Bæjarins besta - 10.12.2009, Síða 11

FIMMTUDAGUR 10. DESEMBER 2009 11
töldu að ég hefði verið í fullu
starfi sem svokallaður staðar-
haldari á Hrafnseyri. Það var
fjarri sanni. Þetta var að mestu
leyti heiðurstitill en að vísu fékk
ég lítils háttar umbun síðustu árin
sem slíkur. Það var þannig að
maður var sjálfur að mestu leyti
potturinn og pannan í því sem
gert var á staðnum og í kynningu
hans út á við, að ekki sé nú talað
um að halda á lofti nafni Jóns
Sigurðssonar og Hrafns Svein-
bjarnarsonar. En sjálfboðavinna
var það að mestu leyti og er ég
mjög sáttur við það.
Ég vil taka það fram, að kona
mín var alltaf bóndinn og er enn.
Ég hef alla tíð verið bara létta-
drengur hjá henni og haldið því á
lofti, enda hef ég sinnt ýmsum
öðrum störfum gegnum tíðina.
Maður hefur verið óragur við að
taka að sér alls konar störf.“
Betra minna og jafnara
– Þú varst bæði oddviti og
hreppstjóri í Auðkúluhreppi.
„Já, ég var oddviti og hrepp-
stjóri og sýslunefndarmaður um
skeið, ég segi nú ekki hunda-
hreinsunarmaður. Maður var svo
vitlaus þá að gangast upp í því að
vera í alls konar félagsstörfum.
Það vantaði nú ekki hjá manni.
Þetta var einhvers konar metn-
oft á honum. Síðan kom snjóbíll
hreppsins þegar Auðkúluhreppur
var sameinaður Þingeyrarhreppi
árið 1990 og hann hefur verið í
gangi síðan þegar á hefur þurft
að halda.“
– Voruð þið með stórt bú á
Hrafnseyri?
„Við vorum yfirleitt alltaf með
250 fjár. Það var stöðugt í áratugi.
Við vildum ekki hafa það meira
þó að það hefði verið hægt. Þetta
var alveg nóg og við pössuðum
okkur á því að hafa þetta ekki of
stórt.“
Léttadrengur konunnar
– Hrafnseyri er meginþátturinn
í ævivef ykkar hjóna.
„Þegar við fórum frá Hrafns-
eyri, þá fórum við þaðan með
frið í hjarta eftir að hafa unnið að
uppbyggingu staðarins öll þessi
ár. Formlegur húsbóndi staðarins
var Hrafnseyrarnefndin. Það var
ákaflega gefandi að vinna með
þeim mönnum öllum. Maður
lærði mikið af því að umgangast
þá. Ég get ekki annað en borið
þessum mönnum ákaflega vel
söguna. Samstarfið gat ekki verið
ánægjulegra eða betra. Þeir
treystu okkur alveg fyrir staðnum
og ég vona að við höfum reynst
þess trausts verðug.
Þess má vel geta hér, að sumir
yfirvalda til þess, og ætluðu að
borga verkið úr eigin vasa.
En eigi má sköpum renna og
Sveinn Einarsson féll frá veturinn
eftir. Hrafnseyrarnefnd tók svo
málið upp á sína arma og þar
komu aðrir hleðslumeistarar til,
en það er önnur saga.“
Kennari og skóla-
stjóri á Þingeyri
– Svo varstu líka um langt ára-
bil kennari og skólastjóri á Þing-
eyri.
„Já, fyrst var ég lengi kennari
hjá Tómasi vini mínum Jónssyni,
sem var skólastjóri á Þingeyri
meira en tvo áratugi. Hann bað
mig svo um að leysa sig af einn
vetur meðan hann skryppi í spari-
sjóðinn, en það urðu fjórtán ár.
Við vorum samt alltaf með okkar
búskap á Hrafnseyri. Það var ekki
ríkisbú eins og margir héldu og
svo höfðum við þar vetrarmenn.
Meðal annars var þar Jón Guð-
mundsson ásamt fjölskyldu sinni
á okkar vegum í meira en áratug.“
– Leiðin yfir Hrafnseyrarheiði
milli Dýrafjarðar og Arnarfjarðar
hefur jafnan verið lokuð lang-
tímum saman yfir veturinn.
„Já, það var nú ekki mokað
eins oft á fyrri tíð og hefur verið
á síðustu árum. Svo áttum við
lítinn snjóbíl á tímabili og fórum
okkar Finnbogadóttir og eitthvert
fyrsta verk hennar í embætti for-
seta Íslands var að opna safnið.
Minningarkapella Jóns Sigurðs-
sonar sem Sigurbjörn biskup
vígði þann sama dag var svo hluti
af safninu. Þessi uppbygging
hafði átt sér stað á árunum þar á
undan.
Árið 1993 kom til Hrafnseyrar
Sveinn Einarsson bóndi frá Hrjót
á Austfjörðum. Sveinn var einn
af gömlu hleðslumeisturunum
upp á grjót og torf, einn sá allra
síðasti. Hann kom til okkar að
lagfæra gamlar grjóthleðslur í
kirkjugarði staðarins og þar í
kring.
Svo er frá því að segja að Guð-
rún mín og systir hennar, Kristín
Lýðsdóttir, voru að spjalla við
karlinn í eldhúsinu á Hrafnseyri.
Það er margt spjallað í eldhúsun-
um. Þær spurðu hann hve mikið
það hefði kostað að endurgera
bæinn í Sænautaseli í Jökuldals-
heiði, sem hann sá um. Fimm
hundruð þúsund, svaraði Sveinn.
Hvað mundi kosta að endurgera
fæðingarbæ Jón Sigurðssonar hér
á Hrafnseyri? Sjö hundruð þús-
und, var svarið, og þá nákvæm-
lega eins og bærinn var á tímum
Jóns. Þarf ekki að orðlengja það,
að þær systur gengu frá því við
Svein að hann kæmi í það verk
næsta sumar, ef þær fengju leyfi
aður. En þegar litið er til baka
blasir við, að maður hefði nú
mátt fara sér aðeins hægar í
þessum efnum. Ef menn eru í of
mörgu, þá kemur það óhjá-
kvæmilega niður á einhverju af
þeim störfum sem fengist er við.
Núna þegar ég lít til baka sé ég
vel, að þegar ég var skólastjóri á
Þingeyri var það ekkert sérlega
heppilegt að vera jafnframt
stjórnarformaður Kaupfélags
Dýrfirðinga eða einn helsti frum-
kvöðullinn í ævintýrinu Leik-
fangasmiðjunni Öldu hf. svo
dæmi séu tekin. Þetta er einfald-
lega til vitnis um það að menn
ætla sér stundum ekki af á
ákveðnum aldri. Þá er svo margt
sem hugurinn vill gera og menn
láta sig hafa að fara út í og sækjast
jafnvel eftir því. Það er betra að
hafa þetta minna og jafnara.“
Bókaútgáfa og sauðfé
– Núna eruð þið búsett á
Brekku í Brekkudal í Dýrafirði.
„Við keyptum þá jörð árið
1998 og fluttum alkomin hingað
árið 2005 þegar við fórum frá
Hrafnseyri. Brekka er raunar föð-
urleifð konu minnar. Hér bjuggu
foreldrar hennar og hér eru
hennar æskuslóðir.“
– Eruð þið með svipaðan bú-
skap á Brekku og var á Hrafns-
eyri?