Morgunblaðið - 02.12.2014, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. DESEMBER 2014
✝ Gunnar H.Melsted fædd-
ist á Patreksfirði
13. febrúar 1919.
Hann lést í Selja-
hlíð 17. nóvember
2014.
Foreldrar hans
voru Ólína Jakobs-
dóttir, f. 10.8.
1877, d. 1.3. 1963,
og Halldór H. Mel-
sted, f. 20.2. 1870,
d. 11.12. 1954. Systkini hans voru
Elías, f. 1906, Birna, f. 1910,
Lilja, f. 1912, og Páll, f. 1914.
Þau eru öll látin.
Hinn 18. október 1942 kvænt-
ist hann Unni Eyjólfsdóttur Mel-
sted, f. 18.11. 1921, d. 23.8. 1998,
Guðjónsson, þau eiga einn son. 6)
Steinunn, f. 25.1. 1951, maki Jón
G. Ólafsson, látinn, þau eiga tvö
börn. 7) Halldóra, f. 21.1. 1955,
látin, maki Ólafur Jónsson, þau
eiga þrjú börn. 8) Unnur, f. 17.3.
1957, maki Guðmundur B. Al-
bertsson, þau eiga þrjár dætur.
9) Þóra, f. 16.12. 1959, maki
Þórður Sturluson, þau eiga tvo
syni. Barnabörnin eru 28, barna-
barnabörnin 52 og barnabarna-
barnabörnin sex.
Gunnar fluttist tveggja ára til
Reykjavíkur þar sem hann bjó
alla tíð síðan. Vann ýmis störf,
s.s. við sjómennsku, þar til hann
nam bifvélavirkjun hjá Ræsi.
Starfaði hann hjá H. Ben., Sveini
Björnssyni og síðast hjá Gunnari
Ásgeirssyni og Velti.
Útför Gunnars fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 2. desember
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
og eignuðust þau níu
börn. Þau eru: 1)
Eyjólfur, f. 29.11.
1942, kvæntur Adel-
heid Melsted og eiga
þau tvö börn, með
fyrri konu, Birnu
Sigurjónsdóttur, á
hann þrjú börn. 2)
Guðrún Erla, f.
18.9.1944, maki
Hjálmar Gunnars-
son, þau eiga fimm
syni. 3) Ólína, f. 11.4.1946, maki
Guðmundur Jónsson, þau eiga
fjögur börn. 4) Auður, f. 30.4.
1947, látin, maki Kristian Wes-
tergaard, þau eiga þrjú börn,
þau slitu samvistum. 5) Erna, f.
30.11. 1949, maki Ásmundur
Þegar við systkinin setjumst
niður og hugsum til afa þá er
margs að minnast. Við munum
eftir afa á mismunandi tímum
enda aldursbilið breitt. Einhvern
veginn er það að lengi vel eru afi
og amma órofa minning. Þau
voru ótrúlega samheldin hjón, afi
tók þátt í öllum heimilisstörfum
enda barnahópurinn stór.
Hádegissnarlið var honum
heilög stund, minningin um afa,
sem skýst heim úr vinnunni til að
fá skyr með rjóma og smur-
brauðshlaðborð og nælir sér í
kríu yfir hádegisfréttunum, er
okkur öllum minnisstæð. Afi
vissi vel hvernig hann vildi hafa
hlutina, hann var mikið snyrti-
menni, vel tilhafður og sléttrak-
aður á hverjum degi. Allt var í
röð og reglu, allir hlutir áttu sér
sinn stað og hann passaði upp á
að taka til áður en húshjálpin
kom við.
Engan grunaði að undir vel
straujaðri skyrtunni leyndist
þjóðfáninn húðflúraður á upp-
handlegginn, leifar frá sjó-
mannstíð hans á Gullfossi, tíma
sem hann minntist með
ákveðnum söknuði.
Allt sem hann tók sér fyrir
hendur var unnið af alúð og
vandvirkni, límbönd á jólapakka
og skrautskrifuð kort bera þess
skýrt merki. Hann bjó samt yfir
miklu umburðarlyndi og hafði
skilning á að ekki vildu allir hafa
hlutina eins.
