Víkurfréttir - 18.12.2008, Blaðsíða 37

VÍKURFRÉTTIR I FIMMTUDAGURINN 18. DESEMBER 2008 37STÆRSTA FRÉTTA- OG AUGLÝSINGABLAÐIÐ Á SUÐURNESJUM
Stefán segir að félagar hans
hafi komið með tvo fína laxa
við lok veiði kvöldið áður af
Hólmasvæðinu og því hafi
þeir verið spenntir að veiða
þar eftir nokkuð fiskleysi.
Róbert hóf veiðar á veiði-
staðnum Klauf um 200 metra
frá brúnni. Stefán fór að
skima eftir fiski, lagði frá sér
veiðistöngina og töskuna og
gekk upp á bergstapa sem er
mosavaxinn að ofan og fram
yfir klettabrúnina. Það er
algengt að veiðimenn kíki eftir
laxi á þessum stað.
Allt í einu skrikar honum
fótur og hann fellur fram af
brúninni niður eina fimm
metra, lendir þar á annarri
klettasyllu og af henni áfram
niður í klettavaxið gljúfrið,
nokkra metra til viðbótar.
„Skrifaði“ ferð sína niður
hlíðina með mosanum.
„Þetta gerðist mjög hratt og ég
bar fyrir mig höndunum. Ég
kútveltist niður og man ekki
mikið á leiðinni hvernig þetta
gerðist. Man þó að ég hugsaði
fyrst og fremst um að reyna
að hlífa höfðinu. Þegar ég lá á
bakinu eftir fallið niður reyndi
ég fyrst að færa hægri fótinn
en það gerðist ekki neitt. Það
eina sem mér datt þá í hug
þegar ég gerði mér grein fyrir
að þetta var nokkuð alvarlegt,
var að öskra eins og ljón og
vona að Róbert heyrði í mér.
Hann gerði það og var vægast
sagt dauðskelkaður þegar
hann sá mig. „Hvað kom fyrir
þig Stebbi minn?“ sagði hann
við mig. „Ég hrundi niður eins
og bjáni. Mér finnst eins og ég
hafi lent undir vörubíl, sagði
ég og bað hann í dauðans
ofboði að ná í hjálp. Það væri
ljóst að það þyrfti meira til en
einfalda fyrstu hjálp.“
Lykilatriði Stefáns
Róbert beið ekki boðanna
heldur fór á jeppabifreið
Stefáns en hann hafði í upp-
hafi veiðitúrsins sagt Róberti
frá lykilatriði sínu þegar hann
færi að veiða, en það væri að
geyma alltaf bíllykilinn ofan
á framdekkinu. Það væri gott
öryggisatriði ef eitthvað kæmi
fyrir.
Róbert náði í bóndann á
næsta bæ, Björgvin Þór
Harðarson, sem svo vel vildi
til að er formaður björgun-
arsveitarinnar Sigurgeirs í
Skeiða- og Gnúpverjahreppi
og einnig í Konráð Lúðvíks-
son, lækni og veiðifélaga
Stefáns til tuttugu ára. Konráð
var við veiðar á öðrum stað
með Sævari Reynissyni, einum
sjömenninganna. Bóndinn og
kona hans, Petrína Þórunn
Jónsdóttir, Konráð, Sævar
og fleiri aðilar voru komnir
til Stefáns eftir um fjörutíu
mínútur og hófu björgun-
araðgerðir. Þær voru ekki
einfaldar. Konráð byrjaði þó á
því að líta á félaga sinn, klippti
af honum vöðlurnar og föt,
til að athuga með líðan hans
og hvort það væru nokkur
innvortis meiðsl. Konráð sagði
að hann væri brotinn en ekki
í lífshættu og segir Stefán að
hann hafi nú spurt félaga sinn
hvort hann hafi nauðsynlega
þurft að klippa vöðlurnar í
ræmur.
Hringt hafði verið í neyðar-
línuna og þyrla kom skömmu
síðar. Þangað til þurfti að
koma Stefáni yfir brúna á
þar til gerðum börum og þar
þurfti að beita mikilli lagni
við mjög erfiðar aðstæður. Var
Stefán dreginn á börunum
með spotta yfir brúna því
ekki var þorandi að margir
færu yfir hana í einu og skreið
kona bóndans á eftir og stýrði
börunum yfir hengibrúna.
Síðan var hann borinn frá
brúnni að þyrlunni og Stefán
segir að verulega hafi reynt á
burðarmenn enda sjúkling-
urinn fullvaxinn eins og sagt
er og á brattann að sækja.
Björgunarsveitarmenn komu
svo til aðstoðar og báru Stefán
síðasta spölinn inn í þyrlu sem
flaug með hann á sjúkrahús
til Reykjavíkur á innan við 20
mínútum.
Hatturinn góði
Þegar Róbert veiðifélagi
Stefáns kom að honum, rétti
hann honum húfuna sína sem
hann hafði bleytt í ánni, til
að kæla félaga sinn eftir fallið
og eins til að halda honum
vakandi. Veiðihattur Stefáns
hafði hins vegar fokið út í
veður og vind við fallið, en
veiðigleraugun voru enn á
honum, alblóðug, en ekki var
svo mikið sem sandkorn í
augum, þannig að þau veittu
góða vörn. Veiðihattinn hafði
Stefán fengið að gjöf frá föður
sínum heitnum, Einari Þór
Arasyni og hélt mikið upp
á hann enda veitt með hann
á hausnum í mörg ár. Þegar
kona frá lögreglunni á Sel-
fossi hringdi í Stefán til að fá
skýrslu um atburðinn spurði
hún hvort hann hafi tapað
einhverju. Stefán jánkaði því
og sagðist sakna veiðihattarins
góða. Konan sagðist hafa góða
frétt að færa, því hatturinn
hefði fundist og biði hans
á hillu á lögreglustöðinni á
Selfossi. „Ég sagði við konuna
að ég myndi koma við fyrsta
tækifæri og færa henni kleinur
með kaffinu. Þetta voru góðar
fréttir“, segir Stefán og brosir.
