Morgunblaðið - 27.09.2014, Blaðsíða 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2014
Fyrir allt þetta og meira til
þakka Skógarmenn KFUM
Gunnari og senda fjölskyldu hans
innilegar samúðarkveðjur.
F.h. Skógarmanna KFUM,
Ársæll og Ólafur.
Ég hef fyllt hann anda Guðs með visku,
skilningi, kunnáttu og hverskonar
hagleik.
(2. Mós. 31:3)
Þessi ritningarstaður kemur
okkur Hlíðarmeyjum í hug þegar
við minnumst Gunnars Bjarna-
sonar húsasmíðameistara. Gunn-
ar var kvæntur Kristínu Sverr-
isdóttur sem sat í stjórn
Vindáshlíðar á árunum 1984-
1993, lengst af sem formaður.
Það voru ófáar vinnustundirnar
sem Gunnar lagði fram fyrir
Vindáshlíð á þeim árum. Áður
hafði hann unnið við smíðar í
Vindáshlíð ásamt föður sínum og
æ síðan naut Vindáshlíð starfs-
krafta hans. Hann var einstak-
lega bóngóður og gott að leita til
hans varðandi hvers kyns verk
sem öll voru unnin í kærleika og
af heilum hug eins og Drottinn
ætti í hlut (Kól. 3:23).
Gunnar var þekktur fyrir ein-
staka vandvirkni, fagkunnáttu og
hagleik. Hann hafði brennandi
áhuga á starfi sínu sem skein
hvarvetna í gegn. Eitt af fjöl-
mörgum verkum hans var um-
sjón með endurnýjun Hallgríms-
kirkju í Vindáshlíð. Hann var líka
einlægur trúmaður og bar mikinn
kærleika til sumarstarfs KFUM
og KFUK. Sumarstarfið í Vind-
áshlíð naut þessa eins lengi og
Gunnar hafði þrek til vinnu, en
síðasta verk hans fyrir Vindáshlíð
var að skipta um gler í matsal og
setustofu á síðasta ári.
Stjórn Sumarstarfs KFUK í
Vindáshlíð minnist Gunnars
Bjarnasonar af virðingu og þakk-
ar af alhug fyrir öll störf hans og
trúmennsku.
Eiginkonu hans, syni og öðrum
ástvinum sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Gunnars Bjarna-
sonar.
F.h. stjórnar Sumarstarfs
KFUK í Vindáshlíð,
Guðný Einarsdóttir.
Mikill snillingur er genginn
með Gunnari Bjarnssyni húsa-
smíðameistara. Honum vil ég
færa þakkir fyrir samstarf okkar
á fyrri árum.
Gunnar var af trésmiðum kom-
inn, sem voru hver öðrum fremri.
Bjarni faðir hans vann um árabil
margt fyrir Þjóðminjasafnið,
einkum við gömlu byggingarnar í
húsasafni þess, og hans faðir,
Ólafur Guðmundsson, lagði einn-
ig safninu góð handtök til.
Gunnar var eftirsóttur til allra
verka þar sem hagleiks og verks-
vits var þörf. Trésmíðin var
starfssvið hans, en hann var leik-
inn við hvers kyns smíðar aðrar.
Málmsmíðar léku í höndum hans,
ekki sízt að slá járn, og ein mesta
snilldarsmíð er ég þekki er eft-
irgerð hans af víkingaaldars-
verði. Brandinn sló hann úr bíl-
fjöður og í hjöltun rak hann silfur
með sama hætti og gert var fyrir
1100 árum. Slíður var leðurklætt
og skreytt að fornum hætti. Var
mikils um vert að Þjóðminjasafn-
ið fékk að sýna þann grip um tíma
við hlið ryðétnu foraldarsverð-
anna, og mátti þá glögglega sjá
hvernig gripirnir litu út í önd-
verðu.
