Harmoníkan - 28.02.1993, Síða 8

Þ. Ó. Quintet sem lék í Listamannaskálanum 1950. Frá vinstri: Bragi Einarsson,
Þórarinn Óskarsson, Sigurgeir, Ámi ísleifsson og Karl Lilliendahl.
takt. En svo var það „jassinn“ sem
heillaði mig og hefur alltaf gert, ja -
ekki seinni tíma „jassinn“, mér finnst
hann nú frekar leiðinlegur.
Minn músíkferill hófst með því að
ég var sendisveinn á Vísi, og ég gerði
mér kjuða úr pappír. Ég vatt pappírinn
fast saman og notaði sem kjuða. Það
vildi svo til að Skapti Ólafsson sem var
byrjaður að spila, var lærlingur í Fé-
lagsprentsmiðjunni og Vísir var í sama
húsi og við höfðum báðir sama áhuga-
mál. Þegar ég var um 16 ára keypti ég
mér trommusett. Þá var maður farinnað
hlusta á Benny Goodman, og spilaði
með honum. Gene Krupa var að sjálf-
sögðu trommari og ég spilaði með
grammofóninum, eins og það hét í þá
daga, og náttúrulega útvarpinu.Svo
fékk einn frændi minn sér svona nikku-
stubb. Það var nú svolítið gaman að
geta spilað lög líka, svo ég keypti mér
eina litla. Ég man að hún var með 12
bössum, grunntónn og dúrhljómar. Ég
var nú ekki alveg viss hvemig ætti að
nota bassann, þessa litlu tappa. Ég spil-
aði ekki Gamla Nóa eins og svo margir
aðrir sem fyrsta lag, heldur Jingle Bells.
Mér þótti þetta fallegt lag og ég hafði
ekki hugmynd um að þetta væri jólalag
fyrr en löngu seinna.
Fyrsta ballið sem ég spilaði á var
þannig tilkomið, að mágur minn, Vil-
hjálmur Hjálmarsson, harmoníkuleikari
frá Siglufirði, útvegaði mér þetta starf.
Það var vinur hans, sem var kallaður „-
Maggi í tóbakinu“ sem vantaði
trommuleikara í Alþýðuhúskjallarann,
þar með var ég ráðinn. Hljómsveitar-
skipunin var þannig að það vom fjórar
harmoníkur og ein tromma. Þama voru
menn sem ég man eftir eins og Guð-
mundur Hansen, annar sem var kallaður
Halli í Viðvík, Gústi vinur minn í Frón
(Ágúst Guðmundsson) og svo Maggi í
tóbakinu. Ég fékk svo að taka í nikkuna
hans Gústa í pásunni.
Með nýja harmoníku um 1960.
Árið 1950 ræð ég mig sem harm-
oníkuleikara til Siglufjarðar ásamt Guð-
jóni Pálssyni á píanó og Kalla í Felli á
trommur. Það var lítil síldveiði þetta
sumarið og í landlegu var allt sett í rúst
á þeim stað sem við spiluðum á. Ég
man ég pakkaði nikkunni niður þegar
flöskur og fleira dót fór að fljúga í
kringum okkur, og forðaði mér með
hana út. Um haustið kem ég aftur í bæ-
inn og er boðið „trommaradjobb“, sem
var nú frekar mitt fag á þessum árum, í
hljómsveit Þórarins Óskarssonar, eða
Þ.Ó. kvintett. Þetta var svona alvöru
Dixieland-hljómsveit sem spilaði í
Listamannaskálanum og þar kynntist ég
konunni minni Jónu Pétursdóttur frá
Kirkjubæ í Vestmannaeyjum, en við
Jóna gengum í hjónaband á þriðja í jól-
um 1952 og áttum því nýlega 40 ára
hjúskaparafmæli.
Ég lenti svo í þeim ósköpum, að
maður varð að vera félagsmaður í
8