Morgunblaðið - 15.05.2014, Side 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MAÍ 2014
✝ Garðar JósepJónsson fædd-
ist í Keflavík 7.
nóvember 1928.
Hann lést á heim-
ili sínu 2. maí
2014.
Hann var yngst-
ur sonur heiðurs-
hjónanna Halldóru
Jósepsdóttur og
Jóns Kr. Magnús-
sonar. Bræður
Garðars voru Lúðvík Jónsson,
látinn, Pétur Jónsson, látinn,
Ingibergur Jónsson, f. 5. júní
1922, og Magnús Jónsson, lát-
inn. Árið 1948 kynntist Garðar
eiginkonu sinni, Sigríði Eygló
Gísladóttur, f. 9. ágúst 1929,
frá Ólafsfirði og giftu þau sig
fyrsta vetrardag, 27. október
1951. Foreldrar Eyglóar voru
flugvelli í fjögur ár. Hann
vann síðan hjá Olíufélaginu
Esso í 45 ár, fyrst sem
aðstoðarstöðvarstjóri á
Keflavíkurflugvelli í 28 ár eða
til ársins 1980. Síðan var hann
stöðvarstjóri í Olíustöð Esso í
Hafnarfirði í 18 ár eða til árs-
ins 1998 er hann lét af störf-
um vegna aldurs.
Garðar gekk í Lionsklúbb
Keflavíkur 1972. Hann var
gjaldkeri 1977-1978 og for-
maður 1982-1983. Hann var
virkur í starfi Lionsklúbbsins í
25 ár eða allt til ársins 1997.
Garðar og Eygló hófu búskap
á Garðavegi 2 í Keflavík. Þau
byggðu síðan tvö hús í Kefla-
vík, Skólaveg 34 og Háaleiti
25 en þar áttu þau heima í 40
ár. Seinustu árin bjuggu þau á
Efstaleiti 51 í Keflavík. Árið
2013 fluttist Garðar inn á Nes-
velli í Njarðvík og bjó þar til
dauðadags.
Útför Garðars fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 15.
maí 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Lára Guðmunds-
dóttir og Gísli Vil-
hjálmsson. Upp-
eldisfaðir Eyglóar
var Vilmundur
Rögnvaldsson.
Eygló og Garðar
eignuðust tvo syni,
Sigmund, f. 26.
júní 1954, og
Gísla, f. 17. júlí
1958. Eiginkona
Gísla er Kolbrún
Gunnarsdóttir, f. 11. apríl
1962, og eiga þau þrjú börn,
Sigríði Eygló, f. 3. júní 1988,
Kristinu, f. 16. júlí 1990, og
Garðar, f. 31. desember 1993.
Garðar ólst upp í Keflavík.
Eftir skólagöngu vann hann í
fiski hjá Jökli. Hann tók síðan
meirapróf og keyrði rúturnar
hjá Varnarliðinu á Keflavíkur-
Garðar Jónsson, tengdafaðir
minn, lést 2. maí sl. og ég á eftir að
sakna hans mikið. Hann var bú-
inn að vera í lífi mínu meira en
helming ævi minnar og það verð-
ur skrýtið að hafa hann ekki leng-
ur hjá mér. Hann elskaði barna-
börnin sín þrjú óendanlega mikið
og var mjög stoltur af þeim. Hann
var stór þáttur í lífi þeirra og þau
hafa misst mikið. Það er mikill
sannleikur í þessum orðum að
enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
Ef ég á að lýsa honum í fáum
orðum þá var hann traustur,
sterkur og gjafmildur maður sem
vildi allt fyrir aðra gera. Hann var
fylginn sér, gat verið ákveðinn en
umfram allt var hann skemmti-
legur maður. Synir hans tveir,
Gísli og Simmi, hafa báðir þessa
eiginleika hans og ég sé margt frá
honum í þeim.
