Skessuhorn - 22.01.2014, Blaðsíða 24

24 MIÐVIKUDAGUR 22. JANÚAR 2014
Guðríður Haraldsdóttir, eða Gurrí
eins og hún er jafnan kölluð, hefur
komið víða við í fjölmiðlum lands-
ins í gegnum árin. Hún er aðstoð-
arritstjóri Vikunnar, hefur starf-
að í útvarpi og lengi verið vinsæll
bloggari, hún heklar og ferðast
daglega til vinnu í Garðabæ með
strætisvögnum. Hún býr í „gömlu
blokkinni“ við Jaðarsbraut á Akra-
nesi með syni sínum og köttunum
Kela og Krumma. Þar deilir hún
stórkostlegu útsýni með heiminum
í gegnum vefmyndavél sem staðsett
er úti í glugga.
Bókaormur
Gurrí er fædd í Reykjavík en flutti
fljótlega á Vesturlandið með for-
eldrum sínum og systur. Hún er
dóttir Haraldar Jónassonar lög-
fræðings frá Flatey á Skjálfanda
og Bryndísar Jónasdóttur sem var
um tíma yfirhjúkrunarfræðingur á
Sjúkrahúsi Akraness. „Ég flutti til
Stykkishólms og bjó þar í þrjú ár
en 1961 fluttum við til Akraness,“
segir Gurrí í samtali við blaða-
mann. „Við bjuggum um tíma í
„nýju blokkinni“ við Höfðabraut
en lengst af í Arnarholti 3, húsinu
fyrir aftan Einarsbúð. Mér fannst
mikið sport að fá að fara bakdyra-
megin til Einars, Ernu og Gunnu.
Bókasafn Akraness var uppáhalds-
staðurinn minn í æsku. Ég fór mik-
ið þangað og var algjör bókaorm-
ur. Ég var til dæmis nánast búin
með barnabókasafnið tíu ára gömul
og þá leiddi Ásta Ásgeirsdóttir mig
að bókmenntum Theresu Charl-
es og Barböru Cartland og alls
kyns ástarsögum. Ég man að í eitt
skipti beið ég í biðröð klukkan 16
til að fá lánaðar tvær bækur, Kim-
bók og Ævintýrabók. Flýtti mér
heim með þær og kláraði þær báð-
ar fyrir lokun en þegar ég kom aft-
ur og vildi fá nýjar fékk ég það ekki
og var mjög ósátt. Ásta var ekki við
þann dag,“ rifjar Gurrí upp. Þegar
hún var búin að lesa ævintýrabæk-
ur og ástarsögur í þúsundatali tóku
við þyngri nöfnin: Laxness, Thor,
Svava, Vigdís Gríms og fleiri. Gurrí
segist vera nánast alæta á allt sem
prentað er á pappír.
Lærði að aka
Gurrí flutti á þrettánda aldursári til
Reykjavíkur, í Norðurmýrina. Hún
hætti í skóla á miðjum landsprófs-
vetri og fór á vertíð til Vestmanna-
eyja aðeins 15 ára gömul, sem þótti
auðvitað fremur ævintýralegt, svo
ekki sé fastar að orði kveðið. „En
það var brjálæðislega mikil vinna
og sérlega mikil lífsreynsla og mjög
skemmtilegt ævintýri. Eftir vertíð-
ina flutti ég til Sauðárkróks. Þar
bjuggu pabbi og konan hans en for-
eldrar mínir skildu þegar ég var sjö
ára. Þar tók ég loks landsprófið.
Ég vann á hótelinu um sumarið og
pabbi gaf mér bílprófið þegar leið
að hausti. Kannski er það ástæðan
fyrir að ég keyri aldrei, svona af því
ég lærði að keyra í svona litlum bæ
þar sem lítil umferð var. Svo lærði
ég á Moskvich, sem var elskulegt
austantjaldsskran,“ segir Gurrí og
hlær við endurminninguna. Hún
varði svo árinu 1976 sem au pair í
London og gætti tveggja barna.
Skilnaður, eigin íbúð og
útvarpsmennska
„Fljótlega eftir að ég kom frá
London, þá átján ára, fór ég að vera
með manninum sem síðar varð eig-
inmaður minn og enn síðar fyrr-
verandi eiginmaður. Við höfð-
um kynnst þrettán ára og vorum
perluvinir. Ekkert var á milli okkar
annað en vinátta fyrstu árin þar til
þarna. Ég dró hann með mér upp
á Skaga þar sem við bjuggum í sex
ár og hér fæddist sonur okkar, Ein-
ar.“ Nokkrum árum síðar fluttu þau
til Reykjavíkur og skildu í vináttu í
framhaldi af því.
„Þetta var svolítið basl fyrstu
árin, eilífir flutningar og litlir pen-
ingar milli handanna en í minning-
unni voru þetta skemmtilegir tímar.
Ég fékk frábæra skrifstofuvinnu hjá
DV og starfaði þar í sjö ár en þarna
kviknaði áhuginn á blaðamennsku.
Ég fékk að spreyta mig aðeins fyr-
ir Vikuna og Úrval en hafði enga
menntun til þess, ekki einu sinni
stúdentspróf.“
Gurrí bjó á tíu stöðum næstu
fimm árin, sem var heldur óhag-
stætt, en þannig var leigumarkað-
urinn. Hún hafði frétt af Verka-
mannabústöðum og sótt árlega um
íbúð þar. Eftir þrjú ár fékk hún út-
hlutað lítilli íbúð í Grafarvogi með
bílskýli. „Ég varð að afþakka hana,
enda átti ég engan bíl og hafði ekki
efni á að kaupa rándýrt bílskýli. Ég
fór allra minna ferða með strætó
og líkaði bara vel þótt ýmsir skildu
ekki hvernig ég afbæri það. Margir
héldu reyndar að einstæðar mæður
hefðu það mjög gott,“ segir Gurrí
og hlær.