Fjölskyldusöngurinn
sunginn
Þegar liðið er á spjall okkar á
sjúkrahúsinu segist Stefán vilja
segja blaðamanni og Eydísi
konu sinni lítið leyndarmál frá
atburðinum. Eiginkonan og
blaðamaður VF sperrtu eyrun.
Stefán segir svo frá: „Ég gerði
mér grein fyrir því, þegar
Róbert fór til að ná í hjálp
„Hvað kom
fyrir þig Stebbi
minn?“ sagði
hann við mig.
„Ég hrundi niður
eins og bjáni.
Mér finnst eins
og ég hafi lent
undir vörubíl...“
Hlýhugur og stuðningur
En hvernig reynsla er þetta
fyrir frískan mann að lenda í
svona atviki og vera kippt út
úr hringiðunni, en Stefán rekur
með Ara bróður sínum sam-
nefnt trésmíðaverkstæði.
„Maður forgangsraðar
öðruvísi eftir svona atburð og
metur hlutina á annan veg.
Það er ekki alltaf sléttur sjór.
Maður verður að muna að
njóta augnabliksins og líðandi
stundar. Það er ómetan-
legt að eiga góða að, konu
og börn. Það hefur mikið
hvílt á þeirra herðum. Ég vil
fá að nota tækifærið og þakka
þeim fjölmörgu sem komu
að björguninni og ómældar
góðar kveðjur og heimsóknir
frá vinum og ættingjum. Eins
skilninginn sem konan mín
hefur fengið á sínum góða
vinnustað, en hún vinnur í
Sparisjóðnum í Keflavík og
hefur fengið það svigrúm sem
á hefur þurft að halda, við
að koma mér á milli lækna.
Það er ómetanlegt að finna
hlýhug samborgaranna og
finna stuðninginn á erfiðum
tímum,“ sagði Stefán og vildi
koma bestu óskum um gleði-
leg jól til Suðurnesjamanna.
að ég myndi þurfa að liggja í
nokkra stund við ánna án þess
að geta hreyft hvorki legg né
lið. Ég leit í kringum mig og
horfði á þessa miklu fegurð
milli kletta og ekki minnkuðu
áhrif hennar í blíðviðrinu og
við árniðinn. Og hvað haldiði
að ég hafi gert? Ég fór að
syngja lagið sem ég hef sungið
oft með og fyrir börnin mín
og við fjölskyldan syngjum á
ferðalögum. - „Inn milli fjall-
anna, hér á ég heima“... Stefán
raulaði þetta og sagði það
hafa óneitanlega átt vel við á
þessum stað og haft róandi
áhrif á sig.
Blaðamanni var litið á Eydísi
og sá tár á hvarmi. Hún hafði
ákveðið að sitja með okkur í
spjallinu því hún hafði ekki
enn (á fjórða degi frá óhapp-
inu) fengið nákvæma lýsingu
á atburðum, því Stefán hafði
verið sárþjáður og í alls kyns
rannsóknum fyrstu dagana.
Hún sagði svo: „Við skulum
ekki hafa þetta neitt leynd-
armál Stebbi minn. Það má
alveg segja frá þessu“.
Nú eru liðnir þrír mánuðir frá
atvikinu sem á aldrei eftir að
fara úr huga Stefáns og fjöl-
skyldu hans. Jólin að koma en
hvernig líður karlinum núna?
Hann segir að endurhæfing sé
hafin af fullum krafti. Í síðustu
viku kom í ljós að taugar eru
skaddaðar í hægri hendi og
þurfti Stefán að fara í þó
nokkuð mikla aðgerð hjá
handarsérfræðingi í byrjun
vikunnar. Hann gengur enn-
þá með hækjur og er með
spelkur á hægri fæti en vonast
til að losna við hjálpartækin
fljótlega á nýju ári.
Það var ekki hægt annað en að
spyrja Stefán hvernig það sé að
vera í veikindaleyfi þegar
kreppa skall á.
„Fyrstu viðbrögð við krepp-
unni voru áhyggjur af öllu
umhverfinu, rekstri fyrirtækis-
ins og hvað væri framundan.
Svo er þetta búið að vera hálf-
gerður rússíbani í þjóðfélaginu
fram á þennan dag. Ég hef þó
mikla trú á minni þjóð. Við
eigum eftir að rífa okkur upp
úr þessari lægð. Við höfum
örugglega séð það svartara
áður. Með samstilltu átaki
og góðum stjórnmálamönn-
um vinnum við okkur út úr
þessu.“
Stefán og Eydís með
þremur börnum sínum,
Tómasi Elí, Guðrúnu
Mjöll og Lovísu Írisi.
Fjarverandi voru stóru
synirnir, Einar Þór og
Andri Freyr.
Kominn upp úr gilinu,
á leið í þyrluna.
Björgunarsveitarmenn horfa
niður í gilið frá þeim stað
sem Stefán datt niður.