Fréttatíminn - 28.11.2014, Side 48

Þ
Það er markmið okkar sem stöndum
að blaðaútgáfu að bærilega réttur texti
sé á borð borinn fyrir lesendur. Blöð
fræða, upplýsa og skemmta en eru um
leið mikilvægur þáttur í því að stuðla
að auknum lestri fólks. Ekki veitir af, ef
marka má fréttir. Rannsóknir sýna að
hluti ungmenna á erfitt með að tileinka
sér texta til gagns, einkum drengir.
Það þarf að bæta úr því með efni sem til
þeirra höfðar. Þá sakar ekki
ef textinn er skemmtilegur.
Þetta kom upp í hugann
þegar fjórða bindi Skag-
firskra skemmtisagna eftir
Björn Jóhann Björnsson,
blaðamann á Morgun-
blaðinu, barst mér í hendur.
Björn Jóhann, Skagfirðing-
ur í húð og hár, viðheldur
með útgáfu sinni því sem
almælt er, að Skagfirðingar
séu léttir í lund og gaman-
samir. Af fyrstu sögunni í bókinni má þó
draga í efa að sumir þeirra hafi reynt um
of á sig þegar stafsetningin var kennd í
barnaskólanum en þar segir af rafvirkj-
unum Bödda á Gili og Valla Björns sem
oft unnu saman. Eitt sinn höfðu þeir
verið að vinna fyrir Sauðárkrókshöfn og
Böddi tók til við að útbúa vinnuskýrsl-
una.
„Hvað eru mörg b í Sauðárkrókshöfn?“
spurði Böddi.
„Hvað ertu kominn með mörg?“ svar-
aði Valli.
„Þrjú.“
„Láttu það duga.“
Skagfirskir feður styðja syni sína hins
vegar þegar kemur að náminu svo ung-
viðinu vegni betur þegar út í harða lífs-
baráttuna kemur. Þannig segir Björn
Jóhann í bók sinni af Ólafi Jónssyni á
Hellulandi, atorkusömum manni sem
víða lætur gott af sér leiða. Ólafur hefur
meðal annars sinnt ýmsum verkum
fyrir íþróttafélagið Tindastól á Sauðár-
króki. Hann tók einu sinni að sér akstur,
suður með karlaliðið í fótbolta. Lagt var
af stað snemma að morgni en leikmenn
tóku fljótlega eftir því að Óli var eitthvað
illa fyrir kallaður, geispaði mikið og var
greinilega ósofinn. Hann hélt þó athygl-
inni við stýrið að mestu. Þegar hann var
spurður hvað hann hefði verið að gera
um nóttina svaraði hann geispandi:
„Ahhh, ég var að gera ritgerð um
Rómarveldið og Kleópötru!“
Leikmenn urðu eitt spurningamerki
í framan og fengu þá skýringu að Óli
hefði tekið að sér að skrifa ritgerð fyrir
son sinn, sem á miðnætti uppgötvaði að
hann ætti að skila verkinu af sér daginn
eftir. Settist Óli þá við tölvu og ritaði um
Rómarveldið fram á rauðan morgun.
Strákurinn fékk yfir 9 í einkunn fyrir
næturvinnu föðurins!
Annars eru börnin í Skagafirði ekk-
ert að flækja hlutina. Að því komst séra
Hjálmar Jónsson í Sauðárkrókskirkju á
sínum tíma, en hann er nú dómkirkju-
prestur eftir að hafa í nokkur ár sinnt
þingmennsku. Í tíð Hjálmars á Króknum
var oft morgunstund í safnaðarheimilinu
á laugardögum. Einn morgun, í upphafi
aðventu, ræddi presturinn við börnin
um aðventukransinn, hvað kertin hétu,
hvernig siðir og venjur væru í kringum
hann og fleira. Þetta var hátíðleg stund
og krakkarnir hlustuðu andaktugir. Síð-
an sneri Hjálmar sér að einum stráknum
og spurði:
„Hvernig er þetta heima hjá þér?“
„Við notum bara eldspýtur,“ svaraði sá