Afi var mikill fjölskyldumaður
og afkomendurnir nálgast nú
hundrað. Þrátt fyrir háan aldur
fylgdist hann vel með hverjum
og einum og hafði áhuga á því
sem við og fjölskyldur okkar vor-
um að fást við.
Við eigum margar góðar
minningar frá afa og ömmu, litlu
plast–Volvóbílarnir sem leyndust
í fölsku ruslalúgunni í Ásgarði,
ferðinni til Taílands og sverðun-
um úr þeirri ferð sem héngu á
veggnum.
Plöturnar með Ómari Ragn-
arsyni ómuðu í bland við Harry
Belafonte, í símann var alltaf
svarað „fimmáttasjötólftíu“ og
manni heilsað með orðunum
„sæll lagsi“, jafnvel þótt maður
væri ekki fiskur.
Þegar við hugsum til baka hef-
ur afi sýnt okkur hve mikilvægt
er að geta tekist á við vandamál
af æðruleysi, vera til staðar fyrir
sína nánustu og horfa sífellt til
framtíðar með björtum augum.
Takk fyrir allt, afi.
Gunnar Björn Melsted,
Björg Melsted, Páll Melsted,
Óðinn Melsted og Freyja
Melsted.
Elsku afi, þegar ég kvaddi þig
eftir afmælisveisluna hans
Nonna fann ég á mér að það væri
stutt í kveðjustund og mér hlýn-
ar í hjartanu þegar ég hugsa til
þess þegar þú breiddir út faðm-
inn og vildir kveðja mig í annað
sinn, þegar þú varst að fara.
Minningarnar um þig eru svo
ótal margar og þykir mér vænt
um þær allar. Þegar ég kom í
pössun til ykkar ömmu í Hvassa-
leitinu, feluleikirnir sem við fór-
um í, þegar ég faldi mig á bak við
stólinn í stofunni, eða á milli
hurðanna tveggja út á svalir. Það
sem ég hlakkaði alltaf til hádeg-
ismatarins, að sjá ykkur ömmu
setja tannkrem (kavíar) ofan á
brauð, ég man þið skáruð brauð-
ið niður í nokkra bita og mér
fannst það alltaf jafnfyndið, að
þið bituð ekki í brauðið eins og
annað fólk. Kapphlaupið út að
hliði í Katlagili, til þess að taka á
móti ykkur ömmu, fá að sitja í á
leiðinni til baka og þiggja Men-
tos.
Ein stærsta minning mín um
þig var heima í Hraunbænum,
Katrín og Nonni voru að passa
mig þegar ég læsti mig inni á
baði að prufa varaliti sem
mamma heitin átti. Eftir að hafa
makað honum öllum á mig, ekki
aðeins á varirnar heldur allt and-
litið, þurfti ég að þrífa hann af.
Ég notaði heila Nivea-kremdollu
framan í mig og stóð svo öll bleik
í framan, þegar þú náðir að
brjótast inn á baðherbergi til
mín. Eftir þrif var andlitið á mér
eins og fölbleik perla og hend-
urnar silkimjúkar.
Ég er svo þakklát og stolt fyr-
ir gott samband okkar á milli síð-
ustu árin. Allar sögurnar sem þú
sagðir mér þegar ég kom að
klippa þig og allt hrósið sem ég
fékk frá þér. Þegar þú sagðir
eitthvað við mig, um útlit mitt
eða annað, þá vissi ég að það
væri marktækt, því þú sagðir
alltaf nákvæmlega það sem þér
fannst, þótt það hafi verið stund-
um óheppilegt, óviðeigandi eða
leiðinlegt að heyra. Sem dæmi
þegar þú komst rúllandi til mín í
hjólastólnum þínum í skírninni
hans Sölva Þórs míns, aðeins 11
dögum eftir að ég átti hann og þú
virtir mig fyrir þér og sagðir svo:
„Elskan mín, hefurðu fitnað?“
Ég er svo þakklát fyrir það að
þeir Mikael og Sölvi fengu að
kynnast þér og hversu falleg
persóna þú varst. Alltaf stutt í
fjörið og minnist ég þá helst
kappsins ykkar Mikaels, þú í
hjólastólnum og hann á hlaupa-
hjólinu úti í göngutúr með Þóru
og Tóta.
