét, f. 1922,
Guðborg, f. 1924. Anna Margrét
er búsett á Selfossi og Hallfríður
Nanna, Margrét og Guðborg á
Siglufirði.
Aðalheiður hóf búskap í
Steinadal 1934 með manni sín-
um, Benedikt Þorbjarnarsyni, f.
20. sept. 1898, d. 10. janúar 1948,
frá Steinadal og missti hann frá
Guðjón, f. 1948, Jenný, f. 1951,
Birna, f. 1953, Rut, f. 1954, Jó-
hannes, f. 1956, Jens f. 1958. 2)
Hallfríður, f. 1936, d. 2008. Bjó
síðast í Hafnarf., maki Jón Þor-
björn Hallfreðss., f. 1918, d.
1990. Börn Anna Heiðrún, f.
1957, Fjóla Líndal, f. 1961, Jóna
Sigríður, f. 1967, Jónína Krist-
rún, f. 1969, Benedikt Elvar, f.
1971. 3) Jón, f. 1938 á Kleif á
Skaga, maki Sigurlaug Ólafsd.,
f. 1941. Börn Guðbjörg, f. 1963,
Sævar Eiríkur, f. 1965, Að-
alheiður Valgerður, f. 1966, Jón-
as Líndal, f. 1968, Rúnar Már, f.
1973, Nanna Andrea, f. 1975. 4)
Franklín, f. 1941, verslunarm. í
Þorlákshöfn, maki Hallfríður
María Höskuldsd., f. 1949. Börn
Benedikt Heiðar, f. 1967, móðir
Alda Kjartansd., f. 1942, Andrea
Hlín, f. 1975, Ragnar Friðrik, f.
1977, uppeldisbörn Höskuldur, f.
1971, Hildur, f. 1973. 5) Gunnar,
f. 1943, bús. í Mosfellsbæ, maki
Steinunn Þorleif Hauksd., f.
1943. Börn Rannveig Brynja, f.
1970, móðir Sigríður Herdís
Leósd., f. 1950, Ómar Ingi, f.
1981, uppeldisbörn Þorsteinn, f.
1961, Ester, f. 1962, Guðmundur,
f. 1964, Kolbrún, f. 1967. 6) Stef-
án, f. 1946, bús. á Akranesi, maki
Vigdís Jóhannsd., f. 1948. Börn
Jóhanna Arndís, f. 1966, d. 2002,
móðir Guðríður Guðbjartsd., f.
1947, uppeldisbörn Katrín, f.
1966, Hilmar, f. 1968.
Útförin fór fram í kyrrþey 22.
september. Jarðsett var í Þor-
lákshöfn sama dag.
sex börnum 1948.
Hún fluttist til
Akraness sjö árum
síðar og kynntist
þar sambýlismanni
sínum, Jónatani Líf-
gjarnssyni, f. 4. júlí
1893, d. 17. feb.
1975, frá Mið-
görðum í Kolbeins-
staðahreppi en
missti hann eftir
skamma sambúð. Á
Akranesi vann hún við fisk-
verkun, síðan við afgreiðslu í
mjólkurbúð og við skúringar.
Eftir það varð hún vökukona á
Sjúkrahúsinu á Akranesi, leit
þar eftir, líknaði og huggaði þá,
sem biðu dauðans. Það lífsstarf
var henni kærast. Árið 1975
flutti hún til fjölskyldu sonar
síns Franklíns í Þorlákshöfn. Ár-
ið 2009 fór hún að Sólvöllum á
Eyrarbakka. Um mánaðamótin
ágúst-september 2012 flutti hún
á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
og andaðist þar hinn 13. sept-
ember. Þeim Jónatani varð ekki
barna auðið. Börn Aðalheiðar og
Benedikts voru sex: 1) Þorbjörn,
f. 1934, bús. í Reykjavík, maki
Eygló Bára Pálmad., f. 1931.
