Harmoníkan - 30.05.1995, Blaðsíða 9

Ásgeir með harmoníku á námsárum sínum.
lega vel og svo var öllu útvarpað beint.
Þurfti þá ekki að laga þetta eitt-
hvað?
Jú, mikil ósköp. Billich útsetti öll
lögin, breytti og bætti og átti jafnvel
orðið stóran hlut í lögunum. Hann var
langhrifnastur af Áma ísleifssyni, enda
fékk hann lögin best unnin frá honum.
Hvernig var með œfingar fyrir svona
keppni?
Yfirleitt var byrjað að æfa klukkan
fimm á kvöldin, en þó kom að mig
minnir tvisvar fyrir að ég þurfti að fá frí
í vinnunni. Hann var mjög almennileg-
ur við mig yfirmaður minn í Samvinnu-
tryggingum, ég sagði honum hvað
stæði til og þar með var málið leyst.
Var þá ekki einnig bœtt við fleiri
söngvurum?
Jú, ég man eftir stúlku sem heitir
Svava. Hún var svo taugaspennt að hún
lagði ekki í að syngja í útvarpið og varð
því að hætta. Þá voru Adda Örnólfs-
dóttir og Ólafur Briem fengin í staðinn
með Sigurði Ólafssyni. Þetta voru ekki
allt gömludansarnir, Siggi sá um
gömludansana en hin frekar um önnur
lög.
Hvað tók svo við?
Eftir veturinn 56/57 með Billich, fór
ég að spila með J.H. kvintett í Þórscafé,
sem þeir Jóhannes Jóhannesson og
Guðmundur Hansen voru skrifaðir fyrir.
Ég spilaði þar í einn vetur en fór svo að
spila með Óskari Cortes í Ingólfscafé.
Óskar bauð mér fasta vinnu og þar lenti
ég í að spila stundum fjögur kvöld í
viku, frá fimmtudagskvöldi fram á
sunnudagskvöld. En það stóð nú ekki
lengi og síðar voru það bara föstudags-
og sunnudagskvöld. Það var gaman að
spila þar og margt sem maður fékk að
sjá. Einhverju sinni var að spila með
okkur saxofónleikari, sem sat við hlið-
ina á mér og hann hafði gleymt að festa
saxofóninn í hálsólina. Par, sem hafði
verið að dansa var komið aðeins inn
fyrir harmoníkuhurð sem var þar, og
karlinn var búinn að lyfta upp pilsinu á
kerlingunni og var eitthvað að munda
sig til við hana þegar saxófónleikarinn
sér þetta. Honum varð svo mikið um að
hann rak upp öskur og missti saxofón-
inn í gólfið. Auðvitað litu allir þá á
saxofónleikarann en ekki parið. Annars
voru þarna mest fastagestir sem fóru
ekkert annað. Þó var annað fólk á
sunnudagskvöldum, þá var meira spiluð
blönduð músík, ekki bara gömlu dans-
amir. Ég man að Haukur Morthens kom
þá alltaf klukkan hálf tólf og söng, en
fram að þeim tíma á kvöldin söng hann
í Oddfellow.
Fórstu aldrei út á land að spila ?
Auðvitað kom það fyrir. Þegar ég var
með Óskari fórum við Halli Stefáns
nokkrum sinnum uppí Brún í Bæjarsveit
í Borgarfirði. Þetta voru skemmtilegar
ferðir og gaman að körlunum þarna
uppfrá. En það var ekki oft því við
þurftum þá að fá frí hjá Óskari, og eins
ef við ætluðum sjálfir út að skemmta
okkur. Einhvem tímann héma á ámnum
áður fór ég með Þórarni Óskarssyni
austur í Gaulverjabæ að spila á balli.
Hann spilaði líka á trommur og var í
lagi sem slíkur, og hafði komið í húsið
skömmu áður og séð trommur á svið-
inu. Hann treysti á að trommumar væru
á staðnum en þegar við komum á stað-
inn var búið að taka trommurnar. Það
var erfitt, engar trommur, gítar eða
bassi, heldur harmoníka, trompet og
klarinett. Botninn var því algjörlega
dauður.
Varstu lengi með Oskari?
Já, ég var alltaf með honum meira og
minna á föstudagskvöldum, en 1961
eða 1962 fer ég að spila í Þórscafé með
hljómsveit Guðmundar Finnbjömssonar
ásamt söngkonunni Huldu Emilsdóttur,
á fimmtudögum og laugardögum. Guð-
mundur spilaði sjálfur bæði á bassa og
saxofón, en hann var hættur að spila á
fiðluna á þessum tíma. Við spiluðum
Hljómsveit Ásgeirs Sverrissonar í Lindarbœ 1972. Frá vinstri: Gunnar Páll Ingólfsson, Hauk-
ur Sighvatsson, Sigga Maggý og Asgeir Sverrisson.
9