Morgunblaðið - 15.05.2014, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2014
✝ Bjarni Eyvinds-son fæddist í
Reykjavík 17. mars
1957. Hann varð
bráðkvaddur 4. maí
2014.
Foreldrar hans
voru Eyvindur
Ólafsson vélsmiður,
f. 1. apríl 1926, d.
25. apríl 1996, og
Bjarndís Bjarna-
dóttir af-
greiðslukona, f. 16. júlí 1927, d.
20. ágúst 2010. Systkini Bjarna
sammæðra eru Ólafur Eyvinds-
son, f. 30.9. 1951, d. 3.11. 1965;
Brynjólfur Eyvindsson, f. 8.12.
1953, Camilla Ása Eyvinds-
dóttir, f. 12.6. 1961, d. 8.7.
2011. Systir Bjarna samfeðra er
Elín Eyvindsdóttir, f. 17.1.
1946.
Bjarni kvæntist Bergljótu
Erlu Ingvarsdóttur mynd-
menntakennara 15. júlí 1978 en
þau slitu samvistum árið 2012.
Foreldrar Bergljótar eru þau
Ingvar Þorsteinsson hús-
ólst upp í Reykjavík og gekk í
barnaskólann við Öldugötu og
Laugalækjarskóla. Hann hóf
nám í Menntaskólanum við
Sund en síðar lærði hann hús-
gagnasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík og kláraði náms-
samning til sveinsprófs hjá
Ingvari og Gylfa sf. þar sem
hann starfaði í mörg ár. Ingvar
og synir sf. voru stofnaðir upp
úr því fyrirtæki þar sem Bjarni
var einn af eigendum og starf-
aði hann bæði á verkstæði
fyrirtækisins og í verslun þess.
Síðar stofnaði Ingvar, tengda-
faðir Bjarna, Húsgagna-
vinnustofu Ingvars Þorsteins-
sonar og þar starfaði Bjarni
sem húsgagna- og innréttinga-
smiður til ársins 2010. Eftir það
tók hann við starfi umsjón-
armanns fasteigna hjá eign-
arhaldsfélaginu Efstaleiti 2 ehf.
Hann lét af störfum þar vegna
veikinda sinna. Í byrjun árs
2013 greindist Bjarni með al-
varlegan heilabilunarsjúkdóm
sem varð að lokum hans bana-
mein.
Útför Bjarna fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 15. maí
2014, kl. 13.
gagnasmíðameist-
ari, f. 28.5. 1929,
og Steinunn Geirs-
dóttir húsmóðir, f.
31.1. 1930. Dóttir
Bjarna og Berg-
ljótar er Ásta
Bjarndís Bjarna-
dóttir, f. 22.9.
1985, Ásta er gift
Guðmundi Helga
Gestssyni, f. 2.9.
1985. Dóttir Ástu
af fyrra sambandi er Jasmín
Ósk, f. 26.1. 2004. Börn Ástu og
Guðmundar eru Emilía Líf, f.
13.12. 2007, d. 14.12. 2007, Auð-
ur Ýr, f. 12.8. 2009, og drengur
Guðmundsson, f. 11.3. 2014.
Dóttir Guðmundar er Natalía
Diljá, f. 14.6. 2004. Fósturdóttir
Bjarna og dóttir Bergljótar er
Steinunn Markúsdóttir, f. 31.1.
1974, faðir hennar og fyrri
eiginmaður Bergljótar er Mark-
ús Sigurbjörnsson, f. 25.9. 1954.
Börn Steinunnar eru Bergljót
Sunna, f. 29.12. 1995, og Mark-
ús Sólon, f. 13.12. 2003. Bjarni
Elsku yndislegi pabbi, hetjan
mín. Í dag mun ég kveðja hann í
hinsta sinn, það er ólýsanlega sárt
og alltof snemma. Við áttum eftir
að gera svo margt saman.
