Morgunblaðið - 02.01.2014, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 2. JANÚAR 2014
✝ Richard Þór-ólfsson var
fæddur 9. maí 1919
í Húsey í Tungu-
hreppi, Norður-
Múlasýslu. Hann
lést á Dvalarheim-
ilinu Hlíð 24. des-
ember 2013
Foreldrar hans
voru Þórólfur
Richardsson, fædd-
ur 8. ágúst 1852 Í
Árnagerði við Fáskrúðsfjörð,
hann lést á Akureyri 30. júlí
1934 og Sæbjörg Ísleifsdóttir,
fædd 6. júlí 1881 á Steinboga í
Hjaltastaðaþinghá, látin 18.
janúar 1979. Richard átti fjög-
ur systkini. Þau voru Snorri
Þórólfsson, fæddur 30. janúar.
1885, látinn, 8. maí 1920,
Guðný Þórólfsdóttir, fædd 26.
júlí 1889, látin 3. apríl 1979,
Gróa Ingigerður Þórólfsdóttir,
fædd 24. desember
1902, látin 8. febr-
úar 1926, Björn
Þórólfsson, fæddur
2. október 1910,
látinn 30. júní
1986.
Þann 20. júlí
1957 kvæntist
Richard eftirlif-
andi eiginkonu
sinni, Ally Aldísi
Lárusdóttur.
Richard og Ally eignuðust
tvær dætur, þær eru: Anna
Richardsdóttir, fædd 10. októ-
ber 1959, eiginmaður Wolfgang
Frosti Sahr, fæddur 5.júní
1958. Börn þeirra eru: Urður
Steinunn Önnudóttir Sahr, unn-
usti hennar er Ernesto Camilo
Valdés, og Áki Sebastian, unn-
usta hans er Anne Belanant,
Sæbjörg Richardsdóttir, fædd
3. ágúst 1962, eiginmaður Ólaf-
ur Magnússon, fæddur 24. febr-
úar 1962. Synir þeirra eru
Magnús Addi Ólafsson, kvænt-
ur Laura-Ann Murphy og Rich-
ard Helgi Ólafsson.
Richard flutti með foreldrum
sínum frá Húsey 1923 að
Tungu á Bakkagerði í Borg-
arfirði eystra. Þar bjó hann til
1930 þegar fjölskyldan fluttist
til Akureyrar, vegna veikinda
föður hans. Hann stundaði nám
við Barnaskóla Akureyrar.
Hann fór ungur að vinna sem
léttadrengur í saltfiski með
móður sinni og um fermingu
fór hann að vinna í skóverk-
smiðju J. S. Kvaran. Hann
gerði skógerð að ævistarfi sínu
og vann lengst af sem fram-
kvæmdarstjóri á Iðunni skó-
gerð. Um 14 ára aldur byrjaði
Ricard í skátahreifingunni á
Akureyri. Hann var skáti alla
tíð þar eftir eða í 80 ár.
Útför Richards fer fram frá
Akureyrarkirkju, 2. janúar
2014 og hefst athöfnin kl.
13.30.
Richarð Þórólfsson gerðist
skáti í Skátafélagi Akureyrar
ungur maður. Þar gegndi hann
ýmsum foringjastörfum, lék í
mandolínhljómsveit skáta og fór á
alheimsmót skáta í París árið 1947
en það mót sótti stór hópur ís-
lenskra skáta.
Árið 1957 var því fagnað víða
um heim að skátahreyfingin átti
50 ára afmæli. Margir undruðust
hve fjölmenn og sterk hreyfingin
var orðin enda höfðaði hún vel til
barna og ungmenna. Um þetta
leyti var að myndast önnur hreyf-
ing, en fullorðið fólk sem hafði átt
góða daga í skátastarfi, vildi
gjarnan halda áfram að starfa í
hópi góðra félaga á sínum for-
sendum. Gamlir skátar á Akur-
eyri voru fljótir að taka við sér og
stofnaði hópur vaskra manna og
kvenna St. Georgsgildið á Akur-
eyri árið 1960. Rikki var einn af
stofnendum og einnig hans góða
kona, Allý Aldís Lárusdóttir. Þar
starfaði hann allt fram á síðustu
ár og lagði öllum góðum málefn-
um lið. Mætti á flesta fundi og sló
glaður sína gítarstrengi. Rikki var
einstakt prúðmenni og góð fyrir-
mynd hinum yngri. Á þingi skáta-
gildanna á Íslandi í vor mætti
hann á kvöldvökuna öllum til mik-
illar ánægju.
Nú er hann farinn heim, þessi
gamli góði skáti, og skilur eftir sig
góðar minningar hjá okkur sem
deildum með honum skátahug-
sjóninni.