Garðar var síungur, börn löð-
uðust að honum ekki síður en full-
orðnir. Þegar barnabörnin hans
voru yngri passaði hann vel inn í
vinahópinn þeirra. Hann tók þátt
í öllu gríni með þeim og þá mátti
varla á milli sjá hvor skemmti sér
betur, hann eða þau. Þetta breytt-
ist ekkert þegar þau urðu eldri,
hann fylgdist með öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur og gladdist
með þeim.
Garðar leit oft inn hjá mér þeg-
ar hann var á ferðinni svo mitt
fyrsta verk á morgnana var að
opna húsið til þess að missa ekki
af honum, því hann vildi ekki
ónáða ef dyrnar voru læstar.
Þegar yngri sonur okkar var
skírður í höfuðið á honum sögðum
við honum ekkert frá því fyrr en í
kirkjunni þegar við báðum hann
að halda á honum undir skírn.
Hann var ótrúlega stoltur og hef-
ur æ síðan tengst honum sterkum
böndum.
Eftir að börnin okkar þrjú,
Eygló, Kristinn og Garðar, fædd-
ust voru þau Garðar og Eygló
alltaf hjá okkur á páskum, jólum
og áramótum. Börnin skiptust
síðan á að fá að gista hjá afa og
ömmu og var þeim mjög hlýtt til
þeirra.
Við Gísli eigum sama brúð-
kaupsdag og Garðar og Eygló, 27.
október. Þá var einnig fyrsti vetr-
ardagur eins og hjá þeim. Garðar
og Eygló voru gift í yfir 60 ár. Þau
voru afar samrýmd hjón og að-
skilnaður seinustu árin var þeim
erfiður. Þegar heilsu Eyglóar
hrakaði og hún varð að fá meiri
umönnun fluttist hún inná hjúkr-
unarheimilið Hlévang eftir að
hafa verið eitt ár á spítalanum í
Keflavík en Garðar bjó þá einn á
Efstaleiti í 4 ár. Í ágúst 2013 flutt-
ist hann að Njarðarvöllum 6 í
Njarðvík – Nesvöllum. Þar bjó
hann sér fallegt heimili svo eftir
var tekið.
Þegar hann fluttist frá Efsta-
leiti gaf hann mikið af búslóðinni
til góðra manna sem hjálpuðu
honum við flutninginn. Hann
sagðist sjálfur vilja gefa fólki gjaf-
ir, sjá þakklæti þess og geta
glaðst með því. Garðari leið vel á
Nesvöllum, fannst gott að vera
kominn innan um fólk eins og
hann sagði svo oft. Þegar ákveðið
var að byggja hjúkrunarheimilið
á Njarðarvöllum sá hann fyrir sér
að Eygló sín myndi flytjast þang-
að yfir frá Hlévangi og þau gætu
þá verið nær hvort öðru. Hann
gæti þá bara rölt yfir til hennar á
inniskónum. Því miður fékk hann
ekki þessa ósk sína uppfyllta.
Garðar mun lifa í minningum
okkar og ég trúi því að hann muni
fylgjast með okkur og vernda alla
tíð.
Kolbrún Gunnarsdóttir.
Í dag kveðjum við elskulegan
afa okkar og viljum við þakka
honum fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman. Hann var
mikill vinur okkar sem var alltaf
áhugasamur og opinn fyrir öllu
sem við sögðum og gerðum. Afi
var glæsilegur maður og mikill
töffari. Við eigum fullt af minn-
ingum um hann og hefðum ekki
getað beðið um betri afa. Hvíl í
friði, elsku afi og Guð geymi þig.
Eygló, Kristinn og Garðar.
Í dag kveð ég góðan dreng,
frænda minn, Garðar Jósep Jóns-
son (Gæja Dóru). Mínar fyrstu
minningar um Gæja frænda voru
bílarnir hans en þeir voru ótrú-
lega flottir.
Þegar ég var 11 ára fengum við
Hafsteinn bróðir að fara í veiðitúr
með pabba og Gæja frænda. Við
fengum að veiða silung eins og við
vildum og svo var farið með
aflann upp í hús þar sem Gæi
frændi matreiddi fiskinn handa
okkur en það kunni hann upp á
tíu.