Börn Benedikt, f. 1959, Val-
gerður, f. 1961, uppeldisbörn
Aðalheiður Franklínsdóttir var
ein af þeim alþýðukonum, sem
ekki gleymast. Fals var ekki til í
hennar huga. Hún kom til dyr-
anna eins og hún var klædd,
skörp í orðaskiptum, orðsnjöll,
skýr í huga og hnyttin. Hún var
ekki allra, virtist hrjúf aðkomu,
en fáum duldist hlýjan sem undir
bjó. Hún var vinavönd, vinaföst
og raungóð. Hún hafði þurft að
vinna hörðum höndum til að koma
barnahópnum sínum til manns.
Hún létti sér lífið við það að gera
grín að sjálfri sér. Hún átti það til
að vera góðlátlega stríðin. Það
var öskudagur í Þorlákshöfn. Þá
ganga börn búð úr búð og syngja
fyrir sælgæti. Aðalheiður vaktaði
búðina fyrir Franklín son sinn.
Hópur eftir hóp hafði komið og
fengið „nammi“ hjá Aðalheiði.
Hún var þó farin að þreytast á fá-
breyttu lagavali, einkum var hún
orðin þreytt á Bjarnastaðabeljun-
um og Gamla Nóa. Enn kom hóp-
ur. Börnin spyrja, hvort þau megi
syngja. Hún spyr hvað þau ætli að
syngja og þau segja „Gamli Nói“.
„Nei, ekki meiri Gamla Nóa í dag.
Ef þið viljið fá nammi þá dugar
ekkert minna en að syngja þjóð-
sönginn.“ Ekkert barnanna
treysti sér til þess og þau fóru út
nammilaus og hugsuðu hvað til
bragðs skyldi taka. Þá kom nýr
og vonglaður hópur. Þau sem
stóðu úti fyrir sögðu. „Það þýðir
ekkert að fara inn. Þar er skrýtin
kerling, sem heimtar að við syngj-
um þjóðsönginn til þess að fá
nammi. Aðalheiður skemmti sér
konunglega yfir þessum við-
brögðum, en opnaði svo og gaf
krökkunum slurk af „nammi“, en
sagði við þau að hér eftir dygði
ekki neitt annað en að kunna
þjóðsönginn ef þau ætluðu að fá
nammi hjá sér. Þetta mun hafi
haft tilætluð áhrif á krakkana.
Okkur þótti undurvænt um Að-
alheiði og komum til hennar oft.
Hún var fróðleiksfús og fræðandi,
fastur punktur í tilverunni hjá
barnabörnum sínum og fleiri af-
komendum. Hún var sagnaglöð
og kvað fast að orði og var kjarn-
yrt. Hún var ljóðelsk, fór oft með
ljóð og ljóðabrot. Hún átti ekki
langt að sækja áhugann. Faðir
hennar var góður hagyrðingur.
Hann kom út að morgni og sá að
máninn skein hátt á himni, þótt
sólin baðaði veröldina geislum
sínum. Hann orti:
Á himininn hvergi dregur dökkva dags-
birtan ljómar úti og inni.
Guð hefur alveg gleymt að slökkva
á gömlu næturtýrunni sinni.
Aðalheiður var glæsileg kona á
yngri árum, há og virkjamikil en
þó léttbyggð með þykkt og fallegt
hár, sem hún hélt alla ævi. Augun
voru móleit og snör. Hún var
skarpleit og sköruleg í fram-
göngu. Í herberginu hennar í
„neðra“ hjá búðinni í Þorlákshöfn
var mynd af fallegum manni. Það
var Jónatan, fyrrverandi sam-
býlismaður hennar. Ég fann, hve
ástin var sterk eftir áratugi og
bað hana um að halda á myndinni,
svo að ég gæti tekið mynd af þeim
báðum í einu. Svo færði ég henni
mynd af mynd og þessa vísu með:
Hrein og fögur hans var kynning,
hrærði í brjósti streng.
Yndisleg er endurminning
um þann góða dreng.
Fylgi Aðalheiði allt það besta.
Innilegar samúðarkveðjur til
barna, afkomenda, systra og
frændliðs.
Ólöf Erla Halldórsdóttir og
Sigurður Sigurðarson dýra-
læknir.
Elsku amma, nú er biðin á
enda og þú hefur fengið hvíldina.
