Morgunblaðið - 15.02.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ Helgi MarinóFriðfinnsson
fæddist á Ytra-
Hóli í Kræklinga-
hlíð 18. mars 1923.
Hann lést á heimili
sínu, Snægili 18,
Akureyri, hinn 5.
febrúar 2013.
Foreldrar hans
voru Friðfinnur
Steindór Sig-
tryggsson, f. 1889,
d. 1976, og Una Zóphaníasdótt-
ir, f. 1894, d. 1970. Þeir bræð-
ur voru sjö. Elstur var Frið-
finnur, d. 2011, Páll, d. 1997,
Helgi Marinó, Ingimar, Jón
Steinberg, d. 1996, Reynir og
Ari.
Helgi kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Guðrúnu Jóns-
dóttur, 20. desember 1970.
Foreldrar Guðrúnar voru Jón
Sigurðsson, f. 1922, d. 2005, og
Kristín Sigurðardóttir, f. 1922.
Börn Helga og Guðrúnar eru:
Friðfinnur Jón, f. 1969, d.
1971. 2) Ragnheið-
ur, f. 1972, gift
Ara Þór Jónssyni.
Börn þeirra eru
Eva María og
Birkir Þór. 3) Sig-
urður, f. 1973,
maki Aðalheiður
Bragadóttir. Dæt-
ur þeirra eru Una
og Gígja. Fyrir átti
Guðrún Agnesi, f.
1961, gift Lars
Potrykus, og Hafdísi, f. 1966.
Helgi vann við ýmis störf til
sveita á sínum yngri árum og
lengst af á Þúfnavöllum í
Hörgárdal. Árið 1969 fluttist
hann til Akureyrar og hóf
störf hjá Trésmiðjunni Reyni
hf. og síðar hjá Timburvinnslu
KEA á Lónsbakka þar til hann
lét af störfum sjötugur að
aldri.
Útför Helga fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 15.
febrúar 2013, og hefst athöfnin
kl. 13:30.
Í dag verður Helgi tengda-
pabbi minn borinn til grafar.
Oft er það þannig að þegar
dauðinn kveður dyra hellast
yfir okkur minningarnar. Af
minningum á ég nóg og er
óhætt að segja að hjá mér séu
þær allar góðar. Ég kynntist
Helga ekki fyrr en hann var
kominn yfir sjötugt og hættur
á vinnumarkaði. Ég þekki því
ekki annað en að hann hafi alla
tíð verið til staðar fyrir okkur.
Það var sama hvað var og
hvað okkur vantaði, ekki stóð
á Helga að segja „Já, það ætti
nú ekki að vera mikið mál.“
Það var ósjaldan að ég kom
í Grundargerðið, blaðskellandi
og spurði: „Hvað segir þú
gamli minn. Hvað er að
frétta?“ Og ekki stóð á
svarinu: „Tja, þetta, svona
svipað og líkt.“ Einnig átti
hann það til ef við vorum að
líkja einhverjum við hann að
segja: „Já, það er nú ekki leið-
um að líkjast“ Svo fylgdi ávallt
stríðnisglott með.
Ég minnist þess líka að það
var oftast stutt í brosið hjá
honum og oftar en ekki fylgdi
vísubútur með því sem segja
þurfti. Helgi hafði húmor fyrir
sjálfum sér og gat alltaf gert
grín að óförum sínum. Hann
gerði líka lítið úr því þegar
hann var marinn og blár eftir
sumar bylturnar sínar. Það
var ekki hans að kvarta, held-
ur harka af sér og halda
áfram. Helgi var verkmaður
mikill og eftir hann liggja
ýmsir fallegir hlutir sem við
getum notið áfram. Það átti
ekki við hann að líkaminn
segði stopp, hann vildi vinna
og koma að gagni. Síðustu ár-
in, þegar vinnuþrekið var farið
að þverra, gat hann setið tím-
unum saman og horft á Sigga
son sinn og Ara Þór tengdason
sinn, vinna og hamast í sum-
arbústaðnum. Honum fannst
fátt skemmtilegra, hefði þó
gjarnan viljað rétta þeim meiri
hjálparhönd. Hugurinn var
langt fram úr líkamlegri getu.
Helgi var alinn upp í Bauga-
seli í Barkárdal og hafði mikl-
ar taugar til staðarins. Það var
mjög gaman að fara með hon-
um fram í dal á æskuslóðirnar,
fara inn í gamla bæinn sem
búið er að byggja upp og rifja
upp sögur frá gamalli tíð.
