Morgunblaðið - 10.05.2013, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 10.05.2013, Blaðsíða 26
26 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 2013 ✝ Jón RúnarGunnarsson fæddist í Reykjavík 11. nóvember 1960. Hann lést á deild 11E á Landspít- alanum 29. apríl síðastliðinn. Foreldrar hans eru Gunnar Magn- ússon skipstjóri, f. 18. júní 1922, og Guðrún Gunn- arsdóttir húsmóðir, f. 21. sept- ember 1924, d. 8. maí 1992. Systkini hans eru Baldur, f. 20.5. 1942, kvæntur Eddu Karen Haraldsdóttur og eiga þau þrjú börn; Guðrún Sigríður, f. 30.11. 1943, og á hún fimm börn; Gunn- hildur Ólöf, f. 4.4. 1946, sam- býlismaður Guðmundur Arn- aldsson og á hún eina dóttur; Magnús Björgvin, f. 14.7. 1947; Stefanía Sara, f. 5.9. 1949, gift Kristjáni Júlíusi Ágústssyni og eiga þau þrjú börn; Gunnar Magnús, f. 24.10. 1956, kvæntur Guðrúnu Hafdísi Eiríksdóttur og eiga þau tvö börn; Pétur Sig- urður, f. 9.1. 1964, kvæntur Að- Fram til 1992 sinnti Jón Rún- ar ýmsum störfum; hjá Ingvari Helgasyni, Innkaupasambandi slysavarnasveitanna, Mjólk- ursamsölunni og við sjómennsku á Jóni Finnssyni og Grindvík- ingi. Árið 1993 hóf Jón Rúnar störf hjá Ísboltum í Hafnarfirði, fyrst sem sölumaður og síðar framkvæmdastjóri. Árið 2003 hóf hann störf sem sölustjóri hjá Sindra-Stáli og vann þar til árs- ins 2006 þegar hann ásamt fleir- um stofnaði CR-setrið í Graf- arholti og var hann rekstrarstjóri þar. Frá árinu 2009 starfaði hann hjá Verk- færasölunni í Síðumúla. Jón Rúnar stundaði ýmiskon- ar íþróttir á sínum yngri ár- um,fylgdist mikið með þeim alla ævi og þá sérstaklega fótbolta og var dyggur stuðningsmaður KR og Arsenal. Hann hafði mik- inn áhuga á veiði og stofnaði ásamt æskuvinum sínum úr Grindavík veiðifélagið NAS. Jón hafði einnig mikinn áhuga á ferðalögum bæði með fjölskyldu og vinum. Jón Rúnar var félagi í Oddfellowstúkunni Ara fróða í Reykjavík. Síðustu tíu árin skip- uðu hundarnir hans Gutti og Plútó einnig stóran sess í lífi hans. Útför Jóns Rúnars fer fram í Grafarvogskirkju í dag, 10. maí 2013, og hefst athöfnin kl. 13. alheiði Pálmadótt- ur. Jón Rúnar kvæntist 25. maí 2002 Mörtu Krist- ínu Halldórsdóttur, f. á Ísafirði 8.10. 1961. Foreldrar hennar eru Halldór Halldórsson, f. 27.3. 1933, og Lára Stein- unn Einarsdóttir, f. 28.6. 1933, d. 1.9. 2006. Dætur Jóns Rúnars og Mörtu eru Kristín Sara, f. 25.7. 1989, og Rúna Hlíf, f. 7.1. 1993, sambýlismaður hennar er Björn Viðar Sigurðsson, f. 18.12. 1982. Sonur Jóns Rúnars úr fyrri sam- búð er Gunnar Birnir, f. 13.8. 1982, og móðir hans er Alda Björgvinsdóttir, f. 7.3. 1959. Jón Rúnar ólst upp í foreldra- húsum á Bústaðavegi og í Hvassaleiti fram til níu ára ald- urs og flutti þá fjölskyldan til Grindavíkur. Eftir gagnfræða- próf lauk Jón Rúnar 1. stigi í Vélskóla Íslands og síðar versl- unarprófi frá Fjölbrautaskól- anum í Breiðholti. Tilefnið er ef til vill afmæli einhvers, fermingarveisla eða eitthvað slíkt. Það er gaman að hittast og allir spjalla saman í ró- legheitum þegar Jón Rúnar mætir í veisluna. Honum fylgir frískur andblær og allir taka eft- ir því að Jónsi er mættur. Hon- um liggur hátt rómur, kæti hans smitar viðstadda og yfirbragð samkomunnar breytist. Frá orkuboltanum stafar lífsgleði og þróttur sem hrífur nærstadda, hlátur hans er hljómmikill og smitandi og hann hefur næmt auga fyrir skondnu hliðunum í lífinu. Sérstaklega kann hann að finna fyndnu hliðarnar á sjálfum sér eða einhverju sem varðar hann sjálfan og segir hann frá