Ég kveð hann með vísu eftir
annan gildisfélaga, Hörð Zóp-
haníasson:
Gleðin hún er gæfan mesta,
gleðibrosið smitar flesta,
skuggum eyðir, vekur vorið,
vermir, yljar, léttir sporið.
F.h. Skátagildanna á Íslandi,
Hrefna Hjálmarsdóttir
Í dag kveðjum við góðan vin úr
St. Georgsgildi skáta á Akureyri,
Richard Þórólfsson. Rikki, eins og
hann var jafnan kallaður, var einn
af stofnendum St. Georgsgildisins
á Akureyri. Hann starfaði með
skátunum frá barnsaldri og á full-
orðinsárum starfaði hann ötullega
með gildinu í rúmlega 50 ár. Hann
var lífið og sálin í hópnum þegar
menn gerðu sér glaðan dag með
gítar og söng og einnig var hann
kraftmikill og duglegur í öðrum
verkefnum sem við sinntum.
Hans verður sárt saknað.
Að leiðarlokum langar okkur
að gera hluta úr ljóði Ása í Bæ að
okkar kveðju.
Við leiðarenda, vinur, hve lágvær ég er
og langsótt í orðanna sjóð
– mér finnst eins og allt hafi þagnað
með þér
og þrotið hvert stef og hljóð.
Um lífssjóinn berumst við stað
úr stað
en stundum það hverfur úr sefa
að manngildið einungis mælist við
það
hve mikið þú átt til að gefa.
Og það var nú einmitt þitt sérstaka
svið
– að sjá hvað þú hreinn og glaður
öllu því fegursta lagðir lið
– lífinu sannur maður.
Og þannig þú varðveitir æskunnar eld
og upprunalegasta róminn;
karlmennska verður ei keypt eða seld
sem kveður sín lög fyrir blómin.
Mín þökk er djúp eins og tregans tár
– en traustur skal sá hlynur
er hlúðir þú að í öll þau ár
sem við áttum saman, vinur.
Við vottum eiginkonu hans,
kærri vinkonu okkar og félaga,
Aldísi Lárusdóttur, og fjölskyldu
hennar okkar innilegustu samúð
og biðjum Guð að blessa minningu
um góðan dreng.
Fyrir hönd félaga og vina úr St.
Georgsgildinu á Akureyri.
Þórey Bergsdóttir.
Richard Þórólfsson
✝ Alda SigrúnHalldórsdóttir
Hansen fæddist 6.
ágúst 1970. Hún
lést 14. nóvember
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Borghild-
ur Ingvarsdóttir
frá Grænuhlíð í
Gleráhverfi á Ak-
ureyri og Halldór
Guðlaugsson frá
Merkigili í Eyjafjarðarsveit.
Systkini Öldu eru Guðlaugur,
f. 1968, Júlía, f. 1969 og Ingvar
Vigur, f. 1973.
Alda giftist Lennard Hansen
1996, og eru börn þeirra: Ari
Vigur, fæddur 5. jan 1999 og
Eva Ró, fædd 8. des 2000 Alda
Sigrún var fædd á Akureyri en
fluttist til Hrís-
eyjar 4 ára og bjó
þar til 1978 er hún
fluttist til Færeyja
með foreldrum og
systkinum og bjó
þar til 1983, er þau
fluttust aftur heim
til Íslands. 1986
fór Alda á ný til
Færeyja en þá var
Júlía systir hennar
búsett þar. Þar
vann hún í fiski og kynntist
þar manni sínum, Lennard
Hansen, sem reyndar var
æskuvinur hennar og hófu þau
sambúð á Íslandi 1992 en fluttu
svo til Óðinsvéa og bjuggu þar
með börnum sínum þar til hún
lést. Útför Öldu hefur farið
fram
Alda var söngelsk og hafði
sungið í kórum, hún var listræn
mjög og eftir hana liggja fal-
legir munir, bæði keramik og
postulín, var orðin stúdent og
byrjuð í kennaraskólanámi í Óð-
insvéum þegar hún veiktist af
krabbameini fyrir sex árum
sem dró hana til dauða. Hún var
alla tíð höfðingi heim að sækja
þrátt fyrir veikindi sín og við
Sunna dóttir mín vorum búnar
að eyða þar góðum stundum
með henni. Bogga, Dóri, Lenn-
ard og börn, megi guð styrkja
ykkur í sorginni og Alda er
örugglega komin á betri stað
þar sem hún þarf ekki að kljást
við veikindi.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Heiðbjört Ingvarsdóttir.