Ég á eftir að sakna þín mikið, þú
varst mér við hlið frá því ég fædd-
ist til síðasta dags. Ég átti alltaf
athvarf hjá þér, mér fannst eins
og ég ætti tvær mömmur því ég
þurfti alltaf að fá leyfi hjá þér og
mömmu, mamma var fyrst spurð
því hún sagði yfirleitt já en þú
sagðir ekki oft já. Ég var mjög
ósatt lengi vel en núna er ég
þakklát því það kenndi mér að
þakka fyrir það sem ég fæ og
njóta þess sem ég á.
Þú sagðir mér sögur, sagan af
Grýlu og Leppalúða var endalaus,
þú fannst alltaf upp á einhverju
nýju, minningin er eins og hún
hafi spannað mörg ár. Þú söngst
eða fórst með vísur, þú kunnir
ógrynni af vísum og ljóðum og
hafðir gaman af því að þylja
hverja vísuna af annarri fyrir
hvern þann sem heyra vildi. Þú
sagðir mér að vera dugleg í öllu
sem ég tæki mér fyrir hendur því
þá vildi fólk fá mig aftur í t.d.
vinnu. Börnin mín voru gullmol-
arnir þínir, þú gafst þeim allan
þann tíma sem þau vildu við að
spila, púsla, sykurmola- og mjólk-
urkaffispjall, flækja prjónabandið
þitt og hlusta á sögur og söng.
Við fengum öll viðurnefni hjá
þér; ég var druslan þín, Jóhann
Andri var höfðinginn, Haddý
María hin druslan og Muggur var
Gumpurinn. Þú varst ekki allra,
sagðir þínar skoðanir á hlutunum,
þrjósk; ef þú varst búin að ákveða
eitthvað þá stóð það sama hvað
aðrir sögðu, gamansöm. Þú varst
búin að lenda í ýmsu, oft var búið
að segja að þú værir svo gömul að
það tæki því varla að tjasla upp á
þig en þú sýndir fram á það aftur
og aftur að þú varst ekki á förum
eitt eða neitt. En allt tekur enda
og þú varst fegin að fá loks hvíld-
ina enda líkaminn búinn að fá nóg.
Dag í senn, eitt andartak í einu,
eilíf náð þín, faðir gefur mér.
Mun ég þurfa þá að kvíða neinu,
þegar Guð minn fyrir öllu sér?
Hann sem miðlar mér af gæsku sinni
minna daga skammt af sæld og þraut,
sér til þess að færa leið ég finni
fyrir skrefið hvert á lífs míns braut.
Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska, föðurnáð.
Morgundagsins þörf ég þekki eigi,
það er nóg, að Drottinn segir mér;
Náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.
Guð, ég fæ af fyrirheitum þínum
frið og styrk, sem ekkert buga má.
Auk mér trú og haltu huga mínum
helgum lífsins vegi þínum á,
svo að ég af hjartaþeli hreinu,
hvað sem mætir, geti átt með þér
daginn hvern, eitt andartak í einu,
uns til þín í ljóssins heim ég fer.
(Sigurbjörn Einarsson)
Takk fyrir allar stundirnar
sem við áttum saman og minning-
arnar, að ógleymdum ratleikjun-
um. Kveð þig með kveðjunni sem
þú sendir mig alltaf með: „Bið að
heilsa öllum sem vilja, hina skaltu
láta eiga sig.“
Þín
Andrea.
Aðalheiður
Franklínsdóttir
✝ Jóhanna Þór-ólfsdóttir
fæddist í Sjólyst á
Reyðarfirði 15.
febrúar 1921. Hún
lést 29. ágúst
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Þórólfur
Gíslason, sjómaður
og útgerðarmaður
frá Reyðarfirði, f.
1889, d. 1978, og
Katrín Jóhannesdóttir úr Eyja-
firði, f. 1884, d. 1947. Hún var
næstyngst sjö systkina, hin
hétu Jóhann, Guðrún, Val-
gerður, Gísli, Valtýr og Arn-
þór, og eru öll látin.
Um 1940 fluttist Jóhanna til
Reykjavíkur og giftist Ágústi
Snorrasyni Welding, f. 16.6.
1920, d. 10.2. 1994.
