Morgunblaðið - 15.02.2013, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ Ósk Jóns-dóttir fædd-
ist á Þingeyri við
Dýrafjörð 26.
febrúar 1920.
Hún lést á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði 6. febrúar
síðastliðinn.
Foreldrar
hennar voru Jón
Guðmundur Jó-
hannsson, f. 13.6.
1883, d. 28.4. 1954, og Guðrún
Gísladóttir, f. 18.10. 1883, d.
3.1. 1946, Lækjartungu í Dýra-
firði. Systkini Óskar voru tólf,
og Helgi Snjólfsson.
Ósk ólst upp í Lækjartungu á
Þingeyri við Dýrafjörð. Hún
fluttist svo til Reykjavíkur og
eftir að þau Helgi stofnuðu
heimili vann hún ýmis verka-
kvennastörf, m.a. í sælgæt-
isgerðum Freyju og Nóa. Síð-
ustu rúm 30 ár starfsævi sinnar
vann hún á lager Nóa-Síríus.
Þau hjónin bjuggu á Hofteign-
um í mörg ár uns þau reistu sér
hús á Álfhólsvegi 105 í Kópa-
vogi árið 1964. Þar bjuggu þau
þar til Helgi lést árið 1972. Eft-
ir það bjó hún þar ein allt til
ársins 2009 er Ósk fluttist á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Óskar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 15. febr-
úar 2013, kl. 13.
ein hálfsystir, Guð-
munda, samfeðra, al-
systkin hennar eru
Gíslína Sigrún, Jó-
hanna Þorbjörg, Jó-
hann Helgi, Björn,
Gísli, Sigríður, Guð-
mundur, Jóhannes
Helgi, Elísabet Stein-
unn, Ásta og Krist-
ján.
Ósk giftist 17. júní
1950 Helga Helga-
syni sjómanni, f. 23.7. 1917, d.
25.12. 1972. Þeim varð ekki
barna auðið. Foreldrar Helga
voru hjónin Guðrún Helgadóttir
Þú stjarna mín við skýja skaut
á skærum himinboga,
svo hrein á þinni bláu braut
þú brunar fram með loga,
og þegar allt er orðið hljótt
og alheims kyrð og friður,
þá horfir þú um heiða nótt
af himni þínum niður.
Og nú er miðrar nætur stund
og nú er geimur hljóður,
því lífið festi blíðan blund,
sem barn við skautið móður,
og unir þar við eilíft ljós
í ástarsælum draumum,
uns eygló sendir roðarós
frá rauðum austurstraumum.
En þú ert eina unun mín,
er einn ég hljóður vaki;
hve sárt mun verða’að sakna þín
að svörtu fjallabaki;
en þótt þú bíðir nú í nótt
á næturhimni köldum
þú verður hulin helst til fljótt
af holum vesturöldum.
(Þorsteinn Erlingsson)
Elsku Ósk mín. Þú varst
stjarnan í mínu lífi, vaktir yfir
velferð minni og drengjanna
minna. Það fyrsta sem þú spurðir
alltaf um þegar ég kom til þín og
strákarnir mínir voru ekki með í
för var: „Hvernig hafa strákarnir
mínir það.“ Vissulega voru þeir
strákarnir þínir, þeir hefðu ekki
getað átt betri, umhyggjusamari
og ástkærari frænku. Þín er sárt
saknað.
En það er huggun í söknuði
okkar, sem er mikill, að nú ertu
aftur komin til hennar mömmu
minnar og ömmu okkar, hennar
Ástu systur þinnar. Það eru ekki
nema tæplega fjórir mánuðir síð-
an hún kvaddi þetta líf. Þú sakn-
aðir hennar sárt, enda bjugguð
þið undir sama þaki í rúmlega 40
ár, fyrst á Álfhólsvegi 105 og síð-
ast á Hrafnistu í Hafnarfirði.
Tryggar hvor annarri og ykkar
fjölskyldum.
Takk fyrir allt elsku Ósk og
englar guðs varðveiti þig. Ást þín
og umhyggja mun lifa áfram í
hjörtum okkar.
