Frúin - 01.02.1963, Blaðsíða 5

„Ekki skal gráta Björn, heldur safna liði.“
um hana margt hægt að skrifa, þó að
hér hjá líði. —
Ólöf ríka, Ólöf stóra eða stórláta,
Ólöf bylja er frægust íslenzkra
kvenna á ofanverðum miðöldum.
Flestir íslendingar hafa einhvern
tíma heyrt hennar getið, en fæstir
vita annað um hana en það, að henni
var ekki grátgjarnt. í íslenzkum ævi-
skrám eru rakin æviatriði þúsunda
fslendinga; þar er jafnvel greint frá
ævi Bárðar tröllsins Snæfellsáss, en
árangurslaust er að leita þar frétta af
Ólöfu Loftsdóttur, voldugustu konu,
sem nokkru sinni hefur búið á þessu
landi. fslandsdrottningin ríkir eink-
um í þjóðsögum og birtist þar sem
brynjuð valkyrja í kvenkyrtli. Hún
var uppi á „sveina öld“, sem svo var
kölluð. Þá voru góðæri og „gæzku-
vetrarfar utan með stórum áhlaup-
um og mannskaðafjúkum mektar-
bænda og jungkæra“, segir Jón Guð-
mundsson lærði á 17 öld. Þá átti ís-
land enn blóma sinn segja samtíðar-
menn hans og árgæzka er til lands og
sjávar, en hryðjuverk höfðingja plaga
iandslýðinn. Þá riðu hetjur um hér-
rð i litklæðum, höfðingjar með
sveinalið sitt, en skrautbúin sjóræn-
ingjaskip flutu fyrir landi. Einn af
höfðingjunum með sveinaliðið var
Ólöf stórráða. Af hetjuskap hennar
ganga ýmsar sögur, en heimildagildi
þeirra er ærið vafasamt. Hún á í
höggi við sjóræningja eða víkinga,
kjósi menn þeim fremur það nafn,
en sögulegar heimildir greina einnig
frá flótta hennar og handtökum. Á
hennar dögum er barizt um ísland,
og hún tekur virkan þátt í stríðinu,
en henni svipar lítt til frönsku kven-
hetjunnar, Jóhönnu frá Örk, sem
brennd var á báli þremur árum áður
en Ólöf missti föður sinn. Þær áttu
báðar í höggi við Englendinga; það
er eina líkingin með þessum skjald-
meyjum á sveinaöld. Um aðra hefur
FRÚIN
5