Foreldrar hans
voru Sigríður
Steingrímsdóttir
og Snorri Welding.
Ágúst var verka-
maður og bifreiða-
stjóri lengi hjá
Reykjavíkurborg
og Lyfjaverslun
ríkisins. Jóhanna
var húsmóðir.
Börn Jóhönnu
og Ágústs: Kjartan, f. 26.1.
1943, Sigurður, f. 26.6. 1944,
Þórunn María, f. 14.3. 1948,
Þórólfur, f. 8.10. 1953, Freyja,
f. 30.9. 1957, d. 10.9. 2001, og
Linda Jóhanna, f. 6.2. 1965.
Útför Jóhönnu var gerð frá
Fossvogskapellu í kyrrþey að
hennar eigin ósk.
Mig langar í fáum orðum að
minnast föðursystur minnar, Jó-
hönnu Þórólfsdóttur, eða Jóhönnu
frænku eins og við kölluðum hana.
Jóhanna var fædd í Sjólyst á
Reyðarfirði og ólst þar upp.
Snemma fór hún að heiman, send
til að vinna fyrir sér eins og tíðk-
aðist í þá daga.
Ung giftist hún Ágústi Snorra-
syni Welding og átti með honum
sex börn, Kjartan, Sigurð, Maríu,
Þórólf, Freyju og Lindu. Bjuggu
þau lengst af á Rauðarárstíg 32 í
Reykjavík. Þangað lá leið ættingj-
anna að austan er áttu erindi til
Reykjavíkur, og var ég ein af
þeim. Þangað var alltaf gott að
koma, frænka alltaf fín og flott,
allt í röð og reglu, og Gústa tókst
yfirleitt að fá mann til að hlæja.
Hann var mikill spaugari, og Jó-
hanna glaðsinna og hláturmild og
hélt hún sínu góða skapi alla ævi.
Snemma gerði maður sér grein
fyrir því að lífið hjá þeim var ekki
alltaf dans á rósum. Jóhanna varð
snemma heilsulaus og varð hún af
þeim sökum að láta yngstu dóttur
sína frá sér og var hún alin upp í
Bandaríkjunum hjá systur sinni,
og mun það hafa verið henni erf-
itt. Ég ætla ekki að tíunda hennar
veikindi hér, en hún var mjög trú-
uð og mun það hafa hjálpað henni.
Jóhanna var alltaf flott og fín,
sama þó að hún kæmist ekki fram
úr rúminu. Manni datt stundum í
hug að svona hlytu hallarfrúr eða
drottningar að líta út. Einu sinni
er ég kom að heimsækja hana í
Lönguhlíð 3, mætti ég henni, var
hún þá að koma út úr herberginu
sínu með hjólagrindina á undan
sér, teinrétt, uppstríluð með
eyrnalokka, hálsfesti og perlu-
saumað veski, allt í stíl. En fram-
an á grindinni lá spilastokkur
mjög stór, því hún sá mjög illa.
Var hún að fara niður að spila.
Hefði alveg eins getað verið á leið
í forsetaheimsókn.
Dætur hennar í Bandaríkjun-
um sáu til þess að hún átti alltaf
fín föt. Hún lét mig nú alveg heyra
sitt álit á mínum klæðaburði. T.d.
„Hvað er þetta, áttu ekki almenni-
leg föt, hver heldur þú að komi til
Reykjavíkur í gallabuxum, úlpu
og íþróttaskóm?“ Einu sinn er ég
var ung kom ég að sýna henni
mannsefnið, tók hún mig afsíðis
og benti mér á að bursta skóna
hans almennilega, en var ekki
ánægð með mig er ég sagði að
hann gæti gert það sjálfur.
Ég og fjölskylda mín höfðum
alltaf gott samband við Jóhönnu,
oftast var komið við, hún hringdi
eða ég. Hún kunni öll símanúmer.
Ég heimsótti hana nokkrum dög-
um áður en hún dó, og þá var auð-
séð að mjög var af henni dregið,
samt þekkti hún mig og spurði um
ferðir mínar, þá vissum við báðar
að við sæjumst ekki oftar hér á
jörð.