Þær eru ótal margar, minning-
arnar sem koma upp í huga mér
þegar ég sit hérna og skrifa. Eins
og þegar við fórum í bíltúr og
keyrðum út úr bænum til að
skoða himininn og sjá stjörnu-
hrap. Þá sagði hann mér sögur af
karlinum í tunglinu. Pabbi sagði
mér ótal margt enda fannst mér
hann vita allt. Hann hafði alltaf
svo gaman af bókum og las mjög
mikið, vissi allt um flestar styrj-
aldir, sem kom sér vel þegar ég
átti að fara að skrifa söguverkefni
fyrir skólann. Ekkert mál að fá
hjálp.
Eins var passað upp á ég gæfi
honum pabbaknús eftir annasam-
an dag og sama hversu gömul ég
yrði að þá mætti ég ekki gleyma
að knúsa hann. Á unglingsárun-
um fannst mér þetta vera frekar
hallærislegt en samt var alltaf
gott að vita að ég væri ennþá litla
prinsessan hans.
Pabbi var einstaklega barn-
góður maður og krakkar á öllum
aldri drógust að honum. Hann
nennti að leika við okkur og segja
okkur sögur, stundum drauga-
sögur þar sem hann hljóp um á
eftir okkur með tilheyrandi hljóð-
um.
Við Bjarni frændi fengum
pabba oft til að láta okkur fljúga
og þá var okkur kastað upp í loft
og við gripin, svo settumst við á
fæturna hans og létum hann
ganga með okkur um allt hús.
Pabbi elskaði tónlist og gat
hlustað á uppáhaldslögin sín tím-
unum saman og oft dillaði hann
sér í takt við tónlistina. Þegar við
vinkonurnar fengum æði fyrir
Spice Girls, fylgdist hann með
öllu, klippti út og keypti myndir af
þeim fyrir mig. Það sem pabbi
gerði ekki fyrir okkur vinkonurn-
ar, tók upp öll dans- og söngatriði
með okkur og fór með okkur út
um allan bæ til að taka upp mynd-
bönd með okkur.
Pabbi var mikil félagsvera og
unni sér best með allri stórfjöl-
skyldunni. Allar veiðiferðirnar og
utanlandsferðirnar sem við fjöl-
skyldan fórum saman í voru
ómetanlegar. Hann sá alltaf til
þess að allir skemmtu sér vel og
skipulagði leiki og skemmtiatrið
fyrir okkur.
Ég man alltaf daginn sem ég
kom heim af spítalanum með Jas-
mín Ósk. Pabbi dreif sig heim úr
vinnunni til að geta tekið á móti
okkur, hann vék ekki frá henni
eftir það og dekraði hana enda-
laust. Það mátti ekki heyrast
rumsk í henni og þá var hann
kominn með hana í fangið.
Ég veit að sá dagur kemur að
ég fái að faðma pabba aftur.
Hvíldu í friði, elsku pabbi minn.
Þótt minn elskulegi faðir
og kæri vinur
hafi nú kallaður verið heim
til himinsins sælu sala
og sé því frá mér farinn
eftir óvenju farsæla
og gefandi samferð,
þá bið ég þess og vona
að brosið hans blíða og bjarta
áfram fái ísa að bræða
og lifa ljóst í mínu hjarta,
ylja mér og verma,
vera mér leiðarljós
á minni slóð
í gegnum
minninganna glóð.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Ásta Bjarndís Bjarnadóttir.
Ég var þriggja ára gömul þeg-
ar pabbi Bjarni kom inn í líf mitt,
en þá fóru hann og mamma mín
að vera saman. Frá fyrstu stundu
urðum við miklir vinir og ekki leið
á löngu þar til ég spurði hvort ég
mætti ekki bara kalla hann
pabba. Svarið vafðist ekki fyrir
honum, hann vildi glaður og stolt-
ur leyfa mér það. Þvílík forrétt-
indi að eiga tvo frábæra pabba.
Pabbi Bjarni var einstakur
maður, jákvæður, barngóður,
ljúfur og með eindæmum
skemmtilegur. Hann hafði unun
af því að gleðja aðra og hvar sem
hann kom var barnaskarinn
mættur í kringum hann.
Ég átti yndislega æsku, fyrst í
Kvistalandinu og síðar í Réttar-
selinu þar sem hann og mamma
byggðu raðhús ásamt Ástu móð-
ursystur og Binna manninum
hennar.