Þín
Guðrún og strákarnir mín-
ir/þínir, Daníel Guðmundur,
Sindri Snær og Birkir Mar.
Margs er að minnast þegar
kveðjustund rennur upp, sér-
staklega þegar leiðir hafa legið
saman um langan veg. Ósk
frænka var eins og önnur móðir
okkar systkina, enda bjuggum
við á sama stað í áratugi í húsi
forelda okkar á Álfhólsvegi 105 í
Kópavogi, Ósk og Helgi á efri
hæðinni og mamma og pabbi eða
Ásta og Daníel á neðri hæð.
Mamma og Ósk voru samrýndar
systur, stutt varð á milli þeirra
en mamma dó í október sl. Þær
höfðu þá búið saman á Hrafnistu
síðan 2009, þegar Ósk fluttist
þangað af Álfhólsveginum. Það
var skrítin tilfinning þegar
frænka var farin úr húsinu, en
við Anna Jóna kona mín höfðum
þá búið á neðri hæðinni sl. 15 ár
ásamt börnum okkar og áfram
var frænka eins og móðir mín en
við bættist að börnunum okkar
var hún eins og amma. Ósk hafði
mikið yndi af börnum og hafði
hún ótrúlegt langlundargeð og
lék sér oft og iðulega með börn-
unum, sem fannst frænka vera
sem jafningi. Alltaf voru til bæk-
ur og spennandi leikföng og ekki
skemmdi að fá af og til nammi, jú
Ósk frænka vann nú í Sælgæt-
isgerð Nóa. Það var gefandi að
búa með Ósk frænku á Álfhóls-
veginum. Hún var svo dugleg í
garðinum að ég hálfskammaðist
mín, en þá bjargaði kona mín
orðstír okkar, og unnu þær
löngum saman við garðvinnuna
enda smekkmanneskjur báðar
tvær. Erfitt fannst mér oft á vet-
urna einkum seinustu árin þegar
Ósk var komin eldsnemma út að
moka snjóinn, ég var hræddur
um að nágrönnum okkar þætti
þetta þrælkun á aldraðri frænku
minni komin vel á níunda áratug-
inn, en staðreyndin var sú að hún
bað mig að leyfa sér að moka
snjóinn því hún hefði svo gott af
útiverunni, en auðvitað mætti ég
líka moka smá. Mikil kaflaskipti
verða með fráfalli Óskar. Þau
voru 13 systkinin sem komu úr
litlu koti, Lækjatungu, á Þing-
eyri við Dýrafjörð. Ósk er seinust
þeirra til að kveðja þennan heim
og er því þessum kafla lokið. Eitt
áttu systkinin sameiginlegt en
það var söngurinn, og bætti Ósk
þar við munnhörpuspili. Það var
mikið gaman þegar þær komu
saman systurnar sem bjuggu í
Reykjavík, þær Ósk, mamma og
Sigga, og mágkonurnar Beta
hans Jóa og Þura hans Gísla og
sungu raddað nýjustu og sígildu
dægurlögin og Ósk spilaði undir
á munnhörpuna. Brot af þessum
söng er til á segulbandi. Það var
líka svo að það síðasta sem for-
sjónin tók frá frænku minni var
að geta leikið á munnhörpuna, og
lék hún fyrir starfsfólk og sam-
býlisfólk sitt nokkrum vikum fyr-
ir andlátið. En nú er komið að
leiðarlokum og vil ég þakka
frænku minni fyrir langa og ljúfa
samfylgd.
Þorbjörn Daníelsson.
Hún elsku Ósk mín er látin.
Þegar ég hugsa um hana Ósk
frænku eins og hún var alltaf
kölluð koma svo ótal margar
minningar fram. Við systkinin
vorum svo heppin að Ósk frænka
bjó fyrir ofan ömmu og afa á Álf-
hólsveginum. Þegar við komum í
heimsókn eða til að gista hjá
ömmu og afa var alltaf farið upp
til Óskar frænku. Hún átti dót og
Andrésblöð og fullt af munnhörp-
um sem mátti skoða og leika með
endalaust.