Gunnar var um tíma í föstu
starfi við Þjóðminjasafnið og sá
þá um og vann að viðhaldi og end-
ursmíð gömlu bygginganna í
húsasafninu. Honum gafst þá
tækifæri til að dveljast í Noregi
um hríð og kynnast hvernig menn
unnu þar að viðgerðum, endur-
smíð og varðveizlu sögulegs
byggingararfs. Þannig efldi hann
grundvöll sinn að staðgóðri þekk-
ingu á því sviði. Þá kynntist hann
einnig fornri smíðatækni og
áhöldum sem þeir gömlu notuðu
og smíðaði síðan sjálfur hvers
kyns áhöld, axir, bílur og sköfur
eins og smiðir höfðu notað allt frá
víkingaöld. Áhöldin hafði hann
síðan í höndum við smíðar sínar
og náði framúrskarandi hand-
bragði.
Um Gunnar Bjarnason má
segja það sem sagt var um annan
mann, að vísu alls ólíkan: „Betri
þóttu handtök hans, heldur en
nokkurs annars manns.“
Gunnar vildi, er frá leið, frekar
ráða sér sjálfur en að vera bund-
inn af vinnu fyrir eina stofnun.
En honum voru enn falin mörg
verk fyrir Þjóðminjasafnið við
gamlar byggingar og jafnframt
voru honum falin verk á vegum
annarra við svokölluð „tilgátu-
hús“. Þar naut hann kunnáttu
sinnar og þekkingar á fornum
þáttum húsasmíðinnar.
Líklegast hafði Gunnar mesta
ánægju af viðgerðum gamalla
kirkna og endursmíð horfinna
kirkna. Hann hafði sjálfur fasta
og örugga guðstrú, svo sem vel
sést í viðtali Morgunblaðsins við
hann fyrir fáeinum vikum.
Kirkjur og guðshús voru tilfinn-
ingum hans inngróin.
Samvizkusemi, trúmennska og
snilld einkenndu verk Gunnars
Bjarnasonar öll og munu honum
lengi vitni bera. Fari nú hann nú
vel til þeirra heimkynna, sem
hann hafði staðfasta trú um að
biðu sín að hérvist lokinni.
Þór Magnússon.
Þegar kemur að þeirri stund í
lífshlaupinu að menn eru leiddir
út í bátinn sem flytur þá yfir fljót-
ið þar sem engar ferðir eru til
baka fara nostalgískar hugsanir í
gang. Mín fyrstu kynni af Gunn-
ari ná meira en 40 ár aftur í tím-
ann. Ég held að það hafi verið um
verslunarmannahelgi inni á Þórs-
mörk í afar fallegu og góðu veðri.
Áður höfðum við aðeins kynnst
gegnum starf okkar í KFUM.
Þarna vorum við báðir á okkar
Willys-jeppum sem ekki þættu
beysnir bílar í dag. Vafalaust höf-
um við teflt talsvert djarft þegar
kom að því að aka yfir árnar sem
þarf að yfirstíga til að komast
þangað. Þannig er það oft með
unga menn. Sem ég sit hér og set
þessar línur á blað hugsa ég með
mér að kannski hafi verið einhver
annar ósýnilegur sem hélt um
stýrið með okkur. Síðan líða
margir áratugir. Þá höfðum við
Gunnar kynnst upp á nýtt og nú
miklu nánar í gegnum konurnar
okkar. Þá var Gunnar búinn að
setja saman Willys-jeppa sem er
af nákvæmlega sömu árgerð og
ég var á, á Þórsmörk forðum.
Einu sinn bauð Gunnar mér í bíl-
túr og setti mig undir stýri. Við
létum stórvötnin eiga sig en veg-
leysur voru eknar. Þessi akstur
framkallaði afar skemmtilegar
minningar í mínum huga, ekki
síst lét suðið í millikassanum vel í
eyrum.
