Frúin - 01.02.1963, Blaðsíða 38
FÆTUR í HÚSIMÆÐISVAIM
Allt, sem er í tízku, er fallegt, —
þ.e.a.s. meðan það er í tízku. Á eftir
er það aðeins til að hlæja að.
Támjóir skór eru í tízku. Þegar
þassi tízka byrjaði, trúði maður varla
því að þetta væri rétt. Þessir örmjóu
háu hælar og saumnálatær, sem mað-
ur ,sá 1 búðagluggunum, voru svo
ónáttúrleg fyrirbæri, að það var ótrú-
legt að nokkur kona gæti haft þetta
á fótunum. Maður hafði lesið ár eftir
ár um nauðsyn þess að skór væru
þægilega og sniðnir eftir vaxtarlagi
fótanna.
Skósalar og tízkublaðamenn full-
yrtu að nýju skórnir litu út fyrir
að vera minni vegna þess að þeir
væru lengri, en í rauninni væru þeir
rúmgóðir og þægilegir. Viljandi lét
maður sannfærast. Hver gat staðið
á móti tízkunni. Og svo þegar fullýrt
var að skör þessir væru mjög hollir
fyrir fæturna, þá var auðvitað allt
í lagi. í nokkur ár höfum við gengið
í támjóum skóm. Líkþornin hafa skot-
ið þeirri hugsun að okkur! Er það
ég, sem er vansköpuð, eða eru það
skórnir? Er það mögulegt, að þessir
skór sigli undir fölsku flaggi, séu
hreint og beint óhollir? — Séu þeir
það, sagði afgreiðslustúlka í skóbúð
við mig, — þá er uppvaxandi kyn-
slóð í hættu með fætur sína.
Sumar mæður spyrja eftir mjóum
skóm á þriggja til fjögurra ára dæt-
ur sínar. Við, á bak við búðarborð-
ið, reynum að ráða heilt í þessu efni.
Kaupið skóna einu númeri of stóra
og troðið bómull eða vatti i tána,
segjum við. — Viltu í raun og veru
fá þér támjóa skó? spyrjum við ung-
lingana.
En þeir fá þá aldrei nógu mjóa. —
Já, unglingarnir, sagði fótsnyrtikon-
an, — þeir eru orðnir viðskiptavinir
38
FRUIN