Morgunblaðið - 04.12.2012, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. DESEMBER 2012
Fallinn er frá góður drengur
langt fyrir aldur fram, mágur
minn hann Þorsteinn Einarsson,
kallaður Steini af fjölskyldu og
vinum. Ég var tólf ára gömul þeg-
ar ég hitti hann fyrst og minnist
þess hversu myndarlegur mér
fannst hann. Þá var hann kærast-
inn hennar Haddýjar systur og
okkur varð strax vel til vina. Frá
fyrsta degi kallaði hann mig Stínu
og var reyndar sá eini sem komst
upp með það á þeim tíma.
Steini og Haddý giftu sig í Bol-
ungarvíkurkirkju og var brúð-
kaupsveislan haldin með glæsi-
brag á æskuheimili okkar
systkina á Hóli í Bolungarvík. Ég
minnist allra gestanna sem komu
að sunnan, enda Steini vinamarg-
ur, og ekki kom til greina að gista
annars staðar en heima hjá okkur.
Það var mikið um að vera og
minnist ég þess hversu gaman
það var að sofa á gólfinu inni í
stofu, ásamt bræðrum mínum,
enda gengið úr rúmi fyrir gest-
unum.
Ég naut þeirra forréttinda að
fá að fara til Reykjavíkur, aðeins
12 ára gömul, og vera hjá þeim
hjónum allt það sumar í vist. Það
átti að heita að ég væri að passa
frumburð þeirra, hann Einar, en
varla gat það kallast fullt starf
fyrir unga stúlku. Það var engin
smá upphefð að spássera um
Laugarnesið með pjakkinn í flott-
asta barnavagninum á svæðinu.
Steini var stýrimaður á Maí GK
346 á þessum árum og var mikið
að heiman enda algengt að hann
færi með togarann í siglingu. Oft
ræddi hann við mig um sjó-
mennskuna og þó að honum líkaði
hún þættu honum miður þær fjar-
vistir að heiman sem fylgdu starf-
inu.
Við Steini bestimágur (eins og
hann kynnti sig alltaf í símanum)
áttum margt sameiginlegt. Oft
ræddum við um pólitík og ekki sá
á milli skoðana okkar í þeim mál-
um enda vorum við venjulega
sammála um landsins gagn og
nauðsynjar. Það voru ófá símtölin
okkar á milli þar sem ekkert ann-
að komst að og var okkur oftar en
ekki heitt í hamsi þó að aldrei
væri það í garð hvort annars.
Ég sé bestamág fyrir mér í
landlegu með vindil og viskí að
hlusta á Jhonny Cash. Ávallt
hress og kátur og stutt í glensið.
Hann skilur eftir sig mikið tóma-
rúm og er missir elsku systur
minnar mikill við fráfall hans. Ég
vil senda henni og börnunum mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur á
erfiðum tímum við ótímabært frá-
fall Steina.
Kristín Hálfdánsdóttir
og fjölskylda.
Við kveðjum í dag mér kæran
mann, hann Steina. Steina kynnt-
ist ég þegar ég gerðist heima-
gangur á heimili hans og Haddýj-
ar í Grundarásnum þegar við
urðum vinir, ég og Einar sonur
hans, fyrir ríflega 30 árum. Heim-
ili Steina og Haddýjar var gott að
heimsækja enda öllum þar vel
tekið.
Það var alltaf stutt í gamanið
hjá Steina. Gríðarlegur húmoristi.
Þegar hann var í landi lagði hann
sig fram við að gera at í okkur
strákunum og uppátækin enda-
laus hjá kallinum. Steini hafði líka
gaman af að mana mig í að tefla
Þorsteinn
Einarsson
✝ Þorsteinn Ein-arsson fæddist
í Hafnarfirði 17.
október 1940. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 25. nóv-
ember 2012.
Útför Þorsteins
fór fram frá Digra-
neskirkju í Kópa-
vogi 3. desember
2012.
við sig. Hann vann
alltaf.
