Frúin - 01.02.1963, Blaðsíða 24

SKRIFAÐ í SMDINN
TyAÐ var síldin, sem réð för minni
til Brúnafjarðar. Þetta silfur-
hreistaða kvikindi, sem þjóðin trúir
á og virðist hafa almættisvald í efna-
hagsmálum þeirra, sem á það treysta.
Þegar síldin bregst hriktir í máttar-
stoðum ríkisvaldsins, en blankur
stúdent er enn snauðari veraldarmuna
að haustnóttum en á vori. Og næsta
vetur verður hann að nota gáfur sín-
ar til að uppfræða fávís börn í út-
kjálkaþorpi. Það var varla, að stúd-
entsmenntun í landafræði nægði til
að vita lengdar- og breiddargráðu
Brúnafjarðar. Hann var eins langt
frá heimaslóðum mínum og frekast
var unnt í þessu litla landi.
Kuldagráan haustdag bar mig þar
Smásaga eftir
Valborgu Bentsdottur.
að fjöru. Ég var vistaður í húsi hér-
aðslæknisins. Þar var yndislegt heim-
ili, og tveir snáðar, sem hjónin áttu,
voru beztu nemendur mínir.
í húsi læknisins á Brúarfirði gekk
Gunnhildur um beina. Ég vissi reynd-
ar fyrr, að víða geta vegir manna
skorizt, en bjóst þó vart við að hitta
sveitunga minn á þessu horni lands-
ins. Fyrir um það bil áratug höfðum
gengið saman til prestsins í fjarlæg-
um landshluta. Ég mundi mjög vel
eftir henni. Okkur strákunum fannst
hún falleg. Hún var ljóshærð og
björt yfirlitum. Við fundum greini-
lega til karlmennskunnar, þegar við
stálumst til að renna augunum til
þessarar bjarthærðu meyjar, sem
sýnilega var að byrja að verða kona.
Mér var einkum minnisstætt hár
hennar, það var svo bjart, að það
geislaði af því, þegar sólin skein. Nú
gekk hún hér hljóð og hæglát og
hafði elzt um aldur fram. Og hárið
var ekki lengur bjart, það geislaði
ekki af því framar. Mér var, sem ég
væri kominn í heim ævintýranna og
hefði rekizt á kóngsdóttur í álögum.
Ég hafði orð á því við Gunnhildi,
að hún væri komin langt frá æsku-
stöðvunum, en hún eyddi öllu tali
24
FRÚIN