Morgunblaðið - 27.09.2014, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2014
Ég átta mig ekki
á því hvað máttar-
völdum gengur til
að hrifsa menn í
burtu langt fyrir aldur fram. Það
er að minnsta kosti engin sann-
girni í því.
Ég kynntist Dóra þegar við
vorum strákar í skátunum. Vin-
áttan þéttist þegar við komum
fram á unglingsárin. Leiðin heim
var fram hjá Brúnaveginum
þannig að við urðum oft sam-
ferða. Það æxlaðist þannig að við
Dóri tókum að okkur að stýra
skátadeildinni okkar en ég held
að það hefði ekki talist í lagi í dag
að tveir 15 eða 16 ára gamlir for-
ingjar færu í helgarútilegur með
þrjátíu stráka á aldrinum 10-12
ára. Þetta gekk þó vel hjá okkur.
Við fórum svo saman með hóp
stráka á alþjóðaskátamót í Nor-
egi og hættum svo líklega á
toppnum. Við Dóri vorum ágæt-
lega duglegir að sækja lífið
næstu árin og þá var oft hist á
Brúnaveginum þar sem alltaf
voru hlýlegar móttökur hvað sem
til stóð.
Á unglingsárunum myndaðist
sterkur vinahópur okkar strák-
anna og stelpuskátanna á sama
aldri. Einnig var mikill samgang-
ur við krakkana sem voru örlítið
eldri. Þetta var fjörugur tími, í
skátaheimilinu, í útilegum og
heima hjá einhverjum eða
kannski voru stelpurnar að
passa. Það var margt brallað og
vinahópurinn hefur haldið saman
alla tíð síðan. Þótt ekki sé hist
nema kannski tvisvar á ári eru
böndin það sterk að það er eins
og við höfum hist í gær. Dóri lét
sig aldrei vanta ef hann mögu-
lega gat. Það var frábær hitting-
ur í vor þar sem nánast allir í
hópnum voru mættir og Dóri lék
þá á als oddi eins og venjulega.
Það verður mjög skrýtið þegar
við hittumst næst. Innilegar
samúðarkveðjur til barna Dóra
og fjölskyldna, foreldra og systk-
ina.
Þórólfur.
Dóri var ótrúlega hress og
skemmtilegur ferðafélagi í þeim
fjölmörgu skíðaferðum sem við í
skíðahópnum höfum farið í. Allt-
af svo mikil gleði í kringum hann
og hjálpsamari mann er vart
hægt að finna. Ótímabært fráfall
hans leiðir hugann að hverful-
leika lífsins og hve mikilvægt það
er að njóta hvers dags. Já og það
kunni hann í skíðaferðunum.
Hópurinn var oft stór, eins og
stórfjölskylda á ferð, með ömmu
og afa og mörgum börnum. Einu
sinni þegar allur krakkaskarinn
var orðinn frekar fyrirferðarmik-
ill og hávaðasamur við kvöld-
verðarborðið og þjónninn farinn
að gefa þeim auga, þá fóru Dóri
og félagar í málið og sögðu börn-
unum að vera ekki með svona
mikil læti því þjónninn væri ekki
ánægður með það. Stuttu síðar
gleymdu þeir sér sjálfir í gleðinni
og brustu í söng, með lagi sem ég
tengi alltaf við Dóra, þeir sungu
„Ég er á vesturleiðinni, á háheið-
inni“ og þá voru börnin fljót að
svara fyrir sig og kölluðu á þá,
verið ekki með þessi læti, þjónn-
inn er ekki ánægður með það og
þetta vakti mikla kátínu, sérstak-
lega hjá þjóninum.
Það var fallegt að sjá sam-
skipti Dóra við börnin sín.
Hvernig hann fór rólega og
örugglega af stað með Sigurð í
sinni fyrstu skíðaferð og sýndi
Halldór Gunnar
Ólafsson
✝ Halldór Gunn-ar Ólafsson
fæddist 16. júlí
1958. Hann lést 18.
september 2014.
Útför Halldórs fór
fram 26. september
2014.
mikla alúð og um-
hyggju. Arndís var
prinsessan hans
pabba síns og það
var augljóst hve
samrýmd þau voru.