Ósk var sú sem hafði tíma til
að spila við okkur löngu vitleysu
og hafði gaman af. Við vorum
eins og blóm í eggi hjá ömmu og
Ósk því saman voru þær gott
teymi. Amma bakaði og eldaði
svo góðan mat og Ósk hélt uppi
fjörinu. Ósk var alltaf brosandi
og kát, með skemmtilegan húm-
or. Hún var ótrúlega dugleg kona
og aldrei iðjulaus. Amma og Ósk
frænka voru mjög nánar og við
nutum góðs af. Ósk frænka var
jafnmikil amma okkar og Ásta og
Magga þó svo að hún hefði ekki
fætt foreldra okkar í þennan
heim. Ósk elskaði börn og átti
mjög auðvelt með að laða þau að
sér.
Ég man eftir skemmtilegum
veiðiferðum með Ósk og afa, bún-
ingaleikjum uppi hjá Ósk þar
sem við klæddumst fötum af
henni og settum upp ótal leikrit.
Seinna þegar ég heimsótti ömmu
og Ósk á Hrafnistu var það alltaf
Ósk sem lék við krakkana mína á
meðan við amma spjölluðum. Ósk
hafði bara svo gaman af því.
Ég á ótal margar myndir frá
Ósk frænku af okkur systkinun-
um og svo mínum krökkum því
hún var mjög iðin að taka myndir
og gefa okkur. Ég á eftir að
sakna Óskar frænku mikið, rétt
eins og ömmu. Það var skrýtið að
Ósk fænka var bara ein eftir á lífi
af ömmunum og hún var hálf-
vængbrotin eftir að amma Ásta
dó. Ég hlakka til að sjá þær aftur
saman því í huga mér eru þær
eins og púsl sem passa saman og
ættu ekki að vera aðskildar. Ég
hlakka til upprisunnar því alltof
margir hafa fallið frá sem mér
þykir vænt um og söknuðurinn í
hjartanu er mikill. Ég er þakklát
fyrir tímann sem ég átti með Ósk
frænku og ömmu og hefði engu
viljað breyta. Ég elskaði þær
báðar og sakna þeirra sárt.
Anna Margrét Vestmann
Þorbjarnardóttir.
Ósk Jónsdóttir er látin. Þessi
eldhressa og skemmtilega
frænka sem okkur þótti öllum
svo vænt um spilar ekki lengur á
munnhörpuna dansandi af kæti.
Það er með miklum söknuði sem
við kveðjum hana en minningarn-
ar eru okkur dýrmætar, minn-
ingarnar um barngóðu og gáska-
fullu frænkuna sem alltaf gaf
okkur svo mikla gleði og hlýju
með návist sinni. Elsku Ósk,
hafðu þökk fyrir allt.
Ég kveð þig, hugann heillar minning
blíð,
hjartans þakkir fyrir liðna tíð,
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiði sjálfur Drottinn þig við hönd.
(Guðrún Jóhannsdóttir)
Gylfi Jóhannesson.
Ósk frænka, eða Ógga eins og
ég kallaði hana þegar ég var
barn, var engri lík. Glöð, bros-
mild, kát, hnyttin, barngóð,
skemmtileg, stríðin, hlý og ynd-
isleg.
Ef það er hægt að segja um
einhverja persónu að hún sé ung
í anda, þá á það hugtak klárlega
við um hana elsku Ósk.
Óteljandi minningar koma upp
í hugann nú á þessum tímamót-
um þegar við kveðjum yndislega
ömmusystur, sem var miklu
meira en ömmusystir eða
frænka, þá frekar þriðja amman.
Oft vorum við varla komin inn úr
dyrunum á neðri hæðinni hjá
ömmu og afa þegar við spurðum
hvort við mættum fara upp til
Óggu. Ósk var alltaf tilbúin til að
leika, spila og sprella með okkur.