Þær systur voru giftar bræðr-
um og stóðu þessi tvö heimili opin
fyrir stórfjölskylduna alla, oft var
mikið líf og fjör hjá afskaplega
samheldinni fjölskyldu, bæði
heima og að heiman. Ég eignaðist
marga vini fljótlega eftir að ég
flutti í hverfið og pabbi var heldur
betur vinsæll meðal þeirra. Það
er sérstaklega minnisstætt þegar
nokkrir strákar úr hópnum bönk-
uðu uppá og þegar ég kom til dyra
spurðu þeir eftir pabba, en við
vorum að byggja kofa við móann
og pabbi sá um að leiðbeina okkur
og skipuleggja smíðavinnuna.
Enda var hann mjög flinkur smið-
ur og naut þess að hjálpa okkur
og tók þátt í leikjum, sem oft end-
uðu úti í garði þar sem pabbi var
eins og svo oft með upptökuvélina
að taka upp allt sem við vorum að
bralla.
Þegar ég var 11 ára þá fékk ég
þær frábæru fréttir að mamma
og pabbi væru að fara til Srí
Lanka að sækja barn, Ástu
Bjarndísi. Ég var sem sagt að
fara að eignast litla systur.
Gleðin og eftirvæntingin var
með eindæmum og þegar mamma
bar upp við hann hvort kynið
hann vildi þá svaraði hann dóttir,
því þær væru svo yndislegar og
meðfærilegar.
Ég get ekki annað en brosað
því stuttu seinna fór ég á gelgjuna
og var sko örugglega ekki sú auð-
veldasta.
Hann sendi mér bréf frá Srí
Lanka sem í stóð að hann gæti
ekki beðið eftir því að kynna mig
fyrir yndislegu litlu systur minni
sem væri alveg eins og ég, bara
aðeins brúnni.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og hans bestu stundir voru
með fjölskyldunni bæði utanlands
sem innan, en við ferðuðumst
mikið.
Ferðirnar í veiðihúsin eru sér-
staklega minnisstæðar þar sem
hann var í essinu sínu, hvort held-
ur sem var við laxveiðina eða
skemmtunina þar sem spilað var
á gítar, sungið, grillað að
ógleymdum leikjum bæði úti og
inni. Þar var pabbi fremstur í
flokki að setja upp leiksýningar
fyrir okkur hin og efna til keppni í
öllu mögulegu. Hann náði alltaf
að koma öllum í gott skap sama
hvernig á stóð.
Börnin mín, Begga Sunna og
Markús Sólon, nutu þess að vera
með afa og ömmu og voru þau
hvort um sig tekin með í
skemmtiferðir til útlanda. Báðum
var þeim meðal annars boðið að
fara með þeim í Disney World,
henni til Orlando og honum til
Parísar í Euro Disney, þessum
ferðum munu þau aldrei gleyma.
Minningin um yndislegan fóst-
urföður og afa barna minna mun
fylgja mér til æviloka.
Steinunn Markúsdóttir.
Elsku afi minn, orð fá ekki lýst
hvað ég er þakklát fyrir þann
tíma sem við áttum saman og ég
þakka Guði fyrir að hafa fengið að
vera partur af þínu lífi.
Minning þín mun lifa í hjarta
mínu það sem eftir er, besti afi í
heimi.
Ég elska þig og sakna þín. Um
aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Þín
Bergljót Sunna.
Við Bjarni Eyvindsson vorum
systrasynir. Hann var nokkrum
árum yngri en ég en mikið sam-
neyti var á milli fjölskyldna okkar
í uppvextinum þannig að við
kynntumst og þekktumst vel. Við
fullorðinsaldurinn var tíminn til
samskipta, eins og oft gerist,
minni. Við stofnuðum báðir fjöl-
skyldur og daglegar annir við
barnauppeldi og að koma sér að
öðru leyti fyrir í lífinu hindruðu
þau nánu samskipti sem fram að
því voru mikil. Á seinni árum höf-
um við frændurnir hist oftar
ásamt öðrum ættingjum og rifjað
upp gamla og góða daga. Endur-
fundirnir voru alltaf skemmtileg-
ir.