Í fórum mínum á ég ljósmynd
sem tekin var úti í Ósló þegar ég
bjó þar. Þá höfðu þau Gunnar og
Kristín, góð vinkona hennar
Siggu Sollu minnar, ruglað sam-
an reytum. Þau eru fjögur á
myndinni, auk Kristínar og
Gunnars er Sigga Solla með
Steinunni okkar á handleggnum.
Ég hef grun um að ósýnilegur
laumufarþegi sé einnig með á
myndinni. Í fyllingu tímans kom
þessi laumufarþegi í heiminn. Nú
stýrir hann stærstu flugvélum
veraldar um loftin blá, en faðir
hans var aftur á móti upptekinn
af hlutum sem voru þannig að eft-
ir því sem þeir voru eldri vöktu
þeir meiri athygli hjá pabbanum.
Þrátt fyrir þennan mun á þeim
feðgum, Gunnari og Sverri, held
ég að þeir hafi alla tíð verið miklir
félagar. Mér finnst að Sverrir
hafi alla tíð sýnt húsinu sem
Gunnar reisti í Landsveitinni
mikinn áhuga. Það hús er alveg
einstakt og endurspeglar vel hvar
áhugamál Gunnars lágu. Lang-
mest er það unnið í höndunum og
ekki nóg með það heldur smíðaði
hann líka verkfærin til að allt
væri sem líkast því sem menn
áttu við að búa á miðöldum. Fyrir
nokkrum árum hjóluðum við með
Gunnari og Kristínu eftir endi-
löngu Sviss. Eftir því sem húsin
urðu eldri vöktu þau meiri áhuga
hjá Gunnari. Það er stundum
sagt að maður komi í manns stað
en ég held að það skarð sem hefur
myndast við fráfall Gunnars verði
ekki auðfyllt.
Það er erfið tilhugsun fyrir
mig að þurfa að læra að lifa við þá
staðreynd að þegar Kristín kem-
ur í heimsókn til okkar Siggu
Sollu í Fremristekk verður
Gunnar ekki lengur með henni.
Þá verður maður að ylja sér við
minningarnar. Handbragðið
hans mun halda minningu hans á
lofti um ókomin ár.
Elsku Kristín, Sverrir og Guð-
rún Birna, þið syrgið góðan
dreng, við Sigga Solla deilum
þeirri sorg með ykkur.
Leifur Þorsteinsson.
Gunnar Bjarnason skilur eftir
sig skarð sem erfitt er að fylla.
Mikil þekking á fornum vinnu-
brögðum og verkfærum hefur
glatast með honum. Þetta var eitt
hans aðaláhugamál. Hann var
verksnillingur og ótrúleg upplif-
un var að fylgjast með honum
vinna. Hann smíðaði bæði úr tré
og járni og öryggi handbragð-
anna fullkomið. Ég tel mig
þokkalega handlaginn en fyrir
höndum hans gerðust töfrarnir.
Þekking hans á fornum vinnu-
brögðum var afar yfirgripsmikil.
Hann fór á fornminjasöfn þar
sem hann átti þess kost og eyddi
þar löngum tíma og lærði. Fór
síðan á verkstæði sitt og prófaði
hvernig smíða mætti hlutinn (eða
húsið ef um það var að ræða) og
fá fram sama útlit og samsetning-
ar. Minnstu tilbrigði í gömlum
spýtum voru honum uppspretta
hugmynda um hvernig þetta
hefði verið unnið og hvernig
eggjar verkfæranna hefðu litið út
og þar með lögun þeirra til að ná
fram því sem hann vildi. Síðan
smíðaði hann verkfærin í eld-
smiðju og við hefilbekkinn.
Gunnar var eldhugi og fram-
kvæmdi það sem í hug hans kom.
Hann var mikill trúmaður og ein-
lægur boðberi fagnaðaerindisins
og annar hluti af ævi hans var í fé-
lagsstarfi kristinna. Ég hef talið
hann í hópi vina í þrjátíu og fimm
ár og skömmu eftir að kynni okk-
ar hófust ræddum við um trúmál.