Ég vil nota þetta tækifæri og
votta börnunum hennar og þeirra
fjölskyldum samúð mína og fjöl-
skyldu minnar, svo þakka ég Jó-
hönnu góð kynni. Megi hún hvíla í
friði.
Katrín Gísladóttir.
Ég þekkti konu sem var hvorki
mamma mín, amma, tengda-
mamma, frænka mágkona né á
neinn hátt skyld mér blóðböndum
sem telja mætti til fjölskyldu.
Hún hefði auðveldlega getað verið
þetta allt saman, en samt var hún
ekkert af því.
Engu að síður tengdumst við
sérstökum böndum vina og félaga
sem ekki endilega fæst með
skyldleika á neinn hátt sem við
mörg þekkjum úr fjölskyldum
okkar sjálfra þar sem misjafnlega
gengur að lifa saman í sátt og
samlyndi.
Ég man enn þann dag þegar
Jóhanna kom „gangandi“ inn í líf
okkar systkinanna sem þá áttum
heima í Bogahlíðinni. Hún var í
svartri kápu minnir mig með sér-
staklega barðastóran hatt sem
minnti helst á Mary Poppins, því
ég var viss um að hún gæti tekist á
loft ef vindáttin væri rétt og flogið
hvert sem hugur hennar leiddi
hana.
Ég var átta eða níu ára að
verða og Nína, systir mín rúmlega
ári yngri. Mamma var flugfreyja
alla tíð og oft að heiman og pabbi
vann mikið og var lítið heima og
Jóhanna átti að passa okkur,
halda heimili, laga mat, og sjá um
velferð okkar á meðan mamma og
pabbi voru í vinnunni. Hún var
þriðja í röð „fóstra“ sem höfðu
komið inn á okkar heimili, og eins
og of er sagt; að allt er þegar
þrennt er sem reyndist raunin í
þessu tilviki. Jóhanna var sú
rétta, hún var okkar „Mary Popp-
ins“ Betri manneskju hefðum við
ekki getað fengið.
Jóhanna var jarðbundin, hlý og
einstaklega barngóð kona, sem
gaf af sér með þeim hætti að ekki
var annað hægt en að laðast að
henni. Hlátur hennar hreyfði vel
við mér og þar sem ég er hlát-
urmildur sjálfur gátum við hlegið
eins og vitleysingar allar götur
þangað til að hún og hennar sál
höfðu lokið sínu jarðneska hlut-
verki í bili. Jóhanna var reglulega
á heimili okkar í 10-12 ár eða
þangað til að við urðum tvítug en
hélt svo áfram að koma að hjálpa
mömmu við heimilisþrifin og vera
órjúfanlegur partur af okkar lífi.
Þrátt fyrir að við Nína systir
mín byggjum erlendis næstu 8 ár-
in á eftir og mamma og pabbi
hefðu skilið, héldu þessi sambönd
og samskipti áfram og Jóhanna
varð hluti af okkar litlu fjölskyldu
í Stóragerðinu og síðar Safamýr-
inni allt til þess dags er mamma
og Nína yfirgáfu þennan heim
hvor í sínu lagi. Tengsl og vina-
bönd okkar Jóhönnu voru endur-
nýjuð á margan hátt eftir að ég
fluttist heim fyrir um 15 árum allt
til hennar dauðdags, en hún var
orðin 91 árs og við vorum oft að
grínast með að hún væri „ódrep-
andi“ því hjartveik hafði hún verið
í áratugi eða frá því að hún var
ung kona og því ekki eins heilsu-
hraust og margur og þurfti að
passa upp á hjartað betur en flest-
ir. Hún hafði góða skapið, bjart-
sýnina og lífslöngunina að vopni,
en svo var komið að hennar stund
að kveðja okkur hin.
Ég minnist þín, Jóhanna mín,
með innilegu þakklæti fyrir þitt
framlagt til lífsins og þíns sam-
ferðafólks eins og mín og allt sem
þú lést gott af þér leiða og um leið
votta ég Mæju og Lindu í Banda-
ríkjunum og börnum hennar öll-
um og fjölskyldu mína innilegustu
samúð.