Skemmtilegur
maður, Steini, frek-
ar hrjúfur við fyrstu
kynni en hafði gríð-
arstórt hjarta og var
mikið ljúfmenni við
frekari viðkynningu.
Hann hafði einstakt
gaman af börnum og
spurði alltaf frétta af
stelpunum mínum
þegar við hittumst.
Hin síðari ár, eftir að Einar
flutti úr landi, hitti ég Steina oft-
ast á Fylkisvellinum. Steini fylgdi
okkar mönnum í Fylki alla tíð.
Hans verður saknað á vellinum
næsta sumar. Hans verður reynd-
ar saknað hvar sem hann kom.
Haddý, Einar og Linda, Hálfdán,
Elín og Siggeir og fjölskyldur,
hugurinn er með ykkur í sorginni.
Þórir Örn Árnason.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast hans Steina vinar míns.
Ég kynnist Haddý og Steina
þegar við bjuggum í Grundarásn-
um. Það var mikill samgangur á
milli húsa enda mamma, pabbi,
Haddý og Steini miklir vinir.
Steini var mjög stríðinn og
leiddist honum ekki að finna upp á
góðum hrekk mér til handa enda
vissi hann að honum yrði svarað
fullum fetum, sem honum leiddist
ekki.
Á góðum degi eitt sumarið þeg-
ar ég lá og sólaði mig steinsofandi
á maganum þá var hann búinn að
læða garðslöngu að mér og skrúf-
aði svo frá ísköldu vatninu þannig
að ég hrökk upp með öskrum og
látum þegar gusan skall á mér.
Ég náði þó að hefna mín stuttu
síðar þegar Steini sat úti á stétt
sofandi í sólstól uppdubbaður að
bíða eftir Haddý sinni en þau voru
á leið í veislu. Ég náði mér í stóra
vatnskönnu, náði að læðast að
honum og skvetta yfir hann góðri
gusu, honum varð ekki skemmt í
fyrstu enda fínu fötin rennblaut.
En við hin þar á meðal Haddý og
fleiri ætluðum að pissa í okkur af
hlátri, hann hló að þessu örlítið
seinna og stríðið hélt áfram.
Steini hefur líka þurft að berj-
ast við veikindi og því miður
þurfti hann að láta í minni pokann
á þeim vígvelli.
Elsku Haddý, Elín, Einar,
Hálfdán, Sigurgeir og fjölskyldur,
ég sendi ykkur mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Minningin um hann lifir áfram í
hjarta okkar.
Guðný Steina Pétursdóttir.
Með söknuði og þakklæti kveð
ég hann Steina. Þegar ég flutti í
Selásinn kynntist ég fljótlega El-
ínu Ósk, dóttur hans, og fékk að
kynnast heimilislífinu í Grund-
arási. Það teljast forréttindi að
hafa kynnst manni eins og Steini
var, eftirminnilegast er hversu
stríðinn hann var, hress,
skemmtilegur og við Elín fengum
oft að finna fyrir uppátækjasemi
hans.
Eitt uppátækið var þegar við
Elín lágum í sólbaði á góðri
stundu í Grundarásnum og feng-
um yfir okkur kalda vatnsgusu
svona upp úr þurru frá Steina,
sem lá í hláturskasti ekki skammt
frá. Það er mér ljóst hvaðan dóttir
hans hefur stríðnina.
Sem unglingur fór ég með El-
ínu og foreldrum hennar, Haddý
og Steina, í þriggja vikna ferð til
Benidorm þar sem ég fékk að
kynnast þeim vel og kann þeim
bestu þakkir fyrir. Sem fyrr var
Steini uppátækjasamur alla ferð-
ina og lífsgleðin var á hverju strái.
Ég votta fjölskyldu Steina
samúð mína og þakka fyrir að
hafa notið litríkrar nærveru hans.
Katrín (Katý).