Þegar Gæi frændi kom í heim-
sókn til foreldra okkar á Skóla-
veginn fylgdi honum ætíð mikil
stríðni, glaðværð og hlátur. Hann
hafði einstakt lag á því að fá fólk
til að hlæja.
Síðan liðu árin og þegar hann
fór á eftirlaun kynntist ég honum
betur þegar hann fór að koma
með bílana sína inn á verkstæði til
mín. Þá var mikið spjallað og rifj-
aðar upp alls kyns minningar frá
gömlu dögunum. Kannski hef ég
lært stríðnina af frænda. Ég var
svo heppinn að fara með Gæa
frænda og Gísla syni hans til Tex-
as að hitta Sigmund en hann er
elsti sonur Gæa.
Þar dvöldum við í góðu yfirlæti
og fórum meðal annars á bílasýn-
ingar en þar var Gæi frændi á
heimavelli. Hann sagði okkur
margar góðar sögur þar sem
gamlir bílar voru í aðalhlutverki.
Við drengirnir vorum eins og
blóm í eggi í þessari ferð því þeg-
ar við vöknuðum á morgnana var
hann búinn að hella upp á kaffi og
var tilbúinn með morgunmat
handa öllum. Það var mikið spjall-
að og hlegið í þessari ferð.
Ég á eftir að sakna þín, elsku
frændi. Kveðja,
Rúnar Ingibergsson.
Það var dapurt símtalið sem ég
fékk frá systur minni föstudaginn
2. maí síðastliðinn. Garðar,
tengdapabbi hennar, hafði orðið
bráðkvaddur. Það er einhvern
vegin orðið svo langt síðan að
Gísli tengdist fjölskyldu okkar að
okkur finnst að hann og foreldrar
hans hafi alltaf verið partur af
okkur.
Í gegnum tíðina hafa verið
mörg tímamót sem við höfum
fagnað saman. Má þar nefna
brúðkaup Kollu og Gísla, fæðingu
barnabarna Garðars og Eyglóar,
þeirra Eyglóar, Kristins og Garð-
ars; útskriftarveislur, fermingar-
veislur, afmælisveislur og alls
staðar var Garðar hvers manns
hugljúfi.
Garðar hafði lipra og góða
lund, alltaf tilbúinn að aðstoða
enda var hann alls staðar vel lið-
inn. Barnabörnin hans jafnt sem
börnum okkar systra leið vel í ná-
vist hans og má segja að hann hafi
komið þeim í „afa“ stað þegar afi
þeirra féll frá. Hann var einstak-
lega duglegur að aðstoða við upp-
eldi barnabarnanna og þegar þau
eltust þá fór hann með þau á golf-
völlinn þar sem hann var félagi.
Einnig var hann duglegur að fara
til Simma í Bandaríkjunum og var
golfsettið oft notað.
Garðar, eftirlifandi bræður
hans og synir þeirra komu á þeirri
skemmtilegu venju að hittast og
hafa frændakvöld einu sinni á ári.
Var þetta góð leið til að viðhalda
og rækta frændsemina.
Missir Eyglóar, bræðranna og
barnabarna er mikill, þau hafa
alla okkar samúð.
Hrefna og Guðrún
Gunnarsdætur og börn.
Garðar Jósep
Jónsson
✝ Hrefna Guð-brandsdóttir
fæddist á Hrafn-
kelsstöðum í
Hraunhreppi,
Mýrasýslu 30.11.
1921. Hún lést 27.
apríl 2014.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðbrandur Sig-
urðsson, f. 20.4.
1874, d. 30.12.
1953, og Ólöf Gilsdóttir, f. 27.1.
1876, d. 23.9. 1956. Hrefna var
yngst 11 systkina þar sem 10
komust til fullorðinsára. Systk-
ini hennar voru Ingólfur, f. 4.5.
1902, d. 2.4. 1972, Sigurður, f.
Óla Ferdinandsson eldsmið, f.