Já, hann Dóri setti
börnin sín í fyrsta
sæti það var enginn
vafi á því.
Þegar ég heim-
sótti Dóra fyrir
stuttu á spítalann
þá ákváðum við að fara í skíða-
ferð í huganum, hann valdi stað-
inn og við fórum þó nokkrar sa-
líbunur. Hann hafði á orði að
þetta væri góður ferðamáti og ég
samsinnti því, við náðum reyndar
ekki að fá okkur einn kaldan eftir
brekkurnar, þannig að ég held að
það sé komið að því núna, og segi
því skál fyrir Dóra. Ég er þakk-
lát fyrir þessa góðu stund og all-
ar hinar sem við áttum saman í
gegnum tíðina.
Ég hef trú á að Dóri sé kominn
af stað í nýtt og skemmtilegt
ferðalag, sem mun leiða hann í
paradís.
Elsku Sigurður, Arndís og Ás-
geir, pabbi ykkar var svo sann-
arlega ríkur að eiga ykkur að, ég
sendi ykkur og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur á þess-
um erfiða tíma. Minning um góð-
an vin mun lifa.
Ragnheiður Halldórsdóttir.
Elsku besti Dóri minn, ég á
svo erfitt með að trúa því að þú
sért farinn frá okkur. Ég sat í
heita pottinum í Sveighúsunum
fyrir nokkrum dögum og hugsaði
hvað ég ætti að skrifa til þín og í
hugann komu ótalmargar minn-
ingar.
Þú varst, eins og margir vita,
besti vinur foreldra minna og
eyddir því miklum tíma í Sveig-
húsum frá því að ég man eftir
mér. Þið pabbi eydduð ófáum
stundum úti í bílskúr, töluðuð um
allt og ekkert tímunum saman og
oftar en ekki með einn kaldan við
hönd. Þið voruð vinir sem gerðuð
allt saman, tryggari vináttu er
erfitt að finna. Þú varst mér sem
annar faðir og vildir allt fyrir mig
gera. Ég rétt þurfti að nefna það
og þú varst mættur á staðinn.
Það lýsir vel persónuleika þínum,
einstaklega glaðlyndur, hjálp-
samur og góður. Þú vildir alltaf
hafa hlutina einfalda og ekki vera
að flækja neitt að óþörfu, það er
góður eiginleiki. Ég hlýja mér
við allar góðu minningarnar sem
við eigum og þá einna helst
skíðaferðirnar til Selva, því þar
leið þér vel í góðra vina hópi.
Ég er þakklát fyrir kveðju-
stundina sem ég átti með þér á
spítalanum, þú varst í góðu skapi
og hlóst með okkur mömmu og
krökkunum. Ég mun alltaf muna
eftir því kvöldi.
Ég veit að þú ert kominn á
betri stað núna, laus við veikind-
in og með einn ískaldan við hönd.
Það eru forréttindi að hafa þekkt
þig elsku Dóri minn.
Elsku Sigurður, Arndís og Ás-
geir, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og fjölskyldunni allri.
Megi Guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum. Blessuð sé
minning þín.
Þín
Anna Sesselja Marteins-
dóttir (Anna Sella).
Það haustar og hugur reikar
um liðnar stundir. Það eru for-
réttindi að hafa átt Dóra sem
kæran vin og samstarfsfélaga í
um 25 ár. Á stórum vinnustað
eins og í Íslandsbanka var hann
einn þeirra fáu sem allir starfs-
menn þekktu, starfs síns vegna
heimsótti hann vinnustaði um
land allt og eignaðist hann þar
fjölmarga trygga vini. Tæki og
tól léku í höndum Dóra, hann var
ósérhlífinn og sífellt reiðubúinn
að aðstoða og hjálpa eins og
gömlum skáta sæmir. Í hröðum
breytingum tækninnar tókst
honum ávallt að vera fremstur
meðal jafningja og við gátum
ávallt treyst á að hann myndi
bjarga okkur þegar tæknimál
voru annars vegar. Reyndar kom
hann mér oft til bjargar í öðrum
málum en þau voru ófá samtölin
sem við áttum um lífið og til-
veruna.