Elsku afi, minning þín lifir í
hjarta mínu og sögunum um þig
sem ég ætla að vera dugleg að
rifja upp með strákunum mínum.
Við minnumst þín í bænum okk-
ar á kvöldin og óskum þess að
þú, ásamt mömmu, ömmu og Ve-
gasi, lítir eftir okkur hér á jörðu
og passir upp á okkur ásamt öll-
um þeim sem við elskum.
Hvíldu í friði afi minn, við
strákarnir mínir elskum þig.
Sumir hverfa fljótt úr heimi hér
skrítið stundum hvernig lífið er,
eftir sitja margar minningar
þakklæti og trú.
Þegar eitthvað virðist þjaka mig
þarf ég bara að sitja og hugsa um þig.
þá er eins og losni úr læðingi
lausnir öllu við.
Þó ég fái ekki að snerta þig
veit ég samt að þú ert hér,
og ég veit að þú munt elska mig
geyma mig og gæta hjá þér.
Og þegar tími minn á jörðu hér,
liðinn er þá ég burtu fer,
þá veit ég að þú munt vísa veg
og taka á móti mér.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir)
Eyrún Erla Ólafsdóttir.
Ég kem upp í hesthús á
sunnudagsmorgni. Jeppi Gunn-
ars stendur fyrir utan. Ég kem
inn í hesthúsið, hestarnir eru að
éta morgungjöfina og gefa frá
sér róandi hljóð. Rás 1 heyrist
hljóma í útvarpinu. Klassísk tón-
list. Það er eins og tíminn standi
í stað. Gunnar finn ég niðri í
hlöðu þar sem hann er að bera
leðurfeiti á reiðtygin. Gunnar
fagnaði komu minni og sagði að
það væri heitt á könnunni á kaffi-
stofunni. Ég sagðist hafa komið
með bakkelsi og sagðist Gunnar
koma að vörmu spori. Síðan var
sest að kaffidrykkju, málin rædd
og brotin til mergjar. Gunnar var
fróður um gamla tíma og hesta-
mennskuna hér áður fyrr og
kunni frá mörgu skemmtilegu að
segja. Góðar minningar eru frá
mörgum slíkum stundum í hest-
húsinu.
Við vorum fjórar fjölskyldur
sem áttum saman hesthús á
Heimsenda við Kjóavelli í Kópa-
vogi, sem nú heitir Sprettssvæði.
Það var um veturinn 1998-99 að
það atvikaðist að Gunnar Mel-
sted fékk að hafa Blesa sinn í
hesthúsinu hjá okkur gegn því að
annast morgungjafir í húsinu.
Ástæða þess var sú að fyrr á
árinu 1998 hafði Gunnar misst
eiginkonu sína sem hann hafði
annast í veikindum hennar og
vildi nú freista þess að stunda
hestamennsku á ný sem hann
hafði gert á árum áður. Ég
þekkti Gunnar ekki neitt á þess-
um tíma en samþykkti þennan
ráðahag í hesthúsinu fyrir orð
frænda míns sem átti húsið með
mér. Seinna kom reyndar í ljós
að Gunnar var faðir Þóru, sem
var góð vinkona eiginkonu minn-
ar, Kristínar. Þetta átti eftir að
verða mikið gæfuspor fyrir okk-
ur, fjölskyldurnar fjórar, en
þetta samstarf stóð alveg til árs-
ins 2006 og bar þar aldrei skugga
á og eftir því sem á leið varð
samstarfið umfangsmeira. Gunn-
ar fékk fljótlega að vera með tvo
hesta og sá nú ekki bara um
morgungjafir heldur var svona
nokkurs konar umsjónarmaður í
húsinu, sá um það sem þurfti að
dytta að, viðraði hestana yfir
daginn, var til staðar ef kalla
þurfti á dýralækni, járninga-
mann o.s.frv. Þannig var það að
Gunnar var orðinn sá maður sem
ég hafði einna mest samband við
meðan hestar voru á húsi. Hann
lýsti fyrir manni hvernig hest-
arnir höfðu það. Manni leið vel
að vita af hestunum í umsjá
Gunnars. Gunnar var snyrti-
menni og gerði kröfu til þess að
bæði hann sjálfur og hestarnir
hans væru vel til hafðir, kembdir
og greiddir og reiðtygin hrein og
mjúk. Stundum þegar keppni
stóð fyrir dyrum hjá Áslaugu,
dóttur minni, og við mættum í
hesthúsið til að drífa okkur að
gera klárt þá hafði Gunnar að-
eins tekið hestinn og snyrt hann
örlítið og strokið og gefið mátu-
lega þannig að allt væri nú eins
og best verður á kosið.