Hann hafði orð á því að bær-
inn hefði nú ekki verið svona
flottur þegar hann átti heima
þarna. Hvorki svona hátt til
lofts né fínt á gólfum. Barna-
börnin undrandi á því að afi
þeirra hafi búið við moldar-
gólf, rafmagnsleysi og án allra
nútímaþæginda sem þau
þekkja svo vel í dag.
Tíminn líður hratt hér á jörð
og nú er lokið þeim tíma sem
við Helgi áttum saman. Ég
þakka fyrir þennan tíma. Bæði
fyrir mig sjálfa, son hans og
dætur okkar. Þetta var ómet-
anlegur tími fyrir okkur.
Þú starfaðir jafnan með umhyggju
og ást,
elju og þreki er sjaldan brást,
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vannst fyrir besta vininn þinn,
þú vinnur nú með honum annað
sinn,
með efldan og yngdan þróttinn.
Af alhug færum þér ástar þökk,
á auða sætið þitt horfum klökk,
heilsaðu föður og frændum.
Að sjá þig aftur í annað sinn
enn komast aftur í faðminn þinn
við eigum eftir í vændum.
(G. Björnsson.)
Elsku Helgi, megi algóður
Guð blessa þig og varðveita.
Minning þín mun lifa áfram í
hjörtum okkar.
Aðalheiður Bragadóttir.
Elsku afi, þetta ljóð sömdum
við Una til þín:
Elsku afi minn,
mikið varstu góður,
duglegasti maðurinn,
og rosalega fróður.
Þú kunnir margar vísur,
og samdir mörg ljóð,
um bæði menn og skvísur,
og voru þau öll góð.
Mikið söknum við þín,
ég veit að þú passar mig,
ég vildi að þú kæmir aftur til mín,
afi við elskum þig.
Eva María Aradóttir
og Una Sigurðardóttir.
Elsku afi, takk fyrir allt.
Takk fyrir öll fallegu ljóðin sem
þú sagðir mér en þau voru svo
mörg að ég gat ekki lært brot
af þeim. Samt er ég viss um að
þú kunnir miklu fleiri, svo
mörg að það mætti halda að all-
ur heimsins pappír dygði ekki
til að skrifa þau niður.
Þú varst svo spenntur yfir
fermingunni hennar Evu Maríu
að þrátt fyrir að minnið væri
farið að klikka þá gleymdirðu
aldrei að hún væri að fara að
fermast og þú mundir líka að
ég væri að fara að fermast ári
seinna. Því miður kvaddirðu
okkur áður en ég fermdist en
ég veit að þú verður hjá mér í
kirkjunni og í veislunni.
Takk fyrir allan þann tíma
sem þú eyddir með mér bara í
að spila. Ég get ekki talið öll
þau skipti sem ég kenndi þér
veiðimann seinustu tvö árin
sem þú varst hjá okkur en allt-
af fannst mér það jafn
skemmtilegt að heyra þig segja
„já, hvernig virkar hann“ þegar
ég spurði þig hvort þú kæmir
að spila.
Þegar ég var lítil fannst mér
skemmtilegast að koma til ykk-
ar ömmu í pössun þar sem þú
leyfðir mér nánast allt og varst
til í að gera nánast allt með
mér. Til dæmis náði ég oft að
plata þig með mér í búðina til
að kaupa jarðarber þótt þig
langaði ekkert sérstaklega í
þau.
Takk fyrir allar stundirnar
sem þú varst með mér og
mörgum öðrum í sumarbú-
staðnum okkar. Eitt af því
skemmtilegasta sem við gerð-
um saman var að fara í berja-
mó upp í fjallið fyrir ofan bú-
staðinn. Einhvern veginn tókst
þér alltaf að detta og missa öll
berin sem við vorum búin að
tína en sama hvað þú dast oft
eða misstir mörg ber stóðstu
alltaf aftur upp og fylltir dall-
inn aftur.
Ég er þér þakklát hvað þú
gafst mér langan tíma til að
kveðja þig áður en þú kvaddir
mig. Ég sakna þín meira en
nokkur maður getur ímyndað
sér, en þó að þú sért dáinn lifir
minning þín í hjarta mínu og
mun gera það þangað til ég
dey. Ég vona að þegar ég dey,
þá bíðir þú eftir mér með hend-
urnar út svo ég geti hlaupið til
þín og faðmað þig.
Þín afastelpa,
Una Sigurðardóttir.
Elsku afi. Ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið tækifæri til
að kveðja þig og vera með þér
síðustu dagana. Það var gott að
þú gast komið heim í nýja húsið
þitt og verið þar í nokkra daga.