Létt lundarfar Dóra hreif okk-
ur öll, hann var alltaf í góðu skapi
og hafði þann vana að svara sím-
tölum „hamingjuheimilið“ sem
gladdi mig í hvert sinn.
Dóri var mikill fjölskyldumað-
ur og tókst vel upp með börnin
sín þrjú sem hann ræddi jafnan
um og unni heitar en lífið sjálft.
Ekkert gladdi hann meir en litla
afastelpan og naut hann hverrar
stundar sem þau vörðu saman.
Dóri átti mörg áhugamálin; skát-
arnir, tónlistin, veiðin, skíðin,
ferðalögin og ýmislegt fleira,
hann lifði lífinu lifandi.
Kæru Ásgeir, Arndís og Sig-
urður, tengdabörn, Karítas litla
og aðrir ættingjar og vinir, miss-
ir ykkar er mikill, en minning-
arnar um góðan mann lifa.
Anna Karen.
„Er ég horfi til baka til lið-
innar tíðar og tilveran birtist sem
mynd.“ Þannig byrjar texti sem
Dóri samdi ungur að árum og við
í skátahópnum höfum sungið
þetta lag oft og mörgum sinnum
og ávallt með miklum tilþrifum.
Nú þegar við horfum til baka þá
birtast okkur margar myndir af
vini okkar. Við sjáum fyrir okkur
Dóra við varðeldinn að stjórna
kvöldvöku, að taka stóra melónu-
hrópið og litla melónuhrópið,
sjáum hann hlæjandi og brosandi
að segja sögur með tilþrifum og
tilheyrandi hljóðum. Við sjáum
fyrir okkur hlæjandi hópinn í
kringum hann og minnumst þess
hve gott var að gleðjast með hon-
um. Við minnumst hans í grillp-
artíunum þar sem hann var
mættur með valstómatsósu og
góða steik og hið fræga drullu-
salat. Við sjáum hann fyrir okkur
með skrúfjárn í hendi og fleiri en
eitt í vasa, en hann var reddari af
guðs náð og vandamál ekki til,
aðeins lausnir. Hann gat hjálpað
til ef laga þurfti, breyta heilum
íbúðum, draga í hús, setja upp
sjónvörp og tæki eða bara
kveikja á fjarstýringunni – það
var alltaf hægt að hringja og fá
aðstoð, skipti ekki máli á hvaða
tíma sólarhrings það var, bara að
redda því. Af hverju að flækja
hlutina þegar við getum haft
þetta einfalt, sagði hann.
Dóri hafði gaman af því að
ferðast og í sama texta frá hon-
um segir: „Ég hefði átt að sigla,
ég hefði átt að fljúga, ég hefði átt
að skoða mig um“ – þar sem
hann átti bæði lag og texta. En
þetta gerði hann og hafði gaman
af, hann fór í veiði, á skíði og var
mikill náttúruunnandi. Hann var
minnugur á menn og málefni,
orðheppinn og fljótur að sjá
spaugilegar hliðar, var góður
sögumaður og sagði gjarnan sög-
ur af sjálfum sér við ýmsar að-
stæður.
Það var snögg og óvægin bar-
átta sem Dóri þurfti að heyja
seinustu mánuðina, það gerði
hann með húmorinn og glettnina
að vopni. En spurður um líðan
sagði hann gjarnan, ég hef verið
betri!
Við lítum yfir farinn veg og
þökkum fyrir rúm fjörutíu ár af
samveru og vináttu. Myndirnar
eru fleiri og öruggt að við eigum
eftir að draga þær fram í sauma-
klúbbunum okkar, því eins og
Dóri sagði, þá kunnum við svo
mikið að tala. Við stelpurnar í
skátahópnum eigum eftir að
sakna Dóra úr partíunum og úti-
legunum, en við höfum í gegnum
árin lagt áherslu á að hittast
tvisvar á ári í hinni árlegu ská-
taútilegu og fyrsta vetrardags-
partíinu og það verður erfitt að
fylla upp í skarðið sem Dóri skil-
ur eftir sig.
Við treystum því að Ásgeir,
Arndís og Sigurður eigi eftir að
spjara sig. Hann gaf þeim gott
veganesti fyrir lífið og var góður
faðir og afi.