Í dag kveðjum við
þig, elsku amma Maja. Það fyrsta
sem kemur upp í hugann er þakk-
læti fyrir að hafa kynnst þér. Þú
varst einstök kona, dugleg með
eindæmum, lífleg og skemmtileg.
Þú hélst uppi heilu veislunum
með kátínu þinni, enda húmoristi
fram í fingurgóma, og var það ein-
skær unun að hlýða á ævintýra-
legar sögur af ferðalögum þínum.
Þú kenndir okkur að lifa lífinu lif-
andi og njóta þess sem guð hefur
gefið okkur. Það var á allra vörum
hversu glæsileg og sjarmerandi
þú varst, jafnt að utan sem innan.
Þú varst okkur góð fyrirmynd,
mikill frumkvöðull og fórst í
gegnum lífið með reisn en þannig
munum við ávallt minnast þín.
Elsku amma okkar, þín verður
sárt saknað og kveðjum við þig
með broti úr eftirlætis lagi þínu,
Smile eftir Charlie Chaplin.
Brostu í gegnum tregann
brostu þótt hjarta þitt bresti.
Þú lifir það af þó þungskýjað sé á himni
ef þú brosir í gegnum sorgina og
óttann.
Brostu og kannski á morgun,
skín sólin skært á móti þér.
Þínar sonardætur,
María Stefanía Dalberg og
Sunna Borg Dalberg.
Frá því að ég man eftir mér
hefur amma Maja verið sterkt afl
í mínu lífi, við vorum mjög góðar
vinkonur og hún var ávallt fyrir-
mynd okkar allra afkomenda
hennar. Hún var mikil ættmóðir
enda heita margir kvenkyns af-
komendur hennar í höfuðið á
henni. Vinskapur okkar ein-
kenndist af glettni og gamansemi
og það var alltaf hægt að tala við
hana eins og jafningja. Eins og
flestir vita hafði hún gríðarlegan
áhuga á stjórnmálum og var í eðli
sínu íhaldssöm og afskaplega
pólitísk frjálshyggjukona. Einnig
hafði hún gaman af öðrum dæg-
urmálum og vissi alltaf fyrst okk-
ar hvað var nýtt af nálinni varð-
andi íþróttir, en kappakstur var
hennar eftirlætisgrein. Amma
hafði mikið „sjarma glint“ í aug-
unum og var það vel þekkt í fjöl-
María Dalberg
✝ María Geirs-dóttir Dalberg
fæddist í Hafn-
arfirði 16. mars
1921. Hún lést í
Reykjavík 25. nóv-
ember 2012.
Útför Maríu fór
fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 3.
desember 2012
skylduboðum að
ungu mennirnir
vildu helst sitja með
henni til borðs því
hún var svo
skemmtileg. Dugn-
aður, stolt og sjálfs-
agi var einkennandi
fyrir ömmu mína.
Amma Maja ólst
upp á kreppuárun-
um þegar skortur
og fátækt var engin
undantekning, en snemma kom
fram smekkvísi hennar og hæfi-
leikar bæði til hugar og handa.
Hún sagði mér að á stríðsárunum
hefði hún farið í bíó að sjá nýjustu
kvikmyndirnar og að sýningu lok-
inni hefði hún farið heim og teikn-
að upp flík sem aðalleikkonan
hefði klæðst. Svo hefði hún gripið
gjarnan gamla gardínu, klippt og
saumað á sig nýjan kjól. Svo var
farið á Hótel Borg og dansað eftir
„seinna stríðs-dægurlögum“. Allt
lék í höndunum á ömmu og hún
hafði eðlislægt fegurðarskyn.