Alda Sigrún Hall-
dórsdóttir Hansen
„Það að deyja er í sjálfu sér
ekkert sérstakt og spurning
hve djúpt og lengi maður lætur
dauðann, þessa óhjákvæmilegu
vegferð okkar allra, setja mark
á líf sitt. Við fæðumst sem
óskrifað blað og þegar blaðið
eða blöðin eru útfyllt þá lítur
samferðafólk okkar yfir þau og
metur eftir því sem það hefur
kynnst, þekkt og fær munað.“
Raunar eru forsendur þeirra
sem eftir lifa gjörólíkar, for-
sendur þeirra að meta, jafnt til-
finningalega, sem og málefna-
lega, eru svo misjafnar.
Við urðum þeirrar gæfu að-
njótandi að vera nemendur
Einars Helgasonar í teikningu,
eins og greinin var þá nefnd, í
Barnaskóla Akureyrar, þegar
hann var ungur og „óteiknað“
blað. Síðar fundum við að hann
hafði, með sinni góðu kennslu,
ritað í okkar vitund þá vissu, að
hann hafi verið afburðagóður
kennari. Hjá honum var aga-
vandamál óþekkt og við reynd-
um strax þessa óeigingjörnu
framsækni og markvissu vinnu-
brögð, sem umfram allt ein-
kenndu störf hans.
Nýlunda var sú vitneskja að
einhver í hinum stóra heimi
kynni að meta myndverk okk-
ar. Skólabróðir Jóns fékk, til að
mynda, verðlaunapening fyrir
dúkristumynd sem Einar hafði
sent í samkeppni barna í Jap-
an. Enda þótt hann hafi ekki
sjálfur hlotið verðlaun, þá varð
stoltið mikið yfir því að hafa átt
mynd sem send var til Japans,
Einar Helgason
✝ Einar ErlendurHelgason,
kennari og mynd-
listarmaður, fædd-
ist á Eskifirði 11.
október árið 1932.
Hann lést á Ak-
ureyri 15. desem-
ber 2013.
Útför Einars fór
fram frá Akureyr-
arkirkju 23. desem-
ber 2013.
hvorki meira né
minna. Vel á
minnst, dúkrista
var algjör nýlunda
fyrir okkur, og
örugglega þó víðar
væri leitað á land-
inu í þann tíma.
Ósérhlífni þekkti
Einar vart og báru
þær ótrúlega flottu
litskrúðugu
gluggaskreytingar
fyrir jólin í Barnaskóla Akur-
eyrar og síðar í Gagnfræða-
skólanum því fagurt vitni.
Kastaníubrúnn hörundslitur
Einars sem blasti við sjónum
okkar á sumrum var einkenni
lífsbaráttu kennara sem vann
yfir sumartímann í Sundlaug
Akureyrar til framfæris ört
stækkandi fjölskyldu. Fjöl-
skyldu sem löngum hélt sig
sólarmegin á sundlaugarbakk-
anum, og fékk þar sitt suðræna
yfirbragð.
Marksækni og framsýni Ein-
ars birtist síðar í vali og þjálf-
un „gullaldarliðs“ okkar Akur-
eyringa, ÍBA-liðsins, með
þessu dæmalausa „evrópska“
leiklagi, með þennan maka-
lausa senter, Jón Stefánsson,
með þessar líka öruggu lang-
sendingar og oft snjalla af-
vopnun á sókn andstæðinga og
ef það og varnarmenn liðsins
brugðust, þá flaug markmað-
urinn Einar eins og fugl milli
stanganna, kastaði sér með
léttum leik. Af þessu varð mað-
ur stoltur, og Einar, sko, „okk-
ar maður“.
Einar var mikilhæfur mynd-
listarmaður, sem vann þrot-
laust sem slíkur allt fram á síð-
ustu ár.
Síðar tengdumst við hjónin
Einari persónulega og þær
stundir sem við áttum á End-
urhæfingarstöð Sjálfsbjargar á
Akureyri og nágrenni og víðar
urðu okkur kærar. Í „ævi-
teiknibók“ Einars er teiknuð
upp saga afburðalistamanns,
sem skilur eftir sig djúp, en
hljóðlát spor, því Einar var
maður mikilla afkasta, en var
lítt gefið að trana sér fram.
Um leið og dýrmæt kynni
og reynsla af Einari Helgasyni
er hjartanlega þökkuð, þá vilj-
um við Lalla tjá Ásdísi og stór-
fjölskyldu hennar okkar hugg-
unarorð og þakkir forsjóninni
fyrir Einar Helgason.
Jón Hlöðver Áskelsson og
Sæbjörg Jónsdóttir.
Hér er kvaddur góður
drengur. Íþróttamaður, kenn-
ari, listamaður, kær vinur,
bróðir og mágur, Einar Helga-
son. Þakkir eru honum færðar
fyrir ótal gefandi samveru-
stundir. Sterkustu stoðirnar
bogna í baráttu við illvígustu
sjúkdóma. Það var það sem við
blasti þegar við hittum Einar
og sáum hvernig sjúkdómurinn
hafði tekið völdin. En hvað
með innri manninn, vilja hans,
jafnvægið og alla þá kosti sem
prýða góðan dreng og bætir
mannlífið?