þessu á afar skemmtilegan máta og með tilþrifum. Þannig minnist ég Jónsa mágs míns sem nú hefur kvatt þennan heim langt um aldur fram eftir erfið veikindi. Jónsi var meðalmaður á hæð, snöggur í hreyfingum og gat ver- ið ör í lund. Hann kom alltaf til dyranna eins og hann var klædd- ur og dramb átti hann ekki til. Lognmolla átti ekki við hann en hann var blátt áfram og alltaf líf og fjör í kringum hann. Hann vann lengst af við verslunarstörf eftir að hann hætti sjómennsku og var ekki ónýtt að fá að leita ráða hjá honum um allra handa verkfæri sem við vorum báðir áhugamenn um. Hann fylgdist vel með málefn- um líðandi stundar og myndaði sér skoðanir sjálfur og ekkert var eins fjarri honum og að grípa viðteknar skoðanir sem margir aðhyllast að óathuguðu máli og gera að sínum. Hann þorði að mynda sér sínar skoðanir og standa fyrir þeim þótt þær væru ekki öllum að skapi. Það var allt- af gaman og gefandi að ræða hin ýmsu málefni við hann. Ég er þakklátur fyrir allar skemmtilegu stundirnar sem við áttum saman og minnist hans sem félaga sem alltaf var hress og kátur og miklaði ekki fyrir sér erfiðleika í lífinu. Ég sendi innilegar samúðar- kveðjur til fjölskyldu Jónsa og systkina hans. Hilmar Sigvaldason. Í dag kveðjum við vin okkar hann Jón Rúnar sem fallinn er frá í blóma lífsins. Það er mikil sorg í hjarta og erfitt að sjá á eft- ir góðum vini. Margar góðar minningar koma upp í hugann á þessari stundu og margs að minnast. All- ar samverustundirnar, ferðalög- in og matarveislurnar sem við héldum saman. Jón var náttúr- lega á grillinu enda hafði enginn roð við honum þar. Seinasta ferðalag sem við fórum saman var í nóvember 2011 þegar við skelltum okkur til New York í al- veg ógleymanlega ferð. Sumarið 2012 greinist Jón með krabbamein sem að lokum tók hann frá okkur. Ég minnist þess vel að frá upphafi baráttu sinnar sýndi Jón úr hverju hann var gerður. Bar- áttuandi, jákvæðni og þetta ótrú- lega æðruleysi sem fylgdi honum þrátt fyrir erfið veikindi. Jón vildi lítið vera að vorkenna sjálf- um sér, gaf manni upp stöðu dagsins og sagði að nú skyldum við tala um eitthvað skemmti- legra sem við og gerðum. Við fjölskyldan þökkum Jóni fyrir þann dýrmæta tíma sem við áttum saman. Elsku Marta, Kristín, Rúna, Gunni og Bjössi, við vottum ykk- ur alla okkar samúð. Blessuð sé minning Jóns Rún- ars Gunnarssonar. Svo er því farið: Sá er eftir lifir deyr þeim sem deyr en hinn dáni lifir í hjarta og minni manna er hans sakna. Þeir eru himnarnir honum yfir. (Hannes Pétursson) Guðmundur, Hall- dóra og fjölskylda. Það var þungt högg að fá sím- tal mánudaginn 29. apríl síðast- liðinn, þar sem fréttirnar voru þær að vinur okkar, Jón Rúnar, væri fallinn frá. Við heimsóttum hann á sjúkrahúsið aðeins tveim- ur dögum áður, við sáum og gerðum okkur alveg grein fyrir því hversu veikur hann var orð- inn. Þetta er allt svo óraunveru- legt, að einn úr þessum trausta og góða vinahóp skuli vera horf- inn. Okkar vinskapur er búinn að vara lengi. Hefur staðið í u.