Alltaf var fallegt í kringum hana
og hún ævinlega óaðfinnanlega
tilhöfð við öll tækifæri fram á síð-
asta dag. Jafnvel einfaldur gjörn-
ingur eins og að hita kaffi og
leggja á borð varð einhvern veg-
inn alltaf fallega gert frá hendi
ömmu. Amma Maja og afi Hall-
grímur voru fyrirmyndir okkar
systkinanna alla tíð. Þegar við
fengum að gista á „Hoffó“ var
dekrað endalaust við okkur og
þar var sameiginlegt hreiður fjöl-
skyldunnar sem við höfðum öll
ótakmarkaðan aðgang að. Mikill
sjónarsviptir er að elsku ömmu
Maju en hún lifði löngu og inni-
haldsríku lífi og ég er eilíflega
þakklát fyrir að hafa þekkt og átt
hana að fram að þessu. Hallgrím-
ur bróðir minn snæddi hádegis-
verð með ömmu fáeinum dögum
fyrir fráfall hennar og þá stóð hún
teinrétt, falleg og glöð og að sjálf-
sögðu kvartaði ekki yfir nokkrum
veikindum frekar en fyrri daginn.
Hallgrímur tjáði henni þegar þau
kvöddust að hún væri alveg eins
og drottning og undraðist yfir
hvernig mögulegt væri að vera
svona skörp og sæt á nítugasta og
öðru ári, en svona fáguð var hún
alltaf. Við Magnús, Stefán, Anna
María og Hanna Katrín þökkum
henni samfylgdina. Guð blessi
minningu yndislegrar ömmu
minnar.
María Björg Sigurðardóttir.
Heimili ömmu Maju og afa
Hallgríms skipaði sérstakan sess
á uppvaxtarárum mínum. Á þeim
tíma bjuggum við fjölskyldan er-
lendis og þegar tækifæri gafst að
koma heim í frí dvöldumst við oft-
ast hjá ömmu og afa á Hofsvalla-
götunni. Amma Maja kom alltaf
til dyranna brosandi og hlátur-
mild. Henni þótti gaman að of-
dekra barnabörn sín dálítið með
kóki í gleri og amerísku nammi.
Hjá ömmu vorum við frjáls og
gerðum það sem okkur datt í hug
og ég man ekki eitt einasta tilfelli
þar sem við börnin vörum
skömmuð, þau voru ekki fyrir
svoleiðis.
Á fermingarvetri mínum flutti
ég heim og bjó ég hjá ömmu Maju
og afa Hallgrími um helgar. Það
var tilhlökkunarefni alla vikuna
að hjóla þessa óralöngu leið frá
Fjólugötu að Hofsvallagötu. Allt-
af voru amma og afi ánægð að sjá
mig, amma Maja spurði ótt og títt
hvort ég væri svangur og ef hún
var ekki að elda ofan í mig þá var
hún að segja mér sögur úr sínu
lífi. Mér fannst amma Maja tala
við mig eins og ég væri fullorðinn.
Margt af því skildi ég ekki þá en
kannski betur nú.
Ilmurinn inni á snyrtistofunni
Maju sem amma stofnaði og rak í
þrjá áratugi mun aldrei hverfa
mér úr huga. Þar var amma í
hvíta sloppnum sínum að tala við
kúnna eins og hún kallaði það. Ég
fékk að lauma mér aftur fyrir
búðarborðið og inn á pínulitla
kaffistofu þar sem amma var allt-
af með eitthvað gott handa manni.
Mér fannst vera heilmikið hug-
rekki fólgið í því að vera með eigin
rekstur og skapa lifibrauð fyrir
sig og sína upp á eigin spýtur. Ég
fann strax þá hvað amma var
sjálfstæð manneskja. Án efa er
það amma Maja sem efldi aðdáun
mína á því að starfa sjálfstætt og
skapa eigin örlög.
Eftir að mamma mín tók við
snyrtistofunni hélt þó amma
áfram að afgreiða allt fram á átt-
ræðisaldur. Gleðin og ánægjan
skein af ömmu í sínu starfsum-
hverfi þó svo að hún væri komin
langt fram yfir formlegan eftir-
launaaldur. Eins og gefur að
skilja dró amma sig hægt og ró-
lega úr snyrtimennskunni og
dvaldist meira heima við. Ég naut
góðs af því á mínum háskólaárum
að geta komið við hjá ömmu og
fengið mér í svanginn. Alltaf
passaði amma upp á að eiga það
sem til þyrfti í uppáhaldssamloku
mína. Hún lagði kapal á meðan ég
borðaði á móti henni og oftar en
ekki kom pólitíkin að í um-
ræðunni. Á þeim vígstöðvum
hafði amma ákveðnar skoðanir
svo sem eins og á mörgum öðrum
málefnum líðandi stundar. Það
var einmitt manngerð ömmu að
láta ekki sitt eftir liggja þar frek-
ar en í öðru.