24.11. 1922, d. 30.8. 2001. Gunn-
ar var sonur hjónanna Ferdin-
ands Róberts Eiríkssonar skó-
smiðs og Magneu Guðnýjar
Ólafsdóttur. Hrefna og Gunnar
eignuðust þrjú börn: Magnea
Guðrún, f. 31.7. 1945, gift Jóni
Sigurði Rósinberg Pálmasyni, f.
30.12. 1944, þau eiga fimm
börn, 15 barnabörn og 3 lang-
ömmubörn. Birna, f. 16.6. 1950,
gift Huga Magnússyni, f. 26.9.
1949, þau eiga eina dóttur og
þrjú barnabörn. Hrafnkell, f.
12.11. 1957, giftur Kristínu Þor-
björgu Jónsdóttur, f. 30.11.
1957, þau eiga fjögur börn og
tíu barnabörn.
Hrefna tók þátt í sveitastörf-
unum, fór á Kvennaskólann á
Blönduósi 1941-42. Hún vann
lengst af við saumastörf eða til
70 ára aldurs.
Útför hennar fór fram frá
Fríkirkjunni 7. maí 2014.
4.4. 1903, d. 25.4.
1984, Jenný, f.
19.6. 1904, d 1.12.
1983, Stefanía, f.
24.1. 1906, d. 24.10.
1985, Guðrún, f.
24.2. 1908, d. 12.10.
1985, Halldóra, f.
15.5. 1911, d. 7.12.
2000, Pétur, f. 23.6.
1912, d. 2.3. 1913,
Sigríður, f. 31.3.
1914, d. 15.6. 1986,
Andrés, f. 19.12. 1916, d. 15.3.
2003, Ólöf, f. 2.10. 1919, d. 16.4.
2001.
Hinn 6. október 1951 á gull-
brúðkaupsdegi foreldra sinna
gekk Hrefna að eiga Gunnar
Elsku mamma, þú sem varst
okkur svo kær, komið er að leið-
arlokum og kveðjustundin runn-
in upp. Táknrænt að þú skyldir
kveðja á svo einfaldan og látlaus-
an hátt.
Að eiga móður við fulla and-
lega heilsu til 92 ára aldurs er
besta gjöf sem Guð getur gefið,
fyrir það viljum við þakka. Öll sú
ósérhlífni sem þú sýndir í verk-
um þínum, klæddir okkur alltaf
fallega. Hún saumaði einnig jóla-
fötin á barnabörnin sín þegar
þau voru lítil. Mamma var ein-
staklega natin við barnabörnin
og ávallt boðin og búin þegar
þess var þörf. Samband mömmu
við systkini sín var náið og oft á
tíðum var mjög gestkvæmt á
heimilinu.
Á fyrstu æviárum okkar ól-
umst við upp á Grettisgötu
ásamt afa, ömmu og langömmu
okkar og var oft glatt á hjalla á
Grettó. Árið 1955 eftir tæplega
níu ára byggingarsögu fluttum
við á Langholtsveginn. Þaðan
eigum við margar góðar minn-
ingar. Að loknum skóladegi var
ætíð tekið á móti okkur með
hlýju og ævinlega var á boðstól-
um góður matur og heimabakað
bakkelsi. Mamma tók vinum
okkar ætíð opnum örmum. Það
þýddi lítið að klaga yfir einhverju
því mömmu fannst það okkar
mál að leysa misklíð, þar sem
hún taldi að báðum væri um að
kenna.
Á sunnudögum fórum við fjöl-
skyldan oft í langar gönguferðir,
meðal annars til ömmu og afa
sem áttu sælureit sem var stað-
settur í Kópavogi.
Mamma kenndi okkur að vera
orðheldin, heiðarleg, ábyrg og
umfram allt góðar manneskjur.
Eitt er víst að líf okkar er ríkara
fyrir vikið og höfum við lært
margt, ekki síst um eljusemi og
seiglu. Okkur verður farsælt og
hollt að halda hennar merkjum á
lofti í lífinu. Skilaboð hennar til
afkomenda sinna voru: „Hugsið
vel um heimili og börn, þá farn-
ast öllum vel.“
Við systurnar viljum að lokum
minnast þín með þessu ljóði.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Magnea og Birna.