Ég sakna þín svo mikið en ég
veit að þér líður vel núna og ég
á margar góðar minningar um
þig. Þú varst svo góður og dug-
legur og alveg sama hversu oft
þú dast, þú stóðst alltaf upp
aftur og harkaðir af þér.
Á síðasta ári varstu farinn að
gleyma ýmsu en það var eitt
sem þú mundir alltaf og varst
spenntur fyrir en það var ferm-
ingin mín. Næstum alltaf þegar
ég kom og heimsótti þig spurð-
ir þú hvenær fermingin yrði.
Svo rann dagurinn upp og þú
mættir í kirkjuna og stóðst upp
í hvert einasta skipti eins og
hinir kirkjugestirnir þó að það
reyndi mikið á þig.
Þú rifjaðir líka stundum upp
hvernig það var þegar þú varst
ungur og fórst mjög oft með
vísur og fórst þá oft og mörg-
um sinnum með sömu vísuna.
Alltaf þegar ég sagðist vera að
fara á dansæfingu fórstu með
vísuna um Gunnu sem dansaði
svo mikið.
Það var alltaf jafnfyndið þeg-
ar þú tókst upp á því að svindla
í spilum því að þú mundir ekki
eftir reglunum eða tókst ekki
eftir hvaða spil þú settir út.
Það hefði verið gaman ef þú
hefðir getað hitt Ásu, fyrsta
hestinn minn, en þú náðir bara
að sjá hana á myndum. Ég
sýndi þér einu sinni myndband
af henni og þú sagðir að það
væri góður gangur í henni og
ég er viss um að það er rétt hjá
þér. Ég er þakklát fyrir allan
þann tíma sem ég fékk með þér
þó að ég hefði viljað hafa hann
lengri.
Eva María Aradóttir.
Helgi Marinó
Friðfinnsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, þú varst rosa
góður alltaf. Það var gaman
að spila við þig og ég sakna
þín mikið. Ég vona að Guð
og englarnir passi þig á
himninum.
Þín
Gígja (8 ára).
✝ Ólafía Guð-finna Alfons-
dóttir, fæddist í
Hnífsdal 17.5. 1924.
Hún lést á heimili
sínu í Reykjavík 6.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Helga
Sigurðardóttir hús-
móðir, f. 18.11.
1895, d. 19.1. 1981,
og Alfons Gíslason,
bakari, kaupmaður og símstjóri í
Hnífsdal og hreppstjóri í Eyr-
arhreppi, f. 4.2. 1893, d. 19.5.
1975. Systkini Ólafíu: Helga, f.
1927, Þorvarður, f. 1931, og
Grétar Gísli, f. 1939, d. 1946.
Fóstursystkini sem einnig voru
systkinabörn við Ólafíu, voru
Ólöf, f. 1915, d. 2012, Sigríður, f.
Helga Sigríður, f. 20.10. 1949,
maki Sigurður B. Þórðarson,
þeirra börn eru Helga, Halldór
og Hildur; 3) Jóakim Gunnar, f.
28.5. 1952, maki Sólveig Þór-
hallsdóttir, þeirra börn eru
Dóra, Gréta og Jóakim Þór; 4)
Kristján Guðmundur, f. 19.2.
1958, maki Sigrún Sigvaldadótt-
ir, þeirra börn eru Gísli, Ólafía
og Ingibjörg; og 5) Aðalbjörg, f.
14.11. 1959, hennar dóttir er
Heiða Jónsdóttir. Barna-
barnabörnin eru 12.
Ólafía ólst upp í Hnífsdal og
gekk þar í barnaskóla. Hún
stundaði nám við Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur veturinn
1943-1944. Ásamt húsmóð-
urstörfum vann hún við versl-
unar- og símstöðvarstörf og síð-
ar fiskvinnslu í Hraðfrystihúsinu
hf. í Hnífsdal. Hún var virkur fé-
lagi í Kvenfélaginu Hvöt í Hnífs-
dal og tók þátt í félagsstarfi í Fé-
lagsmiðstöðinni Hæðargarði.
Útför Ólafíu fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 15. febrúar
2013, kl. 13.
1920, d. 2002, og
Ólafur Guðfinnur
Sigurður, f. 1924, d.
2002. Ólafía giftist
hinn 9. nóvember
1947 Jóakim Hjart-
arsyni, skipstjóra
og síðar verkstjóra,
frá Hnífsdal, f.
10.11. 1919, d. 5.7.
2007. Foreldrar
hans voru Margrét
Kristjana Þor-
steinsdóttir húsmóðir, f. 9.4.
1879, d. 2.8. 1958, og Hjörtur
Guðmundsson, formaður í Hnífs-
dal, f. 2.2. 1891, d. 4.3. 1967.