Þökk sé Einari fyrir dýr-
mætar minningar. Samúðar-
kveðjur sendum við Ásdísi og
börnunum og fjölskyldum
þeirra. Megi guð veita ykkur
styrk á kveðjustund.
Hinsta kveðja,
Kristján og Nanna.
Einar Helgason myndlistar-
maður og myndlistarkennari
er nú kvaddur.
Kynni mín af Einari voru
mest um þann tíma sem við
nokkrir listamenn á Akureyri
rákum saman listhús, Samlagið
í Listagili. Þar vorum við með
myndverk hverskonar, mál-
verk, vatnslitamyndir, grafík,
vefnað og leirmuni eftir okkur
sjálf og stóðum vaktina í ein
tíu ár við afgreiðslu. Þarna
kynntist ég Einari sem vand-
virkum fagmanni í myndlist,
jafnvígur á olíumálverk, teikn-
ingu, grafík og vatnsliti. Þessi
vandmeðfarni miðill, vatnslit-
urinn, lék í höndum hans þar
sem hæfni hans sameinaðist,
sem málari, teiknari og nátt-
úruunnandi. Er ég ekki í
nokkrum vafa að Einar var
einn snjallasti vatnslitamálari
okkar og dáðist ég að því
hversu leikinn hann var að ná
fram einstökum náttúrustemn-
ingum. Minnisstæðar eru
myndir hans með heita gula
litatóna í himninum, þessa ein-
stöku birtu mót bláum himn-
inum. Þessum litum
himnabirtunnar tefldi hann
saman við jarðlitina í mið- og
forgrunni, okkurgult, brennd
síenna í bland við vandmeð-
farna græna tóna gróandans.
Ekki vafðist fyrir honum að
mála inn í vatnslitamyndirnar
dýrin, kindur, eða báta og
byggingar, allt jafn leikandi í
einni myndheild. Þarna í litla
galleríinu okkar man ég einnig
eftir því þegar Einar var með-
vitaður um veikindin sem voru
að ágerast, sem varð til að
hans styrka hönd var að láta
undan. Ég kynntist þá eigin-
leikum Einars sem kröfuharðs
listamanns sem ekki viður-
kenndi óvönduð vinnubrögð,
því þegar hann upplifði að
höndin hlýddi ekki kröfum
hans til nákvæmni, tók hann þá
ákvörðun að hætta að mála.
Slíkur listamaður var Einar.
<EP>
Áður, fyrir þann tíma sem
við unnum saman að rekstri
Samlagsins, vissi ég af Einari
sem áhrifamiklum myndlistar-
kennara. Þeir eru ófáir mynd-
listarmenn sem nú hafa náð ár-
angri í list sinni sem fengu sitt
veganesti frá Einari sem hefur
dugað vel.
Þá eru gluggarnir sem hann
vann með nemendum sínum
fyrir jólin og lýstu yfir bæinn í
stórum glugga, sem veit mót
norðri í Barnaskóla Akureyrar,
eftirminnilegir. Það var eftirsjá
að þessari órjúfanlegu jóla
stemningu sem ekki sést leng-
ur. Ég kveð fyrirmynd og vin
með söknuði, ég veit að Einar
er nú horfinn til nýrra heima
þar sem hann getur málað,
hlaupið og veitt.
Guðmundur Ármann
Sigurjónsson,
myndlistarmaður.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og systir,
SÓLVEIG ÁSGEIRSDÓTTIR
fv. biskupsfrú,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Grund
27. desember.
Útför hennar verður gerð frá Dómkirkjunni í
Reykjavík, laugardaginn 4. janúar kl. 13.30.
Fyrir hönd fjölskyldunnar:
Pétur Pétursson,
Kristín Pétursdóttir, Hilmar Karlsson,
Sólveig Pétursdóttir, Hartmann Ásgrímur Halldórsson.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
BJARNI BÖÐVARSSON
húsasmíðameistari,
Hátúni 10b,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum 27. desember sl.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 6. janúar kl. 15.00. Þeim sem
vildu minnast hans er bent á
Öryrkjabandalag Íslands.
Gerða Bjarnadóttir,
Helga Soffía Bjarnadóttir, Þórður Hermannsson,
Böðvar Bjarnason, Bei Ping,
Bjarni Þór Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda vinsemd og hlýju vegna andláts og
útfarar eiginmanns míns
SIGVALDA JÓNSSONAR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks sjúkrahússins á Húsavík fyrir
góða umönnun.
Bestu óskir um kærleiksríkt nýtt ár.
Fyrir hönd aðstandenda
Ásthildur Guðmundsdóttir.