Harmoníkan - 30.05.1995, Blaðsíða 14

Tatu Kantomaa
Konserthald og um fram allt einleikur hefur verið stór þáttur í tónlistarlífi Tatu Kantomaa.
Fyrstu kynni mín við finnska harm-
oníkuleikarann Tatu Kantomaa urðu á
allt aðra lund en ég ætlaði. Ég hafði
aldrei talað við hann áður, bara séð og
heyrt álengdar að spila. Hann var að
koma frá Egilsstöðum til að spila á árs-
hátíð F.H.U.R. og H.R. Ég náði í hann
út á Reykjavíkurflugvöll. Tatu reyndist
þægilegur í viðmóti, þar sem ég hitti
hann er hann beið eftirvæningafullur
við færibandið eftir harmoníkunni sinni,
virkaði strax á mann eins og hann
skynjaði hvaða nótur henti best persón-
unni við hlið hans. Við nánari kynni
helst þessi næmni en Tatu smá herðir
tökin og tilfinningar ásamt djúpum
hugsunum þessa nákvæmnismanns fara
að streyma fram af fullum þunga. Þá
dugar ekkert jamm og já já eða reyna að
gera til hæfis, það verður að svara og
bollaleggja með honum svo langt sem
geta leyfir. Hann er eldsnöggur að átta
sig á innri manni, greinir húmorinn út
frá hegðaninni, og hlær þá smitandi
hlátri. Þrátt fyrir ungan aldur þessa
snillings verður manni ljóst að af ýms-
um áttum hefur blásið þessi liðlega 20
ár í lífi hans. Hann gisti hjá mér nokkrar
nætur og er eftirfarandi greinarkorn
soðið upp úr samtali sem við áttum eftir
að hátíðin var afstaðin.
Það kom á óvart að nágrannalöndin
virðast ekki vita mikið um Tatu þegar
spurt er þar á bæ. Á íslandi er hann þeg-
ar landsþekktur, og verður áreiðanlega
lengi minnst sem merkismanns í harm-
onfkuheimildum okkar Islendinga.
Tatu Kantomaa er fæddur 30. ágúst
1974 í bænum Rovaniemi í norður
Finnlandi, Norðurheimskautsbaugurinn
liggur lOkm norðan við bæinn. Hann
hefur alltaf átt heima í Rovaniemi. Tatu
á einn bróður þrem árum yngri. Faðir
hans er ökumaður hjá póstinum en
móðirin vinnur á hóteli. Tatu varð grip-
inn áhuga fyrir harmoníkunni af pabba
sínum sem leikur á harmoníku og leið-
beindi honum með nótur eftir kennslu-
bók frá 7 ára aldri, og eins og Tatu segir
eru foreldramir hóflega stoltir af árangri
sonarins.
Var gatan greið með framhaldið?
Áhuginn kom fljótt og aldrei spurn-
ing um annað hljóðfæri en harmoníku.
Veikko Ahvenainen kom til Rovaniemi
með sinn eigin harmoníkuskóla og
hlustaði á mig. Hann sagði mér að
einkakennsla væri það æskilegasta fyrir
mig. Ég bytjaði hjá Veikko en þurfti að
fara einu sinni í mánuði með lest, 800
km leið til Hyvinkáá nærri Helsinki
með næturlestinni, lærði hjá Veikko yfir
daginn og tók síðan næturlestina heim á
ný.
Framhaldið er að ég byrja að koma
fram á konsertum með Veikko alltaf
þegar hann kom til Norður Finnlands
allt frá 1983-1986. Á harmoníkuviku í
Hyvinkáá 1985 lék ég sóló og kom í
fyrsta skipti fram í sjónvarpi í mínu
heimalandi sama ár. Til Ameríku flaug
ég 1986 með Veikko Ahvenainen og lék
inn á hljómplötu, við spiluðum saman á
tónleikum. Á þessu ári heimsótti John
Molinari Finnland í tvær vikur, ég var
nemandi hans þann tíma. Margt gerðist
síðan árið 1987, heimsótti m.a. Japan
með Veikko, Kioto, Osaka og Tokio.
Kom fram með honum í rússnesku
sjónvarpi, Moskva T.V, og í austur
þýsku sjónvarpi. Svíþjóð og Noregur
voru líka heimsótt. Samstarfinu við
Veikko Ahvenainen lauk líka á þessu
ári, hann hafði ekki meiri tíma fyrir
mig. Nú tók við nýtt tímabil, ég kynnt-
ist mínum besta harmoníkukennara,
Rússanum Viktor Kouzovlev sem leiddi
mig um sína stigu í eitt ár. Ég tók þátt í
Viljo Vesterinen keppninni líka 1985 og
1987 og vann þar önnur verðlaun. Á ár-
inu 1988 byrja ég að læra á píanó í
Rovaniemi, var bara orðinn hundþreytt-
ur á nikkunni, fannst píanónámið mjög
spennandi og ágæt hvfld. Þetta ár ferð-
ast ég samt til Noregs og Ítalíu, kom
fram sem númer á harmoníkutónleik-
um. Ein erfiðasta harmoníkukeppni í
Finnlandi er Viljo Veserinen keppnin,
ég tók þátt 1989 sem einleikari og vann
þá til fyrstu verðlauna. Sendiherra Finn-
lands í Austurríki pantaði mig sérstak-
lega til að halda fimm konserta á
nokkrum stöðum þar í landi 1990. Hér
I heimsókn hjá Braga Hlíðberg.
14