Ólafía og Jóakim bjuggu í Hnífs-
dal til ársins 1994 er þau fluttu
til Reykjavíkur. Börn Ólafíu og
Jóakims eru: 1) Gréta, f. 4.9.
1948, maki Odd T. Marvel; 2)
Elsku besta amma mín. Mig
langar að þakka þér fyrir allan
þann mikla tíma sem þið afi Jóa-
kim gáfuð mér og heilræðin sem
nýtast mér alla ævi. Það voru ófáar
ánægjustundirnar sem ég átti með
ykkur. Þú varst yndisleg, hlý og
gjafmild kona sem gott var að vera
í kringum. Þú hafðir einstaklega
gaman af því að gera vel við fólk og
lagðir mikið upp úr sterkum fjöl-
skyldutengslum og fallegum sam-
skiptum.
Elsku amma, mig langar að
kveðja þig með bænunum sem við
fórum oft saman með þegar ég var
lítil.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Guð geymi þig amma mín.
Heiða Jónsdóttir.
Elsku amma. Við söknum þín
svo mikið en erum jafnframt þakk-
lát fyrir yndislegar minningar af
Bakkaveginum í Hnífsdal og
seinna úr Hæðargarði hér í
Reykjavík. Það er erfitt að hugsa
til þess að þær verði ekki fleiri.
Við vorum svo ung þegar þið afi
Jóakim fluttuð suður og því eru
minningarnar frá okkar yngri ár-
um færri en maður hefði óskað.
Það er því ánægjulegt að hafa get-
að átt fleiri samverustundir og
eignast fleiri ógleymanlegar minn-
ingar með þér elsku amma, eftir að
við fluttum suður í skóla, eitt af
öðru.
Það var yndislegt að koma til
þín, þú mættir okkur alltaf með
opnum örmum og það var svo gott
að vera hjá þér.
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar um ókomna tíð.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Gísli, Ólafía og Ingibjörg.
Mikið mun ég sakna þess að
eyða heilu dögunum með ömmu í
góðu yfirlæti í Hæðargarðinum,
hitta hana í pítsu á Unnarbrautinni
og fá símtöl á kvöldin til að athuga
hvernig börnunum líður. Óteljandi
góðar minningar um ömmu Ólafíu
frá því ég var barn, unglingur og
fullorðin koma upp í hugann núna
þegar hún er fallin frá. Dýrmætar
minningar sem ég mun varðveita
og miðla til barnanna minna, sem
fengu þó að kynnast ömmu aðeins,
hlýju hennar og barngæsku.
Elsku amma, Guð geymi þig.
Dóra Gunnarsdóttir.
Ég kveð ömmu mína með mikl-
um söknuði en jafnframt miklu
þakklæti. Amma Ólafía skilur eft-
ir sig ótrúlega góða og samheldna
fjölskyldu. Seinustu dagar ömmu
voru í faðmi fjölskyldunnar. Betri
leið til að kveðja þennan heim er
varla hægt að finna. Að sofna sín-
um hinsta svefni í sínu eigin rúmi
eftir góðan dag með dætrum sín-
um og systur.
Ég mun alltaf minnast ömmu
fyrir hversu vel hún kom fram við
alla. Það voru alltaf allir velkomn-
ir inn á heimili hennar og afa.
Einnig fyrir hversu hörð kona
hún var. Sama hvað bjátaði á, þá
kvartaði hún aldrei. Allir þessir
eiginleikar lifa áfram í börnum
hennar og það er mikið stolt að
skila af sér svona góðu búi.
Það eru forréttindi að hafa
fengið 25 dásamleg ár með ömmu
Ólafíu og kveð ég hana með bros á
vör.
Jóakim Þór Gunnarsson.
Elsku Ólafía amma er farin frá
okkur, snögglega og óvænt.
Afi minn og amma mín
úti á Bakka búa.
Þau eru bæði sæt og fín.
Þangað vil ég fljúga.
Þessi litla vísa minnir mig allt-
af á ömmu og afa og heimili þeirra
á Bakkavegi í Hnífsdal. Ég á
margar góðar minningar af
Bakkaveginum í Hnífsdal hjá
ömmu og afa þegar ég var að alast
upp. Aðfangadagskvöld sem hald-
in voru hjá þeim, tíðar heimsókn-
ir, kvöldkaffi í eldhúsinu, sumar-
dagar í garðinum. Það var
gjarnan gestkvæmt hjá þeim í
Hnífsdal og sem lítil stúlka man
ég eftir eftirvæntingunni að fá að
vera hjá ömmu þegar frændfólk
kom vestur.