þ.b. 40 ár. Fimm æskufélagar úr Grindavík, Jón Emil, Einar Dag- bjarts., Jón Rúnar og við und- irritaðir. Það er margs að minn- ast á svona tímamótum. Öll böllin í Festi og á öðrum skemmtistöð- um á Suðurnesjum. Veiðiferðirn- ar norður á Skaga sem farnar voru í mörg ár. Alltaf síðasta helgin í maí. Gist í tjaldi og síðar í tjaldvagni og alltaf var tjaldað í kringum hellulögnina sem við út- bjuggum við vatnið. Við vorum allir mjög hreyknir af þessu mikla framtaki í hópnum. Þetta var hálfgerð forstofa að okkur fannst. Við stofnuðum veiðifélag og nefndum það NAS. Við vorum oft spurðir: fyrir hvað stendur þetta? Jú, auðvitað, Netajaxlar að sunnan. Aðalfundir voru haldnir eins og hjá öðrum virtum félögum og þeir skráðir í fund- argerðarbók. Mánaðargjald var innt af hendi. Lög félagsins voru samin að okkar hætti. Það voru mjög ákveðnar reglur sem giltu um aðalfundinn. Ekkert nema kaffi eða gos mætti drekka með- an á aðalfundi stæði. Eftir venju- leg aðalfundarstörf þá voru aðrar reglur í gildi.Við fjárfestum í net- um, gúmmíbát og mörgu öðru. Eitt árið, þegar við komum norð- ur, þá var vatnið okkar ísilagt og þá var ekkert annað í stöðunni en að kaupa ísbor ef við lentum í þessu aftur. Matarinnkaupin fyr- ir ferðirnar voru alveg kapítuli út af fyrir sig. Jón Rúnar var þar al- veg sér á báti. Hann vildi annað sinnep en við hinir, aðra tómat- sósu, annað krydd og svo margt fleira. Hvað þýddi þetta? Jú, auð- vitað, mikil og dýr innkaup og mikla afganga. En þetta var bara fjárfesting í minningum þegar við hugsum til baka. Jón Rúnar var alveg einstak- lega orðheppinn og gat haldið langar einræður þar sem hann spann frásagnir og sögur alveg út í eitt. Við hinir sátum, hlust- uðum, hlógum og grétum að ruglinu í honum. Sterkar skoð- anir hafði hann á nánast öllum hlutum og lét þær óspart í ljós. Aðrir í þessum hóp höfðu þær líka. Skoðanaskipti voru þar af leiðandi mikil. Oft var mikið rifist og mikill hávaði og allir töluðu hver upp í annan. Fótboltaferðir voru farnar til Englands, ógleymanlegar ferðir. Í haust, þegar Jón Rúnar var hress eftir lyfjagjöf, hitttumst við allir heima hjá Einari Dagbjarts. Við grilluðum, drukkum saman, allir gömlu brandararnir fengu nýtt líf, allar gömlu sögurnar voru sagðar aftur og aftur. Mikið er þetta allt óraunverulegt og ósanngjarnt. Hér sitjum við og skrifum minningargrein um æskufélaga okkar. Þetta eru at- riði sem áttu ekki að gerast fyrr en eftir mörg ár. Okkur finnst við vera svo ungir. Elsku vinur, þín verður sárt saknað. Þú verður alltaf í huga okkar. Elsku Marta, Gunnar Birnir, Kristín og Rúna, megi góður Guð styrkja ykkur í þessum mikla missi. Minningin um góðan félaga lifir í okkur. Magnús Andri Hjaltason og Hermann Waldorff. Jón Rúnar Gunnarsson ✝ Ástbjörg Hall-dórsdóttir fæddist í Reykjavík 17. október 1930. Hún lést á líkn- ardeild Landspít- alans 3. maí 2013. Foreldrar henn- ar voru hjónin Ást- björg Magn- úsdóttir, f. 8.6. 1896, d. 23.2 1970 og Jón Halldór Þór- arinsson, f. 17.4. 1901, d. 13.7. 1999. Ástbjörg átti þrjá albræð- ur, Ingiberg, Harald og Jens, tvo hálfbræður, Alfreð og Lúð- börn. Jónas, f. 31. desember 1954, d. 6. ágúst 2009, hans kona Inga Marta Jónasdóttir, hjúkr- unarfræðingur. Þau eiga þrjú börn og sex barnabörn, fyrir átti Jónas einn son. Ingveldur, f. 19. september 1959, gift Gunnari Torfasyni, framkvæmdastjóra, og eiga þau þrjú börn og fimm barnabörn. Haraldur Þór, f. 31. ágúst 1966, giftur Ylfu E. Jak- obsdóttur og eiga þau þrjú börn, fyrir átti Haraldur einn son. Ástbjörg ólst upp í Reykjavík og gekk þar í skóla. Tvítug fór hún í Húsmæðraskólann að Varmalandi í Borgarfirði. Ást- björg og Teitur bjuggu í Kópa- vogi frá 1954. Ástbjörg var alla sína tíð húsmóðir ásamt því að taka þátt í rekstri þeirra hjóna. Útför Ástbjargar fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 10. maí 2013, kl. 15. víg og einn stjúp- bróður, Jón. Ástbjörg giftist 27. desember 1952 Teiti Jónassyni