Allt frá unga aldri var ljóst
hvaða mann Bjarni hafði að
geyma. Hann var hæglátt, hjálp-
samt og glaðlynt barn og þeir eðl-
iskostir einkenndu hann alla ævi.
Í vöggugjöf hafði hann fengið
kímnigáfu umfram það sem
venjulegt getur talist og hann var
mjög uppátækjasamur án þess að
geta talist óþekkur. Uppátæki
hans og húmorinn gerðu það hins
vegar að verkum, að það var alltaf
gaman að hitta hann og það lá
alltaf spenningur í lofti um hvað
Bjarni hefði fundið upp á að gera í
það og það skiptið. Það var alltaf
gaman að njóta návistarinnar við
Bjarna.
Síðar þegar stefnan var tekin á
framtíðina lærði Bjarni húsa-
gagnasmíðar hjá tengdaföður sín-
um og störfuðu þeir saman um
árabil, báðir annálaðir fagmenn á
því sviði. Eru til mörg verk eftir
þá sem gleðja augað og eru til
gagns.
Bjarni greindist fyrir örfáum
árum með alvarlegan hrörnunar-
sjúkdóm, sem á undraskjótum
tíma kippti honum út úr daglegri
önn og olli að lokum ótímabærum
dauða hans. Hann dvaldi síðustu
misserin á sjúkrastofnunum með
litla von um bót meina sinna.
Maður getur alltaf spurt sig hvað
best er að gerist þegar svo er
komið. Hvað sem því líður er ljóst
að Bjarni Eyvindsson skilur eftir
sig stórt skarð í vina- og ættingja-
hópnum. Með sinni hæglátu og
prúðu framkomu ávann hann sér
virðingu og vináttu og mörg af
hans skemmtilegu uppátækjum
munu samferðamenn lengi
geyma í minni. Bjarna Eyvinds-
sonar verður sárt saknað.
Ég og fjölskylda mín vottum
öllum ástvinum Bjarna dýpstu
samúð.
Pétur Bjarnason.
Yndislegur frændi er fallinn
frá langt fyrir aldur fram. Bjarni
„stóri“, eins og hann var alltaf
kallaður, var ein af mínum góðu
fyrirmyndum í lífinu. Hann var
skemmtilegur, góðhjartaður og
alltaf í góðu skapi. Meira ímynd-
unarafli hef ég aldrei kynnst en
hjá Bjarna stóra. Mér fannst allt-
af að hann hefði átt að verða grín-
leikari því hann var mikill
skemmtikraftur. Alltaf fannst
mér gaman að heyra hann og
bróður hans, sem er Binni pabbi
minn, grínast. Þeir hlógu mikið og
grínuðust saman og voru bestu
vinir. Gamanið hætti aldrei þegar
Bjarni var annars vegar. Hann
hélt áfram að „spinna og spinna“
og alltaf varð hann fyndnari og
fyndnari. Maður lá á gólfinu nán-
ast af hlátri þegar hann hélt
áfram að bæta einhverju fyndnu
við sama grínið. Ég veit ekki um
neinn sem ekki fannst gaman að
frænda mínum. Hann var alltaf
vinsæll hvert sem hann fór og
hann tók öllu fólki eins og það var.
Það var erfitt að vera svona langt
í burtu og fá dánarfregnirnar sím-
leiðis í útlöndum þar sem við bú-
um.
Þar sem mamma mín og Begga
systir hennar voru giftar þeim
bræðrum, Bjarna og Binna pabba
mínum, voru fjölskylduböndin
sterk. Þau hittust við allar að-
stæður. Voru nánast alltaf saman
með okkur börnunum sínum og
alltaf var mikill gestagangur
heima hjá foreldrum mínum. Mér
fannst ég vera mjög rík af því að
eiga tvenna foreldra. Það var allt-
af mín tilfinning að Begga og
Bjarni ættu mikið í mér líka og af
því var ég stolt. Ég var stolt af því
að mamma og Begga væru giftar
bræðrum. Það var alltaf gaman
að vera með þeim öllum og voru
allir mjög samrýndir og góðir vin-
ir í hópnum.