Amma átti fallegt heimili í
Hæðargarðinum en þangað fluttu
þau afi árið 1994. Ég var þá í námi
erlendis og gisti ég oft hjá þeim
þegar ég kom heim á sumrin. Þá
kynntist ég einstakri umhyggju
ömmu sem fullorðin manneskja.
Hún hugsaði um afa í veikindum
hans og sinnti öllu sínu fólki af al-
úð.
Það var skemmtilegur tími
þegar amma kom að heimsækja
mig til Connecticut. Þá var hún að
koma til Bandaríkjanna í fyrsta
skipti 74 ára gömul. Ég var
ánægð að fá ömmu í heimsókn og
geta sýnt henni hvernig mínir
hagir voru. Við fórum til Man-
hattan, sáum söngleik á Broad-
way, kíktum í verslanir og á kaffi-
hús. Hún naut þess að skoða sig
þar um og upplifa borgina. Þetta
var yndislegur tími með ömmu
sem ég geymi í minningunni.
Eftir að ég flutti til Reykjavík-
ur umgekkst ég ömmu mikið.
Hún var óþreytandi á að bjóða
okkur í mat til sín og hafði sér-
stakt lag á langömmubörnunum
sínum, fiskibollur og makkarón-
ugrautur voru þeirra uppáhald.
Hún naut þess að vera langamma,
hélt mikið á börnunum og fannst
gott að faðma þau að sér; talaði
gjarnan um hvað tímarnir væru
breyttir, hér áður var ekki haldið
svona mikið á börnunum, það
fannst henni framför.
Amma var alltaf smekkleg og
vel til höfð, hún hafði gaman af að
koma í mat til okkar og fylgjast
með hvað væri verið að elda. Iðu-
lega sagði hún svo að hún kynni
nú ekkert að elda svona móðins
mat, hún væri svo gamaldags, en
var svo áhugasöm og fannst gam-
an að prófa nýja rétti.
Amma kom miklu í verk án
þess að mikið færi fyrir því, var
með matar- og kaffiboð fyrir af-
komendur þrátt fyrir háan aldur.
Það var aldrei neitt mál eða erfitt
hjá henni og hún var alltaf að
hugsa um að aðrir hefðu það gott.
Amma var stolt af sínum af-
komendum og ég er ömmu minni
þakklát fyrir þá arfleifð sem hún
skildi eftir, hún var okkur góð fyr-
irmynd.
Það er huggun í því að hugsa til
þess að nú séu þau sameinuð á ný,
amma mín Ólafía og afi Jóakim.
Ég kveð ömmu með sömu orðum
og hún sagði oft þegar hún var að
kveðja, Guð geymi þig, amma
mín.
Helga Sigurðardóttir.
Það var sárt að fá fregn um að
yndisleg systir og frábær frænka
hefði skyndilega kvatt þennan
heim.
Þrátt fyrir háan aldur var
Ólafía ávallt glöð og kát og lét sér
fátt fyrir brjósti brenna. Hún
fæddist inn í stóran fjölskylduhóp
í Stekkjarhúsinu í Hnífsdal þar
sem nóg var að starfa. Þegar hún
hafði náð aldri og þroska, tók hún
fullan þátt í fjölbreyttum störfum
sem til féllu á heimilinu. Þar má
nefna símavörslu, afgreiðslu í
verslun og bakaríi, almenn heim-
ilisstörf og heyskap. Við skyndi-
leg veikindi móður okkar og
ömmu, kom það í hennar hlut að
hafa á hendi forystu í hinu hefð-
bundna heimilishaldi. Hún hafði
þá nýlega lokið námi í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur. Heim-
ilishaldi í föður- húsum lauk að
mestu þegar hún giftist Jóakim
Hjartarsyni skipstjóra. Hún rétti
áfram hjálparhönd til heimilis-
fólksins í Stekkjarhúsinu sem þó
fór fækkandi þegar yngra fólkið
flutti að heiman og aldur annarra
sagði til sín.
Ólafía var félagslynd og starf-
aði ötullega fyrir Kvenfélagið
Hvöt í Hnífsdal. Það félag hélt
uppi ótrúlega fjölbreyttri menn-
ingarstarfsemi, yrði of langt að
telja upp öll verkefni félagsins
hér. Til gamans má þó geta að ár-
lega voru haldnar álfabrennur
með söng og dansi og klæddust
þátttakendur viðeigandi búning-
um. Stoltur var bróðirinn að sjá
systur sína fara með hlutverk
álfadrottningarinnar.
Ólafía og Jóakim reistu sér
Ólafía Guðfinna
Alfonsdóttir