Hún átti mest af dóti fyrir okkur,
og ekki bara dóti heldur gerðist
hún áskrifandi að Andrésblöðun-
um þegar þau komu út á ís-
lensku, allt fyrir okkur krakkana.
Ósk sá okkur fyrir páskaeggj-
um á meðan hún vann í Nóa og
ýmiskonar góðgæti yfir árið. Ósk
fylgdist vel með okkur og vildi
allt fyrir okkur gera. Hún spilaði
af mikilli snilld fyrir okkur á
munnhörpu og oft sátum við og
hlustuðum á plötur af plötuspil-
aranum, þá sérstaklega Palla-
plötuna eða Algjör sveppur og
önnur ævintýri. Ósk frænka var
draumur allra barna, besti leik-
félagi og umönnunaraðili, allt í
senn.
Ég elskaði hana fyrir allt sem
hún var mér sem barn og sem
fullorðin og ekki síst fyrir það
sem hún var syni mínum.
Aldrei nokkurn tímann hefði
Ósk afsakað sig með því að vera
orðin of gömul eða þreytt fyrir
það að dúllast með börnin, þó svo
að hún hefði sannarlega haft til-
efni til þess. Ósk frænka elskaði
börn og var elskuð af börnum.
Hvíldin var kærkomin fyrir
elsku Ósk, en hennar er sárt
saknað, eða eins og sonur minn
sjö ára sagði þegar hann heyrði
af andláti hennar: „En hún elsk-
aði mig svo mikið.“
Mættu minningarnar um
elsku Ósk okkar verða okkur hin-
um til blessunar og sem fyrir-
mynd að framkomu okkar við öll
börn. Elskuð að eilífu.
„Hver sem tekur við þessu barni í mínu
nafni tekur við mér og hver sem tekur
við mér tekur við þeim er sendi mig.“
Lk. 9:48.
Helga Magnea
Þorbjarnardóttir.
Elsku Ósk, nú er komið að
kveðjustund. Þú varst alltaf
uppáhaldsfrænka okkar og ekk-
ert var skemmtilegra en að heim-
sækja þig. Við systkinin sátum
saman í æsku og töldum niður
dagana þangað til við máttum
fara í heimsókn til Óggu. „Ekki á
morgun, ekki hinn, ekki hinn
heldur hinn.“ Þulan styttist með
hverjum deginum þangað til
loksins rann upp heimsóknar-
dagurinn. Slík var eftirvæntingin
að heimsækja þig elsku Ósk. Hjá
þér voru lesin Andrésblöð sem
þú varst áskrifandi að fyrir okk-
ur krakkana, leikið og borðað
óhóflegt magn af nammi. Allt
léstu eftir okkur, spilaðir og
tókst þátt í leikjum og föndri.
Heimili þitt á Álfhólsveginum var
staður gleði og kærleika, sann-
kallað ævintýraland í okkar
huga.
Allar þessar yndislegu minn-
ingar hellast yfir nú á kveðju-
stund. Hamingjustundirnar sem
þú gafst okkur, hlýja þín, gæska
og ást munu lifa með minningu
þinni og vera okkur leiðarljós í
lífinu.
Við söknum þín sárt elsku
frænka.
Arnar og Jóhanna.
Ósk föðursystir mín hefur
kvatt, síðust systkina úr hópnum
stóra er ólst upp á grasbýlinu
Lækjartungu við Þingeyri. Efnin
voru smá og ung þurftu systkinin
að vinna fyrir sér. Sama gilti um
nágrannafjölskyldurnar, barn-
margar líka. Allt bjargaðist.
Börnin komust vel til manns.
Efnaleysi skarðaði hvorki lífs-
gleði né dugnað.
Ég man Ósk fyrst sem unga
stúlku heima í Lækjartungu, þar
sem hún ásamt Ástu, yngri syst-
ur sinni, hélt heimili með afa sem
þá var orðinn ekkill. Þar þurfti
ekki gestalæti. Ósk kunni lag á
því að hressa við feimna stráka.