Það er komið að kveðjustund,
við þökkum fyrir dýrmæta vin-
áttu og kveðjum Dóra vin okkar
með kveðskap Bjargar:
Það er gott að hafa tíma
Það er gott að fá að kveðja
Það er gott að geta þakkað
fyrir
- lífið
- skemmtunina
- gleðina
- góðu stundirnar
- daginn í dag
svo tekur morgundagurinn við
með öllu sínu amstri.
Við vottum fjölskyldu Dóra
okkar dýpstu samúð og biðjum
guð að styrkja hana á erfiðum
tímum.
Björg, Fríða Björg, Guðrún
Jóhanna, Ingibjörg, Ingunn,
Hildur og Hulda.
Hann Dóri okkar er fallinn frá,
langt fyrir aldur fram. Hann skil-
ur eftir sig skarð í okkar hópi
sem erfitt verður að fylla.
Dóri hafði langa starfsreynslu
hjá okkur og það var augljóst að
hann hafði gaman af starfinu
sínu og kunni það vel. „Hringdu í
Dóra“ eða „Dóri veit þetta“ var
iðulega viðkvæðið þegar leysa
þurfti úr málum sem kröfðust út-
sjónarsemi og reynslu af starf-
semi bankans. Hann þekkti
hvern krók og kima í húsnæði
bankans og fá hornin sem hann
hafði ekki skoðað í öllum starfs-
stöðvum, bæði á höfuðborgar-
svæðinu og ekki síst úti á landi.
Dóri var með afbrigðum bóngóð-
ur og útsjónarsamur og ef hann
gat ekki hjálpað sjálfur reyndi
hann að finna einhvern sem gat
það. Hann lét aldrei aðstæður
eða veður aftra sér frá því að
stökkva upp í bíl eða flugvél til að
bjarga málum í útibúi hvar sem
var á landinu.
Dóri var glaðvær og reyndi
alltaf að gera gott úr hlutunum
og ekki síst í aðstæðum sem
reyndu á. Hann var hvers manns
hugljúfi og á mannamótum var
hann oftast hrókur alls fagnaðar.
Dóri var lítið gefinn fyrir að
barma sér og þótt söknuðurinn
sé sár er okkur því efst í huga
glaðværðin sem hann færði með
sér hvert sem hann fór þegar við
minnumst hans.
Farvel, kæri samstarfsfélagi
og vinur.
Fyrir hönd starfsmanna
rekstrardeildar og tækniþjón-
ustu Íslandsbanka,
Sólveig Hrönn Sigurð-
ardóttir, deildarstjóri
rekstrardeildar.
Frændi minn og
vinur, Heimir
Bjarnason, er látinn,
91 árs.
Guðmundur Jós-
afatsson, f. 1829, d. 1890, bóndi á
Brettingsstöðum, var merkur
maður og var m.a. getið um
íþróttir hans, svo sem að standa á
haus á hestslend, ganga á
strekktri línu o.fl. Kona hans hét
Steinunn Þorkelsdóttir. Af þeim
eru Brettingar komnir. Þau hjón-
in áttu tíu börn og komust þau öll
upp og urðu háöldruð, segir í
heimildum. Þau voru langafi og
langamma okkar Heimis. Brett-
ingsstaðir voru mikil hlunninda-
jörð en fór í eyði 1953.
Við Heimir kynntumst á há-
skólaárunum og tókst með okkur
mikil vinátta, eins og Brettingum
sæmir. Var og mikill samgangur
milli okkar hjóna og Heimis og
eiginkonu hans, Maríu Gísladótt-
ur, þegar um nánd var að ræða.
Heimir gegndi lengi starfi hér-
aðslæknis og víða á landinu. Við
hjónin heimsóttum þau eitt sinn
þegar Heimir var héraðslæknir á
Djúpavogi við Berufjörð og gist-
um hjá þeim. Þetta var á fögrum
sumardögum. Berufjörður var
ládauður og fallegur, friður
landsbyggðarinnar fullkominn ef
ekki kom til kall til héraðslækn-
isins. Ferðir voru þó greiðar að
sumri en vetur geta verið grimm-
ir í héraði og leiðir oft langar í
þoku eða á ísuðum vegum eða
snævi þöktum. Þá sat María oft
við glugga og horfði til vega und-
ir langri hlíðinni gegnt og rýndi
eftir ljósum sem myndu færa
Heimi heim. Þarna komu ljós!