Þegar langri lífsgöngu tengda-
móður minnar, Hrefnu Guð-
brandsdóttur, er lokið og hún
hefur kvatt þessa jarðvist, er
mér efst í huga þakklæti fyrir
allt sem hún var mér allt frá okk-
ar fyrstu kynnum. Ávallt bar ég
virðingu fyrir hennar persónu og
var ég stoltur af því að hafa verið
hluti af hennar fjölskyldu. Nú
hefur hún skrifað sín lokaorð í
lífsbókina sína, sátt við allt og
alla. Hrefna tengdamóðir mín
var yngst í hópi tíu systkina. Frá
unga aldri lærði hún að vinna öll
þau störf sem tilheyrðu hefð-
bundnum sveitastörfum, þau
vann hún samviskusamlega og
hlífði sér hvergi. Hún var ein-
staklega vönduð manneskja á all-
an hátt, kom til dyranna eins og
hún var, fölskvalaus og einlæg.
Hrefna hafði ákveðnar skoðanir
á mönnum og málefnum og virti
allt það sem vel var gert, gekk
sæl til hvílu sinnar að kveldi og
tók nýjum degi ætíð fagnandi.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
börnunum sínum og barnabörn-
um og var vakin og sofin yfir vel-
ferð þeirra. Hrefna hafði ein-
stakt lag á því að láta öllum í
kringum sig líða vel og sjá björtu
hliðarnar á lífinu. Það voru ein-
stök forréttindi að fá að vera með
henni svo lengi, hún skilur eftir
sig dýrmætan sjóð ljúfra minn-
inga. Nú eru Hrefna og Gunnar
sameinuð á ný og vil ég þakka
fyrir samfylgdina og allar góðu
stundirnar. Það var svo sannar-
lega gott að vera í þeirra návist.
Hugi Magnússon.
Elsku amma. Sú staðreynd að
ég muni aldrei sjá þig aftur er
mér óbærileg. Þú varst alltaf til
staðar fyrir mig og stelpurnar
mínar. Með þér áttum við svo
margar góðar stundir. Þú varst
svo stór hluti af lífi mínu og stóri
hlekkurinn í tilveru minni. Upp í
hugann koma margar góðar
minningar um allar þær góðu
samverustundir sem við áttum
saman, ferðalög, matarboð eða
notalegt spjall. Þið afi voruð ein-
staklega náin hjón og fóruð
reglulega í sund í Sundhöllina,
gönguferðir eða ferðalög og
margar eru þær stundirnar í
æsku minni er ég varð þess að-
njótandi að vera með ykkur í för.
Þú naust þess að tala um gömlu
dagana enda var minni þitt
glöggt. Þær voru ófáar ferðirnar
sem við fórum á æskuslóðir þínar
vestur á Mýrar og þá upplifði ég
það hversu sterkar rætur þínar
voru til heimahaganna. Ósjaldan
sátum við saman og spjölluðum
um daginn og veginn, þú hafðir
svo hlýja og þægilega nærveru.
Allar þessar minningar eiga það
sammerkt að vera fallegar og
ljúfar og þær geymi ég vel.
Þú varst mjög vinnusöm og
þér var umhugað um að hafa
snyrtilegt og fallegt í kringum
þig enda bar heimili þitt þess
glöggt merki. Þér fannst ómögu-
legt að eiga ekki eitthvað gott
með kaffinu og jólakakan þín var
í miklu uppáhaldi allra. Þú fylgd-
ist vel með málefnum líðandi
stundar og hafðir sterkar skoð-
anir, allt til síðasta dags. Dugn-
aður, manngæska þín og hjarta-
hlýja var einstök og þú fylgdist
grannt með fjölskyldunni þinni
og barst hag hennar mjög fyrir
brjósti.
Hvíl í friði, amma mín, minn-
ingarnar um þig mun ég geyma í
hjarta mínu um ókomna tíð.