Á þessum tíma fórum við í
marga góða útreiðartúra, bæði
sleppitúra í Kjósina og eins er
minnisstæð hestaferð í Borgar-
fjörð með Gunnari. Þar naut
Gunnar sín vel, hans létta lund,
umhyggjusemi fyrir samreiðar-
mönnum og eðlislæg hjálpsemi. Í
þessum ferðum þvældist aldurs-
munur ekki fyrir því þar var
Gunnar elstur fæddur 1919 og
dóttir mín Áslaug yngst fædd
1990 en allir nutu ferðarinnar og
félagsskaparins.
Ég heimsótti Gunnar síðast í
sumar en þá var nokkuð langt
síðan við höfðum hist. Hann var
nú bundinn við hjólastól þar sem
taka hafði þurft annan fótinn af
við hné. En það var sama þægi-
lega viðmótið, hressileikinn og
glampinn í augunum var á sínum
stað.
Sú góða vinátta sem ég og mín
fjölskylda mynduðum á þessum
tíma kenndi manni það að það er
aldrei of seint að eignast nýja
vini og kynnast góðu fólki. Að fá
að kynnast þessum aldna höfð-
ingja og deila með honum sam-
eiginlegu áhugamáli gerði mann
hvort tveggja í senn að betri
manni og hestamanni.
Gott er að enda þessi stuttu
minningarbrot með lofsöngnum
um góða hirðinn á Heimsenda
sem Samúel Örn Erlingsson, orti
við þekktan sálm (Lofið vorn
Drottin, hinn líknsama föður á
hæðum), í tilefni af 85 ára afmæli
Gunnars, en Samúel var með
okkur í hesthúsinu einn veturinn.
Við syngjum enn þann dag í dag
þennan sálm við ýmis tækifæri
m.a. í hestaferðum og minnumst
þá gjarnan Gunnars með hlýhug
og þakklæti og drekkum hans
skál.
Lofum nú Gunnar,
við öll skulum taka vel undir,
alföður hrossa
og hirði vorn morguns um stundir,
honum sé þökk,
hyllum hann þakklát og klökk,
allar hann lofum á lundir.
Ljúf er hans höndin,
þar leikur í tómstund og vinna,
ljúflega gefur
og kembir og lætur vel finna.
Vildi ég mest,
bráðlega breytast í hest,
mér blíðlega mundi hann sinna.
(Samúel Örn Erlingsson.)
Sigurbjörn Magnússon.
Gunnar H. Melsted
✝ Jóna ÞuríðurGuðmunds-
dóttir fæddist 5.
apríl 1924. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 23.
nóvember 2014.
Jóna fæddist á
Bakka á Seltjarn-
arnesi þar sem for-
eldrar hennar, Jó-
hanna
Þórðardóttir og
Guðmundur Jónsson, bjuggu.
Ólst hún upp á Seltjarnarnesinu
og bjó þar alla sína ævi nema
síðustu fjögur árin sem hún
dvaldist á Hjúkrunarheimilinu
Eir. Jóna gekk í Mýrarhúsa-
skóla og árið 1945 hóf hún
tveggja vetra nám við Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað
þar sem hún eignaðist sínar
bestu vinkonur.
Jóna var ógift og barnlaus.
Hún átti einn bróður, Kjartan
Einarsson, f. 1914,
d. 1977, var hún til
heimilis hjá bróður
sínum og mág-
konu, Unni Óla-
dóttur, f. 1913, d.