stutti.
Það er allt stærst og mest í víðáttunni
í Skagafirði. Um það eru mörg dæmi,
meðal annars það er kanadískur bóndi,
Vestur-Íslendingur, var í heimsókn hjá
Sigurjóni Jónassyni, Dúdda í Skörðugili.
Dúddi bauð manninum að sjálfsögðu inn
þar sem Sigrún, kona hans, töfraði fram
veisluborð og þeir ræddust við lengi dags
um landsins gagn og nauðsynjar, enda
leitun á viðræðubetri manni en Dúdda.
Þegar þeir svo kvöddust úti á hlaði
spurði sá kanadíski hvað Skörðugil væri
stór jörð. Þá benti Dúddi niður að Holt-
stjörn og upp á Ás og sagði við manninn:
„Þetta er nú landið mitt!“
Það leyndi sér ekki að þeim kanadíska
þótti þetta heldur smátt í sniðum og
sagði:
„Jörðin mín heima í Kanada er nú
þannig, að þó ég setjist upp í Landróver-
inn að morgni og keyri eins og mest ég
má, þá endist mér ekki dagurinn til að
komast að endimörkum landareignar-
innar!“
Þá leit Dúddi á manninn, með vorkunn-
arsvip, og sagði:
„Já, góði minn. Ég skil það vel, ég
átti líka einu sinni nákvæmlega svona
Landróver!“
Fleiri útlendinga hitti Dúddi langt að
komna í Skagafjörðinn en fyrir mörgum
árum var ung hollensk stúlka á Varma-
læk. Fékkst hún við tamningar og þótti
snjöll. Dúdda þótti hún eitthvað ein-
kennilega máli farin og í lok heimsóknar
á Varmalæk spurði hann Svein bónda:
„Hvernig er það með hollensku stelp-
una? Er hún dönsk?“
Þar sem fyrsti sunnudagur í aðventu er
á sunnudaginn er rétt er að ljúka þessari
skagfirsku yfirreið með fallegri jólasögu
af Bensa á spítalanum, eins og hann var
kallaður, en hann hafði lengi aðsetur á
gamla sjúkrahúsinu á Sauðárkróki, þar
sem nú er safnaðarheimili, þótt naumast
teldist hann lengur sjúklingur. Bensa
þótti, eins og fleirum, mjög vænt um
Hallfríði hjúkrunarkonu. Einu sinni
sendi Hallfríður Bensa jólakort og um
það spunnust eftirfarandi orðaskipti:
„Blessunin hún Hallfríður mín gaf mér
svo fallegt kort.“
„Og hvað var á kortinu, Bensi minn?“
„Það var af Jesú og því fólki.“
Því er svo við að bæta að Bensi átti
stundum í útistöðum við starfsstúlkurn-
ar á spítalanum, þótt honum þætti vænt
um Hallfríði. Eitt sinn sem oftar setur
ein stúlkan ofan í við Bensa og segir við
hann:
„Ef þú hagar þér ekki eins og almenni-
legur maður þá verður þú rekinn úr
mannfélaginu.“
„Jæja,“ sagði Bensi, „þá geng ég bara
kvenfélagið!“
Jónas Haraldsson
jonas@frettatiminn.is
„Átti sjálfur svona Landróver“
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
SAMKVÆMT BÓKSÖLU Í PENNANUM EYMUNDSSON UM LAND ALLT

METSÖLULISTI EYMUNDSSON

VIKAN 19.11.14 - 25.11.14
1 2
5 6
7 8
109
43
Frozen hárbókin
Theodóra Mjöll / Disney
Skálmöld
Einar Kárason
Þín eigin þjóðsaga
Ævar Þór Benediktsson
Öræfi
Ófeigur Sigurðsson
Kamp Knox
Arnaldur Indriðason
DNA
Yrsa Sigurðardóttir
Orðbragð
Brynja Þorgeirsdóttir
Bragi Valdimar Skúlason
Saga þeirra, sagan mín
Katrín Stella Briem
Vísindabók Villa 2
Vilhelm Anton Jónsson
Gæðakonur
Steinunn Sigurðardóttir
48 viðhorf Helgin 28.-30. nóvember 2014