Fréttir - Eyjafréttir - 03.07.2008, Blaðsíða 12

12
Fréttir / Fimmtudagur 3. júlí 2008
z ^ap^.

i ? m - J
■ / / * st -./; •' -P v - 1
H % f i ®L \' •;
1 w
SYSTRAKÆRLEIKUR Það voru fagnaðarfundir þegar Helga, Ingrid, Rut og Ann Karen hittust í Vestmannaeyjum í vor.
Helga og Rut, sem voru meðal rúmlega 1000 krakka frá Vestmannaeyjum sem
boðið var til Noregs í gosinu 1973, eignuðust vinkonur fyrir lífstíð:
Tengsl sem aldrei
munu rofna
JB«wj Viðtal
'Ómar-GarðursKOft...........
4 omar@eyjafrettir..is
Það var stórmannlegt af Norð-
mönnum að bjóða öllum frá
Vestmannaeyjum, fæddum 1955 til
1965, samtals rúmlega 1000
krökkum, til Noregs sumarið 1973.
Þarna stóð ungum Eyjamönnum,
sem voru rifnir upp með rótum úr
sínu vemdaða umhverfi í Vest-
mannaeyjum í gosinu, til boða að
komast út fyrir landsteinana og
kynnast nýrri menningu og nýju
fólki.
Fyrir suma var þetta stórt skref, að
vera allt í einu staddur í ókunnu
landi, inni á heimili hjá fólki sem
þeir þekktu ekki neitt og hótelum
og fjallakofum vítt og breitt um
Noreg og tungumálið var líka
framandi. I hugum flestra er þetta
skemmtileg endurminning um
ferðalag sem í flestum tilfellum var
það fyrsta. Til eru þeir sem leiddist
en dæmi eru um að þama hafi
myndast vinskapur sem mun endast
ævina á enda.
Fjölskylda með stórt hjarta
Dæmi um þetta eru systurnar Helga
og Rut Agústsdætur sem voru ein-
staklega heppnar með fjölskyldu,
en hún heitir Gamst Pedersen og
var í stærra lagi. Þarna mynduðust
tengsl sem aldrei munu rofna, hafa
fjölskyldurnar skipst á jólagjöfum
og heimsótt hvor aðra. Síðast í vor
voru systumar Ann Karen og Ingrid
í heimsókn í Vestmannaeyjum.
Ingrid og Rut voru tíu ára árið 1973
og Ann Karen og Helga voru tólf
ára.
Oddfríður Jóna Guðjónsdóttir,
móðir Rutar og Helgu, var ekki á
því að stelpurnar yrðu á sín hvoru
heimilinu þegar út kæmi og
pakkaði því í eina tösku. Það átti
samt að verða svo en þá tók móðir
Ann Karin og Ingrid í taumana og
sagði að þær kæmu með sér.
„Mamma er með stórt hjarta og
samtals vorum við níu systkinin en
yngsta systir okkar dó 22. janúar
1973, daginn áður en gosið á
Heimaey hófst,“ sögðu Ann Karen
og Ingrid. „Helga átti að koma
heim til okkar en mamma tók það
ekki í mál og sagði að Rut kæmi
líka. Og hjá okkur voru þær í 11
daga.“
Fjölskyldan var stór. „Auk bam-
anna níu tóku mamma og pabbi
mörg fósturböm sem voru hjá
okkur í mislangan tíma hvert. Þetta
var því ekkert nýtt fyrir okkur að fá
krakka inn á heimilið og þær Helga
og Rut urðu strax hluti af fjöl-
skyldunni og hafa verið vinir okkar
síðan,“ bæta Ann Karen og Ingrid
við í samtali við Fréttir þegar þær
voru hér í vorbyrjun, 6. til 11. maí.
í fyrsta skipti til útlanda
Fjölskyldan bjó í Russivag í Senja
sem er eyja rétt hjá Tromsö og er
bæði bænda- og fiskimannasam-
félag. Það er brú yfir Senja, líka var
farið á bát ef fólk vildi. Allar voru
þær sammála um að þessi tvö sam-
félög, Vestmannaeyjar og Senja
hafi ekki verið svo ólfk. „Maður
var voða spenntur enda hafði mað-
ur aldrei farið til útlanda áður,“
sagði Rut. „Við flugum til Tromsö
17. júní og okkur leið eins og
kóngafólki því lúðrasveit tók á móti
okkur af því þetta var þjóðhátíðar-
dagur íslendinga. Maður var líka
hræddur þegar komið var inn á
hótel og byrjað að kalla upp nöfnin
okkar. Þegar átti að skilja okkur í
sundur fór ég að gráta af því að
mamma hafði sagt að við ættum að
vera saman. Þegar átti að fara að
taka upp úr töskunni sagði Anna,
húsmóðirin á heimilinu; -þær koma
báðar með mér, sem var mikill
léttir fyrir mig.“
Þegar allir voru búnir að fá sínar
fjölskyldur var farið í sitt hverja
áttina.
Rut segir að móttökurnar hafi
verið einstakar. „Okkur fannst við
strax vera heima hjá okkur og leið
mjög vel. Fjölskyldan var með kýr
og geitur og við vorum úti allan
daginn. Við hjóluðum, fórum í
gönguferðir og syntum í sjónum.
Var þetta eitt ævintýri fyrir okkur.
A Jónsmessunni fórum við út í
skóg og grilluðum pylsur sem var
alveg nýtt fyrir okkur. Við stungum
pylsu upp á grein, settum í eld og
borðuðum þegar okkur fannst pyls-
an nógu brennd. Þetta var mjög
skemmtilegt og þarna kom saman
fólk úr allri sveitinni."
Vinskapur sem mun
endast ævilangt
Ein minningin er þegar þau fóru í
kaupstaðarferð til Finnsnes. „Þar er
vatn og tveir litlir hólmar í því
miðju. Fannst okkur merkilegt að í
báðum hólmunum voru hús og brú
á milli hólmanna. Þetta var eitthvað
sem við höfðum aldrei séð.“
Rut segir að þarna hafi myndast
vinskapur sem endast mun ævi-
langt. „Við notuðum fingramál,
töluðum íslensku, ensku og dönsku
og gekk okkur vel að skilja hvert
annað. Þessa aðferð notum við
ennþá þegar við hittumst. Það voru
allir einstaklega góðir við okkur og
við vorum alls staðar velkomin.
Samstaðan í íjölskyldunni var líka