Harmoníkan - 28.02.1993, Blaðsíða 10

Fjórir Jafn Fljótir ca. 1958-59. Frá vinstri: Siggeir Sverrisson, Skapti Ólafsson,
Magnús Randrup og Siffi við píanóið.
ari. Hann var einu sinni kosinn besti
saxofónleikari ársins en á þeim tíma
voru kosningar í „Jazz“-inum. Þetta var
aðallega tríó og á tímabili söng með
okkur Bjöm Þorgeirsson og eins Sigga
Maggý, en á þessum árum held ég að
hafi spilað með okkur 8 eða 10
trommarar.
Árið 1966 flytjum við til Vest-
mannaeyja og bjuggum þar fram að
gosi. Ég var ekki búinn að vera lengi í
Eyjum þegar maður bankaði upp hjá
mér og spurði hvort ég vildi ekki spila
niðri í samkomuhúsi með Ása í Bæ.
Það var nú fyrsta „djobbið“ mitt í Eyj-
um. Annars var ég þá nýbyrjaður að
læra múrverk hjá mági mínum. Stuttu
síðan kemur til mín nafni minn og
frændi konunnar og spyr hvort ég sé
ekki til í að koma í hljómsveit með sér.
Það varð úr að við stofnuðum tríóið
Elda, með Sigurði Þórarinssyni á
trommur. Hann var kallaður Sissi, mjög
góður trommari, Sigurgeir nafni minn
spilaði á bassa og söng og ég á harm-
oníku. Seinna bættist í hljómsveitina
gítarleikari, Ólafur Aðalsteinsson kall-
aður Lalli sem söng líka og var frá Ak-
ureyri. Þá fór nú að verða svolítill
menningarbragur á þessu svo ekki
dugði að vera bara með harmoníku, svo
ég keypti mér Farfisa orgel, eins og var
í tísku þá. Ég spilaði svo yfirleitt á það
þau ár sem ég var í Eyjum, en ef ég
spilaði svona tangó, vals og svoleiðis,
þá greip ég alltaf í nikkuna.
Ég fór einu sinni skemmtilega ferð
með Leikfélagi Vestmannaeyja. Það
10
var tekin flugvél á leigu og farið í leik-
ferð, en við áttum að spila á dansleikj-
um eftir sýningar. Fyrst var haldið til
Hafnar í Homafirði, flogið með strönd-
inni. Þannig var að það voru ekki neinir
templarar í hljómsveitinni og Sigurgeir
var alltaf fyrirhyggjusamur og hafði
með sér pytlu. Við höfðum með okkur
töskur undir fötin okkar og þegar hann
ætlaði að fara að skipta um föt, var allt
innihaldið blautt og mikill „fnykur“.
Taskan hefur sennilega rekist einhver-
staðar í og flaskan í méli. Minn kall var
nú fljótur að bjarga þessu. Hann fór á
hótelið á staðnum og varð sér úti um
flösku. Ballið var svo um kvöldið, en
daginn eftir flugum við til Neskaup-
staðar og þar var einnig leiksýning og
ball á eftir. Svo enduðum við á Egils-
stöðum með leiksýningu og flugum síð-
an sama dag heim til Eyja. Við spiluð-
um aðallega í Eyjum á nær öllum árs-
hátíðum, þorrablótum, félagsvistum og
þessháttar, en þó man ég að við spiluð-
um einhverntímann í Klúbbnum. Á
þessu tímabili hætti Sissi á trommunum
og Einar gröfukarl tók við, kallaður
„Stubburinn“ - afskaplega vinsæll mað-
ur í Eyjum.
Helgina fyrir gos er Grettir Bjöms-
son fenginn til að punta upp á hljóm-
sveitina og spilaði því með okkur á síð-
asta balli okkar í Eyjum.
Svo gýs, og við eins og allir aðrir
fórum upp á land. Við héldum þó áfram
að spila saman, nema Ólafur. Hann fór
norður til Akureyrar. Sissi var þá
reyndar kominn aftur á trommumar og
við spiluðum mikið fyrir Vestmannaey-
inga og reyndar ýmsa aðra fyrsta árið
eftir gos. Ég réði mig svo að spila með
þeim út í Eyjum, eftir gosið, en hætti
eftir hálfan veturinn. Það var ómögu-
legt að standa í því að ferðast á milli
allar helgar.
Síðan kom eitthvert hlé í spila-
mennskunni. Hvort ég ætlaði að hætta
man ég ekki en þeirri hugmynd hafði
skotið upp í kollinum einhvemtímann
áður, sérstaklega eftir að ég fór í múr-
verkið. Síðan skeður það að ég fer að
leysa Vilhelm Guðmundsson af í
Hreyfilshúsinu. Hann þurfti ansi oft að
fá frí og ég var eiginlega farinn að spila
þar meira en hann undir það síðasta
eins og þú kannski manst. Það var svo
fyrir þín orð að ég gekk í Félag Harm-
oníkuunnenda á sínum tíma. Mér er það
alltaf minnisstætt að mörgum þótti
nikkan mín sem var „Parrot“ - kín-
versk, ekki nógu gott hljóðfæri og
hvöttu mig til að fá mér alvöru hljóð-
færi. Einhvemtíma vorum við að spila
saman í sjónvarpinu og þá fékk ég lán-
aða harmoníku. Harmoníkan hjá mér
var fram að þessu bara eitthvað sem
maður hafði vinnu útá. Hún lá venju-
lega hjá mér í töskunni nema á böllun-
um en eftir ég fékk mér góða harm-
oníku fann ég að það er ekki sama hvað
maður er með í höndunum. Síðan hef
ég bara gaman af harmoníkunni og þó
það væri þægilegra og að mörgu leyti
hentugra að vera með hljómborð þá hef
ég látið harmoníkuna duga og notað
hana líka sem hljómborð.
Hljómsveit Magnúsar Randrup í Silfur-
tunglinu 1962-63. Siffi við píanóið,
Gunnar Mogensen á trommur, Magnús
með harmoníkuna og Björn Þorgeirs-
son söngvari.