Læknablaðið - 15.11.2006, Síða 11

FRÆÐIGREINAR / HJARTAENDURHÆFING
Karl Andersen1,2
Hjartalæknir
Sólrún
Jónsdóttir12
SjÚKRAÞjÁLFARI
Axel F.
Sigurðsson1,2
Hjartalæknir
Stefán B.
Sigurðsson1
Lífeðlisfræðingur
1 Læknadeild HÍ.
2Landspítali.
Fyrirspurnir og bréfaskipti:
Karl Andersen, Landspítala
Hringbraut, 101 Reykjavík.
andersen@landspitali. is
Efni þessarar greinar hefur
áður verið birt í European
Journal of Heart Failure 2006;
8:97-101.
Lykilorð: hjartabilun, end-
urhœfing, súrefnisupptaka,
heilsutengd lífsgœði.
Áhrif hjartaendurhæfingar
á hjartabilaða
Ágrip
Tilgangur: Hjartaendurhæfing hefur um langt
skeið verið boðin sjúklingum eftir kransæðastíflu,
kransæðahjáveituaðgerð og kransæðavíkkun. Hins
vegar er minna vitað um gagnsemi endurhæfingar
hjá hjartabiluðum sjúklingum enda var þeim um
tíma ráðið frá líkamlegri áreynslu. Tilgangur þess-
arar rannsóknar var að meta áhrif hjartaendurhæf-
ingar hjá sjúklingum með hjartabilun.
Efniviður og aðferðir: Fjörutíu og þrír sjúklingar
með hjartabilun af flokki II eða III samkvæmt
New York Heart Association (NYHA) voru rann-
sakaðir. Upphafsmælingar voru þrekpróf með
hámarkssúrefnisupptöku, sex mínútna göngu-
próf, vöðvastyrksmælingar, blóðmælingar á atrial
natriuretic peptide (ANP) og brain natriuretic
peptide (BNP), útfallsbrot mælt með hjartaóm-
skoðun, öndunarpróf (spirometria) og spurninga-
listi um heilsutengd lífsgæði. Hópnum var síðan
slembiraðað í tvo hópa, þjálfunarhóp (n=21) og
viðmiðunarhóp (n=22). Þjálfunarhópurinn fékk
hjartaendurhæfingu undir umsjá sjúkraþjálfara
tvisvar í viku í 5 mánuði. Eftir að þjálfunar-
tímabilinu lauk voru allar mælingar endurteknar í
báðum hópunum.
Niðurstöður: Engir fylgikvillar tengdir þjálf-
uninni komu fram. Þjálfunarhópurinn bætti sig
meira í 6 mínútna gönguprófi (+37,1 m vs +5,3 m,
p=0,01), hámarksálagi á þrekhjóli (+6,1 W vs +2,1
W, p=0,03), tímalengd á þrekhjóli (+41 s vs +0 s,
p=0,02) og vöðvastyrk í quadriceps vöðva (+2,8 kg
vs 0,2 kg, p=0,003) en viðmiðunarhópurinn. Þeir
þættir heilsutengdra lífsgæða sem mældu áreynslu-
þol og almennt heilsufar bötnuðu marktækt meira
í þjálfunarhópnum en viðmiðunarhópnum. Að
öðru leyti var ekki munur á milli hópanna í mæld-
um gildum.
Alyktun: Hjartaendurhæfingin sem notuð var í
þessari rannsókn virðist þolast vel hjá hjartabil-
uðum sjúklingum í NYHA flokki II og III.
Ávinningurinn í áreynsluþoli sem mældist í þjálf-
unarhópnum virðist skýrast af auknum vöðvastyrk
fremur en bættri starfsgetu hjarta og lungna.
ENGLISH SUMMARY
Andersen K, Jónsdóttir S, Sigurðsson AF, Sigurðsson SB
The effect of physical training in chronic heart failure
Læknablaðið 2006; 92: 759-64
Objective: Supervised cardiac rehabilitation programs
have been offered to patients following myocardial
infarct (Ml), coronary artery bypass graft surgery (CABG)
and percutaneous coronary intervention (PCI) for many
years. However, limited information is available on the
usefulness of rehabilitation programs in chronic heart
failure (CHF). The aim of our study was to evalutate the
outcome of supervised physical training on CHF patients
by measuring both central and peripheral factors.
Material and methods: This was a prospective
randomized study, including 43 patients with CHF, New
York Heart Association (NYHA) class II or III, mean age 68
years. After initial measurements of V02peak, 6 minute
walk distance, muscle strength, plasma levels of atrial
natriuretic peptide (ANP) and brain natriuretic peptide
(BNP), echocardiogram, measurements of pulmonary
function and quality of life questionnaire, patients were
randomized to either a training group (n=21) or a control
group (n=22). The training group had supervised aerobic
and resistance training program twice a week for five
months. After the training program was completed, all
measurements were repeated in both groups.
Results: No training related adverse events were
reported. Significant improvement was found between
groups in the six minute walk test (+37.1 m vs. +5.3 m,
p=0.01), work load on the bicycle exercise test (+6.1W
vs. +2.1 W, p=0.03), time on the bicycle exercise test
(+41 s vs +0 s, p=0.02) and quadriceps muscle strength
test (+2.8 kg vs + 0.2 kg, 0.003). Qualtity of life factors
that reflect exercise tolerance and general health,
improved significantly in the training group compared
to the control group. No other significant changes were
found between the two groups.
Conclusion: Supervised physical training as used in this
study appears safe for CHF patients in NYHA class II or
III. The improvement in funcional capacity observed in
the training group seems to be related more to increased
muscle performance rather than central cardiovascular
conditioning.
Correspondence: Karl Andersen, andersen@landspitali.is
Keywords: CHF (congestive heart failure), physical
training, V02max, Quality of life.
Læknablaðið 2006/92 759