Tímarit Máls og menningar - 01.11.1967, Blaðsíða 50

Tímaril Máls og mcnningar
og þeir séu ennþá lifandi, og það streymir úr þeim blóðið svart og þykkt
og heitt. Það er gott að verma kalda fingur í blóðinu úr þeim, en það er
skammgóður vermir. Austurinn í kjalsoginu verður rauður, og hann smitar
af lýsi. Falleg skepna selurinn. Maður hefur það einhvern veginn á tilfinn-
ingunni, að hann sé ekki dauður þó bæði sé búið að rota hann og skera.
Skrokkurinn á honum er allur svo þriflegur, svo feitur og mjúkur og lifanda-
legur. Maður skilur það ekki almennilega fyrr en maður horfir í brostin
augu hans, að hann er dáinn. Hvað ætli svona kópar hugsi meðan þeir eru
að berjast við dauðann? Æi, kannski þeir hugsi ekki neitt þessi vesalings
litlu og feitu grey nýkomin í heiminn. En þeir finna til. Maður heyrir það
um langan veg hvernig þeir gráta í böndunum. Það er ósköp sorglegt. Ég
held, að ekki einusinni hann Ingólfur hnísuhani gleðjist við að heyra kóp
gráta i bandi þó hann viti þar veiði. Hann bölvar náttúrlega öll reiðinnar
kynstur ef liann kemur að bandinu tómu. Því það kemur fyrir að kópnum
tekst að losna áður en morðingjunum gefst ráðrúm til að rota hann og skera.
Já, þá verður náttúrlega Ingólfur hnísubani reiður, en Símon tuldrar: Bölv-
aður árinn. Ekki veit ég hvað Valgerður hugsar, nema henni þykir gotl
að geta hvílt handleggina meðan greitt er úr flækjunni.
Að sjá þennan heim, þennan vatnssúpugráa andskotans alheim. Það er
eins og allir hlutir séu að skæla.
256