Harmoníkan - 30.05.1995, Blaðsíða 7

Asgeir Sverrisson
Fyrir rúmum 30 árum, þegar ég
fór fyrst að veita gömludönsunum
verulega athygli, var starfandi
hljómsveit Asgeirs Sverrissonar
ásamt söngkonunni Siggu Maggý.
Hljómsveitin, sem mér fannst á
þeim tíma, vera besta gömludansa
hljómsveitin, lék þá tvisvar í viku í
Þórscafé, kom margoft fram í út-
varpinu og varla var haldin 17. júní
hátíð í Reykjavík á þeim tíma að
hljómsveitin vœri þar ekki á dag-
skrá. Asgeir Sverrisson fulltrúi,
starfsmaður VIS býr ásamt eigin-
konu sinni Sigríði Maggý Magnús-
dóttur í hjarta Reykjavíkur á Háa-
leitisbrautinni og heimsótti ég þau
fyrir skömmu og átti stutt spjall við
Asgeir yfir kajfibolla. Og eins og Is-
lendinga er siður innti ég hann um
uppruna.
Eg er ættaður frá Hvammi í Norður-
árdal, í Borgarfirði þar sem ég er uppal-
inn. Faðir minn var Sverrir Gíslason,
(fyrsti formaður Stéttarsambands
bænda) og móðir mín var Sigurlaug
Guðmundsdóttir. Eg og Einar tvíbura-
bróðir minn erum yngstir sex systkina,
fæddir 9. júní 1928.
Þegar ég var 16 ára fer ég að heiman
í Gagnfræðaskólann á Laugarvatni. Á
Laugarvatni stofnuðum við strákarnir
hljómsveit. Eg man að Sigurður Guð-
mundsson, bróðir Olafs heitins Guð-
mundssonar frá Hvanneyri var með og
saxofónleikarinn hét Pétur. Um 1950
spiluðum við saman Einar bróðir minn
á trommur, Olafur Guðmundsson á pí-
anó og ég á harmoníku. Það var enginn
söngur, það tíðkaðist ekki að vera með
söng í þá daga og ekki voru nein magn-
arakerfi. Við spiluðum nánast um hver-
ja helgi á svokölluðum dansæfingum
sem skólamir héldu. Aðra helgina fyrir
Kennaraskólann og hina fyrir Sam-
vinnuskólann. Þeir skiptust á um að
halda þessar dansæfingar og sóttu böll-
in hvor hjá öðrum en þau voru haldin í
skólunum sjálfum. Þá var Samvinnu-
skólinn uppi á efstu hæð í Sambands-
húsinu við Sölvhólsgötu og Kennara-
skólann í gamla Kennaraskólahúsinu.
Þetta stóð framundir 1953 en á þessu
tímabili fór Olafur til Svíþjóðar að læra,
Asgeir Sverrisson
en hann varð seinna ráðunautur. Þá kom
í staðinn Baldur Böðvarsson, bróðir
Bjama Böðvarssonar. Það var gaman að
honum, hann var svo kaldur og alveg
ófeiminn.
Hvað meðframhald á tónlistamámi?
Eftir að ég fer frá Laugarvatni fer ég
í nám við Tónlistarskólann í Reykjavík
þar sem ég lærði á óbó hjá Poul Putel-
sky, og tónfræði og píanó hjá Dr. Róbert
Abraham Ottóssyni. Á sama tíma og ég
var í Tónlistarskólanum var Einar bróð-
ir minn hér í menntaskóla. Við fórum
alltaf heim á sumrin og spiluðum flestar
helgar á böllum, mest norður í Húna-
vatnssýslu. Eg með harmoníku og Einar
á trommur og spiluðum við oft bæði
laugardags- og sunnudagskvöld. Ná-
granni okkar á næsta bæ átti gamlan yf-
irbyggðan Dodge herbfl og keyrði okk-
ur á milli staða og komum við alltaf við
í Fomahvammi og tókum með stelpur
sem unnu á hótelinu sem var rekið þar.
Við spiluðum mest í Ásbyrgi í Miðfirði,
Hvammstanga, norður í Víðidal og eins
í bragga sem var kallaður Síká, hjá Brú
í Hrútafirði. Þar voru oft skrautleg böll.
Það var verið að byggja símstöðina og
þar vann hópur manna úr Reykjavík
sem áttu það til að vera ærið stórkalla-
legir. Til dæmis datt einn í ána og kom
beint úr henni á ballið alveg holdvotur.
Þetta voru margir sem maður kannaðist
við úr bænum, karlar sem voru yfirleitt
á balli hverja helgi og miklir gleðimenn.
Svo fór ég líka stundum í Dalina á stað
sem heitir Nesoddi. Þar flýðum við út
um glugga eitt sinn. Það hafði verið
hestamannamót fyrr um daginn og allt í
einu kom maður, dauðadrukkinn ríðandi
á fullu inn í danssalinn og þeysti þar
nokkra hringi. Við urðum svo hræddir
að við hentum hljóðfærunum út um
glugga sem var á bak við okkur, því það
7