Þegar hann komst að því að ég
var jafneinlæglega trúlaus og
hann var trúaður lauk þeirri um-
ræðu og ræddum við það aldrei
síðan. Engin tilraun var gerð til
að koma mér í hóp trúaðra. Sam-
skipti okkar voru náin og ég vann
hjá honum í meira en tuttugu
sumur, oft úti á landi þar sem við
vorum samvistum allan sólar-
hringinn. Margt var rætt, málefni
trúarinnar ef svo bar undir en
engin tilraun gerð til trúboðs.
Þetta styrkti vináttu okkar og var
tilefni trausts sem entist alla æv-
ina.
Eldhugar sem hafa ákveðnar
skoðanir eru útsettir fyrir árás-
um þeirra sem áhuga hafa en
minni þekkingu. Gunnar fór ekki
varhluta af þessu og olli það hon-
um hugarangri. Deilur um Þor-
láksbúð í Skálholti voru honum
þungbærar. Hann vissi nákvæm-
lega hvernig svona hús var byggt
og kom þeim hugmyndum á
framfæri en smásmugulegar
hugmyndir um að eftirmynd hins
forna húss skyggði á kirkjuna,
sem ekki er falleg að allra mati,
urðu tilefni árása. Hann lét þeim
ósvarað en þungbærar voru þær
honum eigi að síður.
Góður drengur er horfinn af
sjónarsviðinu og hans verður sárt
saknað. Kristín mín og Sverrir,
missir ykkar er mikill.
Ólafur Ólafsson.
Söknuðurinn er sár og það er
erfitt að ímynda sér ferðir hóps-
ins um hálendi Íslands án Gunn-
ars Bjarnasonar. Hann var
brennandi í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur og fagmennska hans
átti sér ekki takmörk – ekki held-
ur í ferðamennskunni. Myndbrot
af Gunnari við læk sem flestir
reyndu að stikla yfir með mis-
jöfnum árangri. Hann dokaði við,
sagði fátt en stökk svo yfir á
stönginni. Þetta lék enginn eftir.
Söknuðurinn er sár en atorka
Gunnars og ljúfmennska verður
okkur hinum fyrirmynd.
Við sendum samúðarkveðju til
Kristínar og fjölskyldu.
Fyrir hönd Fúsra flakkara,
Ingi Bogi Bogason.
Með þessum örfáu orðum vil
ég fá að kveðja góðan og traustan
dreng sem sárt er saknað.
Gunnar Bjarnason var fé-
lagsmaður í KFUM og KFUK
sem tók virkan þátt í starfi fé-
lagsins. Hans er minnst fyrir ljúf-
mennsku og lipurð en ekki síst
fyrir glettnina. Gunnar var ráða-
góður þegar leitað var til hans og
einstaklega bóngóður maður.
Skipti þá ekki máli hvort í verk-
efninu fólst að stjórna fundi,
halda ræðu, sinna stjórnarstörf-
um eða smíða eða laga. Allt fór
þetta honum vel úr hendi og var
unnið af hógværð og með gleði.
Öllum sem kynntust Gunnari
var ljóst að hann var einstakur
hagleiksmaður sem lét verkin
tala. Allt lék í höndunum á honum
og bera verkin þar best vitni.
Nægir þar að nefna nýlega upp-
gerða stóla í sr. Friðriksstofu á
Holtavegi og sumarhús þeirra
Kristínar Sverrisdóttur eigin-
konu hans. Einstök hagleikssmíð
sem unnin var af mikilli þekkingu
og færni og af einstakri natni.
Í starfi sínu fyrir sumarbúðir
félagsins í Vatnaskógi og Vindás-
hlíð hafa Gunnar og Kristín verið
samstiga, viljugir þjónar og góð-
ar fyrirmyndir fyrir samferða-
fólkið. Þau mættu í vinnuflokka,
beðin jafnt sem óbeðin, og hefur
vinnugleði þeirra haft smitandi
áhrif en líka sá góði eiginleiki
þeirra að njóta augnabliksins.