Ó, leyf mér þig að leiða
til landsins fjalla heiða
með sælu sumrin löng.
Þar angar blóma breiða
við blíðan fuglasöng.
Þar aðeins yndi fann ég
þar aðeins við mig kann ég
þar batt mig tryggða band
því þar er allt sem ann ég,
það er mitt draumaland.
(Jón Trausti)
Hrefna Hugadóttir.
Elsku mamma, nú er komið að
kveðjustund. Margs er að minn-
ast og ekki síður er margt að
þakka, þá einkum sú umhyggja
og stuðningur sem þú veittir
okkur. Það var þannig hjá þér,
að umhyggja fyrir öðrum var í
fyrsta sæti og skipti það engu
hversu þjáð þú varst, samanber
síðasta daginn okkar saman.
Strax á uppeldisárum minnist
ég þeirrar reynslu er ég vann
þér við hlið á síldarvertíð hjá
Ingimundi. Sú vinna með þér
hafði góð og mótandi áhrif á mig
fyrir framtíðina. Fékk ég þar
móðurlegar ábendingar um hvað
skyldi varast og hvað skyldi
ávallt vera í lagi, því ekki vildir
þú að hinar síldarsöltunarkon-
urnar myndu kvarta undan þjón-
ustu minni. Því var það skýrt að
ég varð að standa mig betur en
aðrir.
Þú varst með skýrar hug-
myndir fyrstu búskaparárin okk-
ar Kristínar í foreldrahúsum. Þú
vildir að við myndum sjá um okk-
ur sjálf og úthlutaðir okkur hillu
í ísskápnum og búrskápnum.
Hótel mamma var ekki í boði og
vildir þú sjá til þess að við vær-
um fullfær að hugsa um okkur
sjálf og frumburðinn.
Ófá voru ferðalögin með þér
og pabba, innanlands og erlend-
is. Enn í dag eru margir staðir
sem maður hefur ekki komið á
síðan og nú eru tækifæri á að
rifja upp minningarnar í næstu
viðkomu. Ferðirnar sem við fór-
um með ykkur erlendis eru eft-
irminnilegar og þá sérstaklega
fyrsta ferðin okkar saman til
Hollands. Minnist ég þar helst
ferðar okkar saman, eftir mat og
drykk, á reiðhjóli en það var í
fyrsta sinn sem þú fórst á hjól.
Þar naust þú þín einnig vel í að
keppa við okkur í keilu. Úr síð-
ustu ferð okkar saman, til Slóv-
eníu og Króatíu, er gaman að
minnast ákveðni þinnar, en þar
kom ekkert annað til greina hjá
þér en að fá sama herbergi á hót-
elinu sem við höfðum verið á áð-
ur og hvað þú varst glöð er það
gekk eftir. Þar naust þú þín vel
að vera með öllum börnunum
þínum og tengdabörnum.
Ekki fer á milli mála að hreyf-
ing, sundferðir og mataræði ykk-
ar pabba hefur skilað því að við
fengum að njóta þín allan þennan
tíma. Einnig á hversu minnug þú
varst á alla hluti en hægt var að
fá upplýsingar hjá þér um hluti
sem fallnir voru í gleymsku hjá
mér eða mínum systkinunum.
Hógværð var einkennandi fyr-
ir þig, það átti ekkert að vera að
vesenast í því að hafa þig með á
samverustundum með börnunum
okkar. Hinsvegar fór ekki á milli
mála hversu glöð þú varst með
að fá að taka þátt í selskapnum
þegar þú varst komin á staðin.
Það sama á við nú, þú vildir hafa
jarðarförina í kyrrþey og ekki
erfidrykkju, því vona ég að þú
sért mjög sátt með hvernig við
kvöddum þig.
Við vitum að eftir að faðir okk-
ar féll frá var erfiður tími þar
sem þið voruð mjög samrýmd og
miklir vinir. Veit ég því að þú ert
mjög sátt að vera komin til hans.
Kveðja,
Hrafnkell Gunnarsson.
Hrefna
Guðbrandsdóttir