Harmoníkan - 30.05.1995, Blaðsíða 10

BERGMENN, frá vinstrí: Ásgeir Sverrisson, Guðmundur Steinsson og Njáll Sigurjónsson.
saman svolítið á Vellinum. Það voru nú
skrautlegir tímar. Einhvem tíma fórum
við suðureftir til að spila í svokölluðum
“NCO club”, þá kemur í ljós að það
hafa verið ráðnar tvær hljómsveitir
sama kvöldið. Það varð að samkomu-
lagi að hin hljómsveitin spilaði en við
fengjum frítt að drekka og að bíllinn
með okkur yrði borgaður. Ég held að
þeim hafi ofboðið hvað við vorum vit-
lausir í bjórinn, sem ekki var þá fáan-
legur hérna. Þeir svolgruðu ótæpilega.
Auk Guðmundar var Tage Möller á pí-
anó, Haraldur Baldursson á gítar og svo
var með okkur trommari af þýskum
ættum Erik H5bner, mágur Guðmundar,
hann var held ég skástur af okkur enda
vanur ölinu. Svo tróðum við innan á
okkur bjór þegar við fórum, en Kanan-
um hefur ofboðið þetta því við vorum
teknir í hliðinu og allt tekið af okkur.
Svo þegar við erum að labba út, stendur
bjórinn þar hjá á borði. Þá tekur einn
okkar tvær flöskur og stingur inn á sig.
Hann fékk sekt fyrir tiltækið, en við
sluppum hinir. Ég er alveg klár á því að
klúbbstjórinn hefur hringt í hliðið og
látið vita um okkur, en menn voru alveg
bjór-sjúkir ef þeir komust í þetta.
Síðan liggur leiðin í Breiðfirðinga-
búð með Jóhanni Gunnari Halldórssyni
harmoníkuleikara, seinna skólastjóra á
Blönduósi, við vorum þar bara þrír. Það
hefur líklega verið 1963, því haustið
1964 tek ég við hljómsveitinni í Þórs-
café og er þar alveg til ársins 1970 eða í
ríflega 6 ár.
Varstu þar með sama mannskap all-
an tímann?
Nei, ég tók eiginlega við hljómsveit-
inni af Magnúsi Randrup, og með tím-
anum komu inn nýir menn og var ég
kominn með ágætis hljómsveit um
1967. Sigga Maggý söng, Bragi Einars-
son lék á klarinett og saxofón, Guðni
Guðnason á píanó og harmoníku, við
lékum stundum dúett á harmoníku, Þór-
hallur Stefánsson á trommur, síðar
Haukur Sighvatsson, Jóhannes Jóhann-
esson á bassa og svo var ég búinn að fá
til liðs við mig Sighvat Sveinsson gítar-
leikara. Ég hafði farið á ball hjá Kalla
Jónatans og leist svo vel á gítarleikar-
ann, sem var Sighvatur, að ég bauð
honum að spila með mér. Hann hringdi
í mig um næstu helgi og sagðist vera
tilbúinn í staifið. Það var rólegt að gera
hjá Kalla, strákurinn var í byggingar
hugleiðingum og sló því ekki hendinni
á móti meiri vinnu. Svo fækkaði í
hljómsveitinni því Ragnar, eigandinn
taldi að við værum of mörg og Jóhannes
og Guðni hættu.
Þú spilaðir oft á hátíðahöldunum á
17. júní á þessum tíma var það ekki?
Samfleytt í 10 ár. Fyrst 1960 með
Guðmundi Finnbjömssyni og svo stans-
laust til 1970, eða allan tímann sem ég
var í Þórscafé og síðast á 1100 ára af-
mælinu við Þórshamar. Með mér voru
þá Gunnar Páll á gítar, Haukur á
trommur, Bragi Einarsson á klarinett,
sjálfur var ég með Excelsior Genavox
og Sigga Maggý söng. Strax daginn eft-
ir fórum við til Færeyja og spiluðum þar
á þremur böllum. Við lentum fyrst á Eg-
ilsstöðum og urðum að gista þar, því
ekki var hægt að lenda í Færeyjum. Við
lentum því í gleðskap fram eftir nóttu
en vorum vaktir klukkan sex um morg-
uninn til að halda áfram. Það var ágætt
að spila fyrir Færeyinga, en það var ný
afstaðin Ólafsvikan þeirra, og það var
verra með Islendingana sem voru þar.
Þeir höfðu eitthvað gert í skóna sína,
það vom minnsta kosti rosalegar sögur
sem við vorum að heyra af þeim. Við
spiluðum föstudag, laugardag og sunnu-
dag á stað sem heitir Klúbban og á
mánudagskvöldi var okkur boðið í næt-
urklúbb. Þar var karl sem eiginlega
gekk um á eftir okkur og var sífellt að
formæla Islendingum. Ég var hálf-
smeykur við hann, en landinn hefur
sennilega verið búinn að mála bæinn
rauðan. Eftir ballið á laugardeginum,
sem stóð til miðnættis spiluðum við í
næturklúbb en þar var dansað til klukk-
an fjögur. Það var miklu skemmtilegra
þar. Það var ekkert vín selt á hinum
staðnum en í þessum klúbbum vom vín-
veitingar, og var miklu meira fjör þar.
Okkur fannst við bara nýbyrjaðir að
spila þegar klukkan var orðin fjögur,
það var líka þannig fólk þarna sem
passaði betur við okkur og allir voru
komnir í stuð.
Þegar þú hœttir í Þórscafé, hvað tek-
ur þá við?
Þá fór ég að spila í Lindarbæ og þar
var ég í fjögur ár, frá 1970 til 1974. Þar
spiluðu með mér Haukur Sighvatsson á
trommur, Sigga Maggý söng og Gunnar
Páll Ingólfsson sem spilaði á gítar og
söng líka. Eftir ég hætti í Lindarbæ fór
ég að spila með Njáli Siguijónssyni og
Guðmundi Steinssyni. Tríó þetta nefnd-
ist Bergmenn og spiluðum við víða, fór-
um meðal annars til Búlgaríu á alþjóða-
mót í þjóðdönsum með þjóðdansaflokki
frá Egilsstöðum sem nefnist „Fiðrildin“,
og Sigga Maggý söng. Þetta var hálfs-
mánaðar ferð og við komum víða fram.
Fyrri vikan var ansi strembin, við spil-
uðum víðsvegar á hverjum degi en sein-
ni vikuna vorum við á sólarströnd ná-
lægt borginni Vama.Fyrir Búlgaríuferð-
ina fórum við einu sinni til Egilsstaða til
að æfa með Fiðrildunum og voru haldn-
ar skemmtanir og dans á Egilsstöðum
og víðar. Mér er minnisstætt er við spil-
uðum austur á Breiðdalsvík. Þar var
margt um manninn víða af landinu og
sumir ansi vínglaðir. Ég hef sjaldan orð-
ið eins skelkaður, því hnefastórir hnull-
ungar svifu inn um glugga. Meðan á
þessum ólátum stóð, sagði ég við
Mumma trommara: nú látum við Njál
syngja lagið „Besti vinur bak við skíta-
hauginn“ (Besti vinur bak við fjöllin
háu). Það hafði góð áhrif á ólátasegg-
ina, en húsið var varla fokhelt eftir
dansleikinn.En Guðmundur og Njáll
fóru báðir til Færeyja. Guðmundur fór á
undan og þá var með okkur um tíma
Guðmundur Garðar, sem nú er látinn.
Síðan fór Njalli líka og þá kom í staðinn
10