Tímarit Máls og menningar - 01.06.1993, Blaðsíða 50

frá því einfalda og almenna, sem fær tákn-
legt gildi í frumtextanum, til hins sérstaka
og áþreifanlega sem virkjar ímyndunaraflið
á annan hátt á íslenskunni. Stílvilji Magn-
úsar kemur, held ég, skýrt í ljós í þessu
dæmi: hann gerir textann skáldlegri með
merkingarþröngum og hljómfallegum orð-
um úr stílforðabúri skálda einsog Einars
Benediktssonar.
„Vögguþula" Magnúsar Asgeirssonar er
innblásin þýðing, með kostum og göllum
innblásinna þýðinga. Gallarnir felast í því
að þýðandinn heldur sig svo rækilega innan
veggja íslenskrar Ijóðahefðar að erlenda
skáldið á ekki nema yfirborðslegan þátt í
ljóðinu, sem við hann er kennt. Kostirnir
koma fram í mögnuðum texta sem er örugg-
lega mikilvægari fyrir íslenskar bókmennt-
ir en frumorta Ijóðið er fyrir þær spænsku.
Magnús Ásgeirsson: Vögguþula
Úr sjónleiknum Blóðbrullaup
Rauð í faxi rótin,
rista niður fótinn,
silfursax í auga! —
Samleið áttu menn
fram á fljótsins eyri.
Flaut úr æðum dreyri,
villtari öllum vötnum.
Vakir ljúfur enn?
Sof þú, baldursbrá,
því mannlaus stendur hestur úti í á.
Blunda, rósin ijóð,
því niður hestsins vanga vætlar blóð.
Silfurfölan flipann
forðast hann að væta,
mænir miðja vega
milli bakka og áls, —
knýr með klökku hneggi
klettafjallsins veggi,
meðan örend áin
um hann vex í háls!
Hvfti næturhestur,
heljarfljótsins gestur!
Mjöll í myrkri og blóði!
Morgunroðafax.
Svæfum ljúfling ljóði,
langt er til dags.
Hér skal hjartaljúfur
heyra um Stóra-Faxa,
hestinn úti í ánni.
Ain svöl og skyggð
rennur gegnum gljúfur
grænrökkvaðra skóga,
byltist undan brúnni
barmafull af hryggð.
Aldrei drenginn dreymir
dul, sem áin geymir,
hálf í undirheimum.
hálf í mannabyggð.
Sof þú, baldursbrá,
því mannlaus bíður hestur úti í á.
Blunda, rósin ijóð,
því niður hestsins vanga vætlar blóð.
Far þú héðan, Faxi!
Fyrir gluggann vaxi
hlynur dýrra drauma,
draumur undir hlyn.
Senn á sveinninn væni
svefninn fyrir vin.
Hestur úti íhúmi!
Héma er barn í rúmi
sveipað silki og ull.
Sæng með svanadúni,
sjálf er vaggan gull!
Stóri, hvíti hestur,
háskans nætuigestur!
Ber þig brott að skunda!
Bak við fjöll og dali
fagurtoppa og tryppi
tölta um heiðarmó.
48
TMM 1993:2