Ég var svo heppinn að hafa
borðað hádegismat með ömmu
minni Maju örfáum dögum áður
en hún lést. Hún var svo fögur að
sjá, brosandi og með glitrandi
augu.
Hún var kát og glöð og leið vel
að eigin sögn. Ég sagði við hana
að hún myndi örugglega verða
hundrað ára, en hún hafði meiri
áhyggjur af komandi alþingis-
kosningum. Ég þakka guði fyrir
að hafa fengið að eiga þessa stund
með ömmu minni þegar hún átti
svo skammt eftir ólifað. Í huga
mínum er hún og verður mín fyr-
irmynd, bæði í senn glaðlynd og
hörkutól, óháð öðrum en samt svo
umhyggjusöm.
Hallgrímur Stefán
Sigurðsson.
Nú þegar amma mín Maja er
fallin frá streyma fram allar
minningarnar sem ég á um hana.
Amma mín var einstaklega sterk
og kjarkmikil kona, sem var sjálf-
stæður atvinnurekandi til fjöl-
margra ára og frumkvöðull á sviði
snyrtifræða. En hún var fyrst og
fremst okkur fjölskyldunni mikil
og góð ættmóðir. Hvert sem hún
fór var tekið eftir henni fyrir
hversu glæsileg og falleg hún var.
Frá því ég var lítil man ég eftir
henni stórglæsilegri með fallega,
þykka, ljósa hárið sitt bundið í
hnút. Hendurnar á henni voru svo
nettar og fallegar með ljóslakk-
aðar neglur og alltaf var hún fal-
lega tilhöfð eins og við var að bú-
ast.
Hún átti dásamlega fallegt
heimili með afa mínum Hallgrími
sem var alltaf gott að koma inn á.
Þar var allt til alls að mínu mati,
og nóg af því. Amma og afi ferð-
uðust heimshorna á milli og bar
heimilið þess merki en þar voru
framandi málverk og allskyns
spennandi hlutir sem hún kom
með heim úr þessum ferðum.
Mér eru sérstaklega eftir-
minnilegar þær ófáu stundir þeg-
ar við frænkurnar skoðuðum
skápana hennar og mátuðum föt
og fylgihluti sem okkur þótti mik-
ið til koma. Sannkallaður ævin-
týraheimur að fá óátalið að
grúska í.
Amma Maja var óvenjulegur
karakter. Hún hafði dásamlegan
húmor oft kaldhæðnislegan, en
ávallt var hún hin kvenlegasta.
Amma var örugg með sig og
ófeimin í framgöngu, hún vissi ná-
kvæmlega hvað hún vildi. Hún
notaði hvert tækifæri til að tala
um pólitík en hún var íhaldssöm
og hörð sjálfstæðiskona og dáðist
mikið að Davíð Oddssyni. Hún
var aðdáandi hans númer eitt.
Guð blessi minningu ömmu Maju.
Minning hennar mun vera hjá
mér alla ævi.
Þín dótturdóttir,
Guðrún Björg Sigurðardóttir.
Magnaður sjarmi fylgdi hon-
um, glæsimenni, orðheppinn og
víðlesinn og ljóð höfuðskáld-
anna léku á tungu hans. Það var
ekki algengt að skipstjórar
Eyaflotans brygðu fyrir sig
betri ljóðunum í talstöðvar-
spjallinu en það lá Óskari á Há-
eyri nærri því hann var sann-
kallað athafnaskáld, hörku
sjómaður, aflakló af Guðs náð
og gáfum sínum og listamaður
mannlífsins eins og allt hans
Óskar
Þórarinsson
✝ Óskar Þór-arinsson fædd-
ist í Vestmanna-
eyjum 24. maí 1940.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Vestmannaeyja 2.
nóvember 2012.