Gunnar var mikill náttúruunn-
andi og naut ferðalaga um landið
með gönguhópi þeirra hjóna. Til
eru margar skemmtilegar sögur
af honum úr þessum ferðum, sög-
ur af húmor hans og einlægni,
sögur af því þegar hann kaus að
ganga dagleið í gúmmístígvélum
en ekki gönguskóm og sögur af
tréstafnum sem hann notaði sem
göngustaf. Allt eru þetta sögur
sem ylja um hjartarætur þegar
horft er til baka og þakklæti er
efst í huga.
Sárt er að kveðja góðan dreng
sem nú hefur fengið hvíld eftir
erfið veikindi. Við minnumst
Gunnars sem ljúfs og áhugasams
manns sem gaf ómælt af tíma og
kröftum í það málefni sem honum
var hjartfólgið. Við erum þakklát
fyrir að hafa kynnst honum og
starfað með honum.
Elsku Kristín og fjölskylda.
Ég flyt ykkur samúðarkveðjur
frá félagsfólki með bæn um að
Guð styrki ykkur öll í sorg ykkar
og söknuði.
Auður Pálsdóttir, formaður
KFUM og KFUK á Íslandi.
önnumst við alla þætti
þjónustunnar
Þegar
andlát ber
að höndum
Með virðingu og umhyggju að leiðarljósi
Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími: 551 1266 - www.utfor.is
Við þjónum allan sólarhringinn
Elín Sigrún Jónsdóttir
framkvæmdastjóri
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Jón G. Bjarnason
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
auðsýndu okkur samúð og vináttu við andlát
og útför eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
FRIÐJÓNS GÍSLASONAR,
Helgastöðum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Brákarhlíðar í Borgarnesi
fyrir góða umönnun og hlýju á liðnum árum.
Þóra Þórarinsdóttir,
Gísli Friðjónsson,
Sólrún Friðjónsdóttir,
Högni Gunnarsson, Elena Kozlova,
Bjarni Þór Bjarnason, Ingibjörg Smáradóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR
frá Laxamýri,
Gaukshólum 2,
sem lést þriðjudaginn 9. september.
Útför fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Mörk
fyrir góða umönnun og hlýhug.
Jón Helgi Jóhannesson, Sigrún Sonja Magnúsdóttir,
Gísli Jóhannesson, Linda B. Sverrisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til ykkar allra, sem sýnduð
okkur samúð, hlýhug og og vináttu við andlát
og útför ástkærs eiginmanns míns, bróður
okkar og mágs,
GUNNARS FINNSSON,
Boðagranda 2a,
Reykjavík.
Kristín Erla Albertsdóttir,
Arndís Finnsson, Hrafn Jóhannsson,
Hilmar Finnsson, Jósefína Ólafsdóttir,
Ólafur W. Finnsson, Bryndís M. Valdimarsdóttir.
Elsku pabbi
minn. Ég get eig-
inlega ekki lýst því
með orðum hvað ég
sakna þín mikið og
mun alltaf sakna þín. Þú varst
alltaf svo góður og svo ótrúlega
þolinmóður við mig. Þú varst
mitt bakland, stóðst með mér í
gegnum allt og varst alltaf til
Jens
Hallgrímsson
✝ Jens Hall-grímsson fædd-
ist 6. ágúst 1954.
Hann lést 1. ágúst
2014. Útförin fór
fram 11. ágúst
2014.
staðar fyrir mig.
Ég gerði þér ekki
alltaf auðvelt fyrir
en alltaf gat ég leit-
að til þín.
Ég er rosalega
þakklát fyrir þann
tíma sem við syst-
urnar fengum með
þér í gegnum þessi
erfiðu veikindi. Ég
elska þig og sakna
þín rosalega mikið,
elsku besti pabbi minn. Ég veit
að þú ert á betri stað og verkja-
laus.
Þín dóttir,
Tinna.