Hann var börnunum í fjöl-
skyldunni góður leikfélagi og elti
þau leikandi drauga o.fl. Þannig
að þau hlupu hlæjandi í burtu og
földu sig. Ég man svo vel eftir
góðum stundum með Bjarna sem
ferðafélaga bæði þegar ég var lítil
og gegnum mín uppvaxtarár, því
það var æðislegt að vita af því að
hann kæmi með í sumarbústaði,
veiðihús, tjaldferðalög o.fl. Alltaf
voru jólin og gamlárskvöld frá-
bær með hann nálægt sér því
hann, sem hafði mikið barns-
hjarta, skemmti sér best af öllum.
Sérstaklega við langborðið á
gamlárskvöld heima hjá foreldr-
um mínum. Þar sátum við með
hatta, hristur, lúðra, grímur o.fl.
Og það var mikið hlegið þegar
hann byrjaði að lifa sig inn í
stemninguna.
Ég á bara góðar minningar um
þennan góðhjartaða frænda sem
ég mun sakna sárt. Nú fær hann,
laus við allar þjáningar sjúkdóms-
ins, að hitta hina fjóra fjölskyldu-
meðlimi okkar sem líka kvöddu
alltof ungir, Emilíu Líf sem var
barnabarn hans, Rebekku
frænku, Ástu móður mína og Ca-
millu systur sína. Við höfum misst
góðar persónur úr fjölskyldunni
sl. sex ár sem nú hittast allar á ný.
Elsku Begga og fjölskylda,
missir ykkar er ólýsanlega sár og
við getum aðeins hlýjað okkur við
óteljandi góðar minningar um
Bjarna stóra sem var gull af
manni.
Auður Brynjólfsdóttir.
Lítið atvik fyrir mörgum árum
rifjast upp nú þegar Bjarni vinur
okkar hefur kvatt. – Sól var hátt á
lofti þennan júlídag. Sumar inn til
fjalla sem engu verður við jafnað.
Við vorum að dóla okkur upp og
niður með Víkurá á Ströndum á
fallegum degi að egna fyrir þann
silfraða. Sumarið virtist eilíft og
ekkert gat truflað góða samveru á
þessari stundu. Komum að veiði-
stað sem leit eiginlega ekki út fyr-
ir að vera veiðistaður.
Áin rann grunn meðfram sak-
leysislegum grasbakka sem var
sjálfgefið að ganga fram hjá fyrir
ókunnuga. „Sko, hér er yfirleitt
alltaf fiskur. Ef þú kemur færinu
vel inn undir bakkann og bíður ró-
legur þá er fiskur þarna,“ sagði
Bjarni. Það var sjálfsagt að fylgja
ráðum hans af því að hann var
okkur kunnugri á þessari veiði-
slóð og alltaf einlægur í því að
miðla reynslu og þekkingu. Að
þessu sinni bar það ekki árangur.
Síðar þennan sama dag vorum við
komin ofar með ánni, svo til á
efsta veiðistað. Þar var einnig lítið
að hafa, en eitt fangaði þó huga
okkar eftir ábendingu Bjarna:
Rjúpukarri lét í sér heyra og
gerði allt til að teyma okkur af
óðali sínu. Veiðiáhuginn vék fyrir
atferli karrans og tók hug okkar
allan þessa síðdegisstund. Þetta
var lítið en eftirminnilegt atvik og
bætti upp aflabrögð eða aflaleysi
þessa hásumardags. Þannig var
Bjarni. Athugull og vakandi fyrir
umhverfi sínu og naut sín vel úti í
náttúrunni. Leiðbeinandi og
tilbúinn að miðla reynslu og fróð-
leik. Alltaf jákvæður og gat jafn-
an líka séð broslegar hliðar á hlut-
um. Nær í tíma er eftirminnileg
ferð með Beggu og Bjarna til
Ástralíu fyrir svo að segja áratug
upp á dag. Þar komu þessir eig-
inleikar Bjarna vel í ljós. Hvort
sem hugað var að flögri leður-
blaka, vinnusömum maurum,
smávöxnum eðlum úti í horni veit-
ingastaða eða hvað eina; alltaf var
Bjarni vakandi fyrir umhverfi
sínu. Eins og jafnan er með ein-
lægar og hjartahlýjar sálir ná
þær fljótt til barna og vinna hug
þeirra á augabragði. Þannig var
Bjarni. Hann hafði einstaklega
gaman af því að vera innan um
börn og var fljótur að heilla þau.