framkvæmda- stjóra, f. 31. janúar 1930 í Borgarnesi. Foreldrar hans voru Ingveldur Teitsdóttir og Jón- as Kristjánsson. Ástbjörg og Teitur eignuðust fjögur börn, Hall- dóra, f. 8. apríl 1953, gift Jónasi Haraldssyni ritstjóra og eiga þau fjögur börn og átta barna- Elsku mamma mín, í dag, daginn sem þú ert borin til hinstu hvílu, rifjast upp góðar og hlýjar minningar úr lífi mínu með þér. Móðir sem ávallt var til staðar, traust og trú sama á hverju gekk, stolt af sínum hóp. Guð geymi þig og blessi, elsku mamma mín. Megir þú eiga góða heimkomu. Ég sendi þér kæra kveðju nú komin er lífsins nótt, þig umvefji blessun og bænir ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér, og það er svo margs að minnast svo margt sem um hug minn fer, þó þú sért horfinn úr heimi ég hitti þig ekki um hríð, þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir) Takk fyrir allt. Þín dóttir, Ingveldur. Kannski var það táknrænt að Ásta héldi á aðrar lendur á fer- tugsafmæli fyrsta barnabarns- ins. Hennar hlutverk var ekki síst móður, ömmu og langömmu stórs hóps afkomenda. Hún hélt utan um sitt fólk allt fram til hinstu stundar, hugsaði til sinna þótt líkamlegt þrek væri þrotið undir það síðasta. Hugsunin var hins vegar skýr þar til yfir lauk. Vafalaust hefur hún hugsað sitt á sínum tíma þegar heima- sætan mætti með síðhærðan menntskæling upp á arminn. Hártíska þess tíma var rakara- stéttinni ekki í hag. Ungir menn og unglingspiltar hættu að heimsækja hárskera. Við þau ósköp varð tilvonandi tengda- móðir mín að una um hríð – og tók því raunar með jafnaðar- geði. Það fór vel á með okkur frá fyrstu stundu. Ásta hafði í nógu að snúast, rak stórt heim- ili og sinnti meðfram því ört vaxandi fyrirtæki þeirra hjóna. Þau Teitur voru samrýnd – og ástfangin alla sína tíð og því góðar fyrirmyndir afkomendum og fylgifiskum. Vera kann að henni hafi stundum þótt nóg um bílatal, rútur og önnur slík farartæki af stærri gerðinni en það breytti ekki því að hún gekk í þau verk sem sinna þurfti, einkum í ár- daga meðan hópferðafyrirtæki þeirra var minna að vöxtum og bóndinn bundinn við akstur á öðrum landshornum. Þá vílaði Ásta ekki fyrir sér að koma vél í rútu í flug svo halda mætti áfram hringferð eins og ekkert hefði í skorist. Ferðalag okkar tengdamóður minnar hefur því verið býsna langt. Þar hefur engan skugga á borið. Alla tíð reyndist hún okk- ur hjónum styrk stoð, börnum okkar ljúf amma sem gott var að leita til og loks eignuðust barnabörn okkar í henni þá langömmu sem þeim þótti vænt um enda nutu þau elskusem- innar. Saman höfum verið heima og heiman, í Holtagerði og öðrum stöðum þar sem þau Teitur bjuggu á lífsleiðinni, í út- löndum en ekki síst í sveitinni, fyrst í sumarbústaðnum í Grímsnesi og síðar í sælureit þeirra hjóna í Laugarási í Bisk- upstungum undanfarin rúm tuttugu ár. Á fáum stöðum undu þau sér betur en þar sem í aust- ur sér til Heklu, í suður yfir Hvítá við Iðu, til Vörðufells og Hestfjalls og vestur til Skál- holts þar sem ómur kirkju- klukkna fer saman við söng fugla himinsins. Þar er gott að vera, ekki síst á björtu vori. Inn í eilífa vornótt sofnaði Ástbjörg Halldórsdóttir að lokinni farsælli ævi, sátt við Guð og menn. Að leiðarlokum er ljúft að þakka samfylgdina. Jónas Haraldsson. Elsku amma mín og nafna er dáin. Þrátt fyrir löng veikindi átti ég von á því að við hefðum lengri tíma saman. Amma og afi hafa alltaf verið stór þáttur í lífi mínu og ávallt búið í nágrenn- inu og á ég margar góðar