Útför Óskars fór
fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 10.
nóvember 2012.
fólk. Dugnaðarfor-
kar, svipmikið fólk
með tilþrifum í
mannlífsspjallinu
og fyrst og fremst
gaf það samferða-
mönnum af lífs-
gleði. Óskar var út-
sjónarsamur í öllu
sem hann gerði,
átti ákaflega gott
með að vinna með
þeim sem unnu
vinnuna sína og var elskaður og
dáður af öllum sem þekktu
hann hvort sem það var í
brúnni á bát hans Frá eða
bjórspjallinu á góðum stundum.
Óskar var afbragðs sögumaður,
skemmtilegur og tryggur vinur
vina sinna með innbyggða rétt-
lætiskennd Háeyringanna,
fylginn sér og harðskeyttur ef
svo bar undir en skynjaði það
snilldarlega að þótt háa skilji
hnetti himinngeimur og blað
skilji bakka og egg eins og Jón-
as segir þá er andinn það öfl-
ugasta af öllu í veröld okkar og
hvar sem er á mannanna bóli
hefði Óskar verið í fremstu röð
að fjalla um þann galdur svo
menn hefðu haft unun af.
Ótal hnyttin tilsvör og inn-
legg Óskars eru þekkt. Veit-
ingastaðurinn Lundinn í Eyjum
brann tvisvar með stuttu milli-
bili, en var byggður upp. Í
seinni opnuninni leit Óskar inn
með nokkrum félögum sínum.
Þá var við afgreiðslu á barnum
vel brúnn Indverji. Óskar horfði
á hann um stund og spurði síð-
an með alkunnri kankvísi sinni:
Lentir þú í báðum brununum?
Óskar á Háeyri var hetja.
Hann og Inga konan hans og
fjölskylda þeirra styrktu stöðu
Vestmannaeyja svo um munaði
um árabil og það er þekkt og
þakkar og virðingavert, en það
vita kannski ekki margir að
hann bjargaði lífi eins magnað-
asta sonar Eyjanna ungur að
árum háseti á Hersteini VE hjá
skipstjóranum Ása í Bæ. Ólag
kom á bátinn, Ási úti á dekki og
aldan svikkaði skipstjóranum
fyrir borð. Allt stefndi í það
svartasta, Ási byrjaður að
sökkva og búinn að missa með-
vitund. Þá stakk Óskar, ungi
hásetinn, sér á eftir vini sínum
og skipstjóra, náði honum úr
djúpinu upp að borðstokknum á
Hersteini þar sem snöggar
hendur brugðust við og það
náðist að blása lífi í listaskáldið
góða og gersemina Ása í Bæ.
Það væri margt fátæklegra í
menningu og mannlífi Íslands
ef Óskar á Háeyri hefði ekki
komið við sögu á þessari ögur-
stundu með hetjudáð sinni.
Allar stjörnur þurfa ljós og
ljósið hans Óskars Þórarinsson-
ar var hún Inga konan hans
sem alltaf hefur verið geislandi
af blíðustu birtunni sem bærist
á okkar jörð. Alveg sama hvern-
ig veður er, alltaf fylgir þessi
birta Ingu sama hvar henni ber
fyrir. Hún var ljóðið ljóða hans
af lífi og sál. Megi góður Guð
varðveita Ingu, börnin og
barnabörnin og ástvini alla því
sárt er þess saknað sem kall-
aður er fyrir aldur fram og mik-
ið skarð fyrir skildi.
Það væri mikið gefandi fyrir
það að fá að hlusta á fyrstu
orðaskipti húsbóndans í himna-
ranninum þegar sjarmatröllið
siglir í hlað.
Árni Johnsen.