Og hafði ekki mikið fyrir því.
Dætrum okkar eru margar
ánægjulegar samverustundir fjöl-
skyldnanna í gegnum árin enn í
fersku minni. Í augum lítilla
barna var Bjarni býsna skemmti-
legur sem náði fyrirhafnarlaust
að fanga hug og hjarta með alls
konar uppátækjum og gríni. Það
er ekki lítilsverður hæfileiki og
fyrir allar þessar óteljandi góðu
samverustundir verðum við eilíf-
lega þakklát og þannig viljum við
muna Bjarna. Nú er þessi öðling-
ur og ágæti drengur horfinn á vit
feðranna. Veikindi sem langan
tíma tók að greina gerðu vart við
sig. Smám saman dró úr þreki
þessa stóra og stæðilega manns
sem var átakanlega þungbært
fyrir hans nánust. Við sem kveðj-
um Bjarna nú trúum því að hann
muni sem fyrr skyggnast athug-
ull um á nýjum slóðum, forvitinn
með opinn huga og kannski hitta
fyrir kæra ástvini sem kvöddu
alltof snemma á hádegi lífsins.
Ástvinum hans öllum, sem nú
horfa á eftir góðum dreng, send-
um við okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Blessuð sé minning
Bjarna.
Sæmundur og Steindóra
(Sæmi og Dóra).
Bjarni Eyvindsson HINSTA KVEÐJA
Kæri afi. Þú ert besti afi
í öllum heiminum. Ég elska
þig mjög mikið og ég sakna
þín mjög mikið. Ég man
þegar ég lét þig alltaf svæfa
mig á kvöldin og syngja
þangað til að ég sofnaði.
Ég man þegar við fórum
til Parísar og í tívolí, það
var gaman. Við fórum svo
líka til Ameríku saman og
fórum í múmíutæki. Við er-
um bestu vinir, ég og þú.
Jasmín Ósk.
Langri ævi er
lokið, kallið komið.
Þrátt fyrir sökn-
uð og trega er það í
raun ánægjuefni
þegar gamalt fólk kveður okkur
sem eftir lifa. En það á auðvitað
aðeins við þegar sjálfu ævistarf-
inu er farsællega lokið. Og þann-
ig var það með ömmu Lóu.
Amma Lóa eins og við kölluð-
um hana alltaf, bjó á Hörpugöt-
unni í Skerjafirðinum. Hún bjó í
stóru húsi enda var fjölskylda
hennar mjög stór. Þótt hún
amma Lóa ætti 6 börn og nóg að
gera heima við þá aftraði það
henni aldrei að taka á móti gest-
um aftur og aftur. Við bjuggum
Stefanía Ólöf
Magnúsdóttir
✝ Stefanía ÓlöfMagnúsdóttir
fæddist 25. janúar
1917. Hún lést 30.
apríl 2014. Útför
Stefaníu Ólafar fór
fram 9. maí 2014.
úti á landi og eins og
gengur þurftum við
oft fara til Reykja-
víkur því þangað var
flesta þjónustu að
sækja. Þegar þann-
ig stóð á þá fórum
við til ömmu Lóu og
þáðum þar mat og
gistingu til lengri
eða skemmri tíma.
Amma Lóa, sem var
skörungur mikill,
taldi það ekki mikið mál að bæta
við munnum að seðja og finna
pláss fyrir okkur að sofa í. Amma
Lóa tók alltaf vel á móti okkur,
var skemmtileg og hress og tím-
inn sem við dvöldum hjá henni á
Hörpugötunni var góður og
öruggur staður að dvelja í. Við
systkinin minnumst hennar með
hlýju og þakklæti fyrir ástúð
hennar og rausn sem var ein-
kenni hennar.
Pálína Hrönn, Stefán, Árni
Óttarr og Skjöldur Orri.