Var það hann? Stundum var ekki
vafi því að aðrir en héraðslækn-
irinn voru ekki á ferðinni við
þessi veðurskilyrði.
Á sunnudegi kom strandferða-
skipið að bryggju og þorpsbúar
klæddust betri fötum og fögnuðu.
Þetta voru góðir dagar hjá Heimi
og Maríu og þeirra glaðlega
barnahópi. Genever var vinsæll á
kvöldin.
Heimir var sonur Helgu
Bjarnadóttur en fósturforeldrar
hans voru Birna Bjarnadóttir,
móðursystir hans, og Pétur Sig-
fússon kaupfélagsstjóri. Bjuggu
Heimir Bjarnason
✝ Heimir Bjarna-son fæddist 2.
ágúst 1923. Hann
lést 17. september
2014. Útför Heimis
fór fram 26. sept-
ember 2014.
þau í Vallholti á
Húsavík en afi
minn, Vilhjálmur,
og föðursystir,
María, bjuggu í
Hliðskjálf, húsi þar
í grenndinni.
Þegar Heimir og
María fluttu til
Reykjavíkur
gegndi Heimir
stöðu aðstoðar-
borgarlæknis til
loka starfsaldurs.
Um leið og við hjónin lýsum
samhug með Maríu og fjölskyldu
hennar og kveðjum Heimi þökk-
um við góðar stundir með þeim.
Guðmundur W. Vilhjálmsson.
Heimir Bjarnason læknir er
látinn. Við kynntumst í lækna-
námi og urðum fljótt nánir vinir.
Heimir lauk prófi í læknanámi á
eðlilegum tíma með góðum vitn-
isburði enda snjall námsmaður,
þótt hann yrði jafnframt að sjá
farborða barnmargri fjölskyldu.
Þar naut hann þess að vera
kvæntur farsælli og dugmikilli
eiginkonu sinni Maríu. Öll börnin
komust til góðra starfa og eru
gæfufólk. Á þessum tíma fengust
engin námslán og lífsbaráttan
var því mjög hörð, en áfram veg-
inn var haldið og aldrei slegið af
eða kvartað.
Að námi loknu gerðist Heimir
héraðslæknir um lengri tíma á
Djúpavogi, sem er mjög erfitt
hérað, og jafnframt á Hellu.
Hann sinnti þeim störfum með
reisn og sæmd svo eftir var tekið.
Í þessum störfum naut hann
góðrar aðstoðar Maríu en hér-
aðslæknisfrúr urðu á þeim tíma
að sinna miklu samskiptaneti við
sjúklinga og aðstandendur, daga
sem nætur. Aldrei var rætt sér-
staklega um þessi störf, enda þau
unnin í hljóði. Síðar gerðist
Heimir læknir hjá borgarlækn-
isembættinu og sinnti því starfi
af mikilli atorku. Hann var oft
staðgengill borgarlæknis. Til
Heimis var gjarnan leitað í trún-
aðar- og félagsstörfum lækna.
Við Heimir vorum alla tíð nánir
og góðir vinir og áttum skap sam-
an, þó að samskiptin minnkuðu
nokkuð með aldrinum. Gott var
að leita aðstoðar hans ef erfið-
leika bar að garði. Nú kveð ég
minn gamla vin og sendi innileg-
ar samúðarkveðjur til Maríu og
barnanna. Með kveðju frá mínum
börnum.
Ólafur Ólafsson, læknir.
ÞAR SEM FAGMENNSKAN
RÆÐUR
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝
Elsku eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
SIGURÐUR STEINÞÓRSSON
bóndi á Hæli í Hreppum,
lést á heimili sínu
miðvikudaginn 24. september.
Útförin fer fram frá Skálholtsdómkirkju
1. október kl. 14.00.
Jarðsett verður á Stóra Núpi.
Bolette Høeg Koch,
Dórótea Høeg Sigurðardóttir, Jón Emil Guðmundsson,
Helga Høeg Sigurðardóttir, Jóhanna Høeg Sigurðardóttir