Ég kveð þig með þínum orðum;
„Löngum hlær lítið vit.“
Ástarkveðja,
Þorvaldur Skúlason.
Ég verð að fara, ferjan þokast nær
og framorðið á stundaglasi mínu.
Sumarið, með geislagliti sínu
hjá garði farið, svalur fjallablær
af heiðum ofan, hrynja lauf af
greinum,
og horfinn dagur gefur byr frá landi.
Ég á ekki lengur leið með neinum,
lífsþrá mín dofnar, vinir hverfa sýn,
og líka þú, minn guð, minn góði andi,
gef þú mér kraft til þess að leita þín.
Ég verð að fara, ferjan bíður mín.
(Davíð Stefánsson)
Þetta kvæði var mér efst í huga
þegar ég settist niður til að skrifa
nokkur kveðjuorð um elsku bestu
frænku. Jóhanna frænka var mér
afar kær, nánast eins og mamma
mín, alltaf var hún létt og kát og
kom mér alltaf í gott skap. Pabbi
minn og Jóhanna voru afar náin
systkini og hefur það kannski orð-
ið til þess að þegar ég fór að eldast
fór ég aldrei til Reykjavíkur án
þess að heimsækja hana. Hjá Jó-
hönnu átti ég minn samastað er ég
kom fyrr á árum suður, oft í erf-
iðum erindagjörðum. Var oft nóg
að koma til hennar, hún tók manni
opnum örmum og stappaði í mann
stálinu og ekki leið á löngu þar til
ég var farin að brosa og alltaf
sagði hún: „Þetta mun allt ganga
vel.“
Jóhanna var mjög fín kona,
sjálfsagt pjöttuð, mikið fyrir að
punta sig í fína kjóla með uppsett
hár og gull á puttum og flottar
festar. Alltaf sýndi hún manni
nýja og nýja kjóla sem Mæja og
Linda dætur hennar höfðu sent
henni að utan. Meðan sjónin var
góð hjá Jóhönnu setti hún yfirleitt
alltaf út á mig er ég kom til henn-
ar í gallabuxum en það fannst
henni ekki klæðnaður heldur
vinnufatnaður en svo hlógum við
bara og hún sættist við mig í mín-
um gallabuxum.
Á 90 ára afmælinu var hún
hress og börnin hennar héldu
henni flotta veislu í Lönguhlíðinni
þar sem hún dvaldi síðustu fimm-
tán ár ævi sinnar og leið þar vel.
Hún sagði oft að létta og góða
skapið héldi lífinu í henni. Er ég
kom síðast suður núna í júní kom
ég til hennar en þá hrökk ég svo-
lítið við. Þetta var í fyrsta sinn
sem ég sá Jóhönnu mína vera
orðna gamla konu, liggjandi í
rúminu þrotna kröftum og lífs-
neistinn slokknaður.
„Nei, ertu nú komin elskan,“
sagði hún um leið og hún heyrði
rödd mína, „mikið var að þú færir
að lyfta þér upp!“ en það var orða-
tiltæki sem hún notaði oft til mín,
og brosti. Ég sagðist bara verða
einn dag til að horfa á dóttur mína
keppa á landsmóti hestamanna.
Þá sagði hún: „Æ hvað ég vildi
geta horft á sjónvarpið og myndir
af landsmótinu, en ég læt mér
bara nægja að heyra þær fréttir.“
Sat ég hjá henni dágóða stund og
töluðum við um margt og sagði
hún mér frá englunum sínum sem
hana hafði dreymt undanfarin ár
og væru nú horfnir henni og nú
færi hún að kveðja sjálf. Vissi ég
er ég tók utan um hana og kvaddi
hana að þetta yrði síðasta kveðju-
stund okkar og óskaði þess að hún
fengi að sofna án þess að kveljast.
Ég kveð þig, elsku frænka, með
von um að þú sért í faðmi engla og
vel hafi verið tekið á móti þér því
trúuð kona varstu. Samúðar-
kveðjur til barnanna hennar og
blessuð sé minning þín elsku
besta frænka mín.
Dagbjört Briem Gísladóttir,
Reyðarfirði.
Jóhanna
Þórólfsdóttir