minn- ingar um þau. Það var alltaf opið hús í Holtagerðinu og fór ég þangað oft eftir skóla. Ef amma var ekki heima skildi hún eldhús- gluggann eftir opinn svo hægt væri að smeygja sér inn. Í há- deginu var oftast eins og ætt- armót, þar sem amma sá til þess að það væri alltaf heitur matur á boðstólum og komu all- ir þeir sem gátu. Hún var mikil fjölskyldukona og vildi helst hafa alla í kringum sig. Eftir að amma og afi fluttu á Vatnsendann fjölgaði heimsókn- um okkar mikið. Krakkarnir vissu að langamma ætti alltaf ísbjarnaís í frystinum, það klikkaði aldrei. Birta Líf átti líka einn dag í viku sem hún fór og fékk að spila við langömmu í friði fyrir bræðrum sínum. Ömmu þótti ótrúlega gaman að spila á spil og tókum við margar keppnirnar, nú síðast á líknardeildinni þar sem amma hélt samviskusamlega utan um stigin. Ég vil þakka þér öll árin okkar saman, elsku amma mín, við klárum keppnina síðar. Ástbjörg Ýr Gunnarsdóttir og fjölskylda. Ég hef átt fjölmargar ynd- islegar stundir með Ástu ömmu í gegnum tíðina. Um daginn rifjuðum við ömmumæðgurnar upp sérstaklega góða stund úr barnæsku minni þegar við ákváðum að gera okkur sléttar, fínar og sætar með því að skella agúrkusneiðum á augun á okk- ur. Ég man líka þegar við spil- uðum ólsen ólsen og eftir tap skuldaði ég ömmu fimm stig og sagðist ekki eiga þau. Þegar ég varð aðeins eldri og var orðin stórskuldug í ólsen ólsen-stigum bauðst ég til að greiða skuldina með 100 króna peningi. Amma þáði það ekki. Hún var frekar til í að gefa mér 100 krónur svo ég gæti keypt mér nammi eða farið í dýragarðinn í sumó. Við amma vorum alltaf góðar vinkonur. Stundum þegar ég fór í heimsókn, ætlaði e.t.v. bara rétt að kíkja, rankaði ég ekki við mér fyrr en fjórir klukku- tímar voru liðnir. Við gátum alltaf spjallað saman við amma. Amma hefur reynst mér vel allt mitt líf og ég sakna hennar. Ég veit hins vegar að hún er komin á betri stað og fyrir það er ég þakklát. Elsku amma mín, takk fyrir allt, ég mun aldrei gleyma stundum okkar saman. Þín Ásta Sirrí. „Eigum við að heimsækja langömmu?“ spurði sonur minn mig eftir fimleikatíma síðastlið- inn sunnudag en það var fastur liður að heimsækja ömmu/lang- ömmu eftir fimleikatíma á sunnudagsmorgnum í vetur. Hann sótti í félagsskapinn en amma átti leikfangadýr og fannst gaman að leika við drenginn með litlu dýrin og trén. Þar að auki fékk hann allt- af eitthvað gott í svanginn og ef vel hittist á fann hann ís í fryst- inum eða kex í skúffunni. Þetta eru ekki ósvipaðar minningar og ég á um ömmu úr æsku. Ísskápurinn og brauð- skúffan var oftar en ekki næsta stopp á eftir því að heilsa ömmu þegar komið var í heimsókn áð- ur en farið var út í garð eða sól- stofu að leika. Amma var mikil fjölskyldukona og gaf sér tíma fyrir alla. Oft voru spil við hönd og langar stundir bæði heima við og í bústaðnum fóru í ósen- ólsen. Síðustu mánuði þegar við mæðginin fórum í heimsókn til ömmu var samstæðuspil tekið fram en þá var ömmu gert að greina á milli bíla á borð við Leiftur McQueen, Finn McSkot, Krók og fleiri bíla sem tæplega fjögurra ára gamall langömmu- drengurinn þreyttist ekki að upplýsa hana um. Hún var ávallt tilbúin að hlusta og gladd- ist mjög þegar við komum í heimsókn en ég hefði ekki getað beðið um umhyggjusamari, gjafmildari eða betri ömmu og mun ég minnast hennar með gleði í hjarta. Elsku amma mín, takk fyrir allt. Þín Hildur Björg. Ástbjörg Halldórsdóttir

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.