Þremur árum síðar voru mæð-
ginin flutt í litla verkamannaíbúð í
Vesturbænum og bjuggu þar næstu
átján árin, upp á dag.
„Árið 1986 fékk ég minn fyrsta
útvarpsþátt á Rás 2 og var þar í tæpt
ár. Í fyrstu var ég svo stressuð og
hrædd að ég grenntist um heil tíu
kíló á einum mánuði,“ segir hún og
hlær. Seinna var Gurrí með þætti
bæði á Stjörnunni og Aðalstöðinni.
„Fyrst sá ég um bókmenntaþátt
sem ég reyndi að hafa fjölbreyttan
og að æskuvinkonan, hún Barbara
mín Cartland fengi sömu virðingu
og t.d. Guðbergur Bergsson.“ Um
þetta leyti lærði hún tarotlestur í
Tómstundaskólanum og í helgar-
þætti sem hún sá um á Aðalstöðinni
byrjaði hún að lesa í tarotspil fyrir
hlustendur sem hringdu inn.
Fórnaði geitungum
fyrir máva
Árið 1998 vann Gurrí hjá Hús-
næðisstofnun ríkisins. Þegar stofn-
uninni var breytt í Íbúðalánasjóð
missti hún vinnuna. „Ég fékk þá
biðlaun og komst í langþráð nám.
Til að komast inn í nám í hagnýtri
fjölmiðlun við Háskóla Íslands, sem
var framhaldsnám, voru kröfurnar
BA-próf eða reynsla við fjölmiðla. Í
raun fannst mér ég vera lítið meira
en plötusnúður en hafði þó vissu-
lega skrifað nokkuð, meðal ann-
ars grein í Mannlíf um hljómsveit-
ina Radiohead en það tók mig óra-
tíma að skrifa hana. Ég komst þó
inn í námið og það ár var eitt besta
ár lífs míns. Námið var afskaplega
hagnýtt og fljótlega eftir að því lauk
fór ég að vinna hjá Fróða sem nú
heitir Birtíngur,“ segir Gurrí, en
hún hefur nú starfað þar í 14 ár. Ta-
rotspilin notar hún enn, nú til að
gera stjörnuspá Vikunnar. „Ég er
samt enginn miðill, alls ekki. Ég
kann bara að lesa í spilin, í táknin
á þeim.“
En hvernig kom það til að Gurrí
fluttist á Akranes í þriðja skipti?
„Þegar ég bjó hérna með mínum
fyrrverandi áttum við heima við
hafið. Eftir að hafa búið í um ald-
arfjórðung án þess að sjá til sjáv-
ar var mig farið að dreyma sjóinn
í vöku og svefni. Þegar ég heyrði
að strætó ætti að fara að keyra á
milli sá ég mér kleift að flytja, fór
að skoða íbúðir á Netinu og fann
þessa. Strætófargjaldið þrefaldaðist
um tíma hér á milli en nú greiðum
við tvöfalt gjald. Akraneskaupstað-
ur niðurgreiðir um þennan þriðj-
ung og er ég mjög þakklát fyrir það,
enda munar þetta miklu.
Að flytja hingað er ein af bestu
ákvörðunum lífs míns. Ég skipti út
umferðarhávaða fyrir öldunið og
blessuðum geitungunum fórnaði ég
fyrir máva. Ég hef alltaf verið ró-
lynd en hér kom yfir mig enn meiri
innri ró. Ég fæ orku frá hafinu og
útsýninu. Ef jörðin væri ekki hnött-
ótt sæi ég héðan alla leið til Amer-
íku. En ég keypti mér góðan kíki og
get í góðu skyggni séð flugvélar nar
í Keflavík taka á loft.“ Gurrí lítur
út um gluggann, þaðan sem útsýn-
ið er frábært.
Ferðaðist um heiminn
með aðstoð myndavéla
Þegar Gurrí var í sumarfríi fyrir
nokkrum árum, í slökun og hvíld
heima, fann hún spennandi síðu
á netinu, Opentopia.com. „Þar
voru þúsundir myndavéla alls stað-
ar að úr heiminum. Ég ferðaðist
um heiminn þetta sumar, í gegn-
um vefmyndavélar. Mér fannst
þetta svo spennandi að ég ákvað að
setja upp svona vél hérna í glugg-
anum til að geta fylgst með sjónum
„mínum.“ Það eru oft svo flottar
öldur og ég í vinnunni, fjarri góðu
gamni. Ég kíki sjálf daglega á öld-
urnar við Langasand, þegar ég er
ekki heima. Ég hef alltaf verið svo-
lítill nörd.“
Myndavélin hefur notið mikilla
vinsælda og margir hafa farið inn
á vefslóðina til að skoða Langa-
sand. „Bara í gegnum norsku veð-
ursíðuna, www.yr.no (slá inn Akra-
nes), hafa komið yfir 30 þúsund
notendur. Hún var líka valin ein
Besta ákvörðunin að flytja á Skagann
Rætt við Guðríði Haraldsdóttur fjölmiðla- og Skagakonu
Gurrí á fjöldann allan af bókum enda mikill bókaormur. Kötturinn Keli er hálfgerður bókaormur líka.
Í fyrra vaknaði hekláhugi Gurríar af þrjátíu ára dvala. Hér er hannyrðaklúbburinn Hekls Angels; Bára, Gunna og Gurrí. Þær
hittast vikulega og hekla saman.
Á hverju ári fær Gurrí skemmtilega afmælistertu frá Bernhöftsbakaríi. Hér er
kakan síðan 2012.