1998, þar til hún
flutti á Eiðistorg 3
árið 1985 og síðan
á Skólabraut 5.
Frænkur hennar,
Kristín, f. 1945, Ás-
dís, f. 1948, d.
2013, Guðrún, f. 1949, og Auð-
ur, f. 1956, dætur Kjartans og
Unnar, og þeirra afkomendur
nutu góðs af sambýlinu. Jóna
vann við verslunarstörf á Nes-
inu bæði í Steinnesi og á Vega-
mótum. Hún vann líka við að
sauma lampaskerma og var
sérlega flink við það. Hún end-
aði starfsævina hjá Póstinum.
Útför Jónu verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag, 2.
desember 2014, kl. 13.
Jóna Þuríður Guðmundsdóttir
var Seltirningur með stórum staf.
Hún fæddist á Bakka á Sel-
tjarnarnesi, bjó alla sína tíð á
Nesinu, vann þar alla sína starfs-
ævi og vonaði í lengstu lög að hún
fengi að deyja á Nesinu.
Jóna var líka frænka með
stórum staf. Ég man ekki eftir
öðru en Jónu frænku á heimili
foreldra minna og nutum við
systurnar frá Bakka eingöngu
góðs af þeirri nærveru. Hún
saumaði og prjónaði það sem
okkur datt í hug, okkur fannst
hún geta allt. Hún var nefnilega
húsmæðraskólagengin frá Hall-
ormsstað. Þar eignaðist hún líka
sínar bestu vinkonur – vinátta
sem enst hefur 70 ár.
Síðustu 10 árin hefur gengið á
ýmsu hjá Jónu frænku. Flest af
því hristi hún af sér, ég sagði að
það hefði verið út af því hversu
geðgóð hún var en hún sagði
bara: „Það er seigt í okkur Sel-
tirningum.“
Síðustu árin dvaldi hún á
Hjúkrunarheimilinu Eir þar sem
hugsað var vel um hana, en lög-
heimilið flutti hún aldrei af Sel-
tjarnarnesinu. En nú er komið að
leiðarlokum. Sumarlandið tekur
vel á móti þér. Það vantar Jónu
frænku þar. Skilaðu kveðju til
minna.
Fyrir allt sem okkur varstu
ástarþakkir færum þér.
Gæði og tryggð er gafstu
í verki góðri konu vitni ber.
(Ingibjörg Sig.)
Þín frænka,
Auður Eygló Kjartansdóttir.
Jóna Þuríður
Guðmundsdóttir
Blómaverkstæði Binna | Skólavörðustíg 12 | Sími: 5613030
ALLAR SKREYTINGAR UNNAR
AF FAGMÖNNUM
Útfararþjónusta
Hafnarfjarðar
Sími: 565-9775
www.uth.is. uth@simnet.is.
Við sjáum um alla þætti útfararinnar.
Seljum kistur,krossa og duftker hvert
á land sem er.
Persónuleg þjónusta.
Stapahrauni 5 Hafnarfirði.
SÉRA BALDUR VILHELMSSON,
Vatnsfirði við Djúp,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
þann 3. desember klukkan 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð
en þeim sem vilja minnast hans er bent á
dvalar- og hjúkrunarheimilið Grund.
.
Hallfríður Baldursdóttir, Þorvaldur Baldursson,
Ragnheiður Baldursdóttir, Kristján Bj. Sigmundsson,
Stefán O. Baldursson, Guðbrandur Baldursson,
Evlalía S. Kristjánsdóttir, Jóhann H. Jónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ELÍN JÓNA ÓLAFSDÓTTIR,
Ársölum 5,
Kópavogi,
lést föstudaginn 28. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Björg Magnúsdóttir, Þorsteinn Guðmundsson,
Magnús Jaroslav Magnússon, Hugrún L. Guðmundsdóttir,
Dagmar Magnúsdóttir, Kristinn R. Árnason,
Guðmundur, Guðmundur Örn, Bjarki Rafn,
Hildur Jara og Rakel Lind.