Áður en varði höfðum við gleymt
okkur í háværum leikjum. Rúm-
lega tveggja áratuga aldursmun-
ur varð að engu og sólrík stundin
leið fljótt. Oftar en ekki endaði
hún á því að við fundum súkku-
laði í borðskúffunni hans afa.
Leikgleði sinni hélt Ósk fram á
efstu ár. Hún varð systkinabörn-
um sínum og börnum þeirra eft-
irminnileg fyrir hana. Aldurs-
munurinn hvarf á augabragði í
ærslum og leik.
Súkkulaði, já. Við systkinin
áttuðum okkur nokkrum árum
seinna á því hver hlunnindi það
voru að eiga föðursystur sem
ynni í sælgætisverksmiðju í
Reykjavík, en í þeim iðnaði starf-
aði Ósk um langt skeið. Páskaegg
bárust frá frænku, skreytt gulum
ungum. Þau voru okkur slík ný-
lunda að við tímdum varla að
brjóta þau til átu. Og ungarnir
eru líklega til enn.
Mér fannst mikil upphefð í því
að spássera með þeim systrum,
Ástu og Ósk, út á Pláss á Þing-
eyri. Ásta hafði þá klætt sig uppá
– flott dama, en ég er ekki viss
um að Ósk hafi vandað sig jafn-
mikið. Búðarmennirnir slógu
Ástu gullhamra en heyri ég ekki
hressileg tilsvör systur hennar í
líflegum samtölum við þá sömu?
Mér er sagt að Steinn í Bakaríinu
hafi möglunarlítið lotið skipunum
hennar, þegar hún var þar í vist,
og Steinn hafði til hátíðarbrigða
„puntað sig“ eftir stríðan dag.
Var Ósk þá þó innan við tvítugt.
Já, frænka fékkst við margt á
sínum yngri árum; fiskvinnu,
húshjálp, kaupavinnu og eitt
starfsheitið var fanggæsla, það
fallega heiti. Ósk var í hópi síð-
ustu fanggæslanna fyrir vestan.
Fyrir aldarfjórðungi skaut
hún yfir mig skjólshúsi er ég
vann tímabundið í ráðuneyti
landbúnaðar. Eftir þras og þvarg
daganna var það hvíld að eiga
skjól hjá frænku. Hún hafði
skarpar skoðanir á pólitík og
fylgdist vel með henni. Við þurft-
um þó ekki langan tíma til þess
að afgreiða stjórnmál hvers dags.
Huga mínum dreifðu hins vegar
einleikirnir mörgu sem hún setti
gjarnan á svið þar sem við sátum
í stofunni við misáhugavert sjón-
varpið. Ósk var nefnilega fædd
leikkona. Og þarna spruttu upp
atvik og sögur að vestan þar sem
hún túlkaði tvær þrjár persónur í
einu og brá sér í gervi þeirra.
Þetta er eitt besta leikhús sem ég
hef komið í: Einn leikari og einn
áhorfandi.
Ósk missti mann sinn, Helga
Helgason, snemma á æviskeiði
og þeim varð ekki barna auðið.
Hins vegar eignaðist Ósk ein-
læga vináttu systkinabarna sinna
og fjölskyldna þeirra, sem metin
er að verðleikum. Hún varð sum-
um þeirra önnur móðir. Við
systkinin þökkum Ósk velgjörðir
og vináttu. Blessuð sé minning
hennar.
Bjarni Guðmundsson.
Elsku Ósk mín, þessi frábæra
vinkona, einstaki persónuleiki og
gleðigjafi, er horfin á braut. Frá
því ég man eftir mér hefur hún
verið til staðar, umhyggjusöm og
geislandi af kátínu. Hún var gift
Helga föðurbróður mínum sem
féll frá árið 1972, þá rúmlega
fimmtugur. Þau hjónin voru ynd-
islegar og gefandi manneskjur
bæði tvö og áttu vel skap saman.
Þeim varð því miður ekki barna
auðið, sem var synd, því barn-
betra fólk er vart hægt að hugsa
sér. En samvistir þeirra við börn
urðu samt miklar því nóg var af
systkinabörnum í kringum þau.
Heimili Óskar og Helga stóð okk-
ur börnunum í lífi þeirra ávallt
opið enda sóttum við í að heim-
sækja þau því hjá þeim fengum
við það sem dýrmætast er hverju
barni, ástúð og óskipta athygli.
Eftir að Helgi féll frá sagði Ósk
eitt sinn við mig „héðan í frá verð
ég Ósk Jónsdóttir ein“. Ég mald-
aði í móinn og taldi að hún gæti
nú átt eftir að kynnast öðrum
manni, „nei“, sagði hún þá „Helgi
var minn maður“ og við það stóð
hún. Ósk hélt lífi sínu áfram ein
og sjálf og hélt áfram að elska
okkur börnin sín. Hún tók okkur
opnum örmum á Álfhólsveginum
þar sem hún og Helgi höfðu
byggt sér hús í félagi við Ástu
systur Óskar og Daníel eigin-
mann hennar. Ósk hafði afskap-
lega gaman af því að leika sér við
börn á öllum aldri og hitti ekki
svo smábarn að hún fengi það
ekki til að hlæja og skríkja. Hún
hafði einstakt skopskyn og fékk
mann til að veltast um af hlátri
þegar hún var að segja frá mönn-
um og málefnum, alltaf var þetta
gert á góðlátlegan máta eins og
góðum grínara sæmir. Svo var
það líka, eins og sagt er, ekki ein-
göngu hvað hún sagði heldur
hvernig hún sagði það. Og ekki
var nú leiðinlegt að spila við hana
Ósk því alltaf hafði hún hnyttin
tilsvör á reiðum höndum þannig
að maður lak næstum undir borð
í hlátursköstunum. Tónlist var
henni líka í blóð borin og var
munnharpan hennar hljóðfæri til
æviloka því þrátt fyrir að ýmis
önnur færni væri horfin frá henni
undir það síðasta gat hún enn
spilað á munnhörpuna sína og
sungið með okkur lagstúfa. Mikið
á ég eftir að sakna hennar elsku
Óskar minnar en hennar vitjun-
artími er kominn og ég hugga
mig við minningarnar góðu. Mig
langar að kveðja Ósk með ljóði
sem Sigurður faðir minn orti og
gaf henni til minningar um bróð-
ur sinn og sé fyrir mér Helga eig-
inmann hennar breiða faðminn
móti elskunni sinni. Blessuð sé
minning hennar.
Í hjarta, heyri ég ástaróð
er fylgir minni ævislóð
tilfinninga hrærir streng
minningin um góðan dreng.
Seinna þegar héðan ég fer
sennilega á móti mér
breiðir þú blíða faðminn þinn
leiðir mig svo í himinn inn.
(Sig. Ó. Helgason.)
Guðrún Sigurðardóttir.
Nú hefur hún Ósk mín lokið
lífsgöngu sinni og í huga mínum
situr eftir minningin um yndis-
lega manneskju. Ég kynntist
henni þegar hún hóf samband við
Helga bróður Sigurðar eigin-
manns míns og strax tókst með
okkur afar góður vinskapur. Ósk
varð mín besta vinkona svo aldrei
bar þar skugga á. Hún var ein-
stök manneskja, dugnaðarforkur
og áreiðanleg í öllu því sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún vann
fjölbreytt störf á lífsleiðinni og
var lengst af við lagerstörf í Nóa
Siríusi þar sem hún var vinsæl og
vel liðin og naut umhyggju sam-
ferðamanna sinna. Einn af falleg-
ustu eiginleikum Óskar var gjaf-
mildi hennar og gladdi hún
marga svo lítið bar á. Þegar Ósk
og Helgi ákváðu að byggja sér
hús við Álfhólsveginn, skáhallt á
móti heimili okkar Sigurðar,
gladdi það okkur hjónin mjög og
Ósk Jónsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram upplýsingar um foreldra, systkini, maka
og börn